Bill English

Bill English
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1961[1]
Dipton

Premier Nowej Zelandii
Okres

od 12 grudnia 2016
do 26 października 2017

Przynależność polityczna

Partia Narodowa

Poprzednik

John Key

Następca

Jacinda Ardern

Wicepremier Nowej Zelandii
Okres

od 19 listopada 2008
do 12 grudnia 2016

Poprzednik

Michael Cullen

Następca

Paula Bennett

Minister finansów
Okres

od styczeń 1999
do czerwiec 1999

Członek Izby Reprezentantów
Okres

od 1990

podpis

Simon William „Bill” English (ur. 30 grudnia 1961 w Dipton) – nowozelandzki polityk, minister finansów w 1999, lider Partii Narodowej w latach 2001-2003 oraz ponownie od 12 grudnia 2016. Wiceprzewodniczący Partii Narodowej w latach 2006-2016. Wicepremier i minister finansów od 19 listopada 2008 do 12 grudnia 2016. Minister infrastruktury w latach 2008-2011. Premier Nowej Zelandii od 12 grudnia 2016 do 26 października 2017.

Młodość i edukacja

Bill English urodził się w Dipton w regionie Southland. W młodości mieszkał w internacie i uczęszczał do szkoły St. Patrick’s College w Wellington. Ukończył handel na University of Otago oraz literaturę angielską na Victoria University of Wellington.

Po studiach, wrócił do Dipton, by pracować jako farmer. W 1987 ponownie przeniósł się do stolicy i został analitykiem w Ministerstwie Skarbu. Bill English jest żonaty z Mary English, z zawodu lekarką, ma sześcioro dzieci. Jest katolikiem.

Kariera polityczna

W 1980 wstąpił do Partii Narodowej. W latach 80. XX w. zajmował się głównie sprawami administracyjnymi partii w regionie Southland oraz w Wellington. W 1990 został kandydatem Partii Narodowej w wyborach parlamentarnych w okręgu Wallace i dostał się do Izby Reprezentantów. Od tamtego czasu, English uzyskiwał elekcję do parlamentu w każdych kolejnych wyborach (kolejno w 1993, 1996, 1999, 2002, 2005, 2008, 2011 i w 2014).

Na początku 1996 wszedł w skład gabinetu, w którym był odpowiedzialny za Crown Health Enterprises, państwowego dostawcę usług zdrowotnych, stworzonego w ramach reformy usług medycznych, wprowadzonej przez Partię Narodową. Został także wiceministrem edukacji.

Po wyborach w 1996, English objął funkcję ministra zdrowia w gabinecie premiera Jima Bolgera. W styczniu 1999 objął stanowisko ministra finansów, które zajmował do czerwca 1999, kiedy objął stanowisko ministra skarbu, zajmując je do listopada tegoż roku.

Po przegranych przez Partię Narodową wyborach parlamentarnych w 1999 i oddaniu władzy Partii Pracy Helen Clark, został rzecznikiem do spraw finansowych w gabinecie cieni.

Lider opozycji

Jesienią 2001 poziom niezadowolenia z przywództwa Jenny Shipley osiągnął w Partii Narodowej swoje apogeum. Doprowadziło to do wyborów nowego lidera, którym 8 października 2001 został Bill English[2].

English jako lider opozycji nie zdołał jednak poprawić wizerunku i wyników partii. W wyborach parlamentarnych w 2002 Partia Narodowa odnotowała najgorszy wynik w historii, zdobywając zaledwie 20% głosów poparcia. W partii rozpoczęła się debata nad przyczynami porażki, jednak nie zdecydowano się wówczas na zmianę przywództwa.

Jesienią 2003 poparcie dla Partii Narodowej nie podnosiło się, pozostając na poziomie z ostatnich wyborów. Pozycję Englisha osłabiły dodatkowo jego osobiste wpadki[3]. Ostatecznie, 28 października 2003 został zastąpiony na stanowisku przewodniczącego Partii Narodowej przez Dona Brasha, dotychczasowego dyrektora Banku Rezerwy Nowej Zelandii[4].

2 listopada 2003 English został mianowany przez Brasha rzecznikiem partii do spraw edukacji, którym pozostał również po wyborach parlamentarnych w 2005. Po rezygnacji z funkcji lidera przez Brasha, nowym przewodniczącym Partii Narodowej został 27 listopada 2006 John Key, a stanowisko jej wicelidera objął Bill English. Objął on również resort finansów w gabinecie cieni[5].

Wicepremier i premier

8 listopada 2008 Partia Narodowa odniosła zwycięstwo w wyborach parlamentarnych. Premier elekt John Key 17 listopada 2008 przedstawił skład swojego gabinetu, w którym stanowisko wicepremiera i ministra finansów przypadło Billowi Englishowi[6]. 19 listopada 2008 English został oficjalnie zaprzysiężony na tym stanowisku[7][8]. Stanowiska wicepremiera i ministra finansów zajmował także w kolejnych rządach premiera Johna Key. Dodatkowo, od 19 listopada 2008 do 13 grudnia 2011 sprawował urząd ministra infrastruktury[9].

12 grudnia 2016 objął urząd premiera Nowej Zelandii, po rezygnacji z tej funkcji z powodów osobistych przez Johna Key[10]. Tego samego dnia został mianowany liderem Partii Narodowej. W swoim gabinecie objął również stanowisko ministra bezpieczeństwa narodowego[9]

Przypisy

  1. Fox News
  2. „Bill English New National Party Leader”. nzgovtdirectory.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-11-20)]., The New Zealand Government Directory, 9 października 2001.
  3. „ Bill English goes back to rolling with the punches”, NZherald, 8 czerwca 2002.
  4. „Banker turned politician elected to lead New Zealand’s main opposition party”. highbeam.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-09)]., HighBeam Reseach, 28 października 2003.
  5. „New Zealand opposition party elects new leader”, The Age, 28 listopada 2008.
  6. „New Zealand leader forms cabinet”, BBC News, 17 listopada 2008.
  7. „New Zealand government sworn in „, BBC News, 19 listopada 2008.
  8. „John Key sworn in as 38th Kiwi PM”, BrisbaneTimes, 19 listopada 2008.
  9. a b Rt Hon Bill English (ang.). parliament.nz, 2016-12-12. [dostęp 2016-12-12].
  10. New Zealand PM: Bill English to succeed John Key (ang.). BBC News, 2016-12-12. [dostęp 2016-12-12].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of New Zealand.svg
Flag of New Zealand. Specification: http://www.mch.govt.nz/nzflag/description.html , quoting New Zealand Gazette, 27 June 1902.
Bill English September 2016.jpg
Autor: Flickr user New Zealand Tertiary Education Union., Licencja: CC BY-SA 2.0
Image of w:Bill English, a New Zealand politician. (Derivative with white background)