Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki

Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki (niem. Frühneuhochdeutsch, fnhd.) – historyczny etap w rozwoju języka niemieckiego między średniowiecznym średnio-wysoko-niemieckim i dzisiejszym nowo-wysoko-niemieckim. Był używany mniej więcej między 1350 i 1650. Najbardziej znanym przykładem tej formy niemieckiego jest Biblia Lutra z 1545.

Wczesno-nowo-wysoko-niemiecki wyróżnia się tym, że procesy związane z przejściem średnio-wysoko-niemieckiego w nowo-wysoko-niemiecki były rozpoczęte, ale nie zakończone. (Należą do nich tak zwane „wydłużenie w otwartej akcentowanej sylabie”, „monoftongizacja nowo-wysoko-niemiecka” i „dyftongizacja nowo-wysoko-niemiecka”.) Zaczynano wtedy wymawiać dwugłoskę < ei > jak [ai], a nie jak w średnio-wysoko-niemieckim [ei], a „sl” przechodziło w „schl” (np. „slafen“ w „schlafen“).

[[Kategoria:Języki wymarłe w Europie|Wczesno-nowo-wysoko-niemiecki, język

[:3-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s Kod ISO 639-3

[:1-2] Uznawany za osobny język z kodem ISO 639-1

[:4-3] Nie mylić z językiem lotaryńskim (oïl)

[:2-4] Kod ISO 639-2

[A]

[B]

[C]

[D]

pragermański †*
wschodniogermańskie †	burgundzki † gocki † wandalski †
zachodniogermańskie	afrikaans angielski staroangielski † średnioangielski † wczesny nowoangielski † dolnoniemiecki starosaksoński † średnio-dolno-niemiecki † fryzyjski jidysz luksemburski longobardzki † niderlandzki warianty: flamandzki holenderski południowogeldryjski limburski niemiecki staro-wysoko-niemiecki † średnio-wysoko-niemiecki † wczesno-nowo-wysoko-niemiecki † nowo-wysoko-niemiecki pensylwański plautdietsch scots wilamowski
północnogermańskie	duński elfdalski farerski islandzki jämtlandzki norn † norweski bokmål nynorsk riksmål pranordyjski † staronordyjski † starogotlandzki † szwedzki

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Język wczesno-nowo-wysoko-niemiecki