Petro Symonenko

Petro Symonenko
Петро Симоненко
Ilustracja
Petro Symonenko (2011)
Pełne imię i nazwisko

Petro Mykołajowycz Symonenko

Data i miejsce urodzenia

1 sierpnia 1952
Stalino

Pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy
Okres

od 19 czerwca 1993

Przynależność polityczna

Komunistyczna Partia Ukrainy

Odznaczenia
Order Przyjaźni
Petro Symonenko podczas konferencji prasowej w 2012
Petro Symonenko przemawiający w Radzie Najwyższej Ukrainy w 2013

Petro Mykołajowycz Symonenko, ukr. Петро Миколайович Симоненко (ur. 1 sierpnia 1952 w Stalinie) – ukraiński polityk i działacz komunistyczny. Od 1993 pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy. W latach 1994–2014 deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy II, III, IV, V, VI i VII kadencji oraz przewodniczący frakcji KPU w parlamencie. Kandydat na urząd prezydenta Ukrainy w wyborach w 1999, 2004, 2010 i 2014.

Życiorys

Z wykształcenia inżynier elektromechanik, w 1974 ukończył Politechnikę Doniecką[1]. Przez krótki okres pracował z zawodzie. W 1978 został członkiem Komunistycznej Partii Ukrainy, będącej częścią Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Od lat 70. działał w ukraińskim Komsomole. W latach 1975–1980 pełnił kolejno funkcje instruktora, kierownika działu i drugiego sekretarza donieckiego komitetu miejskiego tej organizacji. W 1980 został sekretarzem donieckiego komitetu regionalnego. W latach 1982–1988 był sekretarzem Komitetu Centralnego Komsomołu Ukrainy. W 1988 objął funkcję sekretarza miejskiego komitetu KPU w Mariupolu. W 1989 został przeniesiony do donieckiego komitetu regionalnego KPU, gdzie został mianowany sekretarzem ds. pracy ideologicznej. W 1991 ukończył studia z instytucie politologicznym w Kijowie[2]. Od 1991 do 1993 był zastępcą dyrektora generalnego przedsiębiorstwa „Ukrwuhłemasz”[3][4].

W czerwcu 1993 na ogólnokrajowej konferencji komunistów w Doniecku został wybrany na funkcję pierwszego sekretarza Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy[3]. W latach 1994–2014 nieprzerwanie sprawował mandat do Rady Najwyższej Ukrainy, był przewodniczącym frakcji komunistycznej w parlamencie[4][5][6][7]. W latach 1994–1996 wchodził w skład komisji konstytucyjnej[3]. Był również delegatem parlamentu Ukrainy do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

W wyborach prezydenckich w 1999 wystartował jako kandydat z ramienia KPU. W pierwszej turze uzyskał drugie miejsce, zdobywając 5 849 077 głosów (22,24%). Przeszedł następnie do drugiej tury, gdzie przegrał z Łeonidem Kuczmą. Otrzymał 10 665 420 głosów, co przełożyło się na 37,80% poparcia. W wyborach prezydenckich w 2004 ponownie wystartował jako kandydat KPU. W pierwszej turze zajął czwarte miejsce, otrzymując 1 396 135 głosów (4,97%); w drugiej turze nie udzielił poparcia żadnemu z kandydatów. W wyborach prezydenckich w 2010 po raz trzeci wystartował jako kandydat wystawiony przez blok ugrupowań lewicowych i centrolewicowych. Otrzymał również poparcie od Zjednoczonej Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy[8]. W pierwszej turze wyborów zajął szóste miejsce, zdobywając 872 908 głosów (3,55%)[9].

W wyborach prezydenckich w 2014 po raz czwarty wystartował jako kandydat komunistów, lecz następnie zadeklarował wycofanie się[10]. Uczynił to jednak zbyt późno, aby komisja wyborcza usunęła jego nazwisko z kart do głosowania. W pierwszej turze uzyskał 272 723 głosy (1,51%)[11][12].

1 grudnia 2018 został nominowany przez KPU na kandydata tej partii w mających odbyć się w następnym roku wyborach prezydenckich[13]. W styczniu 2019 złożył dokumenty w celu rejestracji swojej kandydatury[14]. Jego kandydatura została jednak odrzucona z uwagi na niezgodność statutu, nazwy i symboliki jego partii z uchwalonymi w 2015 na Ukrainie ustawami dekomunizacyjnymi[15].

Poglądy polityczne

Podczas kariery politycznej opowiadał się za pogłębieniem stosunków gospodarczych Ukrainy z Rosją, Białorusią i innymi państwami byłego ZSRR[16]. Popierał przystąpienie do Euroazjatyckiej Unii Celnej[17], wzywał do zawieszenia procesów tzw. integracji europejskiej oraz ostrzegał przed nadmiernym w jego ocenie uzależnianiem się od Międzynarodowego Funduszu Walutowego[16]. Nie wykluczał jednocześnie możliwej akcesji Ukrainy do NATO w przyszłości[18].

Opowiadał się z wprowadzeniem kary śmierci za niektóre przestępstwa, takie jak przestępstwa seksualne na tle pedofilskim, handel ludźmi czy zabójstwo na zlecenie[19].

W 2007 oskarżył prezydenta Wiktora Juszczenkę o polityczne wykorzystywanie tematyki wielkiego głodu na Ukrainie. Podważał również fakt celowego wywołania głodu przez komunistyczne władze ZSRR[20].

W 2011 poparł publicznie decyzję sądu o odebraniu nadanego pośmiertnie tytułu Bohatera Ukrainy Romanowi Szuchewyczowi[21]. W 2013 był jednym ze 148 deputowanych Rady Najwyższej Ukrainy, którzy skierowali list otwarty do marszałek Sejmu Ewy Kopacz z prośbą o wsparcie rezolucji Senatu RP, określającej rzeź wołyńską mianem ludobójstwa dokonanego przez nacjonalistów ukraińskich[22][23].

Poparcie w wyborach prezydenckich

WyboryKomitet wyborczyOrganWynik
1999Komunistyczna Partia UkrainyPrezydent Ukrainy5 849 077 (22,24%)N
10 665 420 (37,80%)N
2004Komunistyczna Partia UkrainyPrezydent Ukrainy1 396 135 (4,97%)N
2010Komunistyczna Partia UkrainyPrezydent Ukrainy872 908 (3,55%)N
2014Komunistyczna Partia UkrainyPrezydent Ukrainy272 723 (1,51%)N

Odznaczenia

Przypisy

  1. Петр Симоненко: от „А” до „Я”, 4vlada.net, 18 października 2004 [dostęp 2020-06-21] (ros.).
  2. Симоненко Петр Николаевич, openua.net [dostęp 2020-06-21] (ros.).
  3. a b c УКРАИНА ПАРТИЙНАЯ. ЧАСТЬ IV. КОММУНИСТИЧЕСКАЯ, zn.ua, 1 marca 2002 [dostęp 2020-08-04] (ros.).
  4. a b Симоненко Петро Миколайович, dovidka.com.ua [dostęp 2020-06-21] (ukr.).
  5. Народний депутат України 2 скликання (1994 – 1998 р.р.): Симоненко Петро Миколайович, rada.gov.ua [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  6. Народний депутат України 3 скликання (1998 – 2002 р.р.): Симоненко Петро Миколайович, rada.gov.ua [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  7. Список депутатів нової Верховної Ради, pravda.com.ua, 11 listopada 2012 [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  8. Social-Democratic Party supports Symonenko as single candidate for president post from left political forces, kyivpost.com, 17 października 2009 [dostęp 2020-06-21] (ang.).
  9. ЦВК оприлюднила офіційні результати 1-го туру виборів, gazeta.ua, 25 stycznia 2010 [dostęp 2020-06-21] (ukr.).
  10. Lider komunistów wycofuje się z wyborów na Ukrainie, polskatimes.pl, 16 maja 2014 [zarchiwizowane 2014-07-15].
  11. Вибори Президента України 2014, cvk.gov.ua [dostęp 2020-05-16] (ukr.).
  12. Poroshenko wins presidential election with 54.7% of vote, nrcu.gov.ua, 29 maja 2014 [zarchiwizowane 2014-05-29] (ang.).
  13. Симоненко идет в Президенты: одобрена предвыборная программа кандидата, golos.ua, 1 grudnia 2018 [dostęp 2020-08-05] (ros.).
  14. Симоненко подав документи кандидата в президенти України як висуванець від КПУ, censor.net.ua, 30 stycznia 2019 [dostęp 2020-08-05] (ukr.).
  15. ЦВК відмовила у реєстрації майже півсотні „кандидатів” у президенти, pravda.com.ua, 8 lutego 2019 [dostęp 2020-05-16] (ukr.).
  16. a b АНТИКРИЗОВА ПРОГРАМА КОМПАРТІЇ УКРАЇНИ – КУРС НА КРАЩЕ ЖИТТЯ, kpu.ua, 2011 [zarchiwizowane 2013-05-18] (ukr.).
  17. Про євроінтеграцію, symonenko.info, 18 marca 2013 [zarchiwizowane 2013-11-02].
  18. Про НАТО, symonenko.info, 22 maja 2012 [zarchiwizowane 2013-11-02] (ukr.).
  19. Про смертну кару, symonenko.info, 2 listopada 2013 [zarchiwizowane 2013-11-02] (ukr.).
  20. Ukraine remembers famine horror, 24 listopada 2007 [dostęp 2020-08-03] (ang.).
  21. Петр Симоненко:Решение суда о дегероизации Шухевича продемонстрировало победу здравого смысла, kpu.ua, 3 sierpnia 2011 [dostęp 2020-08-03] (ros.).
  22. Wołyń naszych przodków..., nawolyniu.pl, 1 lipca 2013 [dostęp 2020-08-03].
  23. Волинська трагедія. Комуністи та регіонали просять Польщу визнати українців убивцями (документ), texty.org.ua, 5 lipca 2013 [dostęp 2020-08-03] (ukr.).
  24. УКАЗ Президента РФ от 01.08.2012 N 1098 „О НАГРАЖДЕНИИ ГОСУДАРСТВЕННЫМИ НАГРАДАМИ РОССИЙСКОЙ ФЕДЕРАЦИИ”, kremlin.ru, 28 lutego 2014 [zarchiwizowane 2014-02-28] (ros.).

Media użyte na tej stronie

Petro Symonenko 04.JPG
Autor: http://symonenko.info/uk/photo/7/parlamentskye-vybory-28102012, Licencja: CC BY 3.0
Petro Symonenko Ukrainian parliamentary election, 2012
Vladimir Putin 18 March 2002-3.jpg
(c) Kremlin.ru, CC BY 4.0
THE KREMLIN, MOSCOW. Vladimir Putin with Petro Symonenko, first secretary of the Central Committee of the Communist Party of Ukraine.