Nadziak

Nadziak

Nadziak (zwany także popularnie "siekierką" lub "obuszkiem") – broń obuchowo-sieczna przypominająca z wyglądu młotek o drewnianym lub stalowym stylisku i stalowej głowicy z jednej strony tępej (prostokątnej, kwadratowej lub w formie głowicy buzdygana) lub siekierki, a z drugiej zaopatrzonej w ostry, często zakrzywiony kolec nazywany dziobem. Broń ta służyła do rozbijania lub przebijania, w zależności, którą stroną głowicy uderzano, zbroi i hełmu przeciwnika. Nadziaki używane były od XV do XVII wieku. Wchodziły m.in. w skład wyposażenia husarii, choć nie były zbyt popularną bronią tej formacji. Funkcjonowały także jako oznaka poruczników jazdy narodowego autoramentu.

Użycie

Nadziaki były popularne wśród polskiej szlachty, która stosowała je jako laski. Jednak częste użycie tej broni do krwawego rozstrzygania sporów, szczególnie podczas sejmików, spowodowało wydanie przez sejm zakazów stosowania nadziaków przez cywilów. Aby ominąć zakaz, zaczęto posługiwać się nadziakami z zawiniętym kolcem, a przez to mniej groźnymi, tzw. obuszkami. Oprócz zastosowania bojowego nadziaki miały również funkcje praktyczne i służyły za narzędzie przydatne do rąbania gałęzi na ognisko i do różnych potrzeb w podróży. Zygmunt Gloger w "Encyklopedii staropolskiej" wywodził nadziak od popularnej w średniowieczu siekiery bojowej, a jego relikt upatrywał w góralskiej ciupadze.

• 

  Husarz z nadziakiem na wzorniku polskich strojów z XVII wieku

• 

  Polskie nadziaki (XVII w.)

• 

  Rosyjskie nadziaki (1687)

• 

  Nadziak na zamku w Tykocinie

Bibliografia

• WłodzimierzW. Kwaśniewicz WłodzimierzW., 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, Warszawa: MON, 1981, s. 123, ISBN 83-11-06559-4, OCLC 69639653 .
• MichałM. Gradowski MichałM., ZdzisławZ. Żygulski ZdzisławZ., Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: PWN, 2010, s. 63, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493 .

Linki zewnętrzne

• Nadziak. husaria.jest.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-05)].