Reprezentacja Holandii w piłce nożnej mężczyzn

Holandia
Nederland
Przydomek	Oranje (Pomarańczowi)
Związek	Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond
Sponsor techniczny	Nike
Trener	Ronald Koeman (od 2023)
Asystent trenera	Edgar Davids ; Danny Blind; Erwin Koeman; Sipke Hulshoff
Skrót FIFA	NED
Ranking FIFA	10. (1658.66 pkt.)
Miejsce w rankingu Elo	10. (1938 pkt.); (1 kwietnia 2022)
	Zawodnicy
Kapitan	Virgil van Dijk
Najwięcej występów	Wesley Sneijder (134)
Najwięcej bramek	Robin van Persie (50)
Stroje; domowe	Stroje; wyjazdowe
	Mecze
	Pierwszy mecz; Belgia 1:4 Holandia ; (Antwerpia, Belgia; 30.04.1905)
	Najwyższe zwycięstwo; Holandia 11:0 San Marino ; (Eindhoven, Holandia; 2.09.2011)
	Najwyższa porażka; Holandia 2:12 Anglia (amatorzy) ; (Haga, Holandia; 1.04.1907)
	Medale
Igrzyska olimpijskie
	1908, 1912, 1920
Mistrzostwa świata
	1974, 1978, 2010
	2014
Mistrzostwa Europy
	1988
	1976, 1992, 2000, 2004
	Strona internetowa
	↑ Stan aktualny na 31 marca 2022.;

Reprezentacja Holandii w piłce nożnej (niderl. Nederlands voetbalelftal mannen) – zespół piłkarski reprezentujący Holandię w zawodach międzynarodowych. Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Królewski Holenderski Związek Piłki Nożnej (KNVB). Drużyna od koloru strojów nazywana jest Pomarańczowymi (Oranje).

Pierwszy oficjalny mecz piłkarski rozegrała w 1905 roku, z Belgią w Antwerpii. Do europejskiej czołówki awansowała dopiero w latach 70.; wówczas także rozpowszechniła system gry zwany futbolem totalnym. Holendrzy są jedyną drużyną w historii, która trzykrotnie wystąpiła w finale mistrzostw świata i ani razu nie wygrała; w najważniejszym meczu przegrywali z RFN (1974), Argentyną (1978) oraz Hiszpanią (2010)^[1].

Ich jedynym zwycięskim finałem jest ostatnie spotkanie Euro 1988, w którym pokonali Związek Radziecki. Zwycięstwo w mistrzostwach Europy oraz trzykrotne wicemistrzostwo świata to najważniejsze osiągnięcia w historii holenderskiej piłki reprezentacyjnej.

Historia

Początki

Reprezentacja Holandii w roku 1905

Piłka nożna w Holandii pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku wraz z angielskimi robotnikami. Przez wiele kolejnych lat to właśnie piłkarze i trenerzy z Wysp Brytyjskich pozostawali wzorami dla Holendrów. Próbą przeszczepienia angielskiej myśli szkoleniowej do Kraju Tulipanów było zatrudnianie szkoleniowców znad Tamizy, zarówno w klubach, jak i reprezentacji. Od 1908 do 1940 roku selekcjonerami drużyny narodowej byli wyłącznie Anglicy. Pierwszym Holendrem, który otrzymał nominację na trenera kadry, był Otto Bonsema, pracujący w latach 1946–1947.

Reprezentacja Holandii pierwszy oficjalny mecz międzypaństwowy rozegrała 30 kwietnia 1905 roku z Belgią w Antwerpii. Mimo sukcesów na trzech kolejnych igrzyskach olimpijskich (brązowe medale w 1908, 1912 i 1920 roku), holenderscy zawodnicy nie cieszyli się uznaniem, nie pomagał im w tym utrzymujący się aż do połowy lat 50. brak zawodowstwa; piłkarze łączyli grę w futbol z pracą w kopalniach, urzędach i portach^[2]. Dopiero w 1956 roku wracający z Hiszpanii napastnik Faas Wilkes podpisał pierwszy zawodowy kontrakt z klubem holenderskim.

Abe Lenstra, reprezentant Holandii w latach 1940–1959

Holendrzy nie wzięli udziału w pierwszych mistrzostwach świata w 1930 roku. Z dwu kolejnych – w 1934 i 1938 roku – odpadali już po jednym meczu. Najpierw ulegli 2:3 Szwajcarii, a cztery lata później 0:3 Czechosłowacji. Strzelcami goli w pierwszym spotkaniu byli Kick Smit i Leen Vente, a trenerem na obu turniejach – Anglik Bob Glendenning.

Po wojnie aż do 1974 roku nie zagrali w żadnym z pięciu mundiali. Sytuacja polityczna i społeczna (głównie zniszczenia wojenne) zmusiła ich do wycofania się z eliminacji do mistrzostw świata w 1950 i 1954. Między 1949 a 1955 rokiem Pomarańczowi nie wygrali ani jednego meczu. W grupie kwalifikacyjnej do kolejnych turniejów wyprzedzali ich Austriacy (1958), Węgrzy (1962), Szwajcarzy i Irlandczycy z Północy (1966) oraz Bułgarzy i Polacy (1970).

W Kraju Tulipanów nie brakowało w tym czasie talentów piłkarskich. Najbardziej znanymi graczami holenderskimi byli członkowie tzw. „złotej trójcy”: Faas Wilkes, Abe Lenstra i Kees Rijvers^[3]. Wilkes z czasem przeniósł się do Interu Mediolan, Lenstra był gwiazdą SC Heerenveen, a przyszły selekcjoner (to u niego debiutowali Frank Rijkaard, Marco van Basten i Ruud Gullit^[3]) Rijvers zarabiał w AS Saint-Étienne. Brakowało natomiast holenderskich szkoleniowców, którzy, tak w drużynach klubowych, jak i reprezentacji, musieli pogodzić się z prymatem trenerów z Anglii i Austrii.

W 1965 roku z pracy w Ajaksie Amsterdam zrezygnował Vic Buckingham. Jego następcą został jego asystent, były piłkarz i nauczyciel gimnastyki, Holender Rinus Michels. Był to początek zmian w klubowej piłce holenderskiej, które z czasem objęły również drużynę narodową.

Lata 1974–1978. Rozkwit futbolu totalnego

Lata 1980–1986. Na uboczu wielkiego futbolu

Lata 1988–1992. Powroty Rinusa Michelsa

Holendrzy po raz pierwszy i – jak na razie – ostatni zdobyli mistrzostwo Europy w 1988

Po porażkach do trzech turniejów rangi mistrzowskiej w marcu 1986 roku do pracy z kadrą powrócił Rinus Michels. Opiekun wicemistrzów świata z 1974 roku poprowadził Holendrów do zwycięstwa w grupie eliminacyjnej do Euro 1988, dzięki czemu Pomarańczowi po ośmioletniej przerwie wrócili do rywalizacji o najważniejsze europejskie trofeum. Mimo iż przed turniejem nie wymieniano ich w gronie głównych faworytów^[4], to nazwisko uznanego i utytułowanego szkoleniowca oraz forma piłkarzy, już wówczas należących do europejskiej czołówki^[5], sprawiły, że wielu komentatorów widziało w Pomarańczowych „czarnego konia” mistrzostw^[6]. Nie pomylili się: mimo porażki w pierwszym meczu ze Związkiem Radzieckim, podopieczni Michelsa w kolejnych spotkaniach ograli Anglię (3:1), Irlandię (1:0), RFN (2:1), a w spotkaniu finałowym zrewanżowali się ZSRR (2:0), i po raz pierwszy w historii wygrali mistrzostwa Europy. W prasowych komentarzach podkreślano, że Holandia grała nie tylko skutecznie, ale także szybko i ofensywnie^[7]^[8]. Wśród zawodników, którzy zebrali najwyższe noty, znaleźli się kapitan i najbardziej wszechstronny piłkarz w ekipie Pomarańczowych Ruud Gullit (26 lat, A.C. Milan)^[9]^[10] oraz napastnik Marco van Basten (24, AC Milan), któremu przypadła korona króla strzelców (pięć goli) oraz nagroda dla najlepszego gracza turnieju^[11].

Dwa lata później ta sama drużyna startowała w mundialu w 1990. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniego turnieju na mistrzostwach świata zespół był skonfliktowany i podzielony: kilka tygodni wcześniej piłkarze wymusili zmianę selekcjonera^[12], ponadto zarzucano im arogancję i pychę, brak zaangażowania w grę oraz błędy w przygotowaniu do mundialu^[13]^[14]^[15]. W efekcie mistrzowie Europy odpadli już w 1/8 finału, a bilans ich gier zamknął się na trzech remisach (m.in. z Egiptem) i jednej porażce. Z czterech spotkań Holendrzy nie wygrali ani jednego, strzelili tylko trzy bramki.

Po tym niepowodzeniu do pracy w kadrą po raz kolejny powrócił Rinus Michels. Ponownie zaufał zawodnikom, z którymi w 1988 roku zdobył mistrzostwo Europy. Jednak inaczej niż na turnieju cztery lata wcześniej Holendrzy odpadli w fazie półfinałowej: po wygraniu grupy (m.in. ze Szkocją i Niemcami) w meczu decydującym o grze w finale spotkali się z Duńczykami, z którymi przegrali dopiero po serii rzutów karnych (4:5). Wśród komentatorów nie było zgodności, co do przyczyn porażki Holendrów. Niektórzy podkreślali brak szczęścia w konkursie jedenastek^[16]^[17], inni zaś wskazywali słabszą formę w ostatnim meczu liderów, Ruuda Gullita i przede wszystkim Marca van Bastena, który nie wykorzystał rzutu karnego^[18]^[19]. Euro 1992 było jednym z ostatnich turniejów, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowało pokolenie triumfatorów Euro 1988. I ostatnim, na którym wspólnie wystąpiło trio van Basten – Gullit – Rijkaard.

Lata 1994–2004. Złote czy stracone pokolenie?

(c) http://www.postproduktie.nl, CC BY 2.5

Bramkarz Edwin van der Sar był jedynym zawodnikiem z pokolenia triumfatorów LM 1995, który nie został odsunięty od kadry w 2004

24 maja 1995 roku AFC Ajax pokonał 1:0 A.C. Milan w finale Ligi Mistrzów. Ośmiu piłkarzy, którzy wówczas wybiegli na boisko w barwach Ajaksu (plus Winston Bogarde, który w meczu finałowym siedział na ławce rezerwowych, ale wcześniej grał w czterech spotkaniach), przez kolejną dekadę występowało w pierwszej jedenastce drużyny narodowej na mistrzostwach świata i Europy. Najstarsi z nich – Edwin van der Sar, Bogarde i bracia Frank i Ronald de Boerowie – urodzili się w 1970 roku i w dniu wiedeńskiego zwycięstwa liczyli dwadzieścia pięć lat, najmłodsi – Clarence Seedorf i Patrick Kluivert to rocznik 1976; Puchar Mistrzów zdobyli nie mając nawet dwudziestu lat.

Na rok przed zwycięstwem Ajaksu w Lidze Mistrzów Pomarańczowi dotarli do ćwierćfinału mistrzostw świata. Ostatni raz zagrało w holenderskiej kadrze czterech mistrzów Europy z 1988 roku, a czterech przyszłych triumfatorów Pucharu Mistrzów (bracia de Boer i Overmars oraz van der Sar jako rezerwowy) na amerykańskich boiskach zaczynało reprezentacyjne przygody.

Na Euro 1996 spośród tej dziewiątki Guus Hiddink powołał siedmiu, ale dwaj nieobecni – Frank de Boer i Marc Overmars – nie znaleźli się w kadrze tylko z powodu urazów. Dwa lata później na mundialu wystąpili już wszyscy, jednego – kontuzjowanego Bogarde’a – zabrakło na Euro 2000. Ostatnim turniejem, na którym o obliczu Pomarańczowych decydowała tamta generacja piłkarzy, było Euro 2004 (powołanie otrzymało siedmiu z nich). Po tych mistrzostwach nowy selekcjoner Marco van Basten postanowił radykalnie odmłodzić kadrę, co oznaczało pożegnanie z drużyną narodową dla wszystkich, oprócz bramkarza van der Sara.

W czasie tej dekady Holendrzy zdobyli dwukrotnie brązowy medal mistrzostw Europy i raz zajęli czwarte miejsce na mundialu, chociaż zawsze startowali z pozycji faworytów do zdobycia głównego trofeum. Zawodnicy z czasem przeszli z Ajaksu do najlepszych klubów Europy, wygrywali rankingi na najlepszych na Starym Kontynencie, ale grając w reprezentacji zazwyczaj zawodzili. Dlatego też wśród komentatorów obserwujących na przełomie wieków drużynę Holandii czasem pojawia się określenie „stracone pokolenie”^[20].

Lata 2006–2012. „Pomarańczowa rewolucja”

Arjen Robben, lider reprezentacji M. van Bastena i B. van Marwijka

Nowy selekcjoner Marco van Basten, były napastnik Ajaksu i Milanu, zdecydowanie odmłodził drużynę narodową. Zbudował reprezentację wokół grających na co dzień w rodzimych klubach młodych i niedoświadczonych piłkarzy lub starszych, ale dotychczas pomijanych przez kolejnych selekcjonerów. Zmiany kadrowe poczynione przez van Bastena były tak głębokie, że dziennikarze zaczęli pisać o „pomarańczowej rewolucji” w kadrze^[21]. To za jego kadencji miejsce w reprezentacji wywalczyli m.in. Khalid Boulahrouz, Joris Mathijsen, a także Wesley Sneijder, Robin van Persie i Dirk Kuyt, a na jej lidera wyrósł Arjen Robben. Jednak w podsumowaniach czteroletniej kadencji van Bastena przeważał niedosyt; podkreślano, że najpierw odsunął starsze pokolenie piłkarzy i zdecydowanie oparł kadrę na młodych graczach, konsekwentnie ignorował słowa krytyki zarówno działaczy, jak i kibiców oraz autorytetów sportowych (jak Johan Cruyff), jednak – wyniki na turniejach nie były satysfakcjonujące: Holendrzy odpadli już w drugiej rundzie zarówno mundialu w 2006, jak i Euro 2008, gdzie wcześniej w rozgrywkach grupowych wysoko pokonali aktualnych mistrzów (Włochy) i wicemistrzów świata (Francja).

Następcą van Bastena został Bert van Marwijk, który z piłkarzami wprowadzonymi przez niego do reprezentacji (plus Mark van Bommel i Gregory van der Wiel) zdobył srebrny medal na mundialu w 2010. W prasowych komentarzach zwracano uwagę na to, że chociaż van Marwijk był kontynuatorem koncepcji gry stworzonej przez van Bastena, to – inaczej niż jego poprzednik – rozsądniej wykorzystywał potencjał ofensywny zawodników, i przez to na mundialu Holendrzy nie zagrali ani jednego tak efektownego meczu, jak z Włochami czy Francją na mistrzostwach Europy. Selekcjoner wolał oszczędzać siły na decydujące spotkania nawet kosztem widowiskowego stylu gry^[22] oraz – jak sam podkreślał – położyć większy nacisk na grę w obronie^[23]^[24]. Taktyka van Marwijka odniosła sukces – Holendrzy po raz pierwszy od 1978 roku zagrali w finale mistrzostw świata, jednak – podobnie jak wtedy – zakończyli turniej na drugim miejscu; tym razem ulegli 0:1 Hiszpanii. W drodze do finału pokonali m.in. Danię, Brazylię i Urugwaj. Jednak kolejny wielki turniej okazał się dla Holendrów porażką.

Na Euro 2012, gdzie Holendrzy byli jednymi z faworytów do wygrania całego turnieju nie zdołali wyjść z „grupy śmierci” przegrywając wszystkie trzy mecze z Danią, Niemcami i Portugalią. Po bardzo nieudanym turnieju van Marwijk podał się do dymisji. Jego następcą został Louis van Gaal, który już po raz drugi został selekcjonerem kadry. 28 marca 2014 roku KNVB zdecydował, iż po zakończeniu mistrzostw świata w Brazylii funkcję selekcjonera obejmie po raz kolejny Guus Hiddink^[25]^[26].

Od 2014. Czas rzemieślników

Pod wodzą Louisa van Gaala Holandia na Mistrzostwach w Brazylii bezproblemowo wyszła najpierw z grupy, zaczynając od spektakularnego zwycięstwa 5:1 z Hiszpanią, a później pokonując Australię oraz Chile. W 1/8 finału Holendrzy trafili na Meksyk, w którym pomarańczowi przegrywali 1:0, ale ostatecznie udało im się wygrać 2:1, lecz drugi gol dla Holandii padł po kontrowersyjnym rzucie karnym po faulu na Arjenie Robben. W ćwierćfinale Holandia trafiła na rewelację turnieju Kostarykę. Nie potrafili oni sforsować jednak bramki Keylora Navasa ani w regulaminowym czasie, ani w dogrywce. Ostatecznie wygrali jednak po rzutach karnych 4:3. W półfinale Oranje trafili na Argentynę. Mecz ten miał podobny scenariusz i po 120 minutach gry było 0:0. O tym kto awansuje do finału zadecydowały zatem karne, w których Holendrzy przegrali 2:4. Holandia zakończyła jednak swój udział w turnieju zwycięstwem z gospodarzami z Brazylii zwyciężając pewnie 0:3, a więc tak jak 4 lata wcześniej znów stanęli na podium mundialu.

Po mistrzostwach Holendrzy przygotowywali się do eliminacji mistrzostw Europy, ale pod wodzą innego już trenera, Guusa Hidinka. Holendrzy jednak od początku eliminacji nie zachwycała. Zaczęli od porażki z Czechami, a w październiku przegrali z Islandią. W marcu 2015 roku tylko zremisowali z Turcją. Latem Guus Hiddink zrezygnował z posady, a funkcję selekcjonera objął jego asystent, Danny Blind. Zmiana trenera nie pomogła jednak i we wrześniu 2015 Holendrzy przegrali kolejny raz z Islandią i Turcją, a na koniec eliminacji przegrali po raz drugi z Czechami. Holandia wygrała w eliminacjach tylko 4 mecze z najsłabszą Łotwą oraz z Kazachstanem. W meczach z trzema najlepszymi drużynami Holandia zdobyła zaledwie 1 punkt (na 18 możliwych) i Oranje z 13 punktami zajęli dopiero 4. miejsce w grupie i sensacyjnie nie awansowali do Mistrzostw Europy we Francji. Zabrakło ich więc na mistrzostwach po raz pierwszy od Euro 1984.

Po tych nieudanych dla Holendrów eliminacjach, przyszedł czas na kolejne eliminacje tym razem do rosyjskiego mundialu. Oranje znaleźli się w grupie A razem z Bułgarią, Szwecją, Białorusią, Francją i Luksemburgiem. Słaba gra „Pomarańczowych” w pierwszych pięciu spotkaniach eliminacyjnych (siedem punktów na piętnaście możliwych po dwóch zwycięstwach, remisie i dwóch porażkach), oraz wyjazdowa przegrana z Bułgarią w Sofii 0:2 sprawiły, że z posadą selekcjonera pożegnał się Danny Blind^[27]. Do maja 2017 roku kadrę tymczasowo prowadził jego asystent Fred Grim, natomiast od czerwca do listopada 2017 selekcjonerem ekipy „Oranje” był Dick Advocaat (który prowadził już kadrę narodową w latach 1992–1994, oraz 2002–2004). Pod jego wodzą Holendrzy dokończyli eliminacje do MŚ 2018, zajmując ostatecznie trzecie miejsce w grupie A, które nie dało im kwalifikacji do turnieju głównego (po raz pierwszy od mundialu 2002 w Korei i Japonii). Holandii zabrakło więc na drugiej wielkiej imprezie rangi mistrzowskiej z rzędu (dwa lata wcześniej nie zakwalifikowała się do Euro 2016). W następstwie tego wydarzenia Arjen Robben zakończył karierę reprezentacyjną^[28]. Po meczu towarzyskim z Rumunią Dick Advocaat zrezygnował z prowadzenia kadry narodowej^[29]. Jego asystentem był Ruud Gullit^[30].

6 lutego 2018 roku nowym selekcjonerem Holendrów został Ronald Koeman^[31].

Holenderskie finały

Mistrzostwa świata 1974

7 lipca 1974 finał mundialu 1974	Holandia Johan Neeskens 2k.'	1-2 1-2	RFN Paul Breitner 25k.' Gerd Müller 43'	Stadion Olimpijski, Monachium Widzów: 75 200 Sędzia: Jack Taylor


HOLANDIA:
GK	8	Jan Jongbloed
DF	12	Ruud Krol
DF	17	Wim Rijsbergen	69'
DF	20	Wim Suurbier
MF	2	Arie Haan
MF	3	Willem van Hanegem
MF	6	Wim Jansen
MF	13	Johan Neeskens
FW	14	Johan Cruijff
FW	15	Rob Rensenbrink	46'
FW	16	Johnny Rep
Zmiany:
MF	7	Theo de Jong	69'
MF	10	René van de Kerkhof	46'
Selekcjoner:
Rinus Michels


RFN:
GK	1	Sepp Maier
DF	2	Berti Vogts
DF	3	Paul Breitner
DF	4	Hans-Georg Schwarzenbeck
DF	5	Franz Beckenbauer
MF	12	Wolfgang Overath
MF	16	Rainer Bonhof
FW	9	Jürgen Grabowski
FW	13	Gerd Müller
FW	14	Uli Hoeneß
FW	17	Bernd Hölzenbein
Selekcjoner:
Helmut Schön

Mistrzostwa świata 1978

25 czerwca 1978 finał mundialu 1978	Holandia Dick Nanninga 82'	1-3 (po dogr.) 0-1	Argentyna Mario Kempes 38' 105' Daniel Bertoni 116'	Estadio Monumental, Buenos Aires Widzów: 71 483 Sędzia: Sergio Gonella


HOLANDIA:
GK	8	Jan Jongbloed
SW	5	Ruud Krol
RB	6	Wim Jansen	75'
CB	22	Ernie Brandts
LB	2	Jan Poortvliet
RM	13	Johan Neeskens
CM	9	Arie Haan
LM	11	Willy van de Kerkhof
RF	10	René van de Kerkhof
CF	16	Johnny Rep	58'
LF	12	Rob Rensenbrink
Zmiany:
FW	18	Dick Nanninga	58'
DF	20	Wim Suurbier	75'
Selekcjoner:
Ernst Happel


ARGENTYNA:
GK	5	Ubaldo Fillol
RB	15	Jorge Olguín
CB	7	Luis Galván
CB	19	Daniel Passarella
LB	20	Alberto Tarantini
DM	6	Américo Gallego
RM	2	Osvaldo Ardiles	66'
LM	10	Mario Kempes
RF	4	Daniel Bertoni
CF	14	Leopoldo Luque
LF	16	Oscar Alberto Ortiz	75'
Zmiany:
MF	12	Omar Larrosa	66'
MF	9	René Houseman	75'
Selekcjoner:
César Luis Menotti

Mistrzostwa Europy 1988

25 czerwca 1988 finał Euro 1988	ZSRR	0-2 0-1	Holandia Ruud Gullit 32' Marco van Basten 54'	Stadion Olimpijski, Monachium Widzów: 72 308 Sędzia: Michel Vautrot


ZWIĄZEK RADZIECKI:
GK	1	Rinat Dasajew
RB	5	Anatolij Demjanenko
CB	3	Wagiz Chidijatullin
CB	7	Siarhiej Alejnikau
LB	6	Wasyl Rac
RM	8	Hennadij Łytowczenko
CM	9	Ołeksandr Zawarow
CM	15	Ołeksij Mychajłyczenko
LM	18	Siarhiej Hocmanau	68'
CF	10	Ołeh Protasow	71'
CF	11	Ihor Biełanow
Rezerwowi:
GK	16	Wiktor Czanow
DF	14	Viačeslavas Sukristovas
DF	13	Tengiz Sulakwelidze
MF	19	Serhij Bałtacza	68'
MF	20	Wiktor Pasulko	71'
Selekcjoner:
Walery Łobanowski


HOLANDIA:
GK	1	Hans van Breukelen
RB	6	Berry van Aerle
CB	4	Ronald Koeman
CB	17	Frank Rijkaard
LB	2	Adri van Tiggelen
RM	7	Gerald Vanenburg
CM	8	Arnold Mühren
CM	20	Jan Wouters
LM	13	Erwin Koeman
CF	10	Ruud Gullit
CF	12	Marco van Basten
Rezerwowi:
GK	16	Joop Hiele
DF	18	Wilbert Suvrijn
MF	11	John van 't Schip
FW	9	John Bosman
FW	14	Wim Kieft
Selekcjoner:
Rinus Michels

Mistrzostwa świata 2010

11 lipca 2010 finał mundialu 2010	Holandia	0-1 (po dogr.) 0-0	Hiszpania Andrés Iniesta 116'	Soccer City Stadium, Johannesburg Widzów: 84 490 Sędzia: Howard Webb


HOLANDIA:
GK	1	Maarten Stekelenburg
RB	2	Gregory van der Wiel
CB	3	John Heitinga
CB	4	Joris Mathijsen
LB	5	Giovanni van Bronckhorst	105'
CM	6	Mark van Bommel
CM	8	Nigel de Jong	99'
RW	11	Arjen Robben
AM	10	Wesley Sneijder
LW	7	Dirk Kuyt	71'
CF	9	Robin van Persie
Zmiany:
MF	17	Eljero Elia	71'
MF	23	Rafael van der Vaart	99'
DF	15	Edson Braafheid	105'
Selekcjoner:
Bert van Marwijk


Hiszpania:
GK	1	Iker Casillas
RB	15	Sergio Ramos
CB	3	Gerard Piqué
CB	5	Carles Puyol
LB	11	Joan Capdevila
DM	16	Sergio Busquets
DM	14	Xabi Alonso	87'
CM	8	Xavi
RW	6	Andrés Iniesta
LW	18	Pedro	60'
CF	7	David Villa	106'
Zmiany:
MF	22	Jesús Navas	60'
MF	10	Cesc Fàbregas	87'
FW	9	Fernando Torres	106'
Selekcjoner:
Vicente del Bosque

Sztab szkoleniowy

Reprezentacja Holandii w 2011

Selekcjoner: Louis van Gaal
Asystent: Danny Blind, Henk Fraser
Trener bramkarzy: Frans Hoek
Trener przygotowania fizycznego: Jan Kluitenberg, Martin Cruijff
Menedżer: Fernando Arrabal

Aktualny skład

26 osobowa kadra na Mistrzostwa Europy 2020, które odbywają się w dniach 11 czerwca 2021 – 11 lipca 2021. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2021.

Nr	Imię i nazwisko	Data urodzenia (wiek)	Występy	Gole	Klub
Bramkarze
1	Remko Pasveer	8 listopada 1983	2	0	AFC Ajax
13	Justin Bijlow	22 stycznia 1998	6	0	Feyenoord
23	Andries Noppert	7 kwietnia 1994	3	0	Sc Heerenveen
Obrońcy
2	Jurriën Timber	17 czerwca 2001	12	0	AFC Ajax
3	Matthijs de Ligt	12 sierpnia 1999	39	2	Bayern Monachium
4	Virgil van Dijk	8 lipca 1991	52	6	Liverpool
5	Nathan Aké	18 lutego 1995	32	3	Manchester City
6	Stefan de Vrij	5 lutego 1992	59	3	Inter Mediolan
16	Tyrell Malacia	17 sierpnia 1999	6	0	Manchester United
17	Daley Blind	9 marca 1990	97	2	AFC Ajax
22	Denzel Dumfries	18 kwietnia 1996	40	5	Inter Mediolan
25	Jeremie Frimpong	10 grudnia 2000	0	0	Bayer 04 Leverkusen
Pomocnicy
14	Davy Klaassen	21 lutego 1993	38	10	AFC Ajax
15	Marten de Roon	29 marca 1991	33	0	Atalanta BC
20	Teun Koopmeiners	28 lutego 1998	13	1	Atalanta BC
21	Frenkie de Jong	12 maja 1997	48	2	FC Barcelona
24	Kenneth Taylor	16 maja 2002	3	0	AFC Ajax
26	Xavi Simons	21 kwietnia 2003	0	0	PSV Eindhoven
Napastnicy
7	Steven Bergwijn	8 października 1997	26	7	AFC Ajax
8	Cody Gakpo	7 maja 1999	12	6	PSV Eindhoven
9	Luuk de Jong	27 sierpnia 1990	38	8	PSV Eindhoven
10	Memphis Depay	13 marca 1994	84	42	FC Barcelona
11	Steven Berghuis	19 grudnia 1991	42	2	AFC Ajax
12	Noa Lang	17 czerwca 1999	5	1	Club Brugge
18	Vincent Janssen	15 czerwca 1994	22	7	Royal Antwerp
19	Wout Weghorst	7 sierpnia 1992	17	3	Beşiktaş JK

Udział w mistrzostwach świata

Kibice reprezentacji Holandii

Udział w mistrzostwach świata
Rok	Kwalifikacje	Wynik
1930	Nie brała udziału
1934	Awans	1/8 finału
1938	Awans	1/8 finału
1950	Nie brała udziału
1954	Nie brała udziału
1958	Nie zakwalifikowała się
1962
1966
1970
1974	Awans	II miejsce
1978	Awans	II miejsce
1982	Nie zakwalifikowała się
1986	Nie zakwalifikowała się
1990	Awans	1/8 finału
1994	Awans	Ćwierćfinał
1998	Awans	IV miejsce
2002	Nie zakwalifikowała się
2006	Awans	1/8 finału
2010	Awans	II miejsce
2014	Awans	III miejsce
2018	Nie zakwalifikowała się
2022	Awans	Ćwierćfinał

Udział w mistrzostwach Europy

Marco van Basten, król strzelców Euro 1988

Udział w mistrzostwach Europy
Rok	Kwalifikacje	Wynik
1960	Nie brała udziału
1964	Nie zakwalifikowała się
1968
1972
1976	Awans	III miejsce
1980	Awans	Faza grupowa
1984	Nie zakwalifikowała się
1988	Awans	Mistrzostwo
1992	Awans	III/IV miejsce
1996	Awans	Ćwierćfinał
2000	Gospodarz	III/IV miejsce
2004	Awans	III/IV miejsce
2008	Awans	Ćwierćfinał
2012	Awans	Faza grupowa
2016	Nie zakwalifikowała się
2020	Awans	1/8 finału

Kwalifikacje do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2016

Zespół	Pkt	M	W	R	P	Br+	Br−	+/−
Czechy	22	10	7	1	2	19	14	+5
Islandia	20	10	6	2	2	17	6	+11
Turcja	18	10	5	3	2	14	9	+5
Holandia	13	10	4	1	5	17	14	+3
Kazachstan	5	10	1	2	7	7	18	-11
Łotwa	5	10	0	5	5	6	19	-13


Czechy	X	2:1	2:1	0:2	1:1	2:1
Islandia	2:1	X	2:0	3:0	2:2	0:0
Holandia	2:3	0:1	X	1:1	6:0	3:1
Turcja	1:2	1:0	3:0	X	1:1	3:1
Łotwa	1:2	0:3	0:2	1:1	X	0:1
Kazachstan	2:4	0:3	1:2	0:1	0:0	X

Kwalifikacje do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018

Grupa A

Lp.	Drużyna	M	Mecze			Bramki			Pkt
Lp.	Drużyna	M	W	R	P	+	−	+/−	Pkt
1.	Francja	10	7	2	1	18	6	+12	23
2.	Szwecja	10	6	1	3	26	9	+17	19
3.	Holandia	10	6	1	3	21	12	+9	19
4.	Bułgaria	10	4	1	5	14	19	−5	13
5.	Luksemburg	10	1	3	6	8	26	−18	6
6.	Białoruś	10	1	2	7	6	21	−15	5

Rekordziści

Kolorem niebieskim zaznaczono wciąż aktywnych piłkarzy

Najwięcej występów w kadrze

Wesley Sneijder – rekordzista pod względem liczby występów w historii reprezentacji Holandii

Stan na 9 grudnia 2022

Lp.	Zawodnik	Lata gry	Mecze
1.	Wesley Sneijder	2003–2018	134
2.	Edwin van der Sar	1995–2008	130
3.	Frank de Boer	1990–2004	112
4.	Rafael van der Vaart	2001–2013	109
5.	Giovanni van Bronckhorst	1996–2010	106
6.	Dirk Kuijt	2004–2014	104
7.	Robin van Persie	2005–2017	102
8.	Phillip Cocu	1996–2006	101
9.	Daley Blind	2013–	99
10.	Arjen Robben	2003–2017	96

Najwięcej goli w kadrze

Robin van Persie – najlepszy strzelec