Manchester United F.C.

Manchester United
ilustracja
Pełna nazwa

Manchester United Football Club

Przydomek

Red Devils (Czerwone Diabły)

Maskotka

Fred The Red

Barwy

              
czerwono-biało-czarne

Data założenia

1878 jako Newton Heath L&YR

Liga

Premier League

Państwo

 Wielka Brytania

Adres

Manchester United Football Club
Sir Matt Busby Way
Old Trafford M16 OQR;
Manchester, Anglia

Stadion

Old Trafford

Sponsor techniczny

adidas

Właściciel

Rodzina Glazerów

Prezes

Joel i Avram Glazer

Trener

Erik ten Hag

Asystent trenera

Mitchell van der Gaag
Steve McClaren

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Strona internetowa

Manchester United Football Club (bryt. wym. [ˌmænɛstə juˈnaɪtɪd]) – angielski klub piłkarski z siedzibą w Stretford, w hrabstwie Wielki Manchester. Występuje w Premier League, której był jednym z założycieli w 1992 roku.

Zespół powstał w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club[1]. W 1902, dziesięć lat po dołączeniu do The Football League i sześć lat przed pierwszym mistrzostwem kraju, był blisko bankructwa i zmienił swoją nazwę na obecną. W 1910 Manchester United przeniósł się na Old Trafford, na którym do dziś rozgrywa swoje spotkania (jest trzecim pod względem wielkości stadionem piłkarskim w Wielkiej Brytanii). Klub pod wodzą Matta Busby’ego zdobył Puchar Europy w 1968 i było to pierwsze zwycięstwo dla Anglii w tych rozgrywkach. Sukces przypadł dziesięć lat po monachijskiej katastrofie lotniczej, w której śmierć poniosło wielu pasażerów, w tym ośmiu zawodników pierwszej drużyny. 6 listopada 1986 roku trenerem zespołu został Alex Ferguson, który podczas swojej 26-letniej pracy sięgnął po najwięcej sukcesów w historii klubu.

Manchester United dwudziestokrotnie zostawał mistrzem Anglii, zdobył także 12 Pucharów Anglii i pięciokrotnie triumfował w rozgrywkach o Puchar Ligi. Ponadto jest jedną z najbogatszych i najpopularniejszych drużyn na świecie. Największymi rywalami piłkarzy z Old Trafford są: Liverpool, Arsenal, Manchester City oraz Leeds United. W 1991 roku klub znalazł się na London Stock Exchange, a w maju 2005 został kupiony za prawie 800 milionów funtów przez rodzinę Glazerów. Od 2012 roku klub jest notowany na New York Stock Exchange[2].

Manchester United jest marką światową wycenianą w 2021 przez „Forbes” na 4,2 miliarda dolarów, co plasuje go na czwartym miejscu wśród klubów piłkarskich, za Barceloną, Realem Madryt i Bayernem[3].

Od 18 do 20 kwietnia 2021 członek i jednocześnie założyciel europejskiej Superligi[4].

Historia

Pierwsze lata (1878–1945)

Pozycje zajmowane przez klub w lidze od 1892 do 2022

Manchester United został założony w 1878 jako Newton Heath LYR Football Club przez pracowników wagonowni kolei Lancashire i Yorkshire w Newton Heath[5]. Początkowo rozgrywał mecze przeciwko innym wydziałom i przewoźnikom kolejowym, a w 1888 został jednym z założycieli The Combination – regionalnej ligi piłkarskiej. Po jednym sezonie rozgrywki rozpadły się, a zespół dołączył do nowo powstałej Football Alliance, która była rozgrywana przez trzy lata, zanim połączyła się z the Football League. Z tego powodu sezon 1892/1893 drużyna rozpoczęła w First Division. W tym samym czasie stała się niezależna od przewoźnika kolejowego i zmieniła nazwę na Newton Heath Football Club. Po dwóch sezonach występów w First Division spadła do Second Division[5].

W styczniu 1902 klub otrzymał polecenie rozpoczęcia postępowania upadłościowego, ponieważ jego długi wynosiły 2670 funtów, co odpowiada dzisiejszym 210 tysiącom[6][7]. Kapitan zespołu Harry Stafford znalazł czterech biznesmenów, w tym Johna Henry’ego Daviesa – późniejszego prezesa klubu. Każdy z nich zainwestował 500 funtów w zamian za udział w prowadzeniu Newton Heath, który następnie zmienił nazwę[8]; 24 kwietnia 1902 oficjalnie powstał Manchester United Football Club[9][10]. Pod wodzą Ernesta Mangnalla – trenera United w latach 1903–1912 – zespół zakończył rozgrywki Second Division w 1906 roku na drugim miejscu i awansował do First Division. Ligę tę wygrał dwa lata później, pierwszy raz sięgając po mistrzostwo Anglii. Na początku kolejnego sezonu piłkarze Mangnalla triumfowali w premierowej edycji Tarczy Dobroczynności[11], a rozgrywki zakończyli z pierwszym w historii zwycięstwem w Pucharze Anglii. W 1911 roku klub po raz drugi zdobył mistrzostwo kraju, a po zakończeniu kolejnego sezonu Mangnall opuścił Old Trafford i trafił do Manchesteru City[12].

W 1922, trzy lata po zakończeniu przerwy w rozgrywkach spowodowanych I wojną światową, Manchester United spadł do Second Division, gdzie występował do 1925 roku. Ponownie został relegowany w 1931, a trzy lata później zajął najniższe w historii miejsce w lidze – 20. w Second Division. Po śmierci głównego sponsora J. H. Daviesa w październiku 1927, sytuacja finansowa Manchesteru United pogorszyła się do tego stopnia, że klub prawdopodobnie zbankrutowałby, gdyby nie James W. Gibson, który w grudniu 1931 zainwestował dwa tysiące funtów i przejął nad nim kontrolę. W sezonie 1938/1939, ostatnim przed wybuchem II wojny światowej, zespół zajął 14. miejsce w First Division[13].

Era Matta Busby’ego (1945–1969)

Dzieci Busby’ego w 1955

W październiku 1945 trenerem Manchesteru United został Matt Busby, który objął wielką kontrolę nad selekcją zawodników, transferami i sesjami treningowymi[14]. Busby doprowadził zespół do drugiego miejsca w lidze w 1947, 1948 i 1949, a także do zwycięstwa w Pucharze Anglii w 1948. Cztery lata później klub zdobył pierwsze mistrzostwo Anglii od 41 lat[15]. Wygrał także rozgrywki ligowe w 1956 i 1957. Ówczesny Manchester United media określiły mianem „Dzieci Busby’ego”, ponieważ średnia wieku zawodników wynosiła 22 lata[16]. W 1957 został pierwszym angielskim zespołem, który uczestniczył w Pucharze Europy, mimo obiekcji ze strony the Football League, która w poprzednim sezonie odmówiła udziału w tych rozgrywkach Chelsea[17]. Podczas drogi do półfinału, w którym United przegrali z Realem Madryt, drużyna odniosła najwyższe zwycięstwo w historii, pokonując 10:0 RSC Anderlecht[18].

Tablica upamiętniająca katastrofę w Monachium

6 lutego 1958, w czasie podróży z ćwierćfinałowego meczu Pucharu Europy z Crveną zvezdą Belgrad, samolot z zawodnikami Manchesteru United, pracownikami klubu i dziennikarzami rozbił się podczas startowania po tankowaniu w Monachium. W katastrofie śmierć poniosły 23 osoby, w tym ośmiu piłkarzy – Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor i Billy Whelan. Kilkunastu innych pasażerów zostało rannych[19][20].

Szkoleniowiec zespołu rezerw Jimmy Murphy tymczasowo objął pierwszą drużynę, podczas gdy Busby dochodził do zdrowia. Doprowadził on Manchester United do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał z Boltonem Wanderers 0:2. Z powodu tragedii jaka spotkała klub, UEFA zaprosiła go do uczestnictwa w kolejnej edycji Pucharu Europy. Mimo zgody the Football Association, the Football League nie pozwoliło drużynie uczestniczyć w tych rozgrywkach, ponieważ się do nich nie zakwalifikowała[21][22]. W latach 60. Busby przebudował zespół, sprowadzając takich piłkarzy jak Denis Law, czy Pat Crerand. Wprowadził także kolejną generację młodych zawodników, z których najbardziej wyróżniał się George Best. Manchester United zdobył w 1963 roku Puchar Anglii, a w kolejnym sezonie zajął drugie miejsce w lidze. Rok później udało mu się wygrać rozgrywki ligowe, a sukces ten powtórzył także w 1967. W następnej kampanii stał się pierwszym angielskim zespołem, który zdobył Puchar Europy, pokonując w finale 4:1 Benficę[23]. W ówczesnej drużynie Manchesteru United występowało trzech zdobywców Złotej PiłkiBobby Charlton, Denis Law i George Best[24]. Matt Busby w 1969 zrezygnował ze stanowiska trenera i zastąpił go szkoleniowiec zespołu rezerw, a także były zawodnik klubu – Wilf McGuinness[25].

Finał Pucharu Mistrzów

1968-05-29Anglia Manchester United4:1Portugalia SL BenficaWembley, Londyn
Widzów: 92 225
Sędzia: Concetto Lo Bello (Włochy)
Bobby Charlton Gol 53', Gol 99', George Best Gol 92',
Brian Kidd Gol 94'
0:0Jaime Graça Gol 79'


Alex StepneyShay Brennan, Bill Foulkes, David Sadler, Tony Dunne – Pat Crerand, Bobby Charlton (kapitan), Nobby StilesGeorge Best, Brian Kidd, John Aston; Trener: Matt BusbyJosé Henrique – Adolfo Calisto, Humberto Fernandes, Jacinto Santos, Fernando CruzJaime Graça, Mário Coluna (kapitan), José AugustoJosé Torres, Eusébio, António Simões; Trener: Otto Glória

1969–1986

Bryan Robson był kapitanem Manchesteru United przez 12 lat, więcej niż jakikolwiek inny zawodnik[26]

Manchester United w sezonie 1969/1970 zajął ósme miejsce w lidze, a kolejne rozgrywki rozpoczął słabo. Z tego powodu Busby tymczasowo został trenerem pierwszego zespołu, a McGuinness powrócił na stanowisko trenera drużyny rezerw. W czerwcu 1971 zatrudniono Franka O’Farrella, ale w grudniu 1972 zastąpił go Tommy Docherty[27]. Docherty uchronił Manchester United w tamtych rozgrywkach przed spadkiem, ale w 1974 już mu się to nie udało. W tym czasie Best, Law i Charlton opuścili klub[23]. W pierwszym sezonie w drugiej lidze zespół wywalczył awans, a w 1976 dotarł do finału Pucharu Anglii, w którym przegrał z Southampton 0:1. Rok później triumfował w tym turnieju, pokonując Liverpool 2:1. Niedługo potem Docherty został zwolniony, ponieważ wykryto jego romans z żoną klubowego fizjoterapeuty[25][28].

Dave Sexton zastąpił Docherty’ego latem 1977. Do zespołu sprowadził między innymi Joego Jordana, Gordona McQueena, Gary’ego Baileya i Raya Wilkinsa. Manchester United przegrał w finale Pucharu Anglii 1979 z Arsenalem 2:3, a następnie zajął drugie miejsce w lidze w sezonie 1979/1980. Sexton został zwolniony w 1981, mimo iż zespół wygrał ostatnie siedem meczów pod jego wodzą[29]. Następca Anglika, Ron Atkinson, zakontraktował Bryana Robsona z West Bromwich Albion za najwyższą kwotę w historii brytyjskiej piłki nożnej. Nowy trener doprowadził Manchester United do dwóch zwycięstw w Pucharze Anglii w ciągu trzech lat (1983 i 1985). W sezonie 1985/1986, w pierwszych 15 meczach, drużyna odniosła 13 wygranych i dwukrotnie zremisowała. Była z tego powodu faworytem do tytułu mistrza kraju, ale ostatecznie zajęła czwarte miejsce. W listopadzie Atkinson został zwolniony[30].

Era Aleksa Fergusona (1986–2013)

W dzień zwolnienia Atkinsona do klubu przybył Alex Ferguson (Aberdeen) i jego asystent Archie Knox[31]. Doprowadzili zespół do 11. miejsca w lidze[32]. Mimo zajęcia drugiej lokaty w kolejnym sezonie, rok później Manchester United ponownie zakończył rozgrywki na 11. miejscu[33]. Pojawiły się plotki o planowanym zwolnieniu Fergusona, ale zwycięstwo nad Crystal Palace w finale Pucharu Anglii 1990 uratowało jego posadę[34][35]. W kolejnym sezonie Manchester United zdobył Puchar Zdobywców Pucharów (po finałowym zwycięstwie nad Barceloną 2:1) i wygrał Superpuchar Europy, pokonując 1:0 Crveną Zvezdę Belgrad.

Finał Pucharu Zdobywców Pucharów

1991-05-15Anglia Manchester United2:1Hiszpania FC BarcelonaDe Kuip, Rotterdam
Widzów: 45 000
Sędzia: Bo Karlsson (Szwecja)
Mark Hughes Gol 67', Gol 74'0:0Ronald Koeman Gol 79'


Les Sealey – Denis Irwin, Steve Bruce, Gary Pallister, Clayton BlackmoreMike Phelan, Paul Ince, Bryan Robson (kapitan), Lee SharpeBrian McClair, Mark Hughes; Trener: Alex FergusonCarles BusquetsNando, José Ramón Alexanko (kapitan) (72' Antonio Pinilla), Albert FerrerRonald KoemanAndoni Goikoetxea, Eusebio, José Mari Bakero, Txiki BegiristainJulio Salinas, Michael Laudrup; Trener: Johan Cruijff
Alex Ferguson – trener Manchesteru United w latach 1986–2013

W letnim okienku transferowym klub pozyskał za sumę 1,8 mln euro Érica Cantonę. W 1992 zespół po raz drugi z rzędu zagrał w finale Pucharu Ligi Angielskiej – tym razem zwyciężył 1:0 Nottingham Forest w meczu rozegranym na Wembley[30]. W sezonie 1992/1993 drużyna po raz pierwszy od 1967 roku została mistrzem Anglii, a w rozgrywkach 1993/1994 po raz pierwszy od 1957 roku uczyniła to dwa razy z rzędu; wygrała również Puchar Anglii, przez co udało jej się zdobyć pierwszy w klubowej historii dublet[30]. Rok później do zespołu dołączył Andrew Cole.

Ryan Giggs jest najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii angielskiej piłki nożnej[36]

W sezonie 1998/1999 Manchester United został pierwszym angielskim klubem, który wygrał Premier League, Ligę Mistrzów i zdobył Puchar Anglii podczas jednych rozgrywek – tak zwaną „potrójną koronę”[37]. W finale Ligi Mistrzów rozgrywanym na Camp Nou podopieczni szkockiego trenera przegrywali do 90. minuty z Bayernem Monachium 0:1, ale gole Teddy’ego Sheringhama i Ole Gunnara Solskjæra zapewniły Manchesterowi United zwycięstwo w doliczonym czasie gry[38]. Zespół sięgnął także po Puchar Interkontynentalny, po pokonaniu w finale 1:0 SE Palmeirasu[39]. W uznaniu zasług Alex Ferguson otrzymał od królowej Elżbiety II tytuł szlachecki[40].

Finał Pucharu Mistrzów

1999-05-26Anglia Manchester United2:1Niemcy Bayern MonachiumCamp Nou, Barcelona
Widzów: 90 245
Sędzia: Pierluigi Collina (Włochy)
Teddy Sheringham Gol 90+1',
Ole Gunnar Solskjær Gol 90+3'
0:1Mario Basler Gol 6'


Peter Schmeichel (kapitan) – Gary Neville, Ronny Johnsen, Jaap Stam, Denis IrwinRyan Giggs, David Beckham, Nicky Butt, Jesper Blomqvist (67' Teddy Sheringham) – Dwight Yorke, Andy Cole (81' Ole Gunnar Solskjær); Trener: Alex FergusonOliver Kahn (kapitan) – Lothar Matthäus (80' Thorsten Fink) – Markus Babbel, Thomas Linke, Samuel Kuffour, Michael TarnatStefan Effenberg, Jens JeremiesMario Basler (87' Hasan Salihamidžić), Carsten Jancker, Alexander Zickler (71' Mehmet Scholl); Trener: Ottmar Hitzfeld

W 2000 roku kontrakt z klubem podpisał francuski stoper Laurent Blanc. Zespół prowadzony przez Fergusona wygrał Premier League w 2000 oraz 2001 roku. Mimo że do United pozyskano takie gwiazdy jak Ruud van Nistelrooy, Juan Sebastián Verón, czy Diego Forlán, rozgrywki w kolejnym sezonie zawodnicy zakończyli na drugim miejscu. Rok później odzyskali jednak tytuł. Latem 2002 roku Ferguson pozyskał środkowego obrońcę Rio Ferdinanda za rekordową sumę 46 mln euro. W 2004 roku Manchester United zdobył Puchar Anglii, pokonując w finale na Millennium Stadium w Cardiff 3:0 Millwall[41]. W letnim okienku transferowym, poprzedzającym sezon 2005/06, klub sprowadził Patrice’a Evrę, Parka Ji-Sunga, Nemanję Vidicia oraz Edwina van der Sara. Niespodziewanie w ówczesnych rozgrywkach po raz pierwszy od ponad dekady klub nie awansował do fazy pucharowej Ligi Mistrzów. Zajął jednak w lidze drugie miejsce oraz pokonał Wigan Athletic w finale Pucharu Ligi. W kolejnych dwóch latach zespół ponownie zostawał mistrzem kraju, a w 2008 wygrał także Ligę Mistrzów po pokonaniu w finale na moskiewskich Łużnikach Chelsea – 1:1 po dogrywce, 6:5 w rzutach karnych. Był to 759. mecz w barwach „Czerwonych Diabłów” Ryana Giggsa, który pobił tym samym rekord należący do Bobby’ego Charltona[42].

Finał Pucharu Mistrzów

2008-05-21Anglia Manchester United1:1Anglia ChelseaŁużniki, Moskwa
Widzów: 67 310
Sędzia: Ľuboš Micheľ (Słowacja)
Cristiano Ronaldo Gol 26'1:1Frank Lampard Gol 45'


Edwin van der SarWes Brown (120+5' Anderson), Rio Ferdinand (kapitan), Nemanja Vidić, Patrice EvraOwen Hargreaves, Paul Scholes (87' Ryan Giggs), Michael Carrick, Cristiano RonaldoWayne Rooney (101' Nani), Carlos Tévez;
Trener: Alex Ferguson
Petr ČechMichael Essien, Ricardo Carvalho, John Terry (kapitan), Ashley ColeClaude Makélélé (120+4' Juliano Belletti) – Michael Ballack, Frank LampardJoe Cole (99' Nicolas Anelka), Florent Malouda (92' Salomon Kalou) – Didier Drogba; Trener: Awram Grant
  Rzuty karne  
Carlos Tévez Karny–gol
Michael Carrick Karny–gol
Cristiano Ronaldo Pudło
Owen Hargreaves Karny–gol
Nani Karny–gol
Anderson Karny–gol
Ryan Giggs Karny–gol
6:5Karny–gol Michael Ballack
Karny–gol Juliano Belletti
Karny–gol Frank Lampard
Karny–gol Ashley Cole
Pudło John Terry
Karny–gol Salomon Kalou
Pudło Nicolas Anelka
Cristiano Ronaldo jako zawodnik United

W grudniu zespół wygrał Klubowe Mistrzostwa Świata, a wiosną zdobył trzeci z rzędu tytuł mistrza kraju i sięgnął po Puchar Ligi[43][44]. Piłkarze z Old Trafford wystąpili również w finale Ligi Mistrzów, ale tym razem musieli uznać wyższość Barcelony, przegrywając na Stadio Olimpico w Rzymie 0:2.

Latem 2009 roku, za rekordową kwotę 80 milionów funtów, do Realu Madryt został sprzedany Cristiano Ronaldo[45]. Na jego miejsce sir Alex Ferguson sprowadził Mame Dioufa, Michaela Owena oraz Antonio Valencię. W 2010 roku, po pokonaniu w finale Aston Villi, podopieczni Fergusona obronili wywalczony sezon wcześniej Puchar Ligi[46].

Po zajęciu drugiego miejsca w sezonie 2009/2010, Manchester United w 2011 roku wywalczył 19. tytuł mistrzowski[47]. Dotarł także do finału Ligi Mistrzów, w którym ponownie nie dał rady Barcelonie (porażka 1:3)[48].

Latem 2012 roku klub zakupił napastnika Robina van Persiego. Sezon 2012/2013 zespół zakończył zdobyciem 20. tytułu mistrza Anglii – trofeum zapewnił sobie cztery kolejki przed końcem rozgrywek (3:0 z Aston Villą). Robin van Persie zdobył ostatecznie 26 bramek i został królem strzelców angielskiej ekstraklasy. W tym samym sezonie United odpadli w 1/8 finału Ligi Mistrzów z Realem Madryt (1:1 w Madrycie, 1:2 w Manchesterze) oraz w ćwierćfinale FA Cup z Chelsea (2:2 w Manchesterze, 0:1 w Londynie).

8 maja 2013 Alex Ferguson podjął decyzję, że po zakończeniu sezonu zakończy pracę w Manchesterze United[49][50]. 1 lipca 2013 zastąpił go David Moyes, dotychczasowy menedżer Evertonu F.C.[51] .

David Moyes (2013–2014)

David Moyes – szkoleniowiec klubu w sezonie 2013/2014

9 maja 2013 ogłoszono, że nowym trenerem Manchesteru United został David Moyes. Pierwszym transferem Szkota na stanowisku menedżera był Guillermo Varela. Urugwajski obrońca został zakupiony za 2,8 mln euro z Club Atlético Penarol. Tuż przed zamknięciem okienka transferowego do klubu sprowadzono belgijskiego pomocnika Marouane Fellainiego za kwotę 27,5 mln funtów. Wraz z odejściem sir Alexa Fergusona karierę piłkarską zakończył Paul Scholes. 11 sierpnia 2013 roku gracze United pokonali 2:0 Wigan Athletic i tym samym wywalczyli Tarczę Wspólnoty. Było to pierwsze i zarazem ostatnie trofeum zdobyte z Moyesem. 22 września na Etihad Stadium Manchester United zmierzył się w meczu derbowym z Manchesterem City. Zawodnicy z Old Trafford zostali pokonani 1:4. Jedyną bramkę zdobył w 87. minucie meczu Wayne Rooney. W zimowym oknie transferowym klub pozyskał hiszpańskiego pomocnika Juana Matę za rekordową w historii klubu kwotę 37,1 mln funtów[52]. Hiszpan zadebiutował w wygranym przez United 2:0 meczu z Cardiff City[53]. 25 marca 2014 na stadionie Manchesteru United drugi raz w sezonie odbyły się derby miasta. Mecz i tym razem zakończył się porażką „Czerwonych Diabłów” (0:3). 22 kwietnia Moyes został zwolniony przez zarząd z funkcji menedżera pierwszej drużyny. Powodem tej decyzji były słabe wyniki zespołu. Prowadzona przez niego jedenastka zajęła dopiero siódme miejsce w ligowej tabeli, nie kwalifikując się nawet do Ligi Europy. Tymczasowym następcą Szkota został Ryan Giggs. Kilka tygodni później na stanowisku zakontraktowano Louisa van Gaala.

Louis van Gaal (2014–2016)

Louis van Gaal – menedżer „Czerwonych Diabłów” w latach 2014–2016

19 maja 2014 roku zarząd klubu ogłosił nazwisko nowego szkoleniowca – Louisa van Gaala. Asystentem Holendra został Ryan Giggs, który po 24 latach gry dla „Czerwonych Diabłów” zakończył piłkarską karierę. Pierwszym transferem trenera był hiszpański pomocnik Ander Herrera. Klub pozyskał go za sumę 29 milionów funtów z Athleticu Bilbao[54]. Debiut pod wodzą menedżera miał miejsce 24 lipca 2014, gdy Manchester United w spotkaniu towarzyskim pokonał Los Angeles Galaxy 7:0[55]. 26 sierpnia 2014 roku pozyskano pomocnika Ángela Di Maríę za kwotę 59,7 mln funtów – Argentyńczyk został przy tym najdrożej kupionym piłkarzem na Wyspach Brytyjskich[56]. Kolejnym nabytkiem okazał się Kolumbijczyk Radamel Falcao, którego wypożyczono z możliwością pierwokupu. W tym samym okienku zakontraktowano również Luka Shawa oraz Daleya Blinda; w styczniu piłkarzem United został Víctor Valdés. W swoim premierowym sezonie van Gaal zajął 4. miejsce w Premier League, doszedł do ćwierćfinału Pucharu Anglii (przegrywając 1:2 z Arsenalem) oraz odpadł w II rundzie Pucharu Ligi, ulegając MK Dons 0:4.

Przed rozpoczęciem kolejnych rozgrywek nabytkiem transferowym został Memphis Depay, a po nim do klubu dołączyli: Matteo Darmian, Bastian Schweinsteiger, Morgan Schneiderlin, Sergio Romero oraz Anthony Martial. Sezon 2015/2016 zakończył się zwycięstwem Manchesteru United w rywalizacji o Puchar Anglii. W finale zawodnicy z Old Trafford pokonali Crystal Palace 2:1 po dogrywce. W Premier League zajęli 5. miejsce, odpadli w 1/8 finału Pucharu Ligi z Middlesbrough (0:0 po dogrywce, 1:3 w rzutach karnych). Przygodę z Ligą Mistrzów zakończyli na fazie grupowej; „Czerwone Diabły” zajęły 3. miejsce, premiowane automatycznym awansem do 1/16 finału Ligi Europy – odpadły tam jednak na etapie 1/8 turnieju, ulegając w dwumeczu 1:3 Liverpoolowi. 23 maja 2016 roku Louis van Gaal został zwolniony z funkcji menedżera Manchesteru United.

José Mourinho (2016–2018)

José Mourinho – trener w latach 2016–2018

27 maja 2016 roku oficjalna strona internetowa klubu poinformowała, że José Mourinho objął stanowisko menedżera pierwszej drużyny Manchesteru United[57]. Pierwszym transferem nowego trenera był pozyskany z Villarreal CF, Eric Bailly. Następnie zakontraktowani zostali Zlatan Ibrahimović, Henrich Mychitarian oraz Paul Pogba. W roli szkoleniowca Portugalczyk zadebiutował 16 lipca 2016 roku w wygranym 2:0 towarzyskim meczu z Wigan Athletic. Swój pierwszy sezon rozpoczął od zwycięstwa w meczu o Tarczę Wspólnoty na Wembley – 2:1 z mistrzem Anglii Leicester City. Podopieczni Mourinho ponownie wystąpili w Londynie 26 lutego 2017 roku, w finale Pucharu Ligi, w którym okazali się lepsi od Southampton, wygrywając 3:2. Rozgrywki o Puchar Anglii zakończyli na ćwierćfinale, przegrywając z Chelsea 0:1. Na zakończenie sezonu ligowego klub z Old Trafford uplasował się na szóstej pozycji. 24 maja 2017 roku Manchester United pokonał AFC Ajax 2:0 w finale Ligi Europy, zdobywając trofeum po raz pierwszy w swojej historii[58].

Finał Ligi Europy

2017-05-24Anglia Manchester United2:0Holandia AFC AjaxFriends Arena, Solna
Widzów: 46 961
Sędzia: Damir Skomina (Słowenia)
Paul Pogba Gol 18'
Henrich Mychitarian Gol 48'
1:0


Sergio RomeroAntonio Valencia, Chris Smalling, Daley Blind, Matteo DarmianAnder Herrera, Juan Mata (90' Wayne Rooney (kapitan)), Marouane Fellaini, Paul Pogba, Henrich Mychitarian (74' Jesse Lingard) – Marcus Rashford (84' Anthony Martial);
Trener: José Mourinho
André OnanaJoël Veltman, Davinson Sánchez, Matthijs de Ligt, Jaïro Riedewald (82' Frenkie de Jong) – Davy Klaassen (kapitan), Lasse Schöne (70' Donny van de Beek), Hakim ZiyechBertrand Traoré, Kasper Dolberg (62' David Neres), Amin Younes; Trener: Peter Bosz

W sezonie 2017/2018 pierwszym transferem został Victor Lindelöf, pozyskany za 35 milionów euro z Benfiki. 10 lipca 2017 poinformowano o zakontraktowaniu napastnika Romelu Lukaku (wcześniej Everton) – za Belga zapłacono 85 milionów euro. Trzecim nabytkiem został, sprowadzony z Chelsea, Nemanja Matić. Sezon rozpoczął się 8 sierpnia meczem o Superpuchar Europy, w którym to Manchester United uległ 1:2 Realowi Madryt. 24 sierpnia z klubem ponownie związał się Zlatan Ibrahimović, parafując roczną umowę. 20 grudnia podopieczni Mourinho zakończyli udział w rozgrywkach o Puchar Ligi, przegrywając w ćwierćfinale z Bristol City 1:2. 22 stycznia 2018 roku piłkarzem „Czerwonych Diabłów” został Alexis Sánchez, pozyskany z Arsenalu[59] – w jego miejsce w ramach transakcji „Kanonierzy” sprowadzili Henricha Mychitariana. 25 stycznia José Mourinho podpisał z klubem nowy kontrakt, który miał obowiązywać do czerwca 2020 roku, z opcją przedłużenia o kolejny sezon. 13 marca Manchester United odpadł w 1/8 finału Ligi Mistrzów, przegrywając na Old Trafford z Sevillą 1:2 (w pierwszym meczu padł bezbramkowy remis). 22 marca klub pożegnał się ze Zlatanem Ibrahimoviciem, rozwiązując umowę Szweda[60]. W Premier League Manchester United uplasował się na drugim miejscu. 19 maja 2018 roku „Czerwone Diabły” przegrały w finale Pucharu Anglii z Chelsea 0:1.

W kolejnym sezonie zakontraktowani zostali: Diogo Dalot, Fred i Lee Grant. 25 września 2018 roku Manchester United odpadł w 3. rundzie Pucharu Ligi, przegrywając z Derby County po rzutach karnych 7:8 (spotkanie zakończyło się wynikiem 2:2). 18 grudnia 2018 José Mourinho został zwolniony z funkcji trenera Manchesteru United[61].

Ole Gunnar Solskjær (2018–2021)

Ole Gunnar Solskjær – trener Manchesteru United od grudnia 2018 do listopada 2021 roku

19 grudnia, dzień po zwolnieniu portugalskiego szkoleniowca, tymczasowym trenerem pierwszego zespołu został Ole Gunnar Solskjær. W nowej roli Norweg zadebiutował trzy dni później, 22 grudnia, w wygranym 5:1 wyjazdowym meczu przeciwko Cardiff City. 13 stycznia 2019 roku, w spotkaniu przeciwko Tottenhamowi Hotspur, odniósł szóste zwycięstwo w sześciu pierwszych meczach w roli trenera Manchester United, bijąc tym samym rekord Sir Matta Busby’ego, który zwyciężył w pięciu pierwszych rywalizacjach. 16 marca 2019 „Czerwone Diabły” odpadły w ćwierćfinale Pucharu Anglii, przegrywając 1:2 z Wolverhampton Wanderers. Niespełna dwa tygodnie później Solskjær podpisał z klubem trzyletni kontrakt. 16 kwietnia 2019 roku Manchester United odpadł z Ligi Mistrzów na etapie ćwierćfinału, przegrywając w dwumeczu 0:4 z FC Barceloną. W Premier League piłkarze z Old Trafford uplasowali się na 6. miejscu.

Pierwszym transferem nowego trenera był Daniel James, pozyskany ze Swansea City[62]. Następnie zakontraktowani zostali Aaron Wan-Bissaka i Harry Maguire. 29 stycznia 2020 roku Manchester United odpadł w półfinale Puchar Ligi, ulegając Manchesterowi City 2:3 w dwumeczu. W zimowym okienku transferowym do klubu dołączyli Bruno Fernandes, Nathan Bishop oraz Odion Ighalo (wypożyczony do końca sezonu). 19 lipca 2020 „Czerwone Diabły” przegrały z Chelsea w półfinale Pucharu Anglii (1:3). W lidze podopieczni Solskjæra zajęli trzecie miejsce. 16 sierpnia 2020 roku Manchester United odpadł z Ligi Europy na etapie półfinału, przegrywając 1:2 z Sevillą.

W kolejnym sezonie pierwszym transferem był zakup Donny’ego van de Beeka, pozyskanego z Ajaxu. Następnie do klubu dołączyli Alex Telles, Edinson Cavani i Facundo Pellistri. Klub z Old Trafford zakończył udział w ówczesnej edycji Ligi Mistrzów na fazie grupowej, zajmując trzecie miejsce w grupie H. 6 stycznia 2021 roku Manchester United przegrał w półfinale Pucharu Ligi z Manchesterem City (0:2). W zimowym okienku transferowym do klubu dołączył Amad Diallo. 21 marca „Czerwone Diabły” odpadły w ćwierćfinale Puchar Anglii, przegrywając 1:3 z Leicester City. Na koniec ówczesnego sezonu piłkarze Manchesteru United zostali wicemistrzami kraju. 26 maja 2021 podopieczni norweskiego szkoleniowca przegrali w finale Ligi Europy z hiszpańskim Villarrealem 10:11 po rzutach karnych – w regulaminowym czasie gry było 1:1.

Na początku sezonu 2021/2022 klub przedłużył kontrakty z Juanem Matą, Lee Grantem oraz Tomem Heatonem. Następnie ogłoszono transfer Jadona Sancho (wykupionego z Borussii Dortmund), a także Raphaëla Varane’a z Realu Madryt. Niedługo potem, 31 sierpnia 2021, piłkarzem Manchesteru United ponownie został Cristiano Ronaldo[63][64]. 22 września „Czerwone Diabły” odpadły w trzeciej rundzie Pucharu Ligi, przegrywając 0:1 z West Hamem United[65]. 21 listopada 2021 roku Solskjær został zwolniony z funkcji menedżera Manchesteru United, a na stanowisku chwilowo zastąpił go Michael Carrick[66]. Osiem dni później – 29 listopada – klub poinformował, że tymczasowym trenerem zespołu zostanie Ralf Rangnick[67]. 4 lutego 2022 roku Manchester United odpadł w czwartej rundzie Pucharu Anglii przegrywając po rzutach karnych 7:8 (wynik meczu 1:1) z Middlesbrough[68]. 15 marca 2022 roku Czerwone Diabły przegrały dwumecz 2:1 z Atlético Madryt w 1/8 finału Ligi Mistrzów[69]. W Premier League podopieczni Rangnicka zajęli 6 miejsce tracąc do zwycięskiego Manchesteru City 35 punktów[70].

Erik ten Hag (2022–)

Erik ten Hag – trener klubu od 2022 roku

21 kwietnia 2022 roku klub poinformował, że Erik Ten Hag został nowym trenerem Manchesteru United. Ten Hag podpisał kontrakt na trzy lata z opcją przedłużenia o kolejny rok[71]. Pierwszym transferem holendra był Tyrell Malacia, którego Manchester United pozyskał z Feyenoordu[72]. Na ławce trenerskiej Manchesteru United zadebiutował 12 lipca 2022 roku w wygranym 4:0 meczu przeciwko Liverpoolowi[73]. Kolejnymi transferami Holendra byli Christian Eriksen, któremu 1 lipca wygasł kontrakt z Brentford F.C. oraz Lisandro Martínez którego Czerwone Diabły pozyskały z Ajaxu[74][75]. 22 sierpnia 2022 roku przed starciem z Liverpoolem Czerwone Diabły zaprezentowały na Old Trafford Casemiro, którego pozyskały z Realu Madryt[76]. 1 września kontrakt z klubem podpisał Antony oraz wypożyczono z Newcastle United Martina Dúbravkę[77][78].

Trofea międzynarodowe

FIFAZdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 26.05.2021)
RozgrywkiOsiągnięcieRazySezon(y)

Klubowe MŚ
zdobywca12008
finalista0

Puchar Interkontynentalny
zdobywca11999
finalista0
Coppa Campioni.svg
Liga Mistrzów
(Puchar Europy)
zdobywca31968, 1999, 2008
finalista22009, 2011
UEFA Cup (adjusted).png
Liga Europy
(Puchar UEFA)
zdobywca12017
finalista12021
Coppacoppe.png
Puchar Zdobywców
zdobywca11991
finalista0
Supercoppa UEFA.svg
Superpuchar UEFA
zdobywca11991
finalista31999, 2008, 2017
UEFA - Inter-Cities Fairs Cup.svg
Puchar Miast Targowych
zdobywca0
finalista0
półfinalista11965

Trofea krajowe

AngliaZdobyte trofea w rozgrywkach Anglii (stan na: 18.05.2021)
RozgrywkiOsiągnięcieRazySezon(y)
Premier league trophy icon (adjusted).png
Mistrzostwo
I miejsce20
(rekord)
1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2007, 2008, 2009, 2011, 2013
II miejsce171947, 1948, 1949, 1951, 1959, 1964, 1968, 1980, 1988, 1992, 1995, 1998, 2006, 2010, 2012, 2018, 2021
III miejsce71976, 1982, 1983, 2002, 2004, 2005, 2020
FA Cup.png
Puchar
zdobywca121909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004, 2016
finalista81957, 1958, 1976, 1979, 1995, 2005, 2007, 2018
CommunityShield.png
Superpuchar
zdobywca21
(rekord)
1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965*, 1967*, 1977*, 1983, 1990*, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008, 2010, 2011, 2013, 2016
finalista91948, 1963, 1985, 1998, 1999, 2000, 2001, 2004, 2009
Carling.png
Puchar Ligi
zdobywca51992, 2006, 2009, 2010, 2017
finalista41983, 1991, 1994, 2003
Football league championship cup.svg
II liga
I miejsce21936, 1975
II miejsce51892, 1897, 1906, 1925, 1938
III miejsce31895, 1904, 1905

* Zwycięzca nie został rozstrzygnięty i puchar wręczono obydwu finalistom (wspólny puchar).

Inne trofea

  • BBC Sports Personality of the Year Team Award:
    • zdobywca (2x): 1968, 1999
  • Amsterdam Tournament:
    • zdobywca (1x): 2006
  • Międzynarodowy Puchar Mistrzów (ICC):
    • zdobywca (1x): 2014

Herb i barwy

Logotyp klubu wywodzi się z herbu rady Manchesteru, mimo że pozostał z niego tylko statek[79]. Diabeł pochodzi od przydomku zespołu – „Czerwone Diabły”; znajdował się on na programach meczowych i szalikach w latach 60., a na herbie pojawił się w 1970, chociaż na koszulkach do 1971 roku nie było znaku klubu[79].

Na zdjęciu zespołu Newton Heath z 1892 roku piłkarze nosili czerwono-białe koszulki i niebieskie spodenki[80]. W latach 1894–1896 koszulki były zielone i złote[80], a później zostały zastąpione przez białe, noszone wraz z niebieskimi spodenkami[80]. Po zmianie nazwy klubu w 1902, barwy zespołu również przearanżowano. Od tego czasu piłkarze nosili czerwone koszulki, białe spodenki i czarne getry[80]. Do 1922 w trykocie poczyniono tylko kilka zmian. Wówczas barwę koszulek zmieniono na białą, a wokół szyi dodano czerwony kształt w kształcie litery „V”. Podobny trykot użyto w finale Pucharu Anglii w 1909. Takie koszulki noszono przez następne pięć lat[80]. W 1934 piłkarze nosili koszulki w wiśniowo-białe pasy, ale w następnym sezonie powrócono do czerwonego stroju[80]. W latach 1959–1965 czarne getry zostały zmienione na białe, a przez następne sześć lat na czerwone. W 1971 roku postanowiono powrócić do czarnych. Piłkarze noszą obecnie jednolite czerwone koszulki, białe spodenki z czerwonymi pasami po bokach oraz czarne getry[81].

Podczas wyjazdowych spotkań piłkarze Manchesteru United nosili najczęściej białe koszulki, czarne spodenki i białe getry, ale były od tego wyjątki. W kampanii 1995/1996 piłkarze ubrani byli na zielono, ale po pięciu spotkaniach zmieniono barwy, ponieważ zawodnicy mieli trudności ze znajdowaniem się nawzajem na boisku[82]. W sezonie 1999/2000 koszulki były granatowe z małymi srebrnymi paskami[83]. Rok później, z okazji stulecia nazwy „Manchester United”, w sprzedaży był dwustronny biało-złoty wyjazdowy trykot, chociaż ten używany przez piłkarzy taki nie był[83]. W rozgrywkach 2011/2012 wyjazdowy trykot składał się z koszulek w czarno-niebieskie paski oraz czarnych spodenek i getrów[84].

Trzeci strój często był niebieski, tak jak w sezonie 2008/2009, kiedy to świętowano 40. rocznicę zdobycia pierwszego w historii klubu Pucharu Europy[85]. Wyjątkami były między innymi koszulki w niebiesko-białe paski noszone w sezonie 1995/1996, czarny trykot trzy lata później oraz białe koszulki z czarno-czerwonymi małymi paskami w latach 2003–2005[83].

Stroje w ostatnich dziesięciu sezonach

2013/14
2014/15
2015/16
2016/17
2017/18
2018/19
2019/20
2020/21
2021/22
2022/23

Stadiony

Zespół Newton Heath początkowo rozgrywał swoje spotkania na North Road, który znajdował się blisko zajezdni kolejowej; jego pojemność wynosiła 12 tysięcy, ale władze uznały, że nie nadaje się na występy w The Football League[86]. W 1887 roku przeprowadzono kilka renowacji, a cztery lata później klub dzięki niewielkim oszczędnościom zakupił dwie trybuny, mogące pomieścić po tysiąc osób każda[87]. Nie ma danych co do liczby kibiców na wielu pierwszych meczach na Norh Road, ale największą frekwencję odnotowano 4 marca 1893 roku. Wówczas na ligowy mecz z Sunderlandem przyszło około 15 tysięcy kibiców[88]. Podobna liczba osób oglądała towarzyskie spotkanie z Gorton Villą 5 września 1889 roku[89].

W czerwcu 1893 roku właściciele North Road zmusili klub do opuszczenia obiektu, ponieważ uznali, że nie powinien on pobierać opłat za wstęp na mecze. Następnie Newton Heath przeniósł się na Bank Street[90]. Początkowo obiekt ten nie posiadał trybun, ale przed rozpoczęciem sezonu 1893/1894 wybudowano dwie – jedną wzdłuż boiska, a drugą za jedną z bramek[90]. Pierwszy ligowy mecz na nowym stadionie zespół rozegrał 1 września 1893 roku, kiedy to pokonał 3:2 Burnley. Alf Farman zdobył wszystkie trzy gole, a spotkanie oglądało 10 tysięcy osób. Na następne ligowe spotkanie z Nottingham Forest, które rozegrano trzy tygodnie później, były gotowe już pozostałe trybuny[90]. W październiku 1895 roku, tuż przed wizytą Manchesteru City, klub zakupił od zespołu rugby league Broughton Rangers trybunę mogącą pomieścić 2 tysiące kibiców. Jednak z powodu warunków atmosferycznych derbowe spotkanie obejrzało tylko 12 tysięcy osób[91].

W 1902 roku Bank Street został tymczasowo zamknięty przez sąd, ale kapitan zespołu Harry Stafford uzbierał wystarczająco pieniędzy, by zapłacić za następne wyjazdowe spotkanie z Bristol City i znaleźć tymczasowy stadion w Harpurhey na mecz rezerw z Padiham[92]. Następnie nowy prezes Newton Heath, J.H. Davies, zapłacił 500 funtów za postawienie nowej trybuny z miejscami siedzącymi, która może pomieścić tysiąc fanów[93]. W przeciągu czterech lat stadion obudowano kolejnymi trybunami i obiekt mógł pomieścić około 50 tysięcy widzów[93].

Widok na trybunę Stretford End

Po pierwszym tytule mistrza kraju w 1908 roku i zdobyciu Pucharu Anglii rok później Davies przyznał, że nie będzie można rozbudować Bank Street do stanu, jaki sobie wymarzył[93]; w lutym 1909 roku, sześć tygodni przed finałem Pucharu Anglii, klub przeniósł się na Old Traford, wcześniej zakupując ziemię za około 60 tysięcy funtów. Architekt Archibald Leitch otrzymał budżet w wysokości 30 tysięcy na konstrukcję obiektu; początkowe plany zakładały, że jego pojemność będzie wynosić 100 tysięcy, ale ograniczenia finansowe zmusiły do jej zmniejszenia – do liczby 77 tysięcy. Stadion wybudował Messrs Brameld and Smith of Manchester. Największą frekwencję odnotowano 25 marca 1939 roku, kiedy to półfinał Pucharu Anglii między Wolverhampton Wanderers a Grimsby Town obejrzało 76 962 widzów[94].

Większość stadionu została zburzona na skutek bombardowań podczas II wojny światowej. Po wojnie klub otrzymał rekompensatę w wysokości 22 278 funtów. Podczas odbudowy obiektu zespół rozgrywał mecze na Maine Road, który należał do Manchesteru City; United zobowiązali się płacić 5 tysięcy funtów rocznie oraz odprowadzać część zysków[95]. Na Old Trafford później zamontowano także dachy – pierwszy z nich pojawił się nad Stretford End, a kolejny na trybunach północnej i wschodniej. Dachy były wspierane przez filary, które przeszkadzały w oglądaniu meczów niektórym kibicom i ostatecznie zastąpiono je wspornikami. Stretford End był ostatnią trybuną, na której je zamontowano. Odbudowę dachu na tej części stadionu zakończono dopiero przed sezonem 1993/1994[25]. 25 marca 1957 roku po raz pierwszy zastosowano cztery pylony o wysokości 55 metrów, na których znajdowały się po 54 reflektory. Ich budowa kosztowała 40 tysięcy funtów. Zdemontowano je w 1987 roku i od tego czasu stadion oświetlany jest przez system znajdujący się na dachu każdej z trybun[96].

Z powodu wymagań Raportu Taylora w 1993 roku pojemność Old Trafford musiała zostać zmniejszona do około 44 tysięcy. Dwa lata później północna trybuna została zmieniona na trzypoziomową, dzięki czemu spotkania mogło oglądać o 11 tysięcy osób więcej. Po zakończeniu sezonu 1998/1999 rozbudowano także trybuny zachodnią i wschodnią, co zwiększyło pojemność Old Trafford do 67 tysięcy. Od lipca 2005 roku do maja następnego roku na północno-zachodnim i północno-wschodnim rogach stadionu zamontowano kolejne 8 tysięcy miejsc siedzących. Część z nich użyto 26 marca 2006 roku, kiedy to mecz z Birmingham City obejrzało 69 070 widzów, ustanawiając tym samym nowy rekord Premier League[97]. Rekordowa frekwencja została pobita 31 marca 2007 roku, gdy na spotkanie z Blackburn Rovers przyszło 76 098 fanów – jedynie 114 krzesełek (tj. 0,15% pojemności stadionu) było wówczas wolnych[98]. W 2009 roku, z powodu reorganizacji miejsc siedzących, pojemność stadionu zmalała do 75 957[99][100].

Obecny skład

Stan na 6 stycznia 2023[101][102][103]
NrPoz.Piłkarz
1BRHiszpania David de Gea
2OBSzwecja Victor Lindelöf
4OBAnglia Phil Jones
5OBAnglia Harry Maguire (kapitan)
6OBArgentyna Lisandro Martínez
8POPortugalia Bruno Fernandes
9NAFrancja Anthony Martial
10NAAnglia Marcus Rashford
11NAAnglia Mason Greenwood
12OBHolandia Tyrell Malacia
14PODania Christian Eriksen
17POBrazylia Fred
18POBrazylia Casemiro
19OBFrancja Raphaël Varane
20OBPortugalia Diogo Dalot
21NABrazylia Antony
22BRAnglia Tom Heaton
23OBAnglia Luke Shaw
NrPoz.Piłkarz
25NAAnglia Jadon Sancho
28POUrugwaj Facundo Pellistri
29OBAnglia Aaron Wan-Bissaka
30BRAnglia Nathan Bishop
31BRAnglia Jack Butland (wypożyczony z Crystal Palace)
33OBAnglia Brandon Williams
34POHolandia Donny van de Beek
36NASzwecja Anthony Elanga
38OBAnglia Axel Tuanzebe
39POSzkocja Scott McTominay
43OBAnglia Teden Mengi
47NAAnglia Shola Shoretire
49NAArgentyna Alejandro Garnacho
50BRCzechy Radek Vítek
55POIrak Zidane Iqbal
56NAAnglia Charlie McNeill
73POAnglia Kobbie Mainoo
80OBAnglia Tyler Fredricson

Piłkarze na wypożyczeniu

NrPoz.Piłkarz
3OBWybrzeże Kości Słoniowej Eric Bailly (w Olympique Marsylia do 30 czerwca 2023)
16NAWybrzeże Kości Słoniowej Amad Diallo (w Sunderlandzie do 30 czerwca 2023)
26BRAnglia Dean Henderson (w Nottingham Forest do 30 czerwca 2023)
NrPoz.Piłkarz
27OBBrazylia Alex Telles (w Sevilli do 30 czerwca 2023)
46POTunezja Hannibal Mejbri (w Birmingham City do 30 czerwca 2023)
74OBHiszpania Álvaro Fernandez (w Preston North End do 30 czerwca 2023)

Obecni zawodnicy grający w reprezentacjach narodowych

ZawodnikReprezentacjaLata w reprezentacjiGole w reprezentacjiMecze w reprezentacjiUwagi
Christian Eriksen Daniaod 201039120
Raphaël Varane Francjaod 2013593Mistrz Świata z 2018
Mistrz Ligi Narodów 2021
Wicemistrz Świata z 2022
Casemiro Brazyliaod 2011669Mistrz Ameryki Płd. z 2019
Wicemistrz Ameryki Płd. z 2021
Victor Lindelöf Szwecjaod 2016356
Bruno Fernandes Portugaliaod 20171353Mistrz Ligi Narodów 2019
Harry Maguire Angliaod 2017753Brązowy medalista Ligi Narodów 2019
Wicemistrz Europy z 2021
Marcus Rashford Angliaod 20161551Brązowy medalista Ligi Narodów 2019
Wicemistrz Europy z 2021
Eric Bailly Wybrzeże Kości Słoniowejod 2015246Mistrz Afryki z 2015
David de Gea Hiszpaniaod 2014045Wicemistrz Ligi Narodów UEFA 2021
Scott McTominay Szkocjaod 2018137
Fred Brazyliaod 2014032Wicemistrz Ameryki Płd. z 2021
Anthony Martial Francjaod 2015230Wicemistrz Europy z 2016
Mistrz Ligi Narodów 2021
Luke Shaw Angliaod 2014328Wicemistrz Europy z 2021
Phil Jones Angliaod 2011027
Jadon Sancho Angliaod 2018323Brązowy medalista Ligi Narodów 2019
Wicemistrz Europy z 2021
Hannibal Mejbri Tunezjaod 2021020Wicemistrz Pucharu Narodów Arabskich z 2021
Donny van de Beek Holandiaod 2017319Wicemistrz Ligi Narodów UEFA 2019
Antony Brazyliaod 2021215
Lisandro Martínez Argentynaod 2019015Mistrz Ameryki Płd. z 2021
Mistrz Świata z 2022
Diogo Dalot Portugaliaod 2021210
Facundo Pellistri Urugwajod 2022010
Alex Telles Brazyliaod 2019010
Anthony Elanga Szwecjaod 202219
Jack Butland Angliaod 201209Brązowy medalista Ligi Narodów 2019
Tyrell Malacia Holandiaod 202106
Amad Diallo Wybrzeże Kości Słoniowejod 202113
Tom Heaton Angliaod 201603Brązowy medalista Ligi Narodów 2019
Zidane Iqbal Irakod 202202
Mason Greenwood Angliaod 202001
Dean Henderson Angliaod 202001Wicemistrz Europy z 2021

Stan na 1 stycznia 2023 r.

Trenerzy

Lata[104]Imię i nazwiskoSukcesy
1878–1892Nieznany
1892–1900Anglia A.H. Albut
1900–1903Anglia James West
1903–1912Anglia Ernest MangnallPremier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png FA Cup.png CommunityShield.png CommunityShield.png
1912–1914Anglia John Bentley
1914–1922Anglia Jack Robson
1922–1926Szkocja John Chapman[105]
1926–1927Anglia Lal Hilditch
1927–1931Anglia Herbert Bamlett
1931–1932Anglia Walter Crickmer
1932–1937Szkocja Scott DuncanFootball league championship cup.svg
1937–1945Anglia Walter Crickmer
1945–1969Szkocja Matt BusbyCoppacampioni.png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png FA Cup.png FA Cup.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png
1969–1970Anglia Wilf McGuinness
1970–1971Szkocja Matt Busby
1971–1972Irlandia Frank O’Farrell[106]
1972–1977Szkocja Tommy DochertyFA Cup.png Football league championship cup.svg
1977–1981Anglia Dave SextonCommunityShield.png
1981–1986Anglia Ron AtkinsonFA Cup.png FA Cup.png CommunityShield.png
1986–2013Szkocja Alex Ferguson[107]Coppacampioni.png Coppacampioni.pngFIRS Intercontinental Cup.svg Coppacoppe.png UEFA Super Cup.svg Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png Premier league trophy icon (adjusted).png FA Cup.png FA Cup.png FA Cup.png FA Cup.png FA Cup.png Carling.png Carling.png Carling.png Carling.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png CommunityShield.png
2013–2014Szkocja David MoyesCommunityShield.png
2014Walia Ryan Giggs[108]
2014–2016Holandia Louis van Gaal[109]FA Cup.png
2016–2018Portugalia José MourinhoUEFA Cup (adjusted).png Carling.png CommunityShield.png
2018–2021Norwegia Ole Gunnar Solskjær[110]
2021Anglia Michael Carrick[111]
2021–2022Niemcy Ralf Rangnick[112]
2022–Holandia Erik ten Hag

Kapitanowie

Lp.Imię i nazwisko[113]Okres urzędowania
1.
Nieznany
1878
1882
2.
E. Thomas
1882
1883
3.
Anglia Sam Black
1883
1887
4.
Walia Jack Powell[114]
1887
1891
5.
Szkocja Bob McFarlane
1891
1892
6.
Szkocja Joe Cassidy
1892
1893
7.
Nieznany
1893
1894
8.
Szkocja James McNaught
1894
1896
9.
Walia Caesar Jenkyns
1896
1897
10.
Anglia Harry Stafford
1897
1903
11.
Anglia John Willie Sutcliffe
1903
1904
12.
Szkocja Jack Peddie
1904
1905
13.
Anglia Charlie Roberts
1905
1913
14.
Anglia George Stacey
1913
1914
15.
Anglia George Hunter
1914
1915
16.
Irlandia Patrick O’Connell
1915
1917
17.
Anglia George Anderson
1917
1918
18.
Anglia Jack Mew
1918
1919
19.
Anglia Lal Hilditch
1919
1922
Lp.Imię i nazwiskoOkres urzędowania
20.
Anglia Frank Barson
1922
1928
21.
Anglia Jack Wilson
1928
1929
22.
Anglia Charlie Spencer
1929
1930
23.
Anglia Jack Silcock
1930
1931
24.
Szkocja George McLachlan
1931
1932
25.
Anglia Louis Page
1932
1932
26.
Anglia Jack Silcock
1932
1934
27.
Szkocja Bill McKay
1934
1935
28.
Szkocja James Brown
1935
1937
29.
Anglia George Roughton
1937
1939
30.
Szkocja Bill McKay
1939
1940
31.
Brak[115]
1940
1944
32.
Anglia George Roughton
1944
1945
33.
Irlandia Johnny Carey[116]
1945
1953
34.
Anglia Stan Pearson
1953
1953
35.
Anglia Allenby Chilton
1953
1955
36.
Anglia Roger Byrne
1955
1958
37.
Anglia Bill Foulkes
1958
1959
38.
Anglia Dennis Viollet
1959
1960
Lp.Imię i nazwiskoOkres urzędowania
39.
Anglia Maurice Setters
1960
1962
40.
Irlandia Noel Cantwell[117]
1962
1967
41.
Szkocja Denis Law[118]
1964
1968
42.
Anglia Bobby Charlton
1968
1973
43.
Szkocja George Graham
1973
1974
44.
Szkocja Willie Morgan
1974
1975
45.
Szkocja Martin Buchan
1975
1982
46.
Anglia Ray Wilkins
1982
1982
47.
Anglia Bryan Robson[119]
1982
1994
48.
Anglia Steve Bruce[120]
1992
1996
49.
Francja Éric Cantona[121]
1996
1997
50.
Irlandia Roy Keane
1997
2005
51.
Anglia Gary Neville
2005
2011
52.
Serbia Nemanja Vidić
2011
2014
53.
Anglia Wayne Rooney
2014
2017
54.
Anglia Michael Carrick
2017
2018
55.
Ekwador Antonio Valencia[122]
2018
2019
56.
Anglia Ashley Young
2019
2020
57.
Anglia Harry Maguire
2020
obecnie

Sponsorzy

Sponsorzy techniczni i główni[123]

LataSponsor technicznySponsor główny
1945–1975Umbro
1975–1980Admiral
1980–1982Adidas
1982–1993Sharp
1993–2001Umbro
2001–2002Vodafone
2002–2006Nike
2006–2010AIG
2010–2014AON
2014–2015Chevrolet
2015–2018Adidas
2018–2021
2021–TeamViewer

Partnerzy globalni[124]

PrzedsiębiorstwoFunkcja
AdidasOficjalny partner techniczny
TeamViewerGłówny partner
KohlerGłówny partner
AEROFLOTOficjalny przewoźnik
apollo TYRESOficjalny partner w zakresie opon
CadburyOficjalny partner
Canon MedicalOficjalny partner ds. systemów medycznych
Casillero del DiabloOficjalny partner winiarski
ChevroletOficjalny globalny partner
ChivasOficjalny partner
ECOLABOficjalny globalny partner
DHLOficjalny partner logistyczny
PrzedsiębiorstwoFunkcja
GULF OIL INTERNATIONALOficjalny globalny partner i dostawca paliw
HCLOficjalny partner transformacji cyfrowej
HUA TI HUIOficjalny globalny partner ds. bukmacherski
KonamiOficjalny partner gier wideo
Maui JimOficjalny partner wizji klubu
Marriott HotelsOficjalny partner hotelowy
MelittaOficjalny partner kawowy
MLILYOficjalny partner w zakresie materacy
RemingtonOficjalny partner ds. środków higieny osobistej
TAG HeuerOficjalny chronometrażysta i globalny partner w zakresie zegarków
Renewable Energy GroupOficjalny partner w zakresie paliw odnawialnych
Visit MaltaOficjalny globalny partner

Partnerzy finansowi[124]

Przedsiębiorstwo
CB Bank
Cardless
Emirates NBD
Eurobank Srbija
ICICI Bank
invex Banco
krungsri
Przedsiębiorstwo
LAYBUY
MayBank
National Bank of Egypt
PING AN BANK
Shinsei Bank
Virgin Money

Partnerzy medialni[124]

PrzedsiębiorstwoFunkcja
365 MediaOficjalny partner transmisyjny MUTV w Irlandii
cyta visionOficjalny partner transmisyjny MUTV na Cyprze
GOOficjalny partner transmisyjny MUTV na Malcie
PCCWOficjalny partner nadawczy MUTV dla Hongkongu
SparkOficjalny partner nadawczy Manchester United w Nowej Zelandii
StarTimesOficjalny partner nadawczy Manchester United w Afryce
TeleclubOficjalny partner transmisyjny MUTV w Szwajcarii i Liechtensteinie
TV 2Oficjalny partner transmisyjny MUTV dla Norwegii
United GroupOficjalny partner transmisyjny MUTV w Bośni i Hercegowinie, Chorwacji, Kosowie, Macedonii, Czarnogórze i Serbii

Partnerzy regionalni[124]

PrzedsiębiorstwoFunkcja
HarvesOficjalny partner klubowych centrów rozrywki w Chinach
The Hong Kong Jockey ClubOficjalny partner
SPORTSBREAKS.COMOficjalny dostawca usług turystycznych

Indywidualne sukcesy piłkarzy

Mistrzowie świata

Mistrzowie Europy

Mistrzowie Ameryki Południowej

Piłkarze z listy FIFA 100

W nawiasach kariera w Manchesterze United. Na podstawie BBC Sport

Królowie strzelców Pucharu Europy i Ligi Mistrzów

Dotyczy Pucharu Europy (1955-1992) i Ligi Mistrzów (od 1992/93). Na podstawie RSSSF

Królowie strzelców Ligi Europy

Dotyczy Ligi Europy (od 2009/10). Na podstawie RSSSF

Królowie strzelców ligi

Dotyczy Premier League (od 1992/93) i Football League First Division (1892–1992). Na podstawie RSSSF

Złote Rękawice

Nagroda przyznawana w Premier League od sezonu 2004/05.

Piłkarz sezonu Premier League

Nagroda przyznawana w Premier League od sezonu 1994/95. Wyboru dokonują przedstawiciele angielskich władz piłkarskich, mediów oraz fani

Piłkarz roku w Anglii FWA

Nagroda przyznawana od sezonu 1947/48. Wyboru dokonują członkowie Football Writers’ Association (Stowarzyszenia Dziennikarzy Piłkarskich)

Piłkarz roku w Anglii PFA

Nagroda przyznawana od sezonu 1973/74. Wyboru dokonują członkowie Professional Footballers’ Association (Stowarzyszenia Zawodowych Piłkarzy)

Laureaci Złotego Buta

Na podstawie RSSSF

Laureaci Złotej Piłki

Na podstawie celebrazio.net

Rekordy

Rekordy klubowe

Najwyższe zwycięstwo u siebie
MeczWynikData
 United – RSC Anderlecht10:026.09.1956
 Newton Heath – Wolverhampton10:115.10.1892
 United – Ipswich Town9:04.03.1995
 United – Southampton9:02.02.2021
 United – Arsenal8:228.08.2011
 United – AS Roma7:110.04.2007
 United – Blackburn Rovers7:127.11.2010
Najwyższe zwycięstwo na wyjeździe
 Nottingham Forest F.C. – United1:86.02.1999
 Northampton Town – United2:87.02.1970
Najwyższa porażka u siebie
 United – Blackburn Rovers0:721.10.1926
 United – Manchester City1:623.01.1926
 United – Manchester City1:623.10.2011
 United – Tottenham Hotspur1:64.10.2020
Najwyższa porażka na wyjeździe
 Blackburn Rovers – United7:026.12.1931
 Grimsby Town – Newton Heath7:026.12.1890
 Newcastle United – United7:110.09.1927

Rekordy indywidualne

Mecze

Lp.ZawodnikLataLigaPuchar AngliiPuchar LigiEuropaInneRazem
1.Walia Ryan Giggs1991–2014672744115719963
2.Anglia Bobby Charlton1956–19736067824455758
3.Anglia Paul Scholes1994–2013499492113415718
4.Anglia Bill Foulkes1952–1969566613526688
5.Anglia Gary Neville1992–2011400472511713602
6.Anglia Wayne Rooney2004–20173934020988558
7.Anglia Alex Stepney1966–19784334435234539
8.Irlandia Tony Dunne1960–19734145521405535
9.Irlandia Denis Irwin1990–200236843317512529
10.Hiszpania David de Gea2011–3942314764511

Bramki

Lp.ZawodnikLataLigaPuchar AngliiPuchar LigiEuropaInneRazem
1.Anglia Wayne Rooney2004–2017183225394253
2.Anglia Bobby Charlton1956–1973199197222249
3.Szkocja Denis Law1962–1973171343281237
4.Anglia Jack Rowley1937–195518226003211
5.Irlandia Północna George Best1963–1974137219111179
Anglia Dennis Viollet1949–196215951131179
7.Walia Ryan Giggs1991–20141141212291168
Anglia Joe Spence1919–193315810000168
9.Walia Mark Hughes1983–1986, 1988–1995120171691163
10.Anglia Paul Scholes1994–2013107139260155
19.Anglia Marcus Rashford2015–66810220106

Mecze w lidze

Lp.ZawodnikLataMecze
1.Walia Ryan Giggs1991–2014672
2.Anglia Bobby Charlton1956–1973606
3.Anglia Bill Foulkes1952–1969566
4.Anglia Paul Scholes1994–2013499
5.Anglia Joe Spence1919–1933481
6.Anglia Alex Stepney1966–1978433
7.Anglia John Silcock1919–1934423
8.Irlandia Tony Dunne1960–1973414
9.Anglia Gary Neville1992–2011400
10.Hiszpania David de Gea2011–394

Bramki w lidze

Lp.ZawodnikLataMecze
1.Anglia Bobby Charlton1956–1973199
2.Anglia Wayne Rooney2004–2017183
3.Anglia Jack Rowley1937–1955182
4.Szkocja Denis Law1962–1973171
5.Anglia Dennis Viollet1949–1962159
6.Anglia Joe Spence1919–1933158
7.Irlandia Północna George Best1963–1974137
8.Anglia Stan Pearson1936–1954127
9.Walia Mark Hughes1983–1986, 1988–1995120
10.Walia Ryan Giggs1991–2014114
Szkocja David Herd1961–1968114
25.Anglia Marcus Rashford2015–66

Mecze w Pucharze Anglii

Lp.ZawodnikLataMecze
1.Anglia Bobby Charlton1956–197378
2.Walia Ryan Giggs1991–201474
3.Anglia Bill Foulkes1952–196961
4.Irlandia Tony Dunne1960–197355
5.Anglia Paul Scholes1994–201349
6.Anglia Gary Neville1992–201147
7.Irlandia Północna George Best1963–197446
Walia Mark Hughes1983–1986, 1988–199546
Irlandia Roy Keane1993–200546
Szkocja Denis Law1962–197346
53.Francja Anthony Martial2015–26
Anglia Marcus Rashford2015–26

Bramki w Pucharze Anglii

Lp.ZawodnikLataMecze
1.Szkocja Denis Law1962–197334
2.Anglia Jack Rowley1937–195526
3.Anglia Wayne Rooney2004–201722
4.Irlandia Północna George Best1963–197421
Anglia Stan Pearson1936–195421
6.Anglia Bobby Charlton1956–197319
7.Walia Mark Hughes1983–1986, 1988–199517
8.Szkocja David Herd1961–196815
9.Szkocja Brian McClair1987–199814
Holandia Ruud van Nistelrooy2001–200614
26.Anglia Marcus Rashford2015–8

Mecze w europejskich pucharach

Lp.ZawodnikLataMecze
1.Walia Ryan Giggs1991–2014157
2.Anglia Paul Scholes1994–2013134
3.Anglia Gary Neville1992–2011117
4.Anglia Wayne Rooney2004–201798
5.Anglia Rio Ferdinand2002–201491
6.Anglia Michael Carrick2006–201886
7.Anglia David Beckham1994–200383
8.Irlandia Roy Keane1993–200582
9.Norwegia Ole Gunnar Solskjær1996–200781
10.Hiszpania David de Gea2011–76
Irlandia John O’Shea1998–201176

Bramki w europejskich pucharach

Lp.ZawodnikLataMecze
1.Anglia Wayne Rooney2004–201739
2.Holandia Ruud van Nistelrooy2001–200638
3.Walia Ryan Giggs1991–201429
4.Szkocja Denis Law1962–197328
5.Anglia Paul Scholes1994–201326
6.Portugalia Cristiano Ronaldo2003–2009, 2021–202224
7.Anglia Bobby Charlton1956–197322
Anglia Marcus Rashford2015–22
9.Norwegia Ole Gunnar Solskjær1996–200720
10.Anglia Andrew Cole1995–200119

