Charb

Stéphane Charbonnier
Charb

Charb, 2 listopada 2011
Data i miejsce urodzenia21 sierpnia 1967
Conflans-Sainte-Honorine
Data i miejsce śmierci7 stycznia 2015
Paryż
Zawód, zajęcierysownik prasowy, dziennikarz
podpis

Charb, właśc. Stéphane Charbonnier (ur. 21 sierpnia 1967 w Conflans-Sainte-Honorine[1], zm. 7 stycznia 2015 w Paryżu) – francuski rysownik i dziennikarz satyryczny.

Pracował dla tygodnika satyrycznego „Charlie Hebdo” od 1992 roku[2]. Jego rysunki pojawiały się w przeróżnych gazetach, wydał także wiele komiksów[2]. W 2009 roku, po odejściu Filipa Vala, został dyrektorem wydawniczym „Charlie Hebdo”[3]. Zginął w ataku terrorystycznym na redakcję tygodnika[3].

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się w Conflans-Sainte-Honorine. Jego ojciec jest pocztowcem, a matka sekretarką[1]. Już będąc dzieckiem, publikował własne rysunki w szkolnej gazetce swojego gimnazjum Louvrais w Pontoise. W 1987 zdał maturę w liceum Camille Pissarro[4]. Zaliczył staż w lokalnej „La Gazette du Val-d’Oise” i rozpoczął współpracę z lokalnym miesięcznikiem „Les Nouvelles du Val-d’Oise”. Rozpoczął też naukę w dwuletniej szkole reklamy, ale porzucił ją, by całkowicie poświęcić się rysowaniu[5][6]. Ilustrował też fanzin „Canicule” oraz dorabiał chwytając się innych prac[5].

Kariera rysownika

Charb w Strasburgu (2009)

W 1991 roku rozpoczął współpracę z tygodnikiem satyrycznym „La Grosse Bertha”, założonym przez Jeana Cyrille’a Godefroy w czasach wojny w Zatoce. W następnym roku odszedł wraz z Valem i Cabu, by założyć „Charlie Hebdo”. Stworzył tam własną rubrykę zatytułowaną Charb nie lubi ludzi[6]. Rysunki Charba publikowało również wiele innych gazet, między innymi „L’Écho des savanes”, „Télérama”, „Mon Quotidien” i „L’Humanité[7]. Prowadził rubrykę Fatwa ajatollaha Charba w miesięczniku „Fluide glacial”[8]. Od 2007 roku został rysownikiem karykatur do programu Przeszkadzasz wszystkim spać (fr. T’empêches tout le monde de dormir) Marca Oliviera Fogiela w telewizji M6, aż do zakończenia emisji w czerwcu 2008 roku[9]. Charb był również jednym z karykaturzystów zaproszonych do wykonania humorystycznych ilustracji edycji Le Petit Larousse z 2011 roku, wydanej w 2010[10].

Wydał wiele albumów przedstawiających jego bohaterów: Marcela Keufa oraz Maurice’a i Patapona[5].

Dyrektor wydawniczy „Charlie Hebdo”

W 2009 roku Charb został dyrektorem wydawniczym „Charlie Hebdo”, na miejsce Philippe’a Vala. Utrzymywał cotygodniowy cykl edycji[6]. Żył pod ochroną policji. Kiedy w 2012 roku, po publikacji karykatury Mahometa, otrzymał śmiertelne pogróżki, zadeklarował: „To na pewno zabrzmi trochę pompatycznie, ale wolę umrzeć stojąc, niż żyć na kolanach”[11]. W 2013 roku internetowa gazeta „Inspire”, publikowana przez Al-Ka’idę Półwyspu Arabskiego, zamieściła jego nazwisko na liście osób poszukiwanych za „zbrodnie przeciwko islamowi”[12]. Charb jest jedną z ofiar zamachu na siedzibę „Charlie Hebdo”.

Styl

Jego rysunki charakteryzują się zjadliwą, czasami odbieraną jako niesmaczna, satyrą.

Zatrudniłbym pana, ale nie podoba mi się kolor... yyy... pańskiego krawata.
Plakat wykonany dla MRAP[13] (2000)

Przypisy

  1. a b Luc Le Vaillant: Charb. Charlie za młodu (fr.). Libération, 2015-05-20. [dostęp 2015-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-14)].
  2. a b Who were the victims of the Paris terror attack? (ang.). thelocal.fr, 2015-01-07. [dostęp 2015-01-10].
  3. a b Stéphane Charbonnier, dit Charb (fr.). Larousse. [dostęp 2015-01-10].
  4. Julien Ducouret: Attentat à Charlie Hebdo. Le dessinateur Charb était né à Conflans (fr.). www.publihebdos.com, 2014-05-15. [dostęp 2015-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-08)].
  5. a b c Marie Soyeux: Charb : persiste, crayonne et signe. La Croix, 7 janvier 2015.
  6. a b c Emmanuelle Anizon, Laurence Le Saux: Charb, dessinateur mort debout (fr.). www.telerama.fr, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-08)].
  7. Charb avait succédé à Philippe Val en 2009 (fr.). www.letemps.ch, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10].
  8. Olivier van Vaerenbergh: Cabu, Wolinski, Charb, Tignous... des monuments au sein du monument (fr.). www.levif.be, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10].
  9. „Charlie Hebdo”: Charb, génial et féroce satiriste (fr.). Agence France Presse, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10].
  10. Nedjma Amrani: La mort de Charb à Charlie Hebdo: „Je préfère mourir debout que vivre à genoux” (fr.). L’Express, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10].
  11. Fadwa Islah: Charb, directeur de Charlie Hebdo: „Je suis athée, pas islamophobe” (fr.). Telquel. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-08)].
  12. Hélène Sallon: Charb, cible désignée de la revue d’Al-Qaida au Yémen (fr.). Le Monde, 2015-01-08. [dostęp 2015-01-11].
  13. Mouvement contre le racisme et pour l’amitié entre les peuples (Ruch przeciwko Rasizmowi i na rzecz Przyjaźni między Narodami).

Media użyte na tej stronie

Signature charb.png
Charb's signature.
Charb1.jpg
Autor: Ji-Elle, Licencja: CC BY-SA 3.0
French illustrator Charb
Mrap discriminations.png
Autor: , Licencja: CC-BY-SA-3.0
Carte postale MRAP contre les discriminations
2011-11-02 Incendie à Charlie Hebdo - Charb - 06.jpg
(c) Coyau / Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0
Firebombing of Charlie Hebdo offices, 2 November 2011. Charb (Stéphane Charbonnier) answers the journalists' questions.