Ewa Najwer

Ewa Najwer (ur. 6 stycznia 1933 w Stanisławowie, zm. 13 maja 2019[1]) – polska poetka, prozaik, krytyk literacki.

Życiorys

Ukończyła filologię polską na UAM. W 1971 roku uzyskała stopień doktora za rozprawę Zofia Nałkowska i powieść psychologiczna. Z zagadnień świadomości teoretycznej. W roku 1940 została zesłana do Kazachstanu, gdzie przebywała do 1946 roku. Debiutowała w 1957 roku na łamach czasopisma studenckiego "Uwaga" (Gdańsk) jako poetka. W latach 1959-1979 nauczycielka języka polskiego w poznańskim VI LO[2].

Twórczość

  • Swiatłoryty
  • Sztuka niekochania
  • Odlot ziół
  • Sardynki dla kota
  • Tańcząca w czerwieni
  • Sąd nad winnicą
  • Lisie kładki
  • Dardzielanie
  • Gorzkie tęcze
  • Oczy bez powiek
  • Wiersze siódme
  • Pożółkłe fotografie
  • Ziemia ukradziona Bogu

Przypisy

  1. ↑ Marek Zaradniak: Poznań: Nie żyje Ewa Najwer, ceniona poznańska poetka, prozaik i pedagog. Głos Wielkopolski. [dostęp 2019-05-15].
  2. ↑ Jubileusz 70-lecia Liceum Ogólnokształcącego im. I.J. Paderewskiego, Poznań 1991, s. 22.

Bibliografia

  • Lesław M. Bartelski: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9.