Narodnaja Wola

Narodnaja Wola

Narodnaja Wola (ros. Народная воля, pol. Wola Ludu[1]) – organizacja rewolucjonistów w Imperium Rosyjskim, dążąca do obalenia caratu (samodzierżawia). Jedna z organizacji narodnickich. Powstała w lesie koło Lipiecka we wrześniu 1879 r., w wyniku rozłamu organizacji Ziemla i Wola. Najgłośniejszą jej akcją było dokonanie zamachu na cara Aleksandra II w 1881 r. Organizacja została rozbita przez Ochranę w wyniku aresztowań i serii procesów w latach 80. XIX wieku. Ostatnią jej nieudaną akcją była próba zamachu na cara Aleksandra III w 1887 roku[2].

Historia

Organizacja dążyła do obalenia monarchii przy pomocy indywidualnego terroru. Doceniała znaczenie walki politycznej dla zdobycia swobód demokratycznych[3], jednak ten cel starała się realizować za pomocą spisków i terroru indywidualnego (m.in. wielokrotne próby zamachu na Aleksandra II). Najważniejsi przywódcy: Andriej Żelabow, Aleksandr Michajłow, Mark Natanson.

Do Narodnej Woli należeli m.in. Ignacy Hryniewiecki, Hesia Helfman, Sofja Pierowska, Lew Sternberg, Aleksandr Uljanow (brat Włodzimierza Lenina) i Bronisław Piłsudski (brat Józefa Piłsudskiego) .

Przypisy

  1. W języku rosyjskim słowo воля oznacza zarówno wolę, jak i całkowitą wolność, dlatego niektórzy tłumaczą nazwę organizacji także jako Wolność Ludu; Pipes w „Zamachowcach i zdrajcach” (s. 142) wskazuje jednak, że „współczesne świadectwa dowodzą, że nazwa organizacji miała wyrażać ideę woli ludu”, wcześniej podobnie pisał Kucharzewski.
  2. Historia. Encyklopedia szkolna PWN, wyd. 2009, s. 407.
  3. Program Komitetu Wykonawczego „Woli Ludu” 1879 (ros.).

Bibliografia

  • Jan Kucharzewski, Od białego do czerwonego caratu, tom 5 Terroryści
  • Leon Baumgarten: Marzyciele i carobójcy. Warszawa: Wyd. Książka i Wiedza, 1960.
  • Richard Pipes: Zamachowcy i zdrajcy. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 2011. ISBN 978-83-89656-75-9.

Media użyte na tej stronie

Narodnaya-volya.png
Народная воля