Stan na 6 stycznia 2023

Zobacz też

Przypisy

  1. England – List of Foundation Dates.
  2. Manchester United shares debut in New York. bbc.com, 2012-08-10. [dostęp 2021-09-27]. (ang.).
  3. Mike Ozanian, The World’s Most Valuable Soccer Teams: Barcelona Edges Real Madrid To Land At No. 1 For First Time, Forbes [dostęp 2021-05-08] (ang.).
  4. MANCHESTER UNITED WITHDRAW FROM EUROPEAN SUPER LEAGUE. manutd.com, 2021-04-20. [dostęp 2021-04-21]. (ang.).
  5. a b Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 8.
  6. Tyrrell & Meek (1996), s. 99.
  7. Measuring Worth – UK Earnings and Prices. Measuring Worth. [dostęp 2010-08-16]. (ang.).
  8. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 9.
  9. James (2008), s. 92.
  10. Źródła podają różne daty spotkania i zmiany nazwy. Oficjalne źródła klubowe sądzą, że stało się to 26 kwietnia, ale wydanie Manchester Evening Chronicle z 25 kwietnia sugueruje, że nastąpiło ono 24 kwietnia.
  11. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 118.
  12. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 11.
  13. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 12.
  14. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 13.
  15. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 10.
  16. Murphy (2006), s. 71.
  17. Brian Glanville: The great Chelsea surrender. The Times, 2005-04-27. [dostęp 2010-08-22]. (ang.).
  18. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 14–15.
  19. 1958: United players killed in air disaster. BBC News, 1958-02-06. [dostęp 2010-08-22]. (ang.).
  20. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 16–17.
  21. White, Jim (2008), s. 136.
  22. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 17.
  23. a b Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 18–19.
  24. Rob Moore, Karel Stokkermans: European Footballer of the Year („Ballon d’Or”). RSSSF, 2009-12-11. [dostęp 2010-08-23]. (ang.).
  25. a b c Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 19.
  26. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 110.
  27. Murphy (2006), s. 134.
  28. 1977: Manchester United sack manager. BBC News, 1977-07-04. [dostęp 2010-08-23]. (ang.).
  29. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 20.
  30. a b c Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 20–21.
  31. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 21.
  32. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 148.
  33. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 148–149.
  34. Arise Sir Alex?. BBC News, 1995-05-27. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  35. Chris Bevan: How Robins saved Ferguson’s job. BBC Sport, 2006-11-04. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  36. Ryan Giggs wins 2009 BBC Sports Personality award. BBC Sport, 2009-12-13. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  37. United crowned kings of Europe. BBC Sport, 1999-05-26. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  38. Sport’s greatest ever comebacks. Daily Mail, 2005-05-26. [dostęp 2010-08-27]. (ang.).
  39. Loris Magnani, Karel Stokkermans: Intercontinental Club Cup. RSSSF, 2005-04-30. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  40. Rob Hughes: Ferguson and Magnier: a truce in the internal warfare at United. [w:] International Herald Tribune [on-line]. 2004-03-08. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  41. Man Utd win FA Cup. BBC Sport, 2004-05-22. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  42. Peter Shuttleworth: Spot-on Giggs overtakes Charlton. BBC Sport, 2008-05-21. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  43. Phil McNulty: Man Utd 0–0 Tottenham (aet). BBC Sport, 2009-03-01. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  44. Phil McNulty: Man Utd 0–0 Arsenal. BBC Sport, 2009-05-16. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  45. Mark Odgen: Cristiano Ronaldo transfer: World-record deal shows football is booming, says Sepp Blatter. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. 2009-06-12. [dostęp 2012-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-19)]. (ang.).
  46. Rooney the hero as United overcome Villa. ESPNsoccernet, 2010-02-28. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  47. Simon Stone: Manchester United clinch record 19th english title. [w:] The Independent [on-line]. Independent Print, 2011-05-14. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  48. Phil McNulty: Barcelona 3 – 1 Man Utd. BBC Sport, 2011-05-28. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  49. Sir Alex retires. manutd.com, 8 maja 2013. [dostęp 2013-05-08]. (ang.).
  50. Sir Alex Ferguson po sezonie odejdzie z Manchesteru United. Obejmie funkcje Dyrektora i Absadora Manchester United.. eurosport.onet.pl, 8 maja 2013. [dostęp 2013-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-18)].
  51. Welocme to our new manager David Moyes. manutd.com. [dostęp 2013-05-10]. (ang.).
  52. Juan Mata signs for United. manutd.com. [dostęp 2014-02-07]. (ang.).
  53. Man Utd 2-0 Cardiff City. bbc.com. [dostęp 2014-02-07]. (ang.).
  54. Ander Herrera: Man Utd confirm deal for Athletic Bilbao midfielder. bbc.com. [dostęp 2014-06-27]. (ang.).
  55. LA Galaxy 0, Manchester United 7 – International Friendly. mlssoccer.com. [dostęp 2014-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 lipca 2014)]. (ang.).
  56. Manchester United sign di Maria.
  57. Club statement: Jose Mourinho becomes United manager. manutd.com. [dostęp 2016-05-27]. (ang.).
  58. Ajax 0-2 Manchester United. bbc.com. [dostęp 2017-05-24]. (ang.).
  59. Alexis signs for Manchester United. manutd.com. [dostęp 2018-01-22]. (ang.).
  60. Informacja o rozwiązaniu kontraktu. devilpage.pl. [dostęp 2018-03-22]. (pol.).
  61. José Mourinho leaves United. manutd.com, 18 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-18]. (ang.).
  62. Daniel James signs for Manchester United. manutd.com, 12 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-12]. (ang.).
  63. Cristiano Ronaldo oficjalnie w Manchesterze United! – Polsat Sport, polsatsport.pl [dostęp 2021-08-28] (pol.).
  64. RONALDO IS COMING HOME. manutd.com, 31 sierpnia 2021. [dostęp 2021-08-31]. (ang.).
  65. Manchester United – West Ham 0:1. Czerwone Diabły za burtą Carabao Cup. devilpage.pl, 22 września 2021. [dostęp 2021-09-22]. (pol.).
  66. CLUB STATEMENT ON OLE GUNNAR SOLSKJAER. manutd.com, 21 listopada 2021. [dostęp 2021-11-21]. (ang.).
  67. UNITED APPOINT RANGNICK AS INTERIM MANAGER. manutd.com, 29 listopada 2021. [dostęp 2021-11-29]. (ang.).
  68. UNITED 1 MIDDLESBROUGH 1 (7-8 ON PENALTIES). manutd.com, 5 lutego 2022. [dostęp 2022-02-05]. (ang.).
  69. MANCHESTER UNITED 0 ATLETICO MADRID 1. manutd.com, 15 marca 2022. [dostęp 2022-03-15]. (ang.).
  70. Crystal Palace – Man Utd 1:0. Czerwone Diabły bez punktów, ale z miejscem w LE. devilpage.pl, 22 maja 2022. [dostęp 2022-05-22]. (ang.).
  71. Manchester United appoints Erik Ten Hag as Manage. manutd.com. [dostęp 2022-04-22]. (pol.).
  72. Oficjalnie: Malacia pierwszym transferem Manchesteru United za kadencji Ten Haga. devilpage.pl. [dostęp 2022-07-05]. (pol.).
  73. Manchester United – Liverpool 4:0. Efektowna wygrana na otwarcie tournée. devilpage.pl. [dostęp 2022-07-12]. (pol.).
  74. Man Utd transfer news - Eriksen Signs for Ten Hag's Reds. www.manutd.com. [dostęp 2022-07-15]. (ang.).
  75. Oficjalnie: Lisandro Martinez piłkarzem Manchesteru United. devilpage.pl. [dostęp 2022-07-27]. (pol.).
  76. Oficjalnie: Casemiro podpisał kontrakt z Manchesterem United, devilpage.pl [dostęp 2022-08-22] (pol.).
  77. Oficjalnie: Antony został piłkarzem Manchesteru United, devilpage.pl [dostęp 2022-09-01] (pol.).
  78. Oficjalnie: Martin Dubravka przynajmniej na rok w Manchesterze United. devilpage.pl, 2022-09-01. [dostęp 2022-09-01]. (pol.).
  79. a b Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 49.
  80. a b c d e f Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 48.
  81. Manchester United. Historical Football Kits. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  82. 13.04.96 Manchester United’s grey day at The Dell. Independent, 2006-04-15. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  83. a b c Devlin (2005), s. 154–159.
  84. Reds unveil new away kit. ManUtd.com (Manchester United), 2011-07-15. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  85. New blue kit for 08/09. ManUtd.com (Manchester United), 2008-08-28. [dostęp 2012-07-22]. (ang.).
  86. White, Jim (2008) s. 21.
  87. James (2008), s. 392.
  88. Shury & Landamore (2005), s. 54.
  89. Shury & Landamore (2005), s. 51.
  90. a b c Shury & Landamore (2005), s. 21–22.
  91. Shury & Landamore (2005), s. 24.
  92. Shury & Landamore (2005), s. 33–34.
  93. a b c Inglis (1996), s. 234.
  94. Rollin and Rollin, s. 254–255.
  95. White, John (2007), s. 11.
  96. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 44–45.
  97. Man Utd 3-0 Birmingham. BBC Sport, 2006-03-26. [dostęp 2012-07-28]. (ang.).
  98. Nick Coppack: Report: United 4 Blackburn 1. ManUtd.com (Manchester United), 2007-03-31. [dostęp 2012-07-28]. (ang.).
  99. Morgan (2010), s. 44–48.
  100. Steve Bartram: OT100 #9: Record gate. ManUtd.com (Manchester United), 2009-11-19. [dostęp 2012-07-28]. (ang.).
  101. First Team. ManUtd.com. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  102. Manchester United FC Squad Information 2020/2021. premierleague.com. [dostęp 2021-01-09]. (ang.).
  103. Manchester United. uefa.com. [dostęp 2022-09-11]. (ang.).
  104. Barnes, Bostock i Butler 2001 ↓, s. 54–57.
  105. Pierwszy trener spoza Anglii.
  106. Pierwszy trener spoza Wielkiej Brytanii.
  107. Najbardziej utytułowany trener w historii piłki nożnej.
  108. Menedżer tymczasowy, poprowadził drużynę w czterech ostatnich meczach sezonu.
  109. Pierwszy trener spoza Wysp Brytyjskich.
  110. Od grudnia 2018 do marca 2019 menedżer tymczasowy.
  111. Od listopada 2021 do grudnia 2021 menedżer tymczasowy, poprowadził drużynę w trzech meczach.
  112. Od grudnia 2021 do maja 2022 menedżer tymczasowy, poprowadził drużynę w ostatnich dwudziestu dziewięciu meczach sezonu.
  113. Newton Heath & Manchester United Club Captains [2015-05-15] (ang.).
  114. Pierwszy kapitan spoza Anglii.
  115. Rozgrywki nie były prowadzone z powodu II wojny światowej.
  116. Pierwszy kapitan spoza Wielkiej Brytanii.
  117. W latach 1964–1967 był kapitanem wspólnie z Denisem Lawem.
  118. W latach 1964–1967 był kapitanem wspólnie z Noelem Cantwellem.
  119. Najwięcej lat w roli kapitana w historii Manchesteru United, w latach 1992–1994 był kapitanem wspólnie ze Steve’em Bruce’em.
  120. W latach 1992–1994 był kapitanem wspólnie z Bryanem Robsonem.
  121. Pierwszy kapitan spoza Wysp Brytyjskich.
  122. Pierwszy kapitan spoza Europy.
  123. Manchester United Kit History, Football Kit Archive [dostęp 2021-12-13] (ang.).
  124. a b c d Club statement, manutd.com [dostęp 2021-12-13] (ang.).
  125. a b c England in World Cup 1966. England Football Online. [dostęp 2010-03-22]. (ang.).
  126. European Championship 1992 – Full Details Final Tournament. RSSSF. [dostęp 2004-06-22]. (ang.).
  127. Copa América 2004. RSSSF. [dostęp 2010-03-23]. (ang.).
  128. Copa América 2015. RSSSF. [dostęp 2015-07-05]. (ang.).

Bibliografia

  • Justyn Barnes, Adam Bostock, Cliff Butler: The Official Manchester United Illustrated Encyclopedia. Wyd. trzecie. London: Manchester United Books, 2001. ISBN 0-233-99964-7.
  • Tom Tyrrell, David Meek: The Hamlyn Illustrated History of Manchester United 1878–1996. Wyd. piąte. London: Hamlyn, 1996. ISBN 0-600-59074-7.
  • Gary James: Manchester: A Football History. Halifax: James Ward, 2008. ISBN 978-0-9558127-0-5.
  • Alex Murphy: The Official Illustrated History of Manchester United. London: Orion Books, 2006. ISBN 0-75287-603-1.
  • Jim White: Manchester United: The Biography. London: Sphere, 2008. ISBN 978-1-84744-088-4.
  • John Devlin: True Colours: Football Kits from 1980 to the Present Day. London: A & C Black, 2005. ISBN 0-7136-7389-3.

Linki zewnętrzne


|}

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Kit left arm.svg
Part of football kit based on Kit body.svg.
Kit body.svg

Complete kit:

Kit left arm.svg
Kit body.svg
Kit right arm.svg
Kit shorts.svg
Kit socks.svg






Kit socks long.svg
Football kit template socks
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Flag of Portugal.svg
Flag of Portugal, created by Columbano Bordalo Pinheiro (1857-1929), officially adopted by Portuguese government in June 30th 1911 (in use since about November 1910). Color shades matching the RGB values officially reccomended here. (PMS values should be used for direct ink or textile; CMYK for 4-color offset printing on paper; this is an image for screen display, RGB should be used.)
Soccerball shade.svg
Autor: Derived from image:soccer ball.svg, this version made by User:Ed g2s., Licencja: CC0
A soccer ball with shade.
Soccerball shad check.svg
Autor: Dribblingod, Licencja: CC0
Football green check
Soccerball shade cross.svg
Autor: unknown, Licencja: CC0
UEFA Cup (adjusted).png
Autor: , Licencja: CC-BY-SA-3.0
UEFA Cup Trophy
Flag of Côte d'Ivoire.svg
Flag of the Ivory Coast, written by Jon Harald Søby, modified by Zscout370. The colors match to what is reported at http://fotw.vexillum.com/flags/ci.html.
Coppacampioni.png
Autor: Riccardo de Conciliis, Licencja: CC BY-SA 4.0
Coupe de la Ligue des Champions
Flag of Ecuador.svg
Made by author of Xramp, first uploaded by Denelson83 as Flag of Ecuador.svg, modifications by Husunqu.
Flag of Chile.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Ulster Banner.svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Flag of Northern Ireland (1953–1972).svg
Ulster Banner is a heraldic banner taken from the former coat of arms of Northern Ireland. It was used by the Northern Ireland government in 1953-1973 with Edwardian crown since coronation of Queen Elizabeth II, based earlier design with Tudor Crown from 1924. Otherwise known as the Ulster Flag, Red Hand of Ulster Flag, Red Hand Flag.
Simple gold cup.svg
Złoty puchar
UEFA - Inter-Cities Fairs Cup.svg
Autor: Original work by Riccardo de conciliis at it.wikipedia. SVG version by LonEMedia., Licencja: CC BY-SA 3.0
Inter-Cities Fairs Cup Trophy
Flag of the United Kingdom (3-5).svg
The flag of the United Kingdom (3:5 version). This flag is the Union Flag in the 3:5 ratio exclusively used on land. At sea, the correct ratio is 1:2.
Supercoppa UEFA.svg
Autor: MacMoreno, Licencja: CC BY-SA 4.0
La Supercoppa UEFA (ingl. UEFA Super Cup; fr. Supercoupe de l'UEFA) :è una competizione calcistica di club organizzata dall'UEFA, che vede in palio un trofeo conteso annualmente tra le squadre vincitrici rispettivamente della Champions League e dell'Europa League.
Kit left arm manutdh2014.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 3.0
Manchester United home kit 2014-15
Kit shorts adidas red.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 3.0
Shorts with red Adidas stripes
Carling.png
Autor: Original work by Riccardo de conciliis at it.wikipedia., Licencja: CC BY-SA 2.5
Football League Cup
Kit socks manutd2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Kit right arm manutd1920h.png
Autor: Bruno-ban, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2019-20 home kit
Kit right arm manutdh2015.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United 2015-16 home kit
Kit socks manutd2223H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Association football kit socks
Kit right arm manutd2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Bryan Robson at the cliff -march 92.JPG
Bryan Robson, former Man. United player, in 1992 at the cliff training ground.
Kit body mufc2223A.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 away shirt
Kit body manutd2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Louis-van-gaal2.jpg
Autor: Paul blank, Licencja: CC BY 2.5
Louis van Gaal
Busby babes 1955.jpg
Busby babes in Denmark 1955
Ole Gunnar Solskjaer Trondheim2011-1 crop.jpg
Autor: Tor Atle Kleven, Licencja: CC BY-SA 2.0
Taken after the football match between Tiller and Molde (which Solskjær coaches).
Coppa Campioni.svg
Drawing of the "European Champion Clubs' Cup" trophy
Erik ten Hag 2017 (cropped).jpg
Autor: Кирилл Венедиктов, Licencja: CC BY-SA 3.0
Erik ten Haag coaching FC Utrecht in a UEFA Europa League game against FC Zenit Saint Petersburg.
Kit socks mufc2223hl.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 home socks
Kit left arm manutd1920h.png
Autor: Bruno-ban, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2019-20 home kit
Kit shorts manutd2021h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Kit right arm mufc2223h.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 home sleeve
Kit right arm manutdh2016.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United 2016-17 home kit
Kit left arm manutd1819h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester 2018-19
Kit left arm mufc2223h.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 home sleeve
FA Cup.png
Autor: Original work by Riccardo de conciliis at it.wikipedia., Licencja: CC BY-SA 2.5
FA Cup
Kit shorts manutd1819h.png
Autor: Eduardo Stosick, Licencja: CC BY-SA 4.0
Kit shorts manutd1819h
Kit right arm manutdh1718.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United home kit 2017-18
Coppacoppe.png
Autor: Oryginalnym przesyłającym był Riccardo de conciliis z włoskiej Wikipedii, Licencja: CC BY-SA 2.5
Kit body mufc2223T.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 third shirt
Kit socks manutd1819h.png
Autor: Eduardo Stosick, Licencja: CC BY-SA 4.0
Kit socks manutd1819h
Kit body manutdh2014.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 3.0
Manchester United home kit 2014-15
Kit socks red top 3 white stripes.png
Autor: VEO15, Licencja: CC0
Adidas sock template
Kit body manutd2021h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Kit socks manutdh1718.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United home kit 2017-18
Soccerball.svg
Autor: unknown, Licencja: CC0
Flag of FIFA.svg
Flag of FIFA.
Kit left arm manutdh2016.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United 2016-17 home kit
Kit shorts mufc2223t.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 third shorts
Kit socks top red.png
Football socks, Manchester United 1996-97
Kit right arm mufc2223a.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 away shirt
Kit body manutdh2015.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United 2015-16 home kit
Kit body mufc1617h.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2016-17 branded home shirt
Kit right arm mufc2223t.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 third shirt
Kit right arm manutdh2014.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 3.0
Manchester United home kit 2014-15
Kit socks mufc2223tl.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 third socks
Kit left arm mufc2223a.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 away shirt
Kit left arm manutdh1718.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United home kit 2017-18
Kit right arm manutd2021h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Kit shorts adidascondivo20wr.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
White Adidas Condivo 20 shorts with red accent
Old Trafford inside 20060726 1.jpg
Autor: André Zahn, Licencja: CC BY-SA 2.0 de
Old Trafford, given the nickname the Theatre of Dreams by Sir Bobby Charlton, is a football stadium in the Trafford borough of Greater Manchester, England.
Munich memorial plaque.JPG
Autor: Cantthinkofagoodname, Licencja: CC BY-SA 2.5
Μια πλάκα στο στη μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους στο αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου, η οποία συμπεριλαβμάνει τα ονόματα των παικτών.
Kit left arm mufc2223t.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 third shirt
Kit right arm manutd1819h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester 2018-19
Kit socks manutd1314h.png
Autor: Giovanni59, Licencja: CC BY-SA 3.0
Chaussettes 2013-14 Man U domicile.
Saint Patrick's Saltire.svg
This is "Saint Patrick's saltire", the third component of the Union Flag. It represents Ireland and is called "Saint Patrick's cross/saltire", though whether this was originally an authentic symbol of Saint Patrick is historically quite doubtful.
Kit left arm manutd2122H.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
David Moyes (201551591).jpg
Autor: Jason Gulledge from Dallas, TX, USA, Licencja: CC BY 2.0

David Moyes, Manager of Everton Football Club. I took this photo standing next to him before the game against Club America. Everton lost in Penalties =/. It was fun watching them play.

This was taken at Pizza Hut Park in Frisco, Texas USA. Everton Played Club America after FC Dallas beat Colorado (Major League Soccer)
Kit body mufc2223h.png
Autor: Bruno-ban, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 home (unbranded) shirt
Stretford End.jpg
Autor: http://en.wikipedia.org/wiki/User:PeeJay2K3, Licencja: CC BY-SA 3.0
Stretford End of Old Trafford
Kit socks manutdh2016.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United 2016-17 home kit
Cristiano Ronaldo.jpg
Autor: AtilaTheHun z Manchester, England, Licencja: CC BY 2.0
Cristiano Ronaldo w czasie gry w Manchesterze United
Kit body manchesterunited1314home.png
Autor: Zotteteen1, Licencja: CC BY-SA 3.0
Home Kit Manchester United FC 2013-2014
Manchester United (HDR) (8051526170).jpg
Autor: Steve Collis from Melbourne, Australia, Licencja: CC BY 2.0
Manchester United (HDR)
Kit body manutd1920h.png
Autor: Bruno-ban, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2019-20 home kit
Kit shorts manutdh2015.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United 2015-16 home kit
Kit shorts mufc2223h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 home shorts
Kit socks manutd2021h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Kit left arm manutd2021h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United Football Club
Kit shorts mufc201920h.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2019-20 home shorts
CommunityShield.png
Autor: Original work by Riccardo de conciliis at it.wikipedia, Licencja: CC BY-SA 2.5
The FA Community Shield Trophy
Kit body manutd1819h.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester 2018-19
Kit body manutd1718h.png
Autor: Manya 1996, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2017/18
Kit socks mufc2223al.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 away socks
Kit shorts adidas black.png
Football shorts 3 stripes
Football league championship cup.svg
Autor: MacMoreno, Licencja: CC BY-SA 4.0
Football league championship cup
Manchester United FC League Performance.svg
Autor: EclecticArkie, Licencja: CC BY-SA 3.0
Chart of yearly performance of Manchester United Football Club in the English Football League system.
Ryan Giggs United.jpg
Autor: Gordon Flood, Licencja: CC BY 2.0
Ryan Giggs
Kit left arm manutdh2015.png
Autor: VEO15, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United 2015-16 home kit
Kit socks mufc201920h.png
Autor: Flix11, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2019-20 home socks
Kit shorts mufc2223h2.png
Autor: JonasBR, Licencja: CC BY-SA 4.0
Manchester United FC 2022–23 home alternate shorts