Ladislao Mazurkiewicz

Ladislao Mazurkiewicz

Mazurkiewicz na Mistrzostwach Świata 1974
Pełne imię i nazwisko	Ladislao Mazurkiewicz Iglesias
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1945 Piriápolis
Data i miejsce śmierci	2 stycznia 2013 Montevideo
Wzrost	178 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1963–1964 Racing Montevideo 26 (0) 1964–1971 Peñarol 169 (0) 1971–1974 Atlético Mineiro 44 (0) 1974–1976 Granada CF 12 (0) 1977–1978 Cobreloa 34 (0) 1978–1979 América Cali 36 (0) 1980–1981 Peñarol 14 (0) W sumie: 335 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1965–1974  Urugwaj 36 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1988–1989 Peñarol
Dorobek medalowy
Copa América złoto Urugwaj 1967

Ladislao Mazurkiewicz Iglesias (ur. 14 lutego 1945 w Piriápolis, zm. 2 stycznia 2013 w Montevideo) – urugwajski piłkarz polskiego pochodzenia grający na pozycji bramkarza.

Życiorys

Piłkarz jest synem Polaka i Hiszpanki.

Od dziecka przejawiał talent do sportu. Obok piłki nożnej trenował również koszykówkę. Karierę zaczynał w stołecznym Racingu Montevideo, gdzie zgłosił się jako gracz z pola. Bramkarzem został przez przypadek – kontuzji zęba doznał dotychczasowy bramkarz, a Ladislao zgodził się go zastąpić, z marszu wykazując się talentem^[1].

Kariera klubowa

Po Mistrzostwa Ameryki Południowej U-20 w 1964 roku, został zakupiony przez Peñarol. Początkowo Mazurkiewicz był zmiennikiem Luisa Maidany. Sytuacja zawodnika uległa poprawie w marcu 1965, tuż przed półfinałowym spotkaniem Copa Libertadores przeciwko brazylijskiemu Santosowi. O awansie do finału miał decydować trzeci mecz rozgrywany na Estadio Monumental w Buenos Aires. Przed spotkaniem pierwszy bramkarz Maidana, pokłócił się z trenerem i opuścił drużynę^[1]. W konsekwencji Mazurkiewicz dostał szansę debiutu w jednym z najważniejszych meczów sezonu. Bramkarz spisał się znakomicie, Peñarol wygrał (2:1) i awansował do finału. Po meczu słowa uznania dla jego umiejętności wyraził sam Pelé. W finałowych trójmeczu Peñarol zmierzył się z Indepediente, który przegrali. Mazurkiewicz grał we wszystkich trzech finałowych spotkaniach i spisał się na tyle dobrze, że miejsca w bramce już nie oddał^[1]. Rok później Peñarol po raz kolejny zagrał w finale Copa Libertadores – tym razem wygrał, pokonując argentyńskie River Plate. W październiku 1966 roku Mazukiewicz został triumfatorem Pucharu Interkontnantelnego, wygrywając w dwumecz z hiszpańskim Realem Madryt (4:0)^[1].

Latem 1971 roku został piłkarzem mistrza Brazylii – Atletico Minerio, w którym spędził trzy lata. Po Mistrzostwach Świata 1974 został piłkarzem hiszpańskiej Granady. Na Starym Kontynencie nie udało mu się nawiązać do dawnej formy. Z Hiszpanii trafił do chilijskiej Cobreloi, następnie do kolumbijskiej America Cali. W 1980 ponownie przywdział trykot Peñarol, gdzie w swoim pożegnalnym sezonie zdobył kolejne mistrzostwo Urugwaju.

Po zakończeniu kariery piłkarskiej w 1982 roku został trenerem w Racingu Montevideo i CA Cerro. Później został trenerem bramkarzy w Peñarol.

W 1968 roku Mazurkiewicz zmienił Lwa Jaszyna w meczu drużyny Reszty Świata z Brazylią, z okazji dziesiątej rocznicy zdobycia przez Canarinhos tytułu mistrza świata. Po spotkaniu, w ramach gestu uznania, Rosjanin oddał Urugwajczykowi swoje rękawice^[1].

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Urugwaju zadebiutował w 1965 roku, w spotkaniu przeciwko Chile.

Rok później był członkiem kadry narodowej na Mistrzostwach Świata w Anglii, gdzie wraz z drużyną dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Niemcami Zachodnimi (0:4). Cztery lata później w Meksyku po raz drugi zagrał na Mundialu^[1]. Urugwajczycy zajęli czwarte miejsce, przygrywając w spotkaniu o brązowy medal z Niemcąmi Zachodnim (0:1). Wcześniej, w spotkaniu półfinałowym przeciwko Brazylii miała miejsce miała miejsce ikoniczna scena. W sytuacji sam na sam z Pelem, Urugwajczyk wybiegł z bramki i minął się z piłką. Zachowanie to wybiło z rytmu brazylijskiego napastnika, który z kilku metrów chybił na pustą bramkę^[2]. Ostatnim czempionatem zawodnika był ten w 1974 roku. Na boiskach Republiki Federalnej Niemiec, Urusi spisywali się słabo, zajmując ostatnie miejsce w swojej grupie^[1].

W 1967 roku wystąpił na turnieju Copa América w Urugwaju, gdzie rozegrał dwa spotkania i zdobył tytuł mistrza Ameryki Południowej.

Łącznie w reprezentacji Urugwaju rozegrał 37 meczów.

Śmierć

Piłkarz zmarł 2 stycznia 2013 roku w szpitalu w Montevideo. W ostatnich latach życia zmagał się z chorobą nerek^[3].

Sukcesy

Klubowe

Peñarol

• Primiera Division: 1965, 1966, 1967, 1968, 1981
• Copa Libertadores: 1966
• Puchar Interkontynentalny: 1966

Atlético Mineiro

• Serie A: 1971

América Cali

• Categoría Primera A: 1979

Reprezentacyjne

Urugwaj

• Copa America: 1967

Urugwaj U20

• Mistrzostwa Ameryki Południowej U-20: 1964

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik 93-94, red. Andrzej Gowarzewski, Katowice 1993, s. 172–173; Tomasz Wołek, Copa America, Katowice 1995, s. 140.

Linki zewnętrzne

• Ladislao Mazurkiewicz w bazie National Football Teams (ang.)
• Biografia piłkarza (hiszp.)