Eugeniusz Kwiatkowski

Eugeniusz Kwiatkowski
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski

Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1888
Kraków, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

22 sierpnia 1974
Kraków, Polska

Wiceprezes Rady Ministrów, Minister skarbu
Okres

od 13 października 1935
do 30 września 1939

Przynależność polityczna

Obóz Zjednoczenia Narodowego

Poprzednik

Władysław Marian Zawadzki[1]

Następca

Adam Koc

Minister przemysłu i handlu
Okres

od 4 czerwca 1926
do 4 grudnia 1930

Poprzednik

Hipolit Gliwic

Następca

Aleksander Prystor

Faksymile
Odznaczenia
Order Orła Białego Wstęga Wielka Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal Niepodległości Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Gwiazdy Polarnej (Szwecja) Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Krzyż Wielki Orderu Danebroga (Dania) Krzyż Wielki Orderu Feniksa (Grecja) Wielki Krzyż Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wielki Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny)
Eugeniusz Kwiatkowski (4. z lewej) w towarzystwie członków rządu i generalicji podczas przyjęcia noworocznego na Zamku Królewskim, druga połowa lat 20.
Pomnik E. Kwiatkowskiego przed siedzibą zakładów w Mościcach, którymi zarządzał w latach 1931–1935
Tablica pamiątkowa na warszawskim pałacu Ministrów Skarbu
Tablica pamiątkowa przy al. Słowackiego 2 w Krakowie, w tej kamienicy mieszkał w latach 1954–1974
Grób Kwiatkowskiego na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski (ur. 30 grudnia 1888 w Krakowie, zm. 22 sierpnia 1974 tamże) – polski chemik, wicepremier, minister przemysłu i handlu (1926–1930), minister skarbu (1935–1939) II Rzeczypospolitej.

Kierował opracowaniem 4-letniego planu inwestycyjnego przewidującego rozbudowę infrastruktury, zwiększenie potencjału obronnego kraju, przygotowanie fundamentów dla przyszłej rozbudowy przemysłu, łącznie z aktywizacją Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Zainicjował budowę portu i miasta w Gdyni. Znacznie przyczynił się do powstania Stalowej Woli.

Wniósł znaczący wkład w rozwój polskiego przemysłu chemicznego: zakładów azotowych w Chorzowie i Tarnowie. Jak napisał Jan Nowak-Jeziorański, przyjaciel rodziny:

Przeszedł Kwiatkowski do historii jako twórca Gdyni, ale określenie to znacznie zawęża jego rolę. Polegała ona na ocaleniu i umocnieniu niezależności gospodarczej, bez której Polska nie mogła się ostać jako niepodległe Państwo[2].

Dzieciństwo i młodość

Syn Jana (1841–1902) i Wincentyny z Maszczyńskich[3] (1864–1951). Ojciec – prawnik – był urzędnikiem kolei krakowskiej. Po odziedziczeniu majątku po bracie przeniósł się z rodziną do miejscowości Czernichowce pod Zbarażem, w której Eugeniusz spędził dzieciństwo wraz z rodzeństwem: Romanem (1885–1948), Janiną (1892–1994) i Zofią (1900–2000). W 1898 rozpoczął naukę w Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie – nauka w tym czasie nie szła mu najlepiej. Od 1902 roku uczęszczał do Gimnazjum OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem. W 1907 otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze, w latach 1907–1910, studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, gdzie nauka szła mu bardzo dobrze. Jednak w 1910 Eugeniusz na prośbę matki, która bała się aktywności politycznej i niepodległościowej syna, wyjechał na dalsze studia na uniwersytet do Monachium (1910–1912). W 1913 roku powrócił do Lwowa, w którym odbył praktykę w Gazowni Miejskiej. We wrześniu 1913 poślubił Leokadię z Glazerów (1890–1977), bratanicę bp Jakuba Glazera, z którą miał czworo dzieci: syna zmarłego w niemowlęcym wieku, Jana (1914–1939), Annę (1918–2007) i Ewę (1925–2018). W okresie studiów we Lwowie związał się z młodzieżowymi organizacjami niepodległościowymi „Zet” i „Zarzewie”, a następnie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionie Wschodnim, następnie w Legionach Polskich oraz zajmował się pracą konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej. W okresie wojny polsko-bolszewickiej pracował w sekcji chemicznej Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1921 wystąpił z wojska w stopniu porucznika.

