Bogusław Wołoszański

Bogusław Wołoszański
Ilustracja
(c) Ralf Lotys (Sicherlich), CC BY 3.0

Bogusław Wołoszański (2012)
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1950
Piotrków Trybunalski

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Tytuł naukowy

magister

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Strona internetowa

Bogusław Wołoszański (ur. 22 marca 1950 w Piotrkowie Trybunalskim) – polski dziennikarz, prawnik i popularyzator historii, autor wielu książek o tematyce historycznej. Pomysłodawca oraz autor programu „Sensacje XX wieku”.

Życiorys

Syn Mariana (1908–2004) i Ireny z domu Malinowskiej (1908–1992)[1]. Jego ojciec był nauczycielem oraz dyrektorem internatu liceum w Piotrkowie, brał udział w kampanii wrześniowej, gdzie służył w 25. Pułku Piechoty jako dowódca plutonu przeciwpancernego, z którym brał udział w walkach pod Częstochową. Po rozwiązaniu pułku, zdołał się przedostać do Piotrkowa[2]. Podczas okupacji niemieckiej był członkiem AK (ps. Orzeł). Ma siostrę, Jolantę (ur. 1944)[1].

W 1967 rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył cztery lata później uzyskaniem tytułu magistra prawa. Tam też uczestniczył w seminarium doktoranckim prowadzonym przez prof. Stanisława Ehrlicha[3]. Po ukończeniu studiów otrzymał nakaz pracy przy Radzie Narodowej w Wieluniu[4]. W 1971 kontynuował naukę w podyplomowym dwuletnim Instytucie Dziennikarstwa UW. W tym samym roku podjął współpracę z Redakcją Młodzieżową Telewizji Polskiej, gdzie prowadził program rozrywkowy Telewizyjny Ekran Młodych oraz przygotowywał programy dla młodzieży. W maju 1973 rozpoczął pracę etatową w TVP rozpoczynając pracę w Redakcji Międzynarodowej[5].

Od 1976 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1979 rozpoczął dzienne studia reżyserskie na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego, ale zrezygnował z nich ze względu na sytuację rodzinną i zawodową[5]. W 1983 został zastępcą dyrektora Dyrekcji Programów Oświatowych i we wrześniu tego roku przystąpił do tworzenia programu „Sensacje XX wieku”[5]. W 1985 wyjechał jako korespondent radia i telewizji do Londynu, gdzie pracował przez 3 lata[5]. Po powrocie w grudniu 1988 objął stanowisko zastępcy dyrektora I Programu TVP oraz szefa Redakcji Międzynarodowej, wprowadził na antenę programy 7 Dni Świat i Raport oraz kilka innych o tematyce międzynarodowej[5]. Obok programów na temat aktualnych wydarzeń polityki międzynarodowej, w dalszym ciągu przygotowywał programy z cyklu „Sensacje XX wieku”. W 1990 ukazała się pierwsza książka, będąca zapisem programów telewizyjnych. W 1992 powrócił do Redakcji Edukacyjnej Telewizji, gdzie obok „Sensacji” przygotowywał program „Encyklopedia II wojny światowej”. W tym samym czasie pracował nad książkowym wydaniem „Encyklopedii...”, które po 15 latach zbierania materiałów ukazało się na rynku księgarskim w maju 1997. Audycję „Sensacje XX wieku” prowadził także w Radiu Zet.

W maju 2002 był gospodarzem i współautorem 50 odcinków telewizyjnych spotów informacyjnych „Unia bez tajemnic” w ramach kampanii informacyjnej rządu o integracji europejskiej[6]. W sierpniu 2005 odszedł z TVP. W 2006 rozpoczął prace nad scenariuszem pod ekranizację swojej książki Twierdza szyfrów. Poskutkowało to emisją 13-odcinkowego serialu Tajemnica twierdzy szyfrów w 2007 na antenie TVP1. Za reżyserię serialu odpowiadał Adek Drabiński[7].

Od 2011 do 2014 prowadził na antenie Polsat Play program pt. Skarby III Rzeszy[8]. Od wiosny 2014 roku prowadzi nowy cykl dokumentalny Tajna historia XX wieku, również na antenie Polsat Play[9]. W 2015 nawiązał ponownie współpracę z Telewizją Polską oraz stacją National Geographic, dla których realizuje kolejne sezony Sensacji XX wieku. W 2015 miał premierę pięcioodcinkowy cykl Przewodnik historyczny Bogusława Wołoszańskiego[10].

Współpraca ze Służbą Bezpieczeństwa

Był tajnym współpracownikiem Pionu I Służby Bezpieczeństwa o pseudonimach „Ben” i „Rewo”[11]. W 1985 podpisał zobowiązanie do współpracy z Departamentem I MSW, co jak relacjonuje sam Wołoszański, umożliwiło mu wyjazd do Londynu, gdzie realizował program „Sensacje XX wieku”.

Życie prywatne

Żonaty z Hanną (ur. 1946)[12][13], która jest szefową wydawnictwa[14]. Ma syna Michała i córkę Hannę[15]. Jego syn jest z zawodu radcą prawnym, a córka zajmuje się historią sztuki i mieszka w Genewie.

Odznaczenia i nagrody

Twórczość

Audycje radiowe

Książki

  • Sensacje XX wieku (1990, Novum)
  • Ten okrutny wiek (1995)
  • Ten okrutny wiek. Część druga (1996)
  • Sensacje XX wieku – II wojna światowa (1994, Magnum)
  • Sensacje XX wieku – po II wojnie światowej (1995, Magnum)
  • Encyklopedia II wojny światowej (1997, Amber, w dwóch tomach)
  • Tajna wojna Hitlera (1997)
  • Straceńcy (1998)
  • Tajna wojna Stalina (1999)
  • Droga do piekła (2000)
  • Władcy ognia (2001)
  • Tajna wojna Churchilla (2002)
  • Tamten okrutny wiek (2003, jest to jednotomowe wydanie Tego okrutnego wieku, które ukazało się w XXI wieku)
  • Twierdza szyfrów (2004, powieść)
  • Operacja Talos (2005, powieść)
  • Sieć – ostatni bastion SS (2006, powieść)
  • Testament Odessy (2008, powieść)
  • Honor żołnierza 1939 (2010)
  • Wojna, miłość, zdrada (2010)
  • Największy wróg Hitlera (2012)
  • Wiek krwi (2016)
  • SS Nowy Początek (2019)
  • Zabić Amerykę (2021)

Zeszyty z cyklu Sensacje XX wieku:

  • Pojedynek na pustyni: Rommel contra Montgomery (1)
  • Piekło i niebo: opowieść o samolotach które pokonały Japonię (2)
  • Skazani: 6 tysięcy żołnierzy wysłanych na śmierć (3)
  • Śmierć marszałka : jak zginął Michaił Tuchaczewski (4)
  • Zemsta OAS: tajna organizacja, która chciała zniszczyć Francję (5)
  • Tajemnica „Overlord” (6)
  • Kryptonim: „Cycero” (7)
  • Czarna orkiestra (8)
  • Komandosi (9)
  • Sprawa Żukowa (10)
  • Śmiertelny pojedynek Chruszczow – Beria (11)
  • Narodziny siły: tajna historia radzieckiej bomby atomowej (12)
  • Na krawędzi : kryzys kubański 1962 (13)
  • Korea w ogniu : miejsce, od którego mógł zapłonąć świat (14)
  • U-2 zaginął: lot samolotu szpiegowskiego, który zmienił politykę mocarstw (15)

Programy TV

Przypisy

  1. ↑ a b Stanisław S. Nicieja, Moje Kresy. Drohobyckie konotacje historyków, Nowa Trybuna Opolska, 12 października 2015 [dostęp 2019-05-24] (pol.).
  2. ↑ Bogusław Wołoszański: w garniturze trudno się włazi do czołgu [WYWIAD], Onet Kultura, 23 marca 2020 [dostęp 2020-04-13] (pol.).
  3. ↑ Maciej Łętowski: Kaczyński myśli Leninem?. wyborcza.pl, 12 marca 2016. [dostęp 2016-04-06].
  4. ↑ Kudelski na tropie zaginionych historii: Bogusław Wołoszański i tajemnice przeszłości, Warszawa i Mazowsze - najnowsze wiadomości w RDC [dostęp 2021-10-29] (pol.).
  5. ↑ a b c d e Bogusław Wołoszański - oficjalna strona internetowa, www.woloszanski.com [dostęp 2021-10-29].
  6. ↑ Bogusław Wołoszański – sylwetka. [dostęp 2012-11-12]. (pol.).
  7. ↑ Bogusław Wołoszański, filmpolski.pl [dostęp 2019-05-25] (pol.).
  8. ↑ Opis programu „Skarby III Rzeszy” na stronach nadawcy. Polsat Play. [dostęp 2013-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-26)]. (pol.).
  9. ↑ Wołoszański, Latkowski, Figurski i Zientarski wiosną w Polsat Play, www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  10. ↑ „Przewodnik Historyczny Bogusława Wołoszańskiego” od stycznia w TVP Historia. [dostęp 2014-12-12]. (pol.).
  11. ↑ Agnieszka Niesłuchowska, Wołoszański: nie żałuję swojej współpracy z wywiadem, wiadomosci.wp.pl, 17 stycznia 2007 [dostęp 2019-05-24] (pol.).
  12. ↑ Wołoszańska, Hanna Liliana,warszawa,wiek 72 lat,ur. 1946,Raport o osobie,Krajowy Rejestr Sądowy,KRS online,Info Veriti, www.infoveriti.pl [dostęp 2019-05-25].
  13. ↑ Hanna Liliana Wołoszańska, rejestr.io [dostęp 2019-05-25].
  14. ↑ Katarzyna Puzyńska i Bogusław Wołoszański gośćmi ASP, newsroom.polandrockfestival.pl [dostęp 2019-05-25] (pol.).
  15. ↑ Bogusław Wołoszański – oficjalna strona internetowa, www.woloszanski.com [dostęp 2017-11-22] (pol.).
  16. ↑ M.P. z 1998 r. nr 25, poz. 369
  17. ↑ Bogusław Wołoszański. ksiazki.wp.pl. [dostęp 2022-06-02]. (pol.).
  18. ↑ Dobosz – Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 [dostęp 2022-11-26] (pol.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie