Cornelio Bentivoglio
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 marca 1668 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 grudnia 1732 |
| Arcybiskup Kartaginy | |
| Okres sprawowania | 1712-1732 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia | 3 kwietnia 1712 |
| Kreacja kardynalska | 29 listopada 1719 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji | 3 kwietnia 1712 |
|---|---|
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Cornelio Bentivoglio (ur. 27 marca 1668 – zm. 30 grudnia 1732) – włoski kardynał[1].
Życiorys
Pochodził z Ferrary z arystokratycznej rodziny. Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Ferrarze ze stopniem doktora utroque iure (1701)[1]. Następnie udał się do Rzymu, gdzie został referendarzem Obojga Sygnatur (1702) oraz klerykiem Kamery Apostolskiej (1706). W grudniu 1711 przyjął święcenia kapłańskie[1].
W 1712 papież Klemens XI mianował go najpierw tytularnym arcybiskupem Kartaginy (16 marca 1712), a krótko potem (20 maja 1712) nuncjuszem apostolskim we Francji. Po wydaniu przez Klemensa XI antyjansenistycznej bulli Unigenitus Filius Dei, która we Francji spotkała się z nieprzychylnym przyjęciem, zdecydowanie i nie zawsze taktownie bronił stanowiska Stolicy Apostolskiej, co wywołało konflikt z regentem Francji Filipem Orleańskim. Regent żądał odwołania go z nuncjatury.
W celu rozwiązania kłopotliwej sytuacji Klemens XI 29 listopada 1719 mianował go kardynałem[1], a w marcu 1720 wysłał go do prowincji Romania w charakterze papieskiego legata (gubernatora). Jego legacja w Romanii była następnie dwukrotnie (1721 i 1724) przedłużana i trwała do stycznia 1727. W międzyczasie kardynał Bentivoglio wziął udział w konklawe 1721 i konklawe 1724.
W 1726 król Hiszpanii Filip V Burbon mianował go swoim ambasadorem i ministrem pełnomocnym przy Stolicy Apostolskiej. Funkcję tę sprawował aż do śmierci. Działając w tym charakterze, na konklawe 1730 zgłosił weto króla Hiszpanii przeciwko kandydaturze kardynała Giuseppe Renato Imperiali.
Kardynał Bentivoglio był poetą i tłumaczył na język włoski łacińskie wiersze. Jako poeta i tłumacz używał pseudonimu Selvaggio Porpora[1].
Cornelio Bentivoglio zmarł w Rzymie w wieku 64 lat i został pochowany w swoim kościele tytularnym Santa Cecilia.
Twórczość literacka
Cornelio Bentivoglio pisał sonety, dialogi poetyckie, utwory o modnej wówczas tematyce pasterskiej i traktaty z dziedziny filozofii i historii[2]. Przetłumaczył na włoski między innymi epos w dwunastu księgach Tebaida Publiusza Papiniusza Stacjusza[2] i komedię Pulchérie Pierre'a de Corneiille'a[2].
Przypisy
- ↑ a b c d e The Cardinals of the Holy Roman Church - Biographical Dictionary - Consistory of November 29, 1719, www2.fiu.edu [dostęp 2017-11-22].
- ↑ a b c Cornelio Bentivoglio d'Aragona (1668-1732) (fr.). Bibliothèque nationale de France. [dostęp 2016-09-05].
Bibliografia
Linki zewnętrzne
- Bentivòglio, Màrco Cornélio
- Instituut voor Nederlandse Geschiedenis – nuncjusze papiescy
- La Tebaide di Stazio, versione del cardinale Cornelio Bentivoglio
Media użyte na tej stronie
Cardinal Conrelio Bentivoglio