Kwiatkowski: menadżer i polityk

Jeszcze w trakcie I wojny światowej pełnił funkcję zastępcy dyrektora Gazowni Lubelskiej. Następnie, jako docent, wykładał chemię węgla kamiennego i gazu na Politechnice Warszawskiej[4]. Jako inżynier chemik, podjął w 1921 pracę na stanowisku dyrektora technicznego w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w (Starym) Chorzowie, której dyrektorem naczelnym był wówczas Ignacy Mościcki. W ciągu czterech lat doprowadził do rozkwitu fabryki, uprzednio pozbawionej przez Niemców dokumentacji i personelu technicznego[2]. W latach 1924–1926 był prezesem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego, którego członkostwo honorowe otrzymał w roku 1928[5].

Po przewrocie majowym (1926) prezydent RP Ignacy Mościcki zarekomendował go na stanowisko ministra przemysłu i handlu w drugim rządzie Kazimierza Bartla, które to stanowisko piastował w latach 1926–1930.

Po 1930, kiedy nowy premier Walery Sławek nie zaproponował mu miejsca w rządzie, aż do 1935 roku pozostawał na marginesie życia politycznego. W 1931 roku zrezygnował z mandatu poselskiego w Sejmie Śląskim (który objął rok wcześniej z ramienia BBWR). W latach 1931–1935 był dyrektorem Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach.

Od października 1935 do 30 września 1939 pełnił funkcję wicepremiera i ministra skarbu w rządach: Mariana Zyndram-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego. Jego politycznym protektorem był prezydent Mościcki.

Włączył się w działalność Obozu Zjednoczenia Narodowego[6]. Stał się szeroko znany jako autor koncepcji rozwoju handlu morskiego i budowniczy portu w Gdyni.

Skalę problemów gospodarczych, z którymi miał się borykać, przedstawił w wystąpieniu sejmowym z 1935 roku, podczas którego stwierdzał: „Nasza struktura gospodarcza jest wyjątkowo niekorzystna (...). Wieś polska w XX w. powróciła prawie do gospodarki naturalnej. Szereg potrzeb wsi zaspakaja się w sposób anormalny i niezwykle prymitywny, zapałki dzieli się na części, wraca się do łuczywa, a transport pieszy i kołowy nawet na znaczne odległości przyszedł ponownie – po przerwie od końca XIX w. – do znaczenia[7]”.

Od 1937 roku patronował Centralnemu Okręgowi Przemysłowemu, koncepcji autorstwa braci Kosieradzkich (Władysław Kosieradzki i Paweł Kosieradzki).

Opowiadał się za szybkim uprzemysłowieniem kraju i reformą rolną (zwolennik interwencjonizmu państwowego w dziedzinie cen płodów rolnych, oddłużania rolnictwa i inwestycji publicznych). Doceniał sukcesy radzieckiego planowania gospodarczego, jednocześnie podkreślając skalę prześladowań obywateli radzieckich. Był zwolennikiem równouprawnienia mniejszości narodowych w Polsce. W kręgach sanacyjnych był zwolennikiem dialogu z opozycją. Uważał, że bez porozumienia z silną w kraju opozycją nie można prowadzić aktywnej polityki gospodarczej. Pod pseudonimem umieszczał artykuły w opozycyjnym „Kurierze Warszawskim”. Działaczy opozycji zaprosił do udziału w tworzonym przez niego Obywatelskim Komitecie Pożyczki Obrony Narodowej. Udało mu się organizować spotkania przedstawicieli opozycji z prezydentem Mościckim. Jego starania o porozumienie i amnestię dla skazanych w procesie brzeskim nie przyniosły jednak rezultatów. Politycznie związany z tzw. „Zamkiem”, czyli obozem prezydenta Mościckiego pozostawał w konflikcie zarówno z Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych Rydzem-Śmigłym (na tle niechęci do dewaluacji złotego) i z ministrem spraw zagranicznych Beckiem (na tle stosunku do polityki wobec III Rzeszy, której Kwiatkowski był stanowczym krytykiem)[8].

W obliczu klęski wrześniowej wraz z rządem opuścił Polskę 17 września 1939. W latach 1939–1945 internowany w Rumunii. Premier Władysław Sikorski odrzucił jego prośbę o przyjęcie w skład armii polskiej we Francji, motywując to jego osobistą odpowiedzialnością za klęskę 1939 roku jako członka władz przedwrześniowych.

