Saduceusze

Portