Owen Coyle

Owen Coyle
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1966
Paisley

Wzrost

180 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1985–1988Dumbarton103(36)
1988–1990Clydebank63(33)
1990–1993Airdrieonians123(50)
1993–1995Bolton Wanderers54(12)
1995–1997Dundee United38(5)
1997–1999Motherwell79(25)
1999–2001Dunfermline Athletic47(10)
2000–2001→ Ross County (wyp.)5(2)
2001–2002Airdrieonians45(29)
2002–2003Falkirk36(20)
2003–2004Dundee United3(0)
2003–2004→ Airdrie United (wyp.)23(13)
2004–2005Airdrie United34(14)
2005–2007St. Johnstone16(0)
W sumie:669(249)
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
1994 Irlandia1(0[1])
Kariera trenerska
LataDrużyna
2003Falkirk
2005–2007St. Johnstone
2007–2010Burnley
2010–2012Bolton Wanderers
2013Wigan Athletic
2014–2016Houston Dynamo
2016–2017Blackburn Rovers
2017–2018Ross County
2019–2020Chennaiyin FC

Owen Coyle (ur. 14 lipca 1966 w Paisley) – irlandzki trener piłkarski i piłkarz.

Karierę piłkarską rozpoczynał w Dumbarton i następnie grał w wielu szkockich zespołach oraz w angielskim Bolton Wanderers. Po zakończeniu kariery był szkoleniowcem Falkirk oraz St. Johnstone. Następnie objął zespół Football League Championship, Burnley. Wywalczył z nim awans do Premier League w sezonie 2008/2009. W 2010 roku został trenerem Boltonu Wanderers.

Urodził się w Szkocji, jednak reprezentował Irlandię na arenie międzynarodowej.

Kariera piłkarska

Klubowa

Coyle zawodową karierę piłkarską rozpoczynał w roku 1985 w zespole Dumbarton, gdzie występował ze swoimi braćmi, Joem i Tommym. Trzy lata później podpisał kontrakt z Clydebank. W marcu 1990 roku za 175 tysięcy funtów przeszedł do Airdrieonians. W swoim debiutanckim spotkaniu w nowym klubie zdobył hat-tricka i został w sezonie 1989/1990 królem strzelców Scottish Football League. W czasie następnych dwóch sezonów pomógł Airdrieonians w awansie. Zagrał również w przegranym z Rangers finale Pucharu Szkocji.

W lecie 1993 roku przeszedł do Boltonu Wanderers za 250 tysięcy funtów. W czasie dwuletniego pobytu w tym klubie awansował z nim do Premier League oraz grał w najwyższej klasie rozgrywkowej w Anglii. W październiku 1995 podpisał jednak kontrakt z Dundee United, z którym także wywalczył awans i strzelił bramkę w drugim spotkaniu finałowym barażów z Partick Thistle.

Następnie Coyle grał w Motherwell oraz w Dunfermline Athletic. Po stracie miejsca w tym zespole został wypożyczony do Ross County. W roku 2001 rozpoczął grę w Airdrieonians. Gdy rozpoczęło się postępowanie upadłościowe klubu Coyle przeszedł do Falkirk w roku 2002. Był tam grającym trenerem. Po opuszczeniu tego klubu powrócił do Dundee United. Z początku był tam w sztabie szkoleniowym, jednak później był zawodnikiem. Z powodu braku miejsca dla niego w wyjściowym składzie został wypożyczony do Airdrie United, następców zespołu Airdrieonians. Później stał się zawodnikiem tego klubu na stałe. Swoją karierę zakończył w roku 2007, w czasie gry w St. Johnstone, gdzie był grającym trenerem.

9 kwietnia wystąpił w jednym spotkaniu rezerw Burnley, w którym także strzelił gola i pomógł temu zespołowi wygrać ligę rezerw.

Reprezentacyjna

Coyle urodził się w Szkocji, jednak mógł także grać w reprezentacji Irlandii z powodu irlandzkiego pochodzenia. W kadrze tej wystąpił jeden raz. W kwietniu 1994 roku zmienił Tommy’ego Coyne’a w 83. minucie meczu z Holandią. Spotkanie to Irlandia wygrała 1:0.

