Husband Edward Kimmel

Husband Edward Kimmel
Kim
Ilustracja
Admiral Admiral
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1882
Henderson

Data i miejsce śmierci

14 maja 1968
Groton

Przebieg służby
Lata służby

1904–1942

Siły zbrojne

Seal of the United States Department of the Navy.svg United States Navy

Stanowiska

dowódca: USS „New York”, United States Pacific Fleet

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
atak na Pearl Harbor

Odznaczenia
Mexican Service Medal Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Husband Edward Kimmel (ur. 26 lutego 1882 w Henderson, zm. 14 maja 1968 w Groton) – czterogwiazdkowy admirał United States Navy. W momencie ataku na Pearl Harbor sprawował funkcję głównodowodzącego Floty Pacyfiku i komendanta bazy. W wyniku ataku został usunięty ze swojego stanowiska i obniżono mu stopień do dwugwiazdkowego kontradmirała. Zrezygnował następnie ze służby z tym stopniem.

Życiorys

Urodził się 26 lutego 1882 roku w Henderson w stanie Kentucky w rodzinie o tradycjach wojskowych, jego ojciec był majorem piechoty. Akademię Marynarki Wojennej ukończył w 1904 roku. Jego kariera przebiegała w typowy sposób, służył początkowo na okrętach liniowych w stopniach oficerskich, po czym dowodził kolejno niszczycielem, eskadrą niszczycieli, okrętem liniowym USS „New York”. Następnie sprawował szereg funkcji administracyjno-dowódczych, ukończył też kurs dla wyższych oficerów marynarki w akademii marynarki USA. W 1937 roku otrzymał awans do stopnia kontradmirała i stanowisko dowódcy dywizjonu krążowników, dwa lata później pod jego komendę oddano wszystkie okręty tego rodzaju we flocie Stanów Zjednoczonych.

W lutym 1941 roku adm. Kimmel otrzymał dowództwo nad całością amerykańskich sił morskich na Pacyfiku (czasowo przyznano mu stopień admirała czterogwiazdkowego). Awansując go, pominięto przy tym 32 starszych stażem lub stopniem wyższych oficerów. Jedną z pierwszych spraw, jakie zaczął załatwiać adm. Kimmel po przybyciu do bazy Floty Pacyfiku, było wzmocnienie obrony portu i otaczającego go terenu. Próby zdecydowanego „uporządkowania” i scentralizowania ośrodków decyzyjnych, odpowiadających za nadzór nad bezpieczeństwem Pearl Harbor, nie były do końca pomyślne. W gestii marynarki pozostawało bezpieczeństwo samego portu i rozpoznanie akwenu leżących dokoła wyspy, jednak ochronę przeciwlotniczą zapewniała już armia, do niej należały zarówno stanowiska radarowe wokół portu, jak i schrony oraz urządzenia przeciwinwazyjne. Brakowało współdziałań w sprawach bezpieczeństwa, nie było też woli współpracy – zarówno od strony armii, jak i podległych Kimmelowi oficerów marynarki. Atak na Pearl Harbor był końcem kariery adm. Kimmela – we wspomnieniach jego współpracowników przytaczana jest scena, podczas której dowódca bazy obserwował nalot japoński z okna swojego biura w bazie okrętów podwodnych. Musnął go wówczas jeden z pocisków wroga, na co miał stwierdzić, że „byłoby lepiej, gdyby mnie zabił”.

