Śmierć Adolfa Hitlera

Okładka amerykańskiej gazety Stars and Stripes z maja 1945

Najprawdopodobniej śmierć Adolfa Hitlera nastąpiła 30 kwietnia 1945 pomiędzy godziną 15:30 a 15:50 w jego gabinecie w tak zwanym bunkrze Führera pod ogrodem Starej Kancelarii Rzeszy w Berlinie przy Wilhelmstraße 77. Wkrótce po tym, ciała jego i partnerki – Evy Braun, zostały spalone u wyjścia ewakuacyjnego bunkra przez najbliższych współpracowników Hitlera przy użyciu około 160 litrów benzyny^[1].

Uważa się, że przyczyną śmierci Hitlera mogły być:

• strzał samobójczy,
• samobójstwo poprzez otrucie,
• samobójstwo poprzez otrucie i samobójczy strzał,
• zabójstwo („strzał łaski” ze strony któregoś z adiutantów).

Trzy ostatnie wersje w różnych okresach były usilnie rozpowszechniane przez propagandę radziecką, a za nią przez cały świat.

Portugalia jako jedyne państwo na świecie ogłosiła żałobę narodową trwającą trzy dni^[2][3][4].

Oficjalnie ciała Adolfa i Evy nie znaleziono, co stało się pożywką do podsycanych przez samego Stalina spekulacji, o rzekomej ich ucieczce do Ameryki Południowej czy Hiszpanii^[5]. W rzeczywistości, jeszcze w maju 1945 Smiersz przeprowadził identyfikację jedynych materialnych pozostałości po Evie Braun i Adolfie Hitlerze – fragmentów uzębienia znalezionych w nieznanych do tej pory okolicznościach^[6]. Materiałów tych wówczas nie opublikowano.

W maju 1946 tajna ekipa NKWD^[7] przeprowadziła pierwsze od końca wojny i jedyne badanie kryminalistyczne miejsca śmierci Hitlerów, w toku którego w miejscu śmierci Adolfa Hitlera stwierdzono:

Ponieważ materiał ten nie potwierdzał oficjalnej wersji samobójstwa przez otrucie, został bezterminowo utajniony^[7]. Dotarcie do niego stało się możliwe dopiero w połowie lat 90. XX wieku.

Również w roku 1946 i również przez Rosjan znalezione zostały fragmenty kości, w tym czaszki Führera (jak wówczas sądzono). Na rozkaz Stalina utajniono historię śmierci Adolfa i Evy Hitlerów oraz ich pochówku, celowo wprowadzając w błąd Amerykanów i Anglików konfabulując inne scenariusze losów Hitlera. Nawet podczas konferencji w Poczdamie w lipcu 1945 na pytanie Churchilla i Trumana: „Czy znaleźliście szczątki Hitlera?” Stalin okłamywał sojuszników. Pozostała część nadpalonych szczątków Adolfa Hitlera i Ewy Braun została pochowana w nieoznaczonym miejscu w lesie znajdującym się w radzieckiej strefie okupacyjnej pod miastem Rathenow^[8].

Obrazek autorstwa amerykańskich służb specjalnych ukazujący możliwy wygląd Hitlera w przypadku jego ucieczki wykonany w 1944 roku

W kwietniu 1970 ówczesny szef KGB – Jurij Andropow, za zgodą Komitetu Centralnego KPZR, nakazał ekshumację, spalenie pozostałych nadpalonych szczątek a następnie wrzucenie prochów do jednej z niemieckich rzek^[8][7]. Zachował się jedynie fragment czaszki i fragment szczęki. W roku 2009 fragment czaszki miał zostać zbadany przez amerykańskiego archeologa. Według niego ten fragment czaszki nie należał do Hitlera, lecz do kobiety w wieku 20–40 lat^[9]. Choć Rosjanie zaprzeczyli jakoby amerykański archeolog miał zgodę na badania czaszki to jednak na nowo rozgorzała dyskusja o śmierci Hitlera^[8].

W 2017 roku, po uzyskaniu specjalnej zgody, fragment czaszki obejrzał a także zbadał zachowany fragment szczęki francuski paleopatolog Philippe Charlier z Raymond Poincaré University Hospital. Jego badania fragmentów mostka w Moskwie, porównanie mostka ze zdjęciem rentgenowskim głowy Hitlera wykonanym po zamachu w Wilczym Szańcu (20 lipca 1944) oraz badania mikroskopem elektronowym przeprowadzone we Francji dwóch kruszyn płytki nazębnej wywiezione za zgodą Rosjan do Francji dowiodły z niemal stuprocentową pewnością że szczęka przechowywana w Moskwie należała do Adolfa Hitlera^[8].

Zobacz też

• Upadek (film 2004)
• Hitler – ostatnie 10 dni

Przypisy