Bezpartyjny Blok Wspierania Reform

Bezpartyjny Blok Wspierania Reform
Ilustracja
Państwo

 Polska

Skrót

BBWR

Lider

Zbigniew Religa (1994), Jerzy Gwiżdż (1994–1996), Stanisław Kowolik (1996–1997)

Data założenia

30 listopada 1993

Data rozwiązania

listopad 1997

Ideologia polityczna

chrześcijańska demokracja

Bezpartyjny Blok Wspierania Reform (BBWR) – polski komitet wyborczy, którego powstanie zapowiedział Lech Wałęsa 1 czerwca 1993 podczas konferencji prasowej w ogrodach Belwederu. Miał on odnosić się do tradycji piłsudczykowskiego Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem[1].

Historia

BBWR został zarejestrowany sądownie 30 listopada 1993 jako stowarzyszenie[2].

W 7 stycznia 1994 podczas posiedzenia założycieli funkcję przewodniczącego powierzono Zbigniewowi Relidze. Funkcję przewodniczącego pełnił do czasu zwołania zjazdu stowarzyszenia. W listopadzie tego samego roku ustąpił i odszedł z BBWR, a na funkcji szefa stowarzyszenia zastąpił go Jerzy Gwiżdż[2].

Bezpartyjny Blok Wspierania Reform był formacją polityczną mającą stworzyć w nowym parlamencie zaplecze Prezydenta RP, który liczył na uzyskanie przez swoje ugrupowanie co najmniej 25% głosów. W momencie powstania sondaż Demoskopu dawał stowarzyszeniu poparcie 18% ankietowanych[1].

W wyniku wyborów parlamentarnych, które odbyły się 19 września 1993, BBWR uzyskał 746 653 głosy, tj. 5,41% poparcia, co przełożyło się na 18 mandatów parlamentarnych (16 sejmowych i 2 senackie)[3]. Już wówczas Lech Wałęsa zaczął się dystansować od swojej nowej formacji.

W wyborach prezydenckich w 1995 ugrupowanie działało na rzecz reelekcji Lecha Wałęsy. Po przegranych wyborach w ugrupowaniu nastąpił rozłam.

W lutym 1996 Jerzy Gwiżdż został zawieszony, a w marcu odwołany i wykluczony przez nadzwyczajny zjazd. Następnie zrezygnował z członkostwa w BBWR[2]. Następcą Jerzego Gwiżdża został Stanisław Kowolik.

W trakcie trwania II kadencji Sejmu RP w latach 1993–1997 Klub Parlamentarny BBWR okazał się najbardziej skłóconym klubem. Na koniec kadencji jego posłowie byli podzieleni na kilka grup:

(nazwa ugrupowania, ilość posłów z listy BBWR, lider)

W efekcie były prezydent zaapelował do polityków BBWR o wycofanie swoich kandydatur w kolejnych wyborach parlamentarnych, czego jednak zdecydowana większość nie uczyniła. W wyborach tych BBWR otrzymał 1,36% głosów i nie uzyskał mandatów w parlamencie. W listopadzie tego samego roku działacze BBWR podjęli decyzję o przekształceniu stowarzyszenia w partię polityczną Blok dla Polski[4].

Działacze

BBWR składał się z czterech pionów. Skupiały one: pracobiorców, pracodawców, rolników oraz działaczy samorządowych. W skład ugrupowania wchodzili działacze postsolidarnościowi (m.in. Jerzy Eysymontt czy Janusz Byliński), pracownicy Kancelarii Prezydenta (Andrzej Kozakiewicz czy Eligiusz Włodarczyk), związkowcy, przedsiębiorcy oraz 18 wojskowych[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2012. Kraków: Znak, 2013, s. 281. ISBN 978-83-240-2130-7.
  2. a b c Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 14. ISBN 83-229-2493-3.
  3. Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 13. ISBN 83-229-2493-3.
  4. Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 16. ISBN 83-229-2493-3.
  5. Antoni Dudek: Historia polityczna Polski 1989–2012. Kraków: Znak, 2013, s. 282. ISBN 978-83-240-2130-7.

Bibliografia

  • Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 13–16. ISBN 83-229-2493-3.

Media użyte na tej stronie