Kazimierz Partyka (pułkownik)

Kazimierz Partyka
Ilustracja
pułkownik intendent z wsw pułkownik intendent z wsw
Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1883
Komarno, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Kijów, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png Armia Austro-Węgier
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie

Formacja

Orzełek legionowy.svg Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty,
36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej,
OZG I,
Dep. Int MSWoj.,
KCZI
Dowództwo Okręgu Korpusu nr II w Lublinie

Stanowiska

szef intendentury DOK II

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920-1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Kazimierz Partyka (ur. 9 stycznia 1890 w Komarnie, zm. 1940 w Kijowie) – prawnik, pułkownik intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Józefa i Anny z domu Tyrawskiej. Jego rodzeństwem byli: Bronisława (1899–1886), Julianna (1893–1949, po mężu Szajnowska), Marian (ok. 1895 – ok. 1914), Marianna (1902–1994, po mężu Kamińska)[1]. W 1911 zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. VIII Gimnazjum we Lwowie[2]. Ukończył studia na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Należał do Drużyn Polowych we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Ukończył legionową szkołę ekonomiczno-administracyjną. Odbył szlak wojenny w 2 kompanii I batalionu w 2 pułku piechoty.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Przydzielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej został następnie skierowany na stanowisko kierownika Loterii Klasowej na Inwalidów Wojennych.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 3. lokatą w korpusie oficerów zawodowych administracji, dział gospodarczy, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Nr I w Warszawie[3]. W tym samym roku został powołany do Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu normalnego 1922-1924[4]. W 1924 awansował na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923. 31 października tego roku, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Wydziału Kwaterunkowego Departamentu VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[5][6]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Pracował także Wojskowych Zakładach Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborowego, od 1929 w Kierownictwie Centralnego Zaopatrzenia Intendenckiego w Warszawie na stanowisku kierownika wydziału[7]. Został awansowany na stopień podpułkownika intendenta ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[8][9]. Później awansowany na stopień pułkownika. W 1938 został szefem Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu nr II w Lublinie.

Po agresji ZSRR na Polskę został aresztowany przez NKWD 25 października 1939. Był przetrzymywany w lwowskich więzieniach Brygidki i na Zamarstynowie. W marcu 1940 został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam został zamordowany przez NKWD na wiosnę 1940. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 71/1-17 oznaczony numerem 2226; jego tożsamość została podana jako Kazimierz Partyk)[10]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ofiarą zbrodni katyńskiej z tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej był także por. rez. inż. Kazimierz Stepan, także maturzysta w C. K. VIII Gimnazjum we Lwowie w 1910.

Jego prawnukiem jest Michał Kopczyński[11].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Katarzyna Lisowska: Archiwum Cioci Broni. bialykosciol.pl. [dostęp 2014-12-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VIII we Lwowie za rok szkolny 1910. Lwów: 1910, s. 79.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 379.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1277, 1316, 1504.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 22, 1159, 1197.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 771, 784.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 857.
  8. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 97, Nr 2 z 30 stycznia 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 314.
  10. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 70. [dostęp 2014-10-27].
  11. ↑ Edyta Kowalczyk, Jakub Radomski: Jego świat to piłka, siatkówka i ostra muzyka. Zakłada glany i idzie w pogo!. sport.onet.pl, 2022-06-24. [dostęp 2022-06-25].
  12. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 364, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  13. ↑ Na podstawie fotografii Plik:Kazimierz Partyka (1890-1940).JPG

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet pplk.svg
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Wappen Kaisertum Österreich 1815 (Klein).png
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.

It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.

After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Orzełek legionowy.svg
Orzełek legionowy
POL Krzyż Walecznych (1920) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Kazimierz Partyka (1890-1940).JPG
Płk Kazimierz Partyka (1890-1940)