Aleksander I Battenberg

Aleksander I Battenberg

Książę Bułgarii
Okres	od 29 kwietnia 1879 do 6 września 1886
Dane biograficzne
Dynastia	Battenbergowie
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1857 Werona
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1893 Graz
Ojciec	Aleksander Heski
Matka	Julia Hauke
Rodzeństwo	Henryk Battenberg
Odznaczenia

Aleksander I Battenberg, właśc. Aleksander Józef von Battenberg z dynastii Hessen-Darmstadt (ur. 5 kwietnia 1857 w Weronie, zm. 17 listopada 1893 w Grazu) – syn księcia Aleksandra Heskiego z morganatycznego małżeństwa z Julią Hauke (córką polskiego generała Maurycego Haukego-Bosaka). Jego młodszym bratem był Henryk Battenberg.

Życiorys

Pierwszy władca (posługujący się tytułem księcia) niepodległej Bułgarii od 29 kwietnia 1879 roku, panujący do 6 września 1886, wybrany przez pierwsze wielkie Zgromadzenie Narodowe w Wielkim Tyrnowie. Niedoświadczony jeszcze wówczas młodzieniec przyjął imię Aleksandra I.

18 września 1885 dokonano zamachu stanu w sąsiedniej Rumelii Wschodniej i proklamowano zjednoczenie z Bułgarią. Ostrożny Battenberg obawiając się reakcji mocarstw, nie przyjął tytułu księcia Rumelii, tylko został jej generałem-gubernatorem. Niespełna rok później 21 (9) sierpnia 1886 grupa liberalnych oficerów prorosyjskiej orientacji przejęła władzę w Sofii, wymuszając na nim abdykację, ten chociaż namaszczony przez Rosję księciem Bułgarii, został przez nią zmuszony do wyjazdu do Lwowa. Pucz zorganizowany przez stronnictwo rusofilów, pozostających w opozycji do dominującej partii liberalnej. Przywódca kontrreformistów – Stefan Stambołow, uzyskawszy poparcie wojska oraz narodu, odmówił legalności puczystom. Bezradny ówczesny rząd składając dymisję, stworzył możliwości do działania Petko Karawełowa – lidera liberałów. Opanowali oni ponownie Sofię, w tym samym czasie skazując puczystów na więzienie. Z opanowanej stolicy Aleksander został wezwany ponownie, z prośbą o objęcie władzy.

Pomimo akceptacji Battenberga przez państwa zachodnie, Rosja nie wyrażając zgody na jego powrót – zmusiła młodego księcia do abdykacji 6 września 1886 roku.

W późniejszym okresie podczas obrad Wielkiego Zgromadzenia 25 lipca 1887 roku, nowym księciem wybrany został Ferdynand I Koburg, któremu stanowczo sprzeciwiała się Rosja. Wybór ten spowodował znaczne ochłodzenie na linii Sofia–St. Petersburg^[1].

Odznaczenia

• Wielki Mistrz Orderu św. Aleksandra (fundator w 1881)
• Wielki Mistrz Orderu Waleczności (fundator w 1879)
• Krzyż Wielki Orderu Ludwika (Hesja)^[2]
• Krzyż Wielki Orderu Filipa z Mieczami (Hesja)^[2]
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Hesja)^[2]
• Order Łaźni I kl. z łańcuchem (Wielka Brytania)^[2]
• Order Orła Czerwonego I kl. z mieczami (Prusy)^[2]
• Order Orła Czerwonego III kl. z mieczami (Prusy)^[2]
• Order Leopolda I kl. (Austria)^[2]
• Order Leopolda I kl. (Belgia)^[2]
• Order Świętych Maurycego i Łazarza I kl. (Włochy)^[2]
• Order Korony I kl. (Wirtembergia)^[2]
• Order Słonia (1883, Dania)^[3]
• Order Gwiazdy I kl. (Rumunia)^[2]
• Medal „Cnoty Wojskowej” (Rumunia)^[2]
• Krzyż Przejścia Dunaju (Plewnakreuz – Rumunia)^[2]
• Order Orła Białego (Rosja)^[2]
• Order Świętej Anny I kl. (Rosja)^[2]
• Order Świętego Jerzego IV kl. (Rosja)^[2]
• Order Świętego Włodzimierza IV kl. z mieczami (Rosja)^[2]
• Medal Pamiątkowy Wojny w Latach 1877–78 (Rosja)^[2]
• Order Sokoła Białego I kl. (Saksonia)^[2]
• Krzyż Zasługi Wojskowej II kl. (Meklemburgia)^[2]

Przypisy