Odwołano go ze stanowiska w połowie grudnia 1941 roku obwiniając o klęskę spowodowaną nalotem Japończyków. Dobrowolnie przeszedł na emeryturę wiosną 1942 roku, wiele energii poświęcając od tego czasu próbom oczyszczenia swego nazwiska, które na długie lata stało się dla amerykańskich marynarzy i opinii publicznej synonimem niekompetencji. Oskarżono go o zaniechania, wskutek których możliwe stało się skryte podejście nieprzyjaciela i niespodziewany atak. W czasie wojny przeprowadzono osiem różnych dochodzeń, które miały dowieść jego winy i odpowiedzialnego za obronę lądową gen. Shorta. Za każdym razem stwierdzano, że jedyną winą jaką można byłoby przypisać Kimmelowi, była błędna ocena sytuacji – a tego rodzaju „winę” można byłoby przypisać większości wysokich rangą oficerów amerykańskich na stanowiskach dowódczych. Proponowano mu „honorowe” rozwiązanie sprawy polegające na wzięciu na siebie odpowiedzialności za klęskę, jednak admirał od początku bronił się, że – celowo lub przypadkowo – nie przekazano mu wszystkich wiadomości, jakimi dysponował rząd, i żądał oczyszczenia swojego imienia. Dopiero w sierpniu 1945 roku ostateczny wyrok komisji Kongresu, a nie sądu wojskowego, potwierdził jego niewinność, nie precyzując jednocześnie winnych zaniedbań. Mimo to przez kolejne lata adm. Kimmel starał się dowieść, że celowo nie informowano go o poczynaniach wroga, chcąc wciągnąć Stany Zjednoczone do wojny. Kimmel zmarł 14 maja 1968 roku w Groton, w stanie Connecticut.

Na możliwości działania adm. Kimmela miał także wpływ ówczesny system awansów wśród admirałów w US Navy. Oprócz systemu „zwyczajnego”, czyli systemu typowych awansów na kolejne stopnie, istniał system „nadzwyczajny” polegający na tym, że dana osoba na określony czas otrzymywała wyższy stopień. Zazwyczaj dotyczyło to powoływania np. kontradmirała na teoretycznie wysokie stanowisko dowódcy Floty Pacyfiku (lub Floty Atlantyku) – na czas pełnienia tej funkcji dany oficer otrzymywał tymczasowo stopień admirała, a po zakończeniu pełnienia wracał do stopnia kontradmirała. Praktyka ta związana była z tym, że funkcje dowódców obu flot podczas pokoju w praktyce nie wiązały się z dużą realną władzą, a równocześnie wymagały wypełniania licznych i uciążliwych obowiązków administracyjnych oraz reprezentacyjnych, więc starsi admirałowie nie chcieli obejmować tych funkcji. Taki dowódca nie zawsze był postrzegany jako pełnoprawny przełożony przez swoich formalnych podwładnych (mających przeważnie wyższe stałe stopnie, a także dłuższy czas służby), a ponadto wiedział, że ci podwładni mogą w przyszłości mieć wpływ na jego dalszą karierę; w rezultacie taki dowódca wolał z podwładnymi „koordynować” swoje działania zamiast im rozkazywać.

W 1955 roku opublikował książkę Admiral Kimmel’s Story przedstawiającą jego punkt widzenia na przyczyny tragedii Pearl Harbor.

Rodzina admirała Kimmela wielokrotnie podejmowała starania na rzecz jego rehabilitacji [1].

Przypisy

  1. Brian Eason: Grandson works to clear officer of Pearl Harbor blame. usatoday.com. [dostęp 2021-12-18].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

US Navy O10 infobox.svg
Naramiennik stopnia Admiral (United States Navy).
Seal of the United States Department of the Navy.svg
*Description: On a circular background of fair sky and moderate sea with land in sinister base, a tri-mast square rigged ship under way before a fair breeze with after top-sail furled, commission pennant atop the foremast, National Ensign atop the main, and the commodore's flag atop the mizzen. In front of the ship a luce-type anchor inclined slightly bendwise with the crown resting on the land and, in front of the shank and in back of the dexter fluke, an American bald eagle rising to sinister regarding to dexter, one foot on the ground, the other resting on the anchor near the shank; all in proper colors. The whole within a blue annulet bearing the inscription "Department of the Navy" at the top and "United States of America" at the bottom, separated on each side by a mullet and within a rim in the form of a rope; inscription, rope, mullet, and edges of annulet all gold. *Background: The policy for use of the Navy seal and emblem is contained in SECNAV Instr 5030.4 and SECNAV Instr 5030.6. The seal design was approved by the President of the United States by Executive Order 10736 dated October 23, 1957. Request for use of the Navy emblem should be submitted in writing to Defense Printing Service, ATTN: DPSMO, 8725 John Kingman Rd Suite 3239, Fort Belvoir, VA 22060-6220. The telephone number is (703) 767-4218. 1879 version here: http://etc.usf.edu/clipart/54900/54985/54985_seal_navy.htm