Bolesław Korolewicz

Bolesław Korolewicz

Piotr Korolewicz

pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	11 września 1874 Kraków
Data i miejsce śmierci	18 stycznia 1942 Kraków
Przebieg służby
Lata służby	1914–1930
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-ukraińska, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Bolesław Korolewicz (ur. 11 września 1874 w Krakowie, zm. 18 stycznia 1942 tamże) – polski lekarz, doktor wszech nauk lekarskich, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, uczestnik czterech wojen.

Życiorys

Urodził się 11 września 1874^[1] w Krakowie, w rodzinie Wincentego (zarządcy lasów) i Zofii ze Śmiałowskich^[2][3][4]. Miał młodszego brata Wincentego Aleksandra (1881–1941), pedagoga, dziennikarza, działacza PPS. Uczył się w C. K. III Gimnazjum Klasycznym im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie (1885–1890), C. K. Gimnazjum św. Anny w Krakowie (1891–1892), C. K. Gimnazjum w Bochni (1893–1894) oraz w C. K. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, gdzie jako Piotr Korolewicz zdał egzamin dojrzałości w 1896^[2][3][4][5]. Ukończył studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego^[2][3][4]. W 1904 uzyskał tytuł doktora wszech nauk lekarskich^[2][4]. Od 1903 do 1916 pracował jako asystent w Klinice Chorób Wewnętrznych UJ u boku profesorów Edwarda Korczyńskiego oraz Walerego Jaworskiego^[2][3][4]. Wraz z tym drugim naukowcem publikował prace w fachowych czasopismach^[3][4]. Jednocześnie praktykował prywatnie, od 1910 wyłącznie w tym zakresie (m.in. jako lekarz domowy Jacka Malczewskiego)^[3][4].

Od 1 kwietnia 1897 odbywał pół- lub jednoroczną służbę wojskową w 13 pułku piechoty c. i k. armii, w której w 1905 został mianowany chorążym rezerwy lekarzem^[3][4]. Przed 1914 był członkiem konnego „Sokoła” w Krakowie^[2]. Po wybuchu I wojny światowej 1 sierpnia 1914 został powołany do armii austriackiej, w szeregach której służył jako lekarz w kampanii wojennej (wyprawa na Lublin i Dęblin, ofensywa majowa w 1915 na odcinku od Nidy do Dubna)^[3][4]. Został awansowany do stopnia podporucznika pospolitego ruszenia lekarza, następnie 1 lutego 1915 do stopnia porucznika pospolitego ruszenia lekarza^[3]. Pod koniec 1915 został odkomenderowany do służby w Legionach Polskich^[2][3]. Od 13 grudnia 1915 do 1 marca 1916 był komendantem zakładu sanitarnego III Brygady^[3][4]. Został awansowany do stopnia kapitana lekarza 30 stycznia 1916^[3][4]. Później kierował Dywizyjnym Zakładem Sanitarnym tj. głównym szpitalem polowym Komendy Legionów Polskich, był zastępcą szefa sanitarnego Legionów Polskich płk. lek. Wojciecha Rogalskiego^[3]. Od kwietnia do 28 lipca 1917 był prezesem wojskowego klubu Legia Warszawa^[6]. Po kryzysie przysięgowym z 1917 był zastępcą szefa sanitarnego Polskiego Korpusu Posiłkowego^[2][3]. Po próbie przejścia frontu w bitwie pod Rarańczą został zatrzymany przez Austriaków i od 15 lutego do 27 maja 1918 był internowany w Talaborfalva i Huszt, gdzie pełnił funkcję lekarza obozowego^[2][3][4]. Po odzyskaniu wolności był szefem oddziału w I szpitalu garnizonowym w Krakowie^[3][4].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego^[2]. Od 1 listopada 1918 służył jako referent zdrowia w dowództwie Wojska Polskiego w Krakowie, od 5 listopada 1918 był komendantem szpitalu w Krakowie^[3][4]. Na przełomie 1919/1920 brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w tym w walkach o Przemyśl i w obronie Lwowa oraz w wojnie polsko-bolszewickiej, jako organizator Armii „Wschód”, w dowództwie Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego (w stopniu majora szef sanitarny grup bojowych^[7]), w dowództwie Frontu Podolskiego i dowództwie 6 Armii^[3][4]. Z racji pełnionej funkcji był lekarzem osobistym dowódcy frontu i armii, generała porucznika Wacława Iwaszkiewicza. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[8].

Po wojnie pozostawał w rezerwie personalnej Ministerstwa Spraw Wojskowych, był zatrudniony w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie^[3]. Od września 1921 był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”^[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była wówczas kompania zapasowa sanitarna Nr 6^[9]. Do 7 lutego 1924 był szefem sanitarnym w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, będąc wówczas oficerem nadetatowym 10 batalionu sanitarnego^[10][3][4]. Od 8 lutego 1924 do 31 marca 1930 był szefem sanitarnym w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, będąc wówczas oficerem nadetatowym 5 batalionu sanitarnego^{[11][12][3][4]}. W tym czasie pracował w Okręgowym Szpitalu Wojskowym nr 5^[4]. Z dniem 31 marca 1930 przeniesiony w stan spoczynku^[2][3][4]. Jako pułkownik lekarz w stanie spoczynku w 1934 był w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto^[13].

Działał społecznie. Był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego, członkiem zarządu komitetu powiatowego ZS od 1 kwietnia 1930 do 1 stycznia 1934, przewodniczącym komisji rewizyjnej oraz od maja 1933 prezesem zarządu Okręgu V Związku Rezerwistów^[2][4][14]. W wyborach samorządowych 1933 uzyskał mandat radnego Rady Miasta Krakowa^[2][4][15].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej jako oficer 6 Dywizji Piechoty w strukturze Armii „Kraków”^[3][4]. Został wzięty do niewoli przez Niemców 20 września 1939. Na podstawie zapisów konwencji haskiej dotyczących jeńców lekarzy został zwolniony^[3][4]. Po powrocie do Krakowa podczas okupacji niemieckiej pracował jako lekarz w Szpitalu dla Inwalidów Wojennych Czerwonego Krzyża^[3][4].

Zmarł 18 stycznia 1942 w Krakowie^[3][4]. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XXXIV-zach-6)^[16].

Grób płka Piotra Korolewicza na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (29 grudnia 1933)^[17]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[18]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^{[2][3][4][19]}
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz drugi 30 stycznia 1939^[20])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Krzyż Legionowy^[4]
• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (Austro-Węgry, 1916)^[21]
• Odznaczenia austriackie (1915)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 362.
• Żołnierze Niepodległości. Bolesław Korolewicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-02].
• Jerzy Lisiewicz: Internetowy Polski Słownik Biograficzny. Bolesław Korolewicz. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2016-12-09].