Kariera trenerska

St. Johnstone

W kwietniu 2005 roku został szkoleniowcem St. Johnstone[2]. W marcu 2006 roku otrzymał tytuł szkoleniowca miesiąca Scottish First Division. Coyle doprowadził St. Johnstone do półfinału Puchar po wygraniu 2:0 z Rangers na Ibrox[3]. Było to pierwsze zwycięstwo klubu na tym stadionie od 35 lat. Zespół doszedł do półfinału również dzięki zwycięstwom z Falkirk i Motherwell. Przegrał jednak mecz półfinałowy z Celticiem[4].

W tym samym sezonie St. Johnstone grało w First Division i walczyło o awans do SPL. 26 marca 2007 roku Coyle po raz drugi został wyróżniony tytułem najlepszego szkoleniowca miesiąca w lidze[5]. O awans klub walczył z Gretną do ostatniej kolejki sezonu. Gol Jamesa Grady’ego dał jednak zwycięstwo Gretnie nad Ross County i zarazem awans do SPL.

W lipcu 2007 roku Coyle przedłużył swój kontrakt z St. Johnstone o rok, który wiązał go z zespołem do sezonu 2009/2010[6]. Na początku sezonu 2007/2008 doprowadził klub do finału Scottish Challenge Cup. Tydzień wcześniej zgodził się na ofertę angielskiego Burnley i opuścił St. Johnstone. Jego asystent, Sandy Stewart poprowadził klub w finałowym meczu z Dunfermline Athletic i jego klub wygrał 3:2.

Burnley

22 listopada Coyle oficjalnie został nowym szkoleniowcem Burnley[7]. Polecony on został przez Alexa McLeisha oraz przez prezesa Boltonu, Phila Gartside'a po tym jak zatrudnił on Gary’ego Megsona na stanowisku nowego trenera klubu. Coyle był drugim kandydatem, po Megsonie, do objęcia tej roli[8].

We wrześniu 2008 roku reprezentant Anglii, Andy Cole stwierdził, że to właśnie Coyle nakłonił go do ponownego przemyślenia decyzji o zakończeniu kariery przez niego po sezonie 2007/2008. Powiedział: „Przyszedłem do Burnely, gdzie panowała dobra atmosfera i rozmawiałem z Owenem. Dawał on to co mi najlepsze i za jego sprawą poczułem się młodszy” Coyle spędził trzy miesiące na wypożyczeniu w Burnley w tamtym sezonie[9].

Coyle został wybrany najlepszym szkoleniowcem września 2008 roku w Football League Championship po tym jak doprowadził Burnley do pięciu zwycięstw w sześciu spotkaniach oraz zwycięstwa w Pucharze Ligi z zespołem Premier League, Fulham. W listopadzie jego klub zwyciężył po rzutach karnych z Chelsea na Stamford Bridge i awansował do ćwierćfinału tych rozgrywek. W tej fazie Burnley wygrało 2:0 z Arsenalem. W półfinale zostali wyeliminowani przez Tottenham Hotspur w dramatycznych okolicznościach. W pierwszym spotkaniu na White Hart Lane padł wynik 4:1 dla Tottenhamu, w rewanżowym meczu Burnley prowadziło 3:0, jednak Tottenham strzelił dwie bramki w ostatnich trzech minutach meczu i awansował do finału.

Burnley pod wodzą Coyle'a awansowało do Premier League po wygraniu z Sheffield United w finale barażów 25 maja 2009 roku[10]. Sezon 2009/2010 będzie pierwszym dla tego klubu w Premier League oraz pierwszym w najwyższej klasie rozgrywkowej od 33 lat. W okienku transferowym Coyle podpisał kontrakty między innymi z Tyronem Mearsem, Stevenem Fletcherem oraz z Davidem Edgarem. Transfer Fletchera za 3 miliony funtów był rekordowy dla Burnley.

18 czerwca 2009 roku przedłużył swój kontrakt z klubem do końca sezonu 2012/2013[11]. 19 sierpnia doprowadził Burnley do pierwszego zwycięstwa w najwyższej klasie rozgrywkowej od 33 lat. Jego zespół pokonał mistrza kraju, Manchester United[12].

Bolton Wanderers

8 stycznia 2010 roku został trenerem Boltonu Wanderers[13]. W sezonie 2011/12 spadł z Premier League.

9 października 2012 roku został zwolniony[14][15].

Wigan Athletic

14 czerwca 2013 roku został zatrudniony w Wigan Athletic, po odejściu Roberto Martíneza[16]. 2 grudnia 2013 r. zrezygnował z prowadzenia drużyny.

Statystyki

Trenerskie

ZespółKrajOdDoMecze
MZRP%Z
FalkirkSzkocja31 stycznia 200320 maja 200319123463.16
St. JohnstoneSzkocja15 kwietnia 200522 listopada 20077036201451.43
BurnleyAnglia22 listopada 20078 stycznia 201011649293842.24
Bolton WanderersAnglia8 stycznia 20109 października 201212642246033.33
Łącznie3311397611641.99
Stan na 9 października 2012[17].

Sukcesy

Burnley
  • 2008/2009: Zwycięzca barażów o awans do Premier League

Inne

Coyle wystąpił w szkockim filmie o piłce Zwycięski gol w roku 2002. Grał tam między innymi z Robertem Duvallem, Michaelem Keatonem i Allym McCoistem. Coyle jest lubiany przez kibiców Burnley. W czasie WrestleMania XXV 5 kwietnia 2009 roku na tłumie widniał napis „Owen Coyle is God” („Owen Coyle jest Bogiem”)[18].

