Klasztor Lindisfarne

Klasztor Lindisfarne

Lindisfarne Priory

(c) Sarah Charlesworth, CC BY-SA 2.0 Ruiny klasztoru Lindisfarne
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Miejscowość	Lindisfarne
Kościół	rzymskokatolicki
Rodzaj klasztoru	opactwo
Właściciel	Benedyktyni
Założyciel klasztoru	Aidan
Fundator	Oswald z Nortumbrii
Data budowy	636
Data zamknięcia	1536
Położenie na mapie Northumberland Contains Ordnance Survey data © Crown copyright and database right, CC BY-SA 3.0 Klasztor Lindisfarne
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Klasztor Lindisfarne
Położenie na mapie Anglii Klasztor Lindisfarne
55°40′37″N 1°47′42″W/55,676944 -1,795000

Klasztor Lindisfarne (ang. Lindisfarne Priory) – średniowieczny klasztor benedyktynów na wyspie Lindisfarne.

W 635 roku król Nortumbrii Oswald zwrócił się z prośbą do klasztoru na wyspie Iona o przysłanie misjonarzy, którzy pomogliby mu ewangelizować świeżo zjednoczoną Bernicję i Deirę. Pierwsza misja zakończyła się niepowodzeniem. W kolejnym roku przybył do Nortumbrii charyzmatyczny mnich Aidan^[1]. Oswald przekazał mu niewielką wysepkę Lindisfarne, położoną w pobliżu swojej siedziby Bamburgh. Na wyspie tej Aidan założył klasztor, który przez wiele dziesięcioleci odgrywał wielką rolę jako ośrodek misyjny i kościelny w Nortumbrii^[2]. Stąd również wysyłane były misje ewangelizacyjne na teren królestwa Mercji. Początkowo był to zakon propagujący liturgię iroszkocką, ale po synodzie w opactwie Whitby przyjął zasady łacińskie.

Najsłynniejszym mnichem z klasztoru Lindisfarne był św. Kutbert, patron Nortumbrii i pierwszy biskup Lindisfarne^[1][2][3].

Na początku VIII wieku w klasztorze Lindisfarne powstał znany iluminowany manuskrypt, znany jako Ewangeliarz z Lindisfarne^[1]. Jest to rękopis czterech ewangelii, sporządzony prawdopodobnie przez Eadfrita, mnicha z Lindisfarne i późniejszego biskupa. W X wieku mnich Aldred dodał do łacińskiego tekstu tłumaczenie na język staroangielski, a pustelnik Billfrith ozdobił całość drobnymi elementami metalowymi. Oryginał przechowywany jest w zbiorach British Library, a kopia wystawiona jest dla zwiedzających w katedrze w Durham.

W roku 793 klasztor został zaatakowany przez wikingów i splądrowany^[1]. Ten bezprecedensowy akt agresji traktowany jest jako początek epoki wikingów w Brytanii. Ciągłe najazdy Normanów zmusiły mnichów do opuszczenia klasztoru w 875 roku^[2]. Ekshumowano również szczątki św. Kutberta i przeniesiono je do Durham. Została tam również w roku 1000 przeniesiona siedziba biskupstwa.

Klasztor został reaktywowany według reguły benedyktyńskiej w 1093 roku za rządów dynastii normandzkiej. Funkcjonował do 1536 roku, kiedy to Henryk VIII rozpoczynając reformę kościoła zlikwidował wszelkie zgromadzenia zakonne^[2][3].

Dziś z klasztoru pozostały jedynie ruiny, które są jednak zachowane w dobrym stanie i dają wyobrażenie o tym, jak kompleks wyglądał w czasie swej świetności. Stanowią część dziedzictwa narodowego Wielkiej Brytanii. Turyści dostać się mogą na wyspę po niewielkiej grobli jedynie dwa razy dziennie, podczas odpływu. Zwiedzać można zarówno same ruiny jak i muzeum poświęcone historii Lindisfarne i osobie św. Kutberta^[3].

Przypisy