Fred Hersch

Fred Hersch

Data i miejsce urodzenia	21 października 1955 Cincinnati
Instrumenty	fortepian
Gatunki	jazz, muzyka poważna
Zawód	pianista, kompozytor, pedagog
Wydawnictwo	Palmetto, SunnySide
Zespoły
Fred Hersch Trio
Strona internetowa

Fred Hersch na Reykjavik Jazz Festival (2017)

Fred Hersch Trio; od lewej: Fred Hersch, John Hebert i Eric McPherson (2017)

Fred Hersch (ur. 21 października 1955 w Cincinnati) – amerykański pianista i kompozytor jazzowy. Znany ze współpracy z takimi muzykami jak Stan Getz, Joe Henderson, Lee Konitz oraz Charlie Haden.

Życiorys

Hersch uczył się gry na fortepianie od 4. roku życia. W wieku 7 lat zaczął komponować, a mając 10 lat skomponował musical Piotruś Pan na potrzeby szkoły podstawowej, do której uczęszczał^[1]. Jazzem zainteresował się podczas studiów w Grinnell College w Iowa^[2]. Jego muzyczna kariera zaczęła się w 1973, gdy zaczął grać z gitarzystą Calem Collinsem w swoim rodzinnym Cincinnati^[3]. W 1975 przeniósł się do Bostonu i podjął studia w New England Conservatory pod kierunkiem pianisty i kompozytora Jakiego Byarda^[3][2].

Po dyplomie w 1977 wyjechał do Nowego Jorku i pracował jako muzyk sesyjny z Samem Jonesem, Jane Irą Bloom, Joe Hendersonem i Stanem Getzem, a także z Billy Harperem i z kwartetem Arta Farmera, z którymi w 1979 nagrał dwa albumy (Billy Harper's Awakening i Art Farmer's Yama)^[3][2]. W latach 80. grał z Mel Lewis Orchestra, Eddim Danielsem i Tootsem Thielemansem. W 1986 założył własne trio^[3].

Hersch występuje solo, w duetach, triach i kwintetach^[4]. Współpracuje z jazzowymi i klasycznymi instrumentalistami i wokalistkami z całego świata, m.in. z Billem Frisellem i Charlie Hadenem, klasycznym pianistą Christopherem O'Riley i skrzypkiem Joshuą Bellem, a także z wokalistkami Normą Winstone, Audrą McDonald, Chris Connor Janis Siegel (z The Manhattan Transfer) oraz sopranistkami Renée Fleming i Dawn Upshaw^[3][5]. Daje także koncerty solowe na żywo, podczas których wykonuje zarówno standardy jazzowe, jak i swoje własne kompozycje.

Poza muzyką jazzową, komponuje utwory symfoniczne^[6] i sceniczne (musicale, balet)^[3]. Jest znany także jako producent, zwłaszcza albumów wokalnych^[3].

W 1980 został wykładowcą w New England Conservatory, w którym z krótkimi przerwami wykładał do 2015^[5].

Był stypendystą Fundacji Rockefellera^[5]. W 2003 otrzymał stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (Guggenheim Memorial Fellowship for composition), które wykorzystał do skomponowania Leaves of Grass, utworu inspirowanego poezją Walta Whitmana^[4][5].

Choroba

W 1993 Hersch przyznał się publicznie do swojego homoseksualizmu. Poinformował również, że od 1984 poddaje się leczeniu z powodu zarażenia wirusem HIV. Na początku 2008 wirus zaatakował jego mózg, wywołując narastające zaburzenia urojeniowe; pod koniec roku Hersch zapadł w śpiączkę i pozostał nieprzytomny przez dwa miesiące. Po wybudzeniu potrzebował tracheotomii i regularnych dializ. Przez osiem miesięcy nie mógł połykać, a tym samym nie był w stanie spożywać pokarmów, ani żadnych płynów. W wyniku długotrwałej komy i bezczynności stracił prawie wszystkie funkcje motoryczne w dłoniach, nie mógł utrzymać nawet ołówka, nie wspominając o grze na fortepianie. Po długich miesiącach terapii i rehabilitacji udało się przywrócić mu całkowitą sprawność^[1].

W maju 2011 Hersch zrealizował musical My Coma Dreams opisujący jego senne wizje podczas dwumiesięcznej śpiączki^[7]. Przedstawienie zostało zarejestrowane na DVD i wydane w 2014^[2].

Nominacje i nagrody

Nominacje do Nagrody Grammy

• 2011 – Best Jazz Album i Best Improvised Jazz Solo za Alone at the Vanguard
• 2012 – Best Improvised Jazz Solo za Song Without Words #4: Duet (z Julianem Lage)
• 2015 – Best Jazz Instrumental Album za Floating (Fred Hersch Trio)
• 2015 – Best Improvised Jazz Solo za You & the Night & the Music
• 2017 – Best Improvised Jazz Solo za We See
• 2018 – Best Improvised Jazz Solo za Whisper Not^[8]

Nagrody

• 2011 – Jazz Pianist of the Year w plebiscycie Jazz Journalists Association
• 2012 – Grand Prix du Disque przeyznane przez francuską Académie Charles Cros za album Alive at the Vanguard
• 2012 – Best CDs of 2012 przyznane przez „Downbeat” za album Alive at the Vanguard

Wybrana dyskografia

Hersch – jako lider lub solista – nagrał ponad 100 płyt, w tym blisko 50 albumów^[5][2].

• 1987 – Sarabande – SunnySide
• 2005 – Leaves of Grass – Palmetto
• 2006 – In Amsterdam: Live at the Bimhus Live – Palmetto
• 2007 – Concert Music 2001-2006 – Naxus
• 2009 – Live at Jazz Standard – SunnySide
• 2009 – Fred Hersch Plays Jobim – SunnySide
• 2010 – Whirl – Palmetto
• 2011 – Alone at the Vanguard – Palmetto
• 2012 – Alive at the Vanguard – Palmetto
• 2013 – Free Flying – Palmetto
• 2014 – Floating – Palmetto
• 2015 – Solo – Palmetto
• 2016 – Sunday Night at the Vanguard – Palmetto
• 2017 – Open Book – Palmetto

Pełna dyskografia na oficjalnej stronie artysty (stan na 1 sierpnia 2016)^[9].

Przypisy

Bibliografia

• Brian Priestley: Fred Hersch. W: Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: The Rough Guide to Jazz. London: Rough Guides Ltd, 2004, s. 358–359. ISBN 1-84353-256-5. [dostęp 2018-01-06]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Fred Hersch w bazie AllMusic (ang.) (ang.)
• Oficjalna strona artysty (ang.)
• Dyskografia w Discogs (ang.)
• "In Conversation with Fred Hersch" Wywiad w Jazz.com. jazz.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-22)]. (ang.)
• Wywiad z artystą (ang.)