Henryk Higier

Henryk Higier

Henryk (Chaim) Higier (ur. 1 stycznia 1866 w Warszawie, zm. 1942 tamże) – polski lekarz neurolog i psychiatra.

Życiorys

Pochodził z żydowskiej rodziny; był synem Jakuba Higiera i Zofii z domu Lubelfels[1]. Ukończył III Gimnazjum w Warszawie w 1884 roku[2]. Studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim[3], a potem na Uniwersytecie w Dorpacie, swoją dysertację doktorską sporządził w klinice psychiatrycznej Emila Kraepelina. Studia zakończył cum eximia laude, a jego rozprawa doktorska została nagrodzona złotym medalem. W latach 1891–1893 pracował na oddziale wewnętrznym Szpitala Starozakonnych w Warszawie. Blisko współpracował z Samuelem Goldflamem w jego poliklinice[4]. W 1897 roku odbył podróż naukową do Niemiec i Austrii, gdzie zwiedzał kliniki neurologiczne. Pracował też w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie.

W 1909 roku uczestniczył w XVI Międzynarodowym Kongresie Medycznym w Budapeszcie. Był wiceprzewodniczącym Polskiego Towarzystwa Neurologicznego (od 1925 roku), członkiem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Neurologicznego. Od 1911 należał do Towarzystwa Lekarskiego w Tokio. Członek Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego. Od 1901 roku był współpracownikiem „Neurologisches Centralblatt”, od 1918 „Zentralblatt für die gesamte Neurologie und Psychiatrie”.

Prezes Żydowskiego Towarzystwa Dobroczynnego Pomoc Lekarska[5]. Współpracował z redakcją „Naszego Przeglądu[6]. Należał do warszawskiej loży B’nai B’rith[7].

W 1931 roku uroczyście obchodzono jubileusz 40-lecia pracy lekarskiej i naukowej Higiera[8][4][2].

29 czerwca 1893 roku ożenił się z Heleną Rothberg (Rotberg)[9]. Jego syn Stanisław Higier również był neurologiem; córka Zofia Dromlewiczowa była pisarką i scenarzystką[10]

Podczas II wojny światowej został przesiedlony do getta warszawskiego, gdzie został zamordowany w 1942 roku[11]. Syn Stanisław zginął wcześniej, również zamordowany w getcie[12].

Dorobek naukowy

Zajmował się m.in. dziedzicznymi schorzeniami ośrodkowego układu nerwowego. Proponował zabieg sympatektomii przed eksperymentami René Leriche′a. Pozostawił około 250 prac naukowych[13]. Był jednym z autorów 12-tomowej Bibliothek der gesammten medicinischen Wissenschaften für praktische Aerzte und Specialärzte (pod redakcją Antona Draschego).