Przypisy

  1. ↑ Coyle, Owen. National Football Teams. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
  2. ↑ Coyle becomes St. Johnstone boss. BBC News, 15.04.2005. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
  3. ↑ Rangers 0–2 St. Johnstone. BBC News, 08.11.2006. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
  4. ↑ Colin Moffat: St. Johnstone 1–2 Celtic. BBC News, 14.04.2007. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
  5. ↑ Coyle picks up managerial award. BBC News, 26.03.2007. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
  6. ↑ Coyle signs on for more at Saints. BBC News, 12.07.2007. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
  7. ↑ Coyle named new Burnley manager. BBC News, 22.11.2007. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
  8. ↑ Owen Coyle handed reins at Burnley after Alex McLeish voices support. The Times Online, 23.11.2007. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
  9. ↑ „Cole reveals Coyle's inspiration”. BBC News, 12.09.2008. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
  10. ↑ Burnley 1-0 Sheff Utd. BBC Sport, 25.05.2009. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
  11. ↑ Coyle pens four-year Burnley deal. BBC Sport, 18.06.2009. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
  12. ↑ Burnley 1 - 0 Man Utd. BBC Sport, 19.08.2009. [dostęp 2009-08-26]. (ang.).
  13. ↑ Owen Coyle appointed Bolton manager. BBC Sport, 2010-01-08. [dostęp 2010-01-13]. (ang.).
  14. ↑ Owen Coyle sacked as Bolton Wanderers manager. BBC Sport, 2012-10-09. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
  15. ↑ Owen Coyle rozstał się z Bolton Wanderers. Onet Sport, 2012-10-09. [dostęp 2012-10-09]. (pol.).
  16. ↑ Owen Coyle: Wigan Athletic name former Bolton boss as manager. BBC Sport, 2013-06-14. [dostęp 2013-06-15]. (ang.).
  17. ↑ Owen Coyle's managerial career. Soccerbase. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
  18. ↑ Off The Post off the post Burnley boss Owen Coyle finds unexpected fame in the USA. Offthepost.info, 12.04.2009. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Trenerzy Bolton Wanderers F.C.
  • Rawthorne (1874–85)
  • Bentley (1885–86)
  • Struthers (1886–87)
  • Norris (1887)
  • Bentley (1887–95)
  • Downs (1895–96)
  • Brettell (1896–98)
  • Somerville (1898–1910)
  • Settle (1910–15)
  • Mather (1915–19)
  • Foweraker (1919–44)
  • Rowley (1944–50)
  • Ridding (1950–68)
  • Lofthouse (1968–70)
  • McIlroy (1970)
  • Meadows (1970)
  • Lofthouse (1971)
  • Armfield (1971–74)
  • Greaves (1974–80)
  • Anderson (1980–81)
  • Mulhall (1981–82)
  • McGovern (1982–85)
  • Wright (1985)
  • Neal (1985–92)
  • Rioch (1992–95)
  • McFarland (1995–96)
  • Todd (1996–99)
  • Allardyce (1999–2007)
  • Lee (2007)
  • Megson (2007–09)
  • Coyle (2010–12)
  • Freedman (2012–14)
  • Lennon (2014–16)
  • Parkinson (2016)
  • Phillips (2019)
  • Hill (2019–20)
  • Evatt (od 2020)
Trenerzy Houston Dynamo
  1. ↑ a b tymczasowo
Trenerzy Wigan Athletic F.C.
  • Spencer (1932–37)
  • Milne (1946–47)
  • Pryde (1949–52)
  • Goodier (1952–54)
  • Crook (1954–55)
  • Suart (1955–56)
  • Cook (1956)
  • Barkas (1957)
  • Hitchen (1957–58)
  • Barrass (1958–59)
  • Shirley (1959)
  • Murphy (1959–60)
  • Chilton (1960)
  • Ball (1960–63)
  • Brown (1963–66)
  • Craig (1966–67)
  • Leyland (1967–68)
  • Saunders (1968)
  • McNeill (1968–70)
  • Milne (1970–72)
  • Rigby (1972–74)
  • Tiler (1974–76)
  • McNeill (1976–81)
  • Eyre (1981)
  • Lloyd (1981–83)
  • Charlton (1983)
  • McNally (1983–85)
  • Hamilton (1985–86)
  • Mathias (1986–89)
  • Hamilton (1989–93)
  • Philpotts (1993)
  • Swain (1993–94)
  • Barrow (1994–95)
  • Cribley (1995)
  • Deehan (1995–98)
  • Mathias (1998–99)
  • Benson (1999–2000)
  • Rioch (2000–01)
  • Greenall (2001)
  • Bruce (2001)
  • Jewell (2001–07)
  • Hutchings (2007)
  • Barlow (2007)
  • Bruce (2007–09)
  • Martínez (2009–13)
  • Coyle (2013)
  • Barrow (2013)
  • Rösler (2013–14)
  • Mackay (2014–15)
  • Caldwell (2015–16)
  • Joyce (2016–17)
  • Barrow (2017)
  • Cook (2017-20)
  • Richardson (2020)
  • Sheridan (2020)
  • Richardson (od 2020)
Trenerzy Blackburn Rovers
  • Mitchell (1884–96)
  • Walmsley (1896–03)
  • Middleton (1903–22)
  • Carr (1922–26)
  • Crompton (1926–31)
  • Barritt (1931–36)
  • Taylor (1936–38)
  • Crompton (1938–41)
  • Hapgood (1944–47)
  • Scott (1947–47)
  • Bruton (1947–49)
  • Bestall (1949–53)
  • Carey (1953–58)
  • Duncan (1958–60)
  • Marshall (1960–67)
  • Quigley (1967–70)
  • Carey (1970–71)
  • Furphy (1971–73)
  • Dinnis (1973–74[A])
  • Lee (1974–75)
  • Smith (1975–78)
  • Pickering (1978[A])
  • Iley (1978)
  • Pickering (1978–79)
  • Kendall (1979–81)
  • Saxton (1981–86)
  • Parkes (1986–87[A])
  • Mackay (1987–91)
  • Parkes (1991[A])
  • Dalglish (1991–95)
  • Harford (1995–96)
  • Parkes (1996–97[A])
  • Hodgson (1997–98)
  • Parkes (1998[A])
  • Kidd (1998–99)
  • Parkes (1999–2000[A])
  • Souness (2000–04)
  • Parkes (2004[A])
  • Hughes (2004–08)
  • Ince (2008)
  • Allardyce (2008–10)
  • Kean (2010–12)
  • Black (2012[A])
  • Berg (2012)
  • Bowyer (2012–13[A])
  • Appleton (2013)
  • Bowyer (2013–15)
  • Lambert (2015–16)
  • Coyle (2016–17)
  • Mowbray (2017–22)
  • Tomasson (od 2022)
  1. ↑ a b c d e f g h i j tymczasowo

Media użyte na tej stronie

Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
Owen Coyle, Dec 9, 2014 (cropped).jpg
(c) User:Nbrooks503, CC BY-SA 3.0
Owen Coyle is introduced as Houston Dynamo Head Coach on December 9, 2014 at BBVA Compass Stadium, Houston, Texas