Desulfovibrio

Desulfovibrio
Desulfovibrio vulgaris
Systematyka
Domena	bakterie
Typ	proteobakterie
Klasa	deltaproteobakterie
Rząd	Desulfovibrionales
Rodzina	Desulfovibrionaceae
Rodzaj	Desulfovibrio
Nazwa systematyczna
Desulfovibrio Kluyver & van Niel 1936

Desulfovibrio – rodzaj gramujemnych, bezwzględnie beztlenowych (w czystych kulturach) bakterii, najczęściej w kształcie wygiętych pałeczek (przecinkowce)^[1] przeprowadzających dysymilacyjną redukcję siarczanów lub innych związków siarkowych, wykorzystując je jako ostateczne akceptory elektronów (oddychanie siarczanowe)^[1][2]. Biorą przez to udział w obiegu siarki w przyrodzie.

Występują w pozbawionym tlenu błocie i osadzie wód słodkich, brachicznych i środowisku morskim; w jelitach zwierząt, oborniku, fekaliach^[1], a nawet jamie ustnej^[3].

Beztlenowa korozja żelaza

Bakterie Desulfovibrio przyczyniają się do beztlenowej korozji żelaza. Są odpowiedzialne za występowanie dużych ilości siarkowodoru na dnie Morza Czarnego oraz jego czarną barwę spowodowaną tą korozją^[4].

Gatunkiem typowym jest Desulfovibrio desulfuricans.

Morfologia

Bakterie mają kształt wygiętych pałeczek, czasami w formie sigmoidalnej (litery S) lub spiralnej. Sporadycznie przyjmują kształt prostych pałeczek. Ich wymiary mieszczą się w granicach 0,5–1,5 × 2,5–10,0 μm^[1].

Są ruchliwe dzięki urzęsieniu monotrychalnemu (pojedyncza wić) lub lofotrychalnemu (pęczek wici)^[1]. Występują zazwyczaj pojedynczo, ale w mogą również tworzyć łańcuszki do kilku komórek w pewnych stadiach wzrostu^[3].

Fizjologia

Optymalna temperatura wzrostu wynosi 25–35 °C. Termofilne gatunki, które niegdyś przypisywano do tego rodzaju, obecnie należą do rodzaju Thermodesulfovibrio^[1].

Bakterie mają zdolność redukcji siarczanów do siarczków. Ich charakterystyczną cechą bakterii jest obecność desulfowirydyny (dysymilacyjna reduktaza siarczynowa)^[3]. Należą do chemoorganotrofów^[1], choć zdolne są również do wiązania dwutlenku węgla. Nie są jednak autotrofami, ponieważ ponad połowę węgla do wytwarzania struktur komórkowych czerpią ze związków organicznych^[5]. Większość gatunków utlenia związki organiczne (takie jak mleczany) do octanów, które dalej nie są utleniane – nieliczne wykorzystują węglowodany^[1].

Chorobotwórczość

Zwykle nie przypisuje się im patogeniczności, choć niektóre gatunki wyizolowano od pacjentów, u których powodowały występowanie objawów klinicznych^[1]. W części badań wykazano, że u osób z wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy udział bakterii Desulfovibrio w całej populacji bakterii redukujących siarczany w jelicie grubym jest wyższy niż u osób zdrowych. Bakterie te produkują siarkowodór, który wykazuje działanie toksyczne. Tworzone przez nie jony S2−
mogą tworzyć z jonami metali ciężkich nierozpuszczalne sole o budowie krystalicznej, drażniące jelita. Produkując związki siarki w jamie ustnej, mogą być przyczyną halitozy^[3].

Przypisy