Anne Sofie von Otter

Anne Sofie von Otter

Anne Sofie von Otter (2011)
Data i miejsce urodzenia	9 maja 1955 Sztokholm, Szwecja
Typ głosu	mezzosopran
Gatunki	opera
Zawód	solistka operowa
Aktywność	od 1983 do dziś
Wydawnictwo	DGG
Odznaczenia
Strona internetowa

Anne Sofie von Otter (ur. 9 maja 1955 w Sztokholmie, Szwecja) – szwedzka śpiewaczka operowa (mezzosopran), nie stroniąca także od repertuaru rockowego, jazzowego i popowego (wspólne albumy z: Elvisem Costello, Bradem Mehldauem i Bennym Anderssonem). Zrobiła jedną z najbardziej udanych karier w muzyce poważnej. Jej wizytówką artystyczną są albumy CD: Songs – Lieder z pieśniami Edvarda Griega z 1993 roku i Douce France, kompilacja popularnych pieśni francuskich, za którą w 2015 roku otrzymała nagrodę Grammy w kategorii: Best Classical Vocal Solo^[1].

Biografia i kariera artystyczna

Ojciec Anne Sofie von Otter był szwedzkim dyplomatą, który z powodów zawodowych mieszkał wraz z rodziną w Bonn, Londynie i Sztokholmie. Anne Sofie mieszkając w kilku krajach poznała płynnie miejscowe języki^[2]. Studiowała sztukę wokalną w rodzinnym mieście, a następnie w Guildhall School of Music and Drama w Londynie pod kierunkiem Very Rózsy^[3]. W interpretacji pieśni jej pedagogami byli Erik Werba i Geoffrey Penwill Parsons^[2].

W 1980 roku nawiązała współpracę z pianistą Bengtem Forsbergiem^[4], z którym dała liczne recitale wokalne^[5].

W 1983 roku podpisała kontrakt z Theater Basel w Bazylei. Występowała w nim do 1985 roku, debiutując w roli Alciny w operze Orlando Paladino Josepha Haydna. Wystąpiła również w kilku rolach męskich napisanych na mezzosopran, w tym: Cherubina w Weselu Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta, Jasia w Jasiu i Małgosi Engelberta Humperdincka i Orfeusza w Orfeuszu i Eurydyce Christopha Willibalda Glucka^[2].

W dniach od 28 lutego do 2 marca 1983 roku nagrała w sztokholmskim kościele niemieckim utwory Georga Friedricha Händla, Claudia Monteverdiego i Georga Philippa Telemanna, które zostały w tym samym roku wydane pod szyldem szwedzkiej wytwórni Proprius na jej debiutanckim albumie Händel, Monteverdi, Telemann^[6].

W 1984 roku zadebiutowała na Aix-en-Provence Festival w roli Ramiro w Rzekomej ogrodniczce Mozarta. Inne jej role „męskie” z tego okresu to między innymi: Oktawian w Kawalerze srebrnej róży i Kompozytor w Ariadnie na Naksos Richarda Straussa oraz tytułowa rola w Tankredzie Gioacchina Rossiniego^[2].

Rola Oktawiana przyniosła jej renomę. Nagrała ją z Bernardem Haitinkiem dla EMI oraz wystąpiła z nią na deskach wielu teatrów operowych, takich jak: Royal Opera House w Londynie, Opéra Bastille w Paryżu oraz teatrów w Sztokholmie, Wiedniu, Monachium, Metropolitan Opera oraz w Japonii z Carlosem Kleiberem^[5].

W 1988 roku zadebiutowała w Metropolitan Opera rolą Cherubino^[5].

Występowała w wielu operach z XVIII wieku. Śpiewała na deskach największych teatrów operowych, takich jak: Royal Opera House (Covent Garden), Teatro alla Scala oraz teatry operowe w Berlinie, Monachium, Rzymie i innych^[2].

Do najbardziej znanych przedstawień operowych z jej udziałem należą: Alcesta Christopha Willibalda Glucka pod dyrekcją Johna Eliota Gardinera, Ariodante, Juliusz Cezar Georga Friedricha Händla (rola Sekstusa), Łaskawość Tytusa Wolfganga Amadeusa Mozarta (rola Sesto), Koronacja Poppei Claudia Monteverdiego^[5], Iphigénie en Aulide Christopha Willibalda Glucka (rola Clytemnestre), Carmen Georges’a Bizeta (rola tytułowa), Trojanie Hectora Berlioza (rola Didon), Opowieści Hoffmanna Jacques’a Offenbacha (rola Nicklausse), Tristan i Izolda (rola Brangien) i Zmierzch bogów Richarda Wagnera (rola Waltraute), Capriccio Richarda Straussa (rola Clairon), Peleas i Melisanda Claude’a Debussy’ego (rola Melisandy), Godzina hiszpańska Maurice’a Ravela (rola Concepcion), Lulu Albana Berga (rola Hrabiny Geschwitz), Zamek Sinobrodego Béli Bartóka (rola Judyty) i The Rake’s Progress Igora Strawinskiego (rola Baba the Turk)^[3].

Zaśpiewała w wielu utworach wokalnych Bacha, takich jak: Wielka msza h-moll (BWV 232) pod dyrekcją Claudia Abbado, Alana Gilberta, Helmutha Rillinga i George’a Soltiego, Pasja według św. Mateusza (BWV 244) pod dyrekcją Claudia Abbado, Daniela Hardinga, George’a Soltiego i Johna E. Gardinera; z tym ostatnim nagrała też Oratorium na Boże Narodzenie (BWV 248)^[5].

W 1995 roku zyskała status nadwornej śpiewaczki (szw. Hovsångerska), nadawany przez króla Szwecji jako wyraz uznania dla tych artystów, którzy przyczynili się do ugruntowania pozycji szwedzkiej sztuki wokalnej na arenie międzynarodowej^[7].

Współpraca z innymi artystami

Wspólnie z Elvisem Costello nagrała album For the Stars, wydany w kwietniu 2001 roku przez Deutsche Grammophon^[8].

W sierpniu 2006 roku wydała pod szyldem Deutsche Grammophon album I let the Music Speak, nagrany we współpracy z Bennym Anderssonem, zawierający 12 wybranych przebojów zespołu ABBA; w nagraniu wzięli udział najlepsi skandynawscy muzycy folkowi i jazzowi; album był wyrazem wieloletniej pasji von Otter do muzyki zespołu ABBA i Benny’ego Anderssona^[9].

W 2010 roku nawiązała współpracę z wytwórnią Naïve nagrywając dla niej wspólnie z jazzowym pianistą Bradem Mehldauem album Love Songs, wydany 26 października tego samego roku^[10].

Nagrody

Anne Sofie von Otter na Grammisgalan w Sztokholmie (20 lutego 2013)

W 2012 zdobyła szwedzką nagrodę Grammis w kategorii: muzyka klasyczna^[11]. Zdobyła też 4 nagrody Grammy (w tym 1 indywidualnie, 2 w duecie i 1 z zespołem)^[12]:

Odznaczenia

• 2011 – Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)^[13]

Życie rodzinne

Jest żoną aktora i reżysera teatralnego, Benny’ego Fredrikssona, z którym ma dwóch synów, Hjalmara i Fabiana^[14].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Anne Sofie von Otter w bazie IMDb (ang.)
• Dyskografia Anne Sofie von Otter na Discogs