Marine Le Pen

Marine Le Pen

Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1968 Neuilly-sur-Seine
Przewodniczący Frontu Narodowego / Zjednoczenia Narodowego
Okres	od 16 stycznia 2011[1] do 13 września 2021
Przynależność polityczna	Front Narodowy / Zjednoczenie Narodowe
Poprzednik	Jean-Marie Le Pen
Następca	Jordan Bardella (p.o.)

Marine Le Pen (ur. 5 sierpnia 1968 w Neuilly-sur-Seine) – francuska polityk i prawniczka, w latach 2003–2011 wiceprzewodnicząca, a od 2011^[1] do 2021 przewodnicząca Frontu Narodowego/Zjednoczenia Narodowego (FN/RN), deputowana do Parlamentu Europejskiego VI, VII i VIII kadencji, posłanka do Zgromadzenia Narodowego. Kandydatka w wyborach prezydenckich w 2012, 2017 i 2022.

Życiorys

Jest córką Jeana-Marie Le Pena, założyciela i pierwszego przewodniczącego FN (1972–2011). Z wykształcenia prawniczka, absolwentka Uniwersytetu Paryż II. W 1991 uzyskała dyplom pomagisterskich studiów z zakresu prawa karnego. Od 1992 praktykowała jako adwokat w Paryżu.

W drugiej połowie lat 90. weszła w skład władz Frontu Narodowego, nacjonalistycznego i eurosceptycznego ugrupowania założonego i kierowanego przez jej ojca, Jean-Marie Le Pena. Z ramienia Frontu Narodowego uzyskiwała mandaty radnej departamentu Nord i regionu Île-de-France. Kierowała działem prawnym FN, od 2003 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej partii. W 2004 została wybrana posłanką do Parlamentu Europejskiego. Pięć lat później skutecznie ubiegała się o reelekcję.

W 2007 prowadziła prezydencką kampanię wyborczą swojego ojca. Była wymieniana jako główny kandydat do przejęcia po nim przywództwa we Froncie Narodowym^[2]. 16 stycznia 2011 stanęła na czele Frontu Narodowego, zastępując na tym stanowisku swojego ojca^[3].

Marine Le Pen wystartowała w wyborach prezydenckich w 2012. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymała około 6,4 miliona głosów (17,90%), zajmując 3. miejsce wśród 10 kandydatów i przegrywając w pierwszej turze^[4].

W 2014 kierowany przez nią Front Narodowy zwyciężył w wyborach europejskich we Francji, uzyskując 24 mandaty w PE VIII kadencji, z których jeden przypadł Marine Le Pen^[5]. W grudniu 2015 FN uzyskał najwięcej głosów w pierwszej turze wyborów regionalnych (ok. 28%), a jego kandydaci zajęli pierwsze miejsca w wyborach na prezydentów regionów. W drugiej turze FN uległ jednak centroprawicy i lewicy, nie wygrywając w żadnym z regionów. Sama Marine Le Pen przegrała w Nord-Pas-de-Calais-Pikardia z Xavierem Bertrandem^[6].

W 2017 wystartowała w kolejnych wyborach prezydenckich. W pierwszej turze głosowania z 23 kwietnia 2017 otrzymała 7,7 miliona głosów (21,30%), zajmując 2. miejsce spośród 11 pretendentów^[7]. Przeszła do drugiej tury głosowania razem z centrystą Emmanuelem Macronem, który uzyskał poparcie na poziomie 24,01%^[7]. Spośród kandydatów, którzy przegrali w pierwszej turze, oddanie na nią głosu zadeklarował Nicolas Dupont-Aignan^[8].

24 kwietnia 2017 na czas dalszej kampanii wyborczej ustąpiła z funkcji przewodniczącej Frontu Narodowego^[9]. 7 maja 2017 w drugiej turze głosowania dostała 10,6 miliona głosów (33,90%), przegrywając tym samym ze swoim konkurentem Emmanuelem Macronem^[10]. Osiem dni później ponownie objęła kierownictwo swojej partii^[11].

W wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskała mandat deputowanej do Zgromadzenia Narodowego XV kadencji w jednym z okręgów departamentu Pas-de-Calais^[12]. W czerwcu 2018 kierowany wciąż przez nią FN przyjął nową nazwę – Zjednoczenie Narodowe^[13]. 13 września 2021 w związku z kampanią przed wyborami prezydenckimi w 2022 ustąpiła z funkcji przewodniczącej RN^[14]. W pierwszej turze głosowania prezydenckiego z 10 kwietnia 2022 otrzymała 8,1 miliona głosów (23,15%), zajmując 2. miejsce spośród 12 pretendentów^[15]. Przeszła do drugiej tury z ubiegającym się o reelekcję Emmanuelem Macronem, który uzyskał poparcie na poziomie 27,85%^[15]. 24 kwietnia 2022 w drugiej turze głosowania dostała 13,3 miliona głosów (41,46%), przegrywając ponownie ze swoim konkurentem^[16].

W wyborach parlamentarnych w 2022 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję do niższej izby francuskiego parlamentu^[17]. Jej ugrupowanie uzyskało wówczas najlepszy wynik w historii, zdobywając 89 mandatów w Zgromadzeniu Narodowym^[18].

Poglądy

W zakresie polityki zagranicznej Marine Le Pen zadeklarowała poparcie dla izolacjonizmu Francji. Sprzeciwiała się zachodniej interwencji w wojnie domowej w Libii w 2011 oraz planom akcji zbrojnej w Syrii. Po aneksji Krymu przez Rosję odwiedziła Moskwę, gdzie spotkała się z przewodniczącym Dumy Państwowej Siergiejem Naryszkinem i poparła forsowany przez Rosję postulat tzw. federalizacji Ukrainy^[19]. Marine Le Pen opowiedziała się za utworzeniem osi Paryż-Berlin-Moskwa i chciałaby wraz z Władimirem Putinem „bronić wartości chrześcijańskich w dziedzictwie europejskim”^[20]. Samego Władimira Putina określiła jako patriotę^[21]. W 2022, po rozpoczęciu przez Rosję inwazji na Ukrainę, nakazała jednak wycofać swoje ulotki wyborcze, na których widniała jej fotografia z rosyjskim prezydentem^[21].

Publicznie wyraziła pogląd, że Francja nie jest odpowiedzialna za obławę Vel d'Hiv, ponieważ dokonał jej marionetkowy rząd Vichy^[22][23][24].

Życie prywatne

Od czerwca 1997 do kwietnia 2000 Marine Le Pen była żoną przedsiębiorcy Francka Chauffroy, z którym ma troje dzieci (wszystkie ochrzczone w prowadzonym przez integrystów kościele Saint Nicolas du Chardonnet w Paryżu). Od grudnia 2002 do czerwca 2006 była żoną Érica Iorio, który pełnił funkcję sekretarza generalnego FN^[25]. Po drugim rozwodzie jej partnerem życiowym został polityk Louis Aliot^[19], z którym była związana w latach 2009–2019^[26].

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2017-05-08].