Minami Tori-shima

Minami Tori-shima
	; Zdjęcie lotnicze z 1987
Państwo	Japonia
Akwen	Ocean Spokojny
Powierzchnia	1,46 km²
Populacja ; • liczba ludności	; 0
	Położenie na mapie Azji Minami Tori-shima
	24°18′N 153°58′E/24,300000 153,966667

Położenie wyspy względem Japonii

Minami Tori-shima (jap. 南鳥島 Minamitori-shima; nazwa angielska z okresu administracji amerykańskiej: Marcus Island) – mała japońska wyspa na Pacyfiku. Powierzchnia: 1,46 km² ^[1]. Na wyspie znajduje się lotnisko (pas startowy: 1372 × 44 m, kod RJAM). Administracyjnie należy do Tokio, podprefektury Ogasawara (Ogasawara-shichō), wioski Ogasawara (Ogasawara-mura)^[2]. Pod zarządem Biura Spraw Ogólnych Rządu Metropolitalnego Tokio.

Jest to najdalej na wschód wysunięty fragment Japonii. Wyspa jest odizolowana, najbliższa sąsiednia wyspa to Farallon de Pajaros należąca do Marianów Północnych, oddalona o 1021 km.

Historia

Odkrycia

Pierwszymi gośćmi na wyspie byli prawdopodobnie Hiszpanie pod dowództwem kapitana Andresa de Arrioli, którzy dotarli tam w 1693 r., choć nie jest to do końca pewne (zapiski z rejsu mówią o lądowaniu na trójkątnej wyspie, której pozycji nie udało się dokładnie ustalić). Wyspę ponownie odkryli i nazwali anonimowi wielorybnicy amerykańscy w pierwszej połowie XIX wieku. Do dziś nie wiadomo skąd wzięła się nazwa Marcus. Pierwsza, pewna wzmianka o wyspie pochodzi z 1864. Dokładna pozycja wyspy została ustalona przez amerykański okręt badawczy w 1874 roku.

II wojna światowa

W 1898 r. wyspa została zajęta przez Japonię. W latach II wojny światowej stacjonował na niej wojskowy garnizon liczący około 4 tys. ludzi. Podczas wojny wyspa była kilkakrotnie bombardowana przez amerykańskie samoloty z lotniskowców i bombowce dalekiego zasięgu (głównie B-24) USAAF. Ponieważ jednak wyspa nie znajdowała się na głównej linii amerykańskiej ofensywy przeciwko Japonii, nie podjęto prób jej zdobycia.

Okres powojenny

Po wojnie wyspa znalazła się pod amerykańską okupacją, która formalnie trwała do 1968 roku. Od 1964 r. na wyspie stacjonował garnizon amerykańskiej Straży Wybrzeża, liczący około 20 osób. Utrzymywał on znajdujący się tam nadajnik systemu radionawigacji LORAN-C. W 1994 r. Amerykanie opuścili wyspę i przekazali znajdujące się tam urządzenia Japonii, która dziś utrzymuje tam stację meteorologiczną i placówkę wojskową zaopatrywaną co tydzień przez samolot C-130 Hercules.

Wyspa nie ma stałych mieszkańców i cywile mają na nią wstęp wyłącznie za specjalnym zezwoleniem.

W 2012 r. finansowana przez Japońską Agencję Badań i Technologii Morskich wyprawa geologiczna prof. Yasuhiro Katō z Uniwersytetu Tokijskiego odkryła w pobliżu wyspy pokłady^[3] około 6,8 mln ton metali ziem rzadkich, co powinno zaspokoić zapotrzebowanie Japonii na ponad 200 lat^[4]. Wyniki prowadzonych w ograniczonym zakresie badań zostały uznane za wystarczająco obiecujące, by uruchomić kolejne, pięcioletnie badania zakrojone na szeroką skalę. W efekcie badań 2500 km² dna oszacowano zasoby na ponad 16 mln ton tlenków metali ziem rzadkich^[3].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Geospatial Information Authority of Japan 2021 ↓, s. 84.
↑ 日本地図. Tokyo: Seibido Shuppan, 2018, s. 168, 169. ISBN 978-4-415-11272-5.
↑ ^a ^b AndrzejA. Hołdys AndrzejA., Japońskie eldorado w Pacyfiku. Sensacyjny wynik wierceń w dnie oceanu, „wyborcza.pl”, 22 maja 2018 [dostęp 2018-05-23] (pol.).
↑ Adam Westlake. Scientists in Japan discover rare earths in Pacific Ocean east of Tokyo. „Japan Daily Press”, 29 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-29].

Bibliografia

Geospatial Information Authority of Japan: 令和3年全国都道府県市区町村別面積調 (1月1日時点) (Reiwa 3rd year Area adjustment by prefecture, city, ward, town, and village (As of January 1)) (jap.). gsi.go.jp, 2021. [dostęp 2021-10-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-06-05)].

Linki zewnętrzne

Opis wyspy. geocities.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-19)].
Mapa i zdjęcie lotnicze. gsi.go.jp. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-04-11)].

[CITEREFGeospatial_Information_Authority_of_Japan202184-1] Geospatial Information Authority of Japan 2021 ↓, s. 84.

[chizu-2] 日本地図. Tokyo: Seibido Shuppan, 2018, s. 168, 169. ISBN 978-4-415-11272-5.

[:0-3] AndrzejA. Hołdys AndrzejA., Japońskie eldorado w Pacyfiku. Sensacyjny wynik wierceń w dnie oceanu, „wyborcza.pl”, 22 maja 2018 [dostęp 2018-05-23] (pol.).

[4] Adam Westlake. Scientists in Japan discover rare earths in Pacific Ocean east of Tokyo. „Japan Daily Press”, 29 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-29].

[1]

[2]

[3]

[4]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne