Orzecznik
Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie[1].
Orzecznik najczęściej występuje jako[2]:
- rzeczownik (Kazik jest pracusiem)
- przymiotnik (Kazik jest pracowity)
- przysłówek (Na koncercie było głośno)
- zaimek (Kazik nie jest tobą).
W języku polskim orzecznik rzeczownikowy stoi zazwyczaj w narzędniku, natomiast przymiotnikowy w mianowniku[2].
W funkcji orzecznika występuje najczęściej rzeczownik lub przymiotnik, ale rolę tę może pełnić także imiesłów przymiotnikowy (bierny lub czynny), przysłówek (w tym odimiesłowowy), zaimek, liczebnik, wyrażenie przyimkowe. Orzecznik można wyrazić w postaci szeregu (Kazik jest pilny i pracowity)[3].
Przypisy
- ↑ Klemensiewicz 1953 ↓, s. 23.
- ↑ a b Klemensiewicz 1953 ↓, s. 24.
- ↑ Bąk 1977 ↓, s. 412-414.
Bibliografia
- Zenon Klemensiewicz: Zarys składni polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1953.
- Antek Rutkowski: Gramatyka języka polskiego - zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.