Operacja Ochronna Tarcza

Operacja Ochronna Tarcza

intifada Al-Aksa
(c) Ra'anan Cohen (רענן כהן) / IDF Spokesperson's Unit, CC BY-SA 3.0
Czas	29 marca – 3 maja 2002
Miejsce	Zachodni Brzeg Jordanu
Przyczyna	intifada Al-Aksa
Wynik	powodzenie Izraela
Strony konfliktu
Izrael  Palestyna  Fatah  Hamas formacje policyjne
Dowódcy
Sza’ul Mofaz Jicchak Eitan Jaser Arafat Mahmoud Tawalbe †
Siły
Siły Obrony Izraela: Brygada Golani, Nahal, Brygada Spadochroniarzy, 5 Brygada Piechoty Rezerwy, 408 Brygada Piechoty Rezerwy, Brygada Jerozolimska (rezerwy), Shayetet 13, jednostki pancerne i inżynieryjne, razem ok. 20 000 ok. 10 000
Straty
29 zabitych, ponad 100 rannych ok. 500 zabitych, setki rannych i aresztowanych
brak współrzędnych

Operacja Ochronna Tarcza lub Mur Obronny (hebr. מבצע חומת מגן, Mivtza Homat Magen) – operacja wojskowa przeprowadzona na szeroką skalę przez Siły Obrony Izraela (Cahal) w 2002, w trakcie tzw. intifady Al-Aksa. Była to największa operacja wojskowa na Zachodnim Brzegu Jordanu od czasu wojny sześciodniowej w 1967.

Operacja Ochronna Tarcza rozpoczęła się 29 marca 2002 wkroczeniem oddziałów CaHaL do Ramallah. Podobne akcje miały miejsce w sześciu największych miastach na Zachodnim Brzegu i w otaczających je osadach. 1 kwietnia armia izraelska weszła do Tulkarm i Kalkiliji, następnego dnia do Betlejem, a później także do Dżeninu i Nablusu. Okres od 3 do 21 kwietnia cechował się wprowadzeniem ścisłej godziny policyjnej dla cywilnej populacji zajętych terenów, jak również ograniczeniami w poruszaniu się nałożonymi na zagranicznych rezydentów, włączając w to zakaz wjazdu dla personelu medycznego, jak również dla obserwatorów monitorujących przestrzeganie praw człowieka i dziennikarzy^[1].

W trakcie trwającej trzy tygodnie operacji, zginęło co najmniej 500 Palestyńczyków, a 1500 zostało rannych. Zgodnie z informacjami przedstawionymi przez Palestine Red Crescent Society (odpowiednik Czerwonego Krzyża), 4258 osób zostało zaaresztowanych przez Izraelczyków. CaHaL stracił 29 żołnierzy, a 127 zostało rannych. Poza stratami w ludziach, odnotowano także znaczne straty ekonomiczne – zniszczone zostały znaczne ilości mienia, czego efektem był m.in. drastyczny wzrost bezrobocia na terenie Zachodniego Brzegu^[1]. Bank Światowy ocenił, że palestyńskiej infrastrukturze i instytucjom wyrządzono szkody w wysokości 360 milionów dolarów, z czego 158 milionów dolarów szkód wyrządziły bombardowania i niszczenie domów w Nablusie i Dżeninie^[1]. Duża część palestyńskiej populacji straciła swoje mieszkania. Władze Autonomii Palestyńskiej nie były w stanie w pełni odbudować zniszczonych budynków jeszcze przez 2 lata od czasu zakończenia operacji.

Raport ONZ na temat operacji stwierdza, że Obie walczące strony zachowywały się w taki sposób, że często narażały cywili na niebezpieczeństwo. Wiele walk podczas Operacji Ochronna Tarcza miało miejsce na terenach mocno zaludnionych przez cywili i w wielu wypadkach używana była ciężka artyleria^[1].

Przypisy

Zobacz też

• intifada Al-Aksa
• konflikt izraelsko-arabski