Wybrane prace

  • Experimentelle Prufung der psychophysischen Methoden im Bereiche des Raumsinnes der Netzhaut. Schnakenburg′s Buchdruckerei, 1890
  • Z hygjeny ciała i ducha oraz metodyki nauczania i wychowania w szkole i w domu: uwagi w sprawie reformy szkolnej. W drukarni St. Niemiry Synów, 1900
  • Schweißanomalien bei Rückenmarkskrankheiten. Neurologisches Centralblatt 1, 19-22, 1907
  • Pathologie der angeborenen, familiären und hereditären Krankheiten, speziell der Nerven- und Geisteskrankheiten, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 48 (1), 1911, s. 41–146, DOI10.1007/BF01815285.
  • Niemoc płciowa i bezpłodność u mężczyzn i kobiet ze stanowiska neurologa. Lwów, 1915
  • Amyotonia congenita (Oppenheim) kombiniert mit Trophoedème chronique (Meige). Neurologisches Centralblatt, 1917
  • (transl. Walter Max Kraus) Vegetative Neurology: The Anatomy, Physiology, Pharmacodynamics and Pathology of the Sympathetic and Autonomic Nervous Systems. New York-Washington: Nervous and Mental Disease Publishing, 1919
  • Pogranicze padaczki. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1924
  • Konstytucjonalizm, humoralizm i neurowegetatyzm w nowoczesnej medycynie wewnętrznej . Festschrift für Woldemar Bechterew zum 40. Jahre seiner Lehrtätigkeit (1885–1925). Leningrad, 1926
  • Typ Żyda-lekarza Europy Zachodniej i Polski na schyłku średniowiecza (Wyjątek z większej pracy). Nasz Przegląd 20.8.1926 s. 6 22.8.1926 s. 6 24.8.1926 s. 4 25.8.1926 s. 4
  • Epidemiczny paraliż dziecięcy. Nasz Przegląd 2.10.1927 s. 5
  • Przełom w psychoanalizie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie, 1929
  • Z dziedziny przewlekłych zachorzeń naczyń obwodowych wieku młodzieńczego i męskiego (Endarteriitis obliterans juvenilis, Gangraena spontanea virilis, Thromboangiitis Buergeri), 1931
  • Epilepsia tarda endocrina hypophysotoxica cum macropsia, porropsja, hyperacusia. Polska Gazeta Lekarska, 1934
  • W sprawie walki eugenicznej z rozrodem osobników małowartościowych. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 46, s. 836–837, 1936
  • W sprawie odczynu pocenia się u osobników ze schorzeniem rdzenia (notatka historyczna), 1936
  • Etiologia i terapia psychozy maniakalno-depresyjnej. Klinika Współczesna, 1938
  • Jak wytłumaczyć utratę węchu po urazie czaszki. Medycyna Współczesna, 1938
  • Leczenia kataru siennego. Prasa Lekarska, 1938
  • Lekarz a rasa i wyznanie. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (3), 1938
  • Psychoterapia a rasizm. Warszawskie Czasopismo Lekarskie 15 (36), 1938
  • Madagaskar ze stanowiska lekarskiego. Nasz Przegląd 28.3.1938 s. 8
  • Z pogranicza newrozy i psychopatii. Nasz Przegląd 25.4.1938 s. 20

Przypisy

  1. Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Ksiȩg. Wojskowa,, 1938, s. 257.
  2. a b Jakub Mackiewicz. Dr. Henryk Higier (Próba szkicu biograficznego). „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 289–292, 1931. 
  3. Arnold Hasselblatt, Gustav Otto: Album academicum der Kaiserlichen Universität Dorpat. Dorpat: Mattiesen, 1889.
  4. a b Zygmunt Bychowski. 40 lat neurologii polskiej przy współpracy D-ra H. Higiera. „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 8 (13), s. 292–295, 1931. 
  5. Jan Bohdan Gliński: Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów – ofiar drugiej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1997, s. 138–139. ISBN 83-85842-22-5.
  6. Marian Fuks: Prasa żydowska w Warszawie 1823-1939. Warszawa: PWN, 1979, s. 270.
  7. Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith” w Warszawie 1922-1932. Warszawa: Stowarzyszenie humanitarne „Braterstwo B’nei B’rith”, 1932, s. 17.
  8. 40 lat pracy naukowej i lekarskiej dr. Henryka Higiera. „Nasz Przegląd”. 9 (39), s. 10, 8.2.1931. 
  9. Dnia 29-go Czerwca odbył się ślub d-ra Henryka Higiera z panną Heleną Rotberg. „Izraelita”. 28 (26), s. 222, 7.7.1893. 
  10. Jerzy Maśnicki, Kamil Stepan: Pleograf: słownik biograficzny filmu polskiego 1896–1939. Kraków: Staromiejska Oficyna Wydawnicza, 1996, s. 1933. ISBN 83-86266-11-2.
  11. Edward Stocki: Henryk Higier. W: Polski Słownik Biograficzny. T. IX. Wrocław-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1960/1961, s. 511.
  12. Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, s. 260–270.
  13. Herman E. Dr med. Henryk Higier. „Neurologia Polska”. 23 (2), s. 167–181, 1949. 

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Henryk Higier.jpg
Henryk Higier, polski neurolog