Kurt Cobain

Kurt Cobain
ilustracja
Imię i nazwisko

Kurt Donald Cobain

Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1967
Aberdeen

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 1994
Seattle

Przyczyna śmierci

samobójstwo

Instrumenty

gitara elektryczna, perkusja, gitara akustyczna

Typ głosu

tenor

Gatunki

grunge[1], pop alternatywny[1], rock alternatywny[1], indie rock[1]

Zawód

wokalista, gitarzysta, kompozytor, autor tekstów

Aktywność

1985–1994

Wydawnictwo

Sub Pop, Geffen Records

Zespoły
Fecal Matter (1985–1986)
Nirvana (1987–1994)
Faksymile

Kurt Donald Cobain (ur. 20 lutego 1967 w Aberdeen, zm. 5 kwietnia 1994 w Seattle[1]) – amerykański muzyk grunge’owy, najbardziej znany jako wokalista, gitarzysta, kompozytor i autor tekstów założonego w 1987 roku wraz z Kristem Novoselicem i Aaronem Burckhardem zespołu Nirvana. W 1989 wydali swoją pierwszą płytę Bleach.

W 2003 artysta został sklasyfikowany na 12. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[2], a w 2006 na 20. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów według Hit Parader[3]. Jest uznawany za jedną z najbardziej kultowych postaci rockowej muzyki alternatywnej.

Życiorys

Urodził się w Aberdeen w Stanach Zjednoczonych[1]. Jego ojciec, Donald, pracował jako mechanik samochodowy, natomiast matka, Wendy (z domu Fradenburg), zajmowała się dziećmi[4]. Donald i Wendy wzięli ślub 31 lipca 1965 roku, a 24 kwietnia 1970 roku urodziło im się kolejne dziecko – Kimberly Cobain.

Kurt już od dzieciństwa interesował się muzyką, początkowo słuchał The Beatles i The Monkees, pod koniec lat 70. zainteresował się twórczością zespołów: Kiss, Black Sabbath, Sex Pistols oraz The Clash[1].

W 1985 (gdy miał 18 lat) założył punkowy zespół Fecal Matter, w którym grał z obecnymi członkami grupy Melvins – Dale Croverem i Buzzem Osbornem. Zespół nie odniósł sukcesu i szybko zakończył działalność. Dużo większą sławę przyniósł Cobainowi założony w 1987 wraz z Kristem Novoselicem grunge’owy zespół Nirvana, którego był wokalistą, gitarzystą oraz autorem tekstów[1][4][5].

W lutym 1992 ożenił się z Courtney Love, liderką zespołu Hole. Ślub odbył się na Hawajach w obecności ośmiu gości. Kurt przyszedł na uroczystość w piżamie.

18 sierpnia 1992 roku parze muzyków urodziła się córka Frances Bean Cobain. Kilka dni po jej narodzinach Nirvana dała koncert na Reading Festival[6], który przeszedł do historii jako jeden z najlepszych koncertów Nirvany. Cobain – z powodu olbrzymiej fali plotek o jego pogłębiającym się uzależnieniu i pogarszającym stanie zdrowia – wjechał na scenę na wózku inwalidzkim, ubrany w szpitalne odzienie, po czym wstał i zagrał świetny koncert, który porwał tłum. Niecałe dwa tygodnie później Nirvana dała kolejny ważny występ – wystąpili na rozdaniu MTV Video Music Awards. Cobain pokazał tam swój buntowniczy charakter – zaśpiewał początek utworu „Rape Me” pomimo wyraźnych zakazów dyrektorów MTV. Następnie, gdy skończył grać utwór „Lithium”, zaczął dewastować instrumenty znajdujące się na scenie. W tym samym czasie członkowie grupy również zachowywali się w sposób odbiegający od normy – Krist podrzucił swoją gitarę basową, która następnie spadła mu na głowę. Oszołomiony muzyk ledwo zszedł ze sceny. Z kolei Dave podszedł do mikrofonu, wykrzykując słowa „Hi Axl!”. Słowa te były zwrócone do Axla Rosa, wokalisty Guns N’ Roses, z którym Cobain był w konflikcie.

Nałóg

Kurt od wczesnej młodości cierpiał na chroniczne bóle brzucha, których jednak nie potrafili zdiagnozować lekarze. Brał narkotyki – bo jak twierdził – tylko one pomagały mu w uśmierzeniu bólu.

Pierwsze doświadczenie Kurta z narkotykami miało miejsce, gdy ten miał 13 lat – po raz pierwszy palił wtedy konopie indyjskie. Z wiekiem zaczął eksperymentować i zażywać różne rodzaje substancji, między innymi LSD. Cobain był również podatny na alkoholizm.

Kurt zażył heroinę po raz pierwszy w 1986 roku, w latach 80. i 90. narkotyk ten był bardzo popularny i łatwo dostępny w rodzinnym stanie Cobaina – Waszyngtonie. Później artysta zażywał heroinę sporadycznie – dopiero w latach 90. na skutek zwiększającej się sławy i bólu brzucha uzależnienie muzyka pogłębiło się.

Samobójstwo

Pogłębiające się uzależnienie Cobaina od narkotyków spowodowało, że artysta 30 marca 1994 roku zgłosił się do kliniki odwykowej w Los Angeles. Tam po raz ostatni spotkał się z córką. Znajomi wspominają, że nic nie wskazywało na zły nastrój Cobaina i zbliżającą się tragedię. Kurt uciekł z kliniki po dwóch dniach. 3 kwietnia Courtney Love zatrudniła prywatnego detektywa, Toma Granta, aby odnalazł jej męża. 7 kwietnia po świecie rozeszły się plotki o rozpadzie Nirvany – zespół wycofał się z udziału w Festiwalu Lollapalooza.

8 kwietnia 1994 roku w pomieszczeniu nad garażem przy rezydencji Cobainów odnaleziono ciało Kurta. Znalazł je Gary Smith, elektryk, który przyjechał zainstalować system ochronny.

Kurt popełnił samobójstwo 5 kwietnia 1994 roku. Zmarł z powodu postrzału w głowę. Przy ciele muzyka znaleziono strzykawki oraz list pożegnalny skierowany do fanów, córki i żony. List był zaadresowany do Boddaha, wyimaginowanego przyjaciela Kurta z dzieciństwa. Muzyk w swym liście zawarł cytat piosenki Neila Younga „My my, hey hey”, który brzmi: It’s better to burn out than to fade away, co w tłumaczeniu znaczy, że lepiej spłonąć niż tlić się powoli. Pisał, że nie ma już w sobie pasji, a tworzenie muzyki nie sprawia już mu satysfakcji, wspominał o chronicznym bólu żołądka towarzyszącym mu od dawna.

Wybrana filmografia

TytułRokRolaUwagiŹródło
1991: The Year Punk Broke1992jako on samfilm dokumentalny, reżyseria: David Markey[7]
Kurt & Courtney1998jako on sam (mat. arch.)film dokumentalny, reżyseria: Nick Broomfield[8]
Rock Babylonfilm dokumentalny, reżyseria: Rik Lander[9]
(This Is Known as) The Blues Scale2004film dokumentalny, reżyseria: David Markey[10]
Kurt Cobain About a Son2006film dokumentalny, reżyseria: AJ Schnack[11]
Cobain: Montage of Heck2015film dokumentalny, reżyseria: Brett Morgen[12]

Dziedzictwo

Billy Corgan z The Smashing Pumpkins stwierdził, że Cobain otworzył drzwi dla wszystkich na alternatywnej scenie rockowej lat 90.[13]

W 2018 r. przekształcono jego odręczne pismo na czcionkę komputerową[14].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c d e f g h Kim Summers: Kurt Cobain Biography (ang.). allmusic.com. [dostęp 2010-11-08].
  2. Rolling Stone’s „The 100 Greatest Guitarists of All Time” Do you agree? (ang.). theinsider.com. [dostęp 2010-05-22].
  3. Hit Parader’s Top 100 Metal Vocalists of All Time (ang.). www.hearya.com. [dostęp 2010-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-08)].
  4. a b Kurt Cobain Biography (ang.). www.biography.com. [dostęp 2012-11-07].
  5. Michael Azerrad: Come as You Are: The Story of Nirvana. Doubleday, 1993. ISBN 0-385-47199-8.
  6. Nirvana Biografia (pol.). www.rmf.fm. [dostęp 2016-02-05].
  7. 1991: The Year Punk Broke (1992) (ang.). www.imdb.com. [dostęp 2016-02-05].
  8. Kurt & Courtney (1998) (ang.). www.imdb.com. [dostęp 2016-02-05].
  9. Rock Babylon (1998) (ang.). www.imdb.com. [dostęp 2016-02-05].
  10. (This Is Known as) The Blues Scale (2004) (ang.). www.imdb.com. [dostęp 2016-02-05].
  11. Kurt Cobain About a Son (2006) (ang.). www.imdb.com. [dostęp 2016-02-05].
  12. Cobain: Montage of Heck (2015) (ang.). www.imdb.com. [dostęp 2016-02-05].
  13. Billy Corgan Praises Kurt Cobain & Dave Grohl, web.archive.org, 19 września 2015 [dostęp 2021-05-20] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-19].
  14. Odręczne pismo Bowiego, Cobaina i Lennona do pobrania za darmo w formie czcionek komputerowych (pol.). Agora SA, 2018-04-10. [dostęp 2018-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-02-27)].

Media użyte na tej stronie

Nirvana around 1992 (cropped).jpg
Autor: P.B. Rage from USA, Licencja: CC BY-SA 2.0
Kurt Cobain (front) and Krist Novoselic (left) live at the 1992 MTV Video Music Awards.
Firma de Kurt Cobain.svg
Firma de Kurt Cobain