8 lipca 1945 powrócił do kraju i w latach 1945–1948 był Delegatem Rządu dla Spraw Wybrzeża (jego zastępcą był Kazimierz Strzegocki[9]). Krytykowany przez emigrację polityczną i opozycję w kraju. Zaangażował się w odbudowę gospodarki morskiej. W swoim przemówieniu z 1945 roku stwierdził: „Tu nad bałtyckim wybrzeżem ofiarowuje nam historia szanse, jakich nie mieliśmy od prawie pięciu wieków. Musimy więc skupić wszystkie siły i wszystkie uzdolnienia tkwiące w naszym narodzie, by te możliwości wyzyskać w całej pełni”. Utrzymywał poprawne stosunki z głównymi ówczesnymi politycznymi decydentami Bolesławem Bierutem i Władysławem Gomułką. Z sił politycznych popierał PPS, choć pozostał bezpartyjny. W latach 1947–1952 był posłem na Sejm Ustawodawczy. Krytykował m.in. zniesienie święta Konstytucji 3 Maja oraz późniejsze odebranie immunitetu poselskiego aresztowanemu Gomułce[8]. Jednak na 98 posiedzeniu Sejmu Ustawodawczego – w trakcie którego odebrano Gomułce immunitet poselski – głosu nie zabierał[10].

W czasie pobytu na Wybrzeżu mieszkał w Sopocie, gdzie włączył się czynnie w działalność ZHP. Został przewodniczącym Zarządu Okręgu ZHP.

W 1948 roku został odsunięty od działalności publicznej i przeniesiony na przymusową emeryturę z administracyjnym zakazem pobytu na Wybrzeżu i w Warszawie. Zamieszkał w Krakowie. Po 1956 roku wrócił do aktywności i zajął się głównie pracą naukową z dziedziny chemii, ekonomii i historii. Zmarł 22 sierpnia 1974. Został pochowany na krakowskim Cmentarzu Rakowickim (kwatera XIV B-płn-5)[11] obok swojego syna (zginął w 1939 roku postrzelony przez pomyłkę przez współtowarzyszy z wojska). Na miejsce spoczynku odprowadził Eugeniusza Kwiatkowskiego ówczesny arcybiskup krakowski Karol Wojtyła.

Twórca gospodarki morskiej

Eugeniusz Kwiatkowski w Gdyni jest traktowany jako jedna z bardziej zasłużonych postaci dla rozwoju miasta. Dzięki niemu budowa gdyńskiego portu, która początkowo prowadzona była dość ospale, w 1926 roku ruszyła w błyskawicznym tempie[12], a Gdynia stała się dla międzywojennej Polski „oknem na świat”. Poza budową portu przyczynił się do powstania polskiej floty handlowej, uwalniając Polskę od opłacania obcych armatorów. Jednocześnie z jego inicjatywy powstała Dalekomorska Flota Rybacka.

Wybrane prace naukowe

Jest autorem szeregu prac ekonomicznych:

  • „Zagadnienie przemysłu chemicznego na tle wielkiej wojny” (1923),
  • „Postęp gospodarczy Polski” (1928),
  • „Polska gospodarcza w roku 1928” (1928),
  • „Powrót Polski nad Bałtyk” (1930),
  • „Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej” (1932).

W 2009 wydano „Archiwum Morskie Eugeniusza Kwiatkowskiego” (Wyższa Szkoła Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni, współpraca prof. Marian Marek Drozdowski).

Ordery i odznaczenia

Wyróżnienia

Honorowe obywatelstwa

Eugeniusz Kwiatkowski otrzymał tytuły honorowego obywatelstwa Gdyni (1928), honorowego obywatelstwa Łukowa (23 czerwca 1938) honorowego obywatelstwa Przeworska (21 grudnia 1938)[21], Lubaczowa (1939)[22], Jarosławia, Gminy Frysztak, Gminy Szczawne, Rymanowa (14 stycznia 1939)[23][24], honorowego obywatelstwa Sanoka (styczeń 1939)[25], Jasła (31 stycznia 1939)[26], honorowego obywatelstwa Szczecina (1946)[27].

Inne

19 sierpnia 1974 Uniwersytet Gdański przyznał Eugeniuszowi Kwiatkowskiemu tytuł doktora honoris causa za wkład w rozwój polskiej gospodarki morskiej oraz ogólnej teorii ekonomii[28].

Upamiętnienie

Filmy biograficzne

  • Eugeniusz Kwiatkowski. Mąż stanu, reżyseria: Mirosław Bork (2018)[29]
  • U narodzin nowoczesności, realizacja: Sergiusz Sprudin (1984)[30]
  • Kalendarium Historyczne. Wielcy, znani i nieznani – Eugeniusz Kwiatkowski, reżyseria: Lucyna Smolińska, Mieczysław Sroka (1978)[31]

Inne formy

Jego imię noszą:

W Polsce Ludowej jego imieniem nazwano statek handlowy. Ponadto w szeregu polskich miast znajdują się jego pomniki i tablice pamiątkowe.

Uchwałą z 24 stycznia 2002 Sejm RP zdecydował o ustanowieniu roku 2002 Rokiem Eugeniusza Kwiatkowskiego[32].

Zobacz też

Przypisy

  1. Władysław Marian Zawadzki pełnił wyłącznie urząd minister skarbu.
  2. a b Jan Nowak-Jeziorański. Człowiek ze złota. Wspomnienie o Eugeniuszu Kwiatkowskim. „Tygodnik Powszechny”. 38, 1996. 
  3. Kwiatkowski Eugeniusz Felicjan 1888-1974. [w:] Parlamentarzyści [on-line]. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 2018-02-18].
  4. Andrzej Romanowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Radom: Wydawnictwo Naukowe ITE-PIB, 2014, s. ?. ISBN 978-83-7789-287-9.
  5. Józef Piłatowicz, Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. T. 2, Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r., Naczelna Organizacja Techniczna Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych Główna Komisja FSNT NOT ds. Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego, 2005, ISBN 83-921738-2-1 [dostęp 2017-05-27].
  6. Paweł Wieczorkiewicz, Historia polityczna Polski 1935-1945, Warszawa 2005, s. 30.
  7. Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 311.
  8. a b Eugeniusz Kwiatkowski, Archiwum polityczne Eugeniusza Kwiatkowskiego, Marian Marek Drozdowski (oprac.), Ewa Kwiatkowska-Obrąpalska (oprac.), Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, s. 14–24, ISBN 83-7059-612-6, OCLC 830385805.
  9. Kazimierz Strzegocki – biogram na stronie PKO BP. pkobp.pl. [dostęp 2016-08-24].
  10. Sprawozdanie Stenograficzne z 98 posiedzenia Sejmu Ustawodawczego w dniu 31 października 1951 r.
  11. Lokalizator Grobów – Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2020-02-12].
  12. Tyszel 1930 ↓, s. 76, 81.
  13. M.P. z 1997 r. nr 14, poz. 123 „w uznaniu znamienitych zasług dla niepodległości i chwały Rzeczypospolitej Polskiej”.
  14. a b c d e f g h i j k l m Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 405.
  15. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu pracy państwowej”.
  16. Człowiek, który wyprzedził swój czas. Kurier z wizytą u prof. E. Kwiatkowskiego, „Kurier Polski”, nr 176 z 29–30 lipca 1972, s. 1–2.
  17. M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 363 „za działalność powojenną przy utrwaleniu demokratycznych form państwowości polskiej na terenie całego kraju”.
  18. M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. Odznaka Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego. bip.podkarpackie.pl. [dostęp 2017-12-15].
  20. Przyjęcie w MSZ. Król Rumunii Karol II (z lewej) w rozmowie z wicepremierem i ministrem skarbu Eugeniuszem Kwiatkowskim. Z lewej widoczni minister spraw zagranicznych Józef Beck i adiutant prezydenta RP kpt. Józef Hartman.
  21. Obywatelstwo honorowe Przeworska dla najwyższych dostojników państwa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 291 z 23 grudnia 1938. 
  22. Rocznik Lubaczowski, Tom V, s. 61, Towarzystwo Miłośników Ziemi Lubaczowskiej, 1994.
  23. Uchwały o obywatelstwie honorowym dla Pana Prezydenta Rzplitej, Marsz. Śmigłego-Rydza, premiera Składkowskiego i wicepremiera Kwiatkowskiego. „Ilustrowana Republika”, s. 3, nr 14 z 14 stycznia 1939. 
  24. Obywatelstwo honorowe Rymanowa dla najwyższych dostojników. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 11 z 15 stycznia 1939. 
  25. Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 524, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  26. Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2014-07-04. [dostęp 2016-07-10].
  27. Honorowi obywatele miasta Szczecina. Szczecin: VI Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego, 2003. ISBN 83-916186-2-5.
  28. Doktorzy Honorowi Uniwersytetu Gdańskiego. ug.edu.pl. [dostęp 2016-08-23].
  29. Mirosław Bork: Eugeniusz Kwiatkowski. Mąż stanu. 2019-09-15. [dostęp 2020-08-13].
  30. U narodzin nowoczesności w bazie filmpolski.pl
  31. tv.wp.pl.
  32. M.P. z 2002 r. nr 5, poz. 78.

Bibliografia

  • Marian Marek Drozdowski Piotr Dwojacki: Archiwum Morskie Eugeniusza Kwiatkowskiego. Gdynia: WSAiB im. E.Kwiatkowskiego, 2009. ISBN 83-62215-00-3.
  • Marian Marek Drozdowski: Archiwum polityczne Eugeniusza Kwiatkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002. ISBN 83-7059-612-6.
  • Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2001. ISBN 83-04-04567-2.
  • Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski w polskiej historiografii i publicystyce historyczno-ekonomicznej. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 1992. ISBN 83-900329-3-7.
  • Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Człowiek i dzieło. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1989. ISBN 83-08-02092-5.
  • Janusz Zaręba: Eugeniusz Kwiatkowski – romantyczny pragmatyk. Warszawa: Olympus Centrum Edukacji i Rozwoju Biznesu SA, 1998. ISBN 83-86069-85-6.
  • Zygmunt Jan Tyszel: Pod biało-czerwoną banderą. Katowice: nakładem Ligi Morskiej j Rzecznej Górnośląskiego Okręgu Węglowego, 1930.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

St Olavs Orden storkors stripe.svg
Autor: Ordensherre, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon of Grand Cross of the Order of St. Olav, Norwegian: Stripe for storkors av St. Olavs Orden.
Godło II Rzeczypospolitej.png
Godło Rzeczypospolitej Polskiej ustalone Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach (Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980)
Jozef Pilsudski1.jpg
Józef Piłsudski
Pomnik Eugeniusza Kwiatkowskiego w Tarnowie-Mościcach.jpg
Autor: DentArt, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pomnik Eugeniusza Kwiatkowskiego w tarnowskiej dzielnicy Mościce. Odsłonięty w 2012 roku. Dzieło Stanisława Szwechowicza. Stoi przy ul. Kwiatkowskiego, przed budynkiem dyrekcji Zakładów Azotowych.
Signature of Eugeniusz Kwiatkowski (1936).jpg
Podpis Eugeniusza Kwiatkowskiego (1936)
Tablica Eugeniusz Kwiatkowski Pałac Ministrów Skarbu w Warszawie.JPG
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Tablica upamiętniająca Eugeniusza Kwiatkowskiego na Pałacu Ministrów Skarbu w Warszawie
DSC 9111 Rakowice Kwiatkowski.jpg
Autor: Zygmunt Put, Licencja: CC BY-SA 4.0
Cmentarz Rakowicki, grób Eugeniusza Kwiatkowskiego, ul. Rakowicka 26, Kraków
FSSkladkowski (HistoriaPolski str.247).jpg
Felicjan Sławoj-Składkowski
Kazimierz Bartel.jpg
Kazimierz Bartel, Primer Minister of Poland
Eugeniusz Kwiatkowski (Polish politician) commemorative plaque, 7-8 Inwalidów square, Kraków, Poland.jpg
Autor: Zygmunt Put, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tablica pamiątkowa Eugeniusza Kwiatkowskiego, pl. Inwalidów 7-8, Kraków
Zyndram Koscialkowski.jpg
Marian Zyndram-Kościałkowski, Polish politician, deputy of Polish Sejm 1922-1939, Mayor of Warsaw, Minister of Internal Affairs, Prime Minister of Poland (1935-1936)
HUN Order of Merit of Hungary pre1945 (civ) GCross BAR.svg
Baretka: Order Zasługi Węgier (przed 1945) – odmiana cywilna – Krzyż Wielki.
Switalski K.jpg
Kazimierz Świtalski, Polish politician, Prime Minister (1929), speaker of Polish Sejm
Premier Józef Piłsudski podczas składania życzeń noworocznych prezydentowi Ignacemu Mościckiemu (22-510).jpg
Członkowie rządu i generalicja na Zamku Królewskim w Warszawie. Widoczni w I rzędzie m.in. prezydent Ignacy Mościcki (1. z lewej), marszałek Józef Piłsudski (2. z lewej), gen. Lucjan Żeligowski (3. z lewej), min. Eugeniusz Kwiatkowski (4. z lewej), min. Gabriel Czechowicz (5. z lewej), gen. Jan Romer (6. z lewej), min. Jędrzej Moraczewski (2. z lewej). W II rzędzie widoczni m.in. gen. Daniel Konarzewski (na prawo od prezydenta), gen. Juliusz Rómmel (na prawo od Żeligowskiego).
Eugeniusz Kwiatkowski 1.jpg
Eugeniusz Kwiatkowski (1888-1974) - Polish politician and economist, Deputy Prime Minister of Poland, government minister and manager of the Second Polish Republic.