Janusz Olejniczak

Janusz Olejniczak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 października 1952
Wrocław

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista,
pedagog

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa
Odcisk dłoni i podpis J. Olejniczaka w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach

Janusz Olejniczak (ur. 2 października 1952 we Wrocławiu) – polski pianista, pedagog muzyczny i aktor. Laureat VI nagrody na VIII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1970)[1]. Były mąż aktorki Sławomiry Łozińskiej[2].

Życiorys

Wykształcenie i udział w konkursach

Na fortepianie zaczął grać w wieku 6 lat, a edukację muzyczną odbył w Warszawie. Ukończył podstawową i średnią szkołę muzyczną, a następnie studia w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Ponadto pobierał dodatkowe nauki w Paryżu i na studiach podyplomowych w Warszawie i Essen[3].

W trakcie studiów wziął udział w kilku konkursach pianistycznych[3]:

Międzynarodowa kariera

Po sukcesie na Konkursie Chopinowskim występował w wielu krajach Europy, Azji, w obu Amerykach i w Australii[4]. Grał na wielu festiwalach muzycznych, w tym kilkukrotnie na Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju[5]. Wielokrotnie współpracował przy nagrywaniu muzyki do filmów w Polsce i w innych krajach. Nagrał większość partii fortepianowych do filmu Chopin. Pragnienie miłości (2002) i Pianista (2002). Jako aktor wystąpił m.in. w roli Chopina w filmie Andrzeja Żuławskiego pt. Błękitna nuta (1991)[6].

Jest też pedagogiem muzycznym. Prowadził klasę fortepianu w Akademii Muzycznej w Krakowie i kursy mistrzowskie dla pianistów w różnych krajach[6]. Był jurorem XVII[7] i XVIII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie[8].

Repertuar i dyskografia

W jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Ferenca Liszta, Jeana-Philippe’a Rameau, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Franza Schuberta, Sergieja Prokofiewa, Wojciecha Kilara oraz Henryka Mikołaja Góreckiego. W 1995 roku jego płyta z koncertami fortepianowymi Chopina otrzymała Fryderyka (w kategorii Album roku – muzyka solowa)[4]. Łącznie nagrał kilkadziesiąt płyt dla wielu wytwórni muzycznych[9][10].

Ordery i wyróżnienia

Filmografia

obsada aktorska[12]

Przypisy

  1. Wysocki 1987 ↓, s. 100.
  2. Katarzyna Troszczyńska: Niech wreszcie spokój trwa. Styl.pl, IX 2010. [dostęp 2016-05-19].
  3. a b Dybowski 2005 ↓, s. 291.
  4. a b c Małgorzata Kosińska: Janusz Olejniczak (pol.). culture.pl. [dostęp 2016-05-19].
  5. Dybowski 2005 ↓, s. 293.
  6. a b Dybowski 2005 ↓, s. 294.
  7. Rozpoczął się XVII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. rmf24.pl, 1 października 2015. [dostęp 2016-05-19].
  8. Jury Konkursu. chopin2020.pl [dostęp 2021-10-22]
  9. Janusz Olejniczak: discography (ang.). discogs.com. [dostęp 2016-05-19].
  10. Janusz Olejniczak: discography (ang.). allmusic.com. [dostęp 2016-05-19].
  11. M.P. z 2000 r. nr 5, poz. 99
  12. a b Janusz Olejniczak w bazie filmpolski.pl
  13. Laureaci z poprzednich edycji, www.polishmarket.com.pl [dostęp 2016-05-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19].
  14. Janusz Olejniczak i Stanisław Gałoński laureatami Złotych Fryderyków w muzyce poważnej. dzieje.pl, 19 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-19].

Bibliografia

  • Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 291–294. ISBN 83-910515-1-X.
  • Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.

Media użyte na tej stronie

Janusz Olejniczak .jpg
Autor: Birmman, Licencja: CC BY-SA 4.0
İzmir Ephesus.
Janusz Olejniczak odcisk.jpg
Autor: Kontrola, Licencja: CC0
Janusz Olejniczak - odcisk dłoni i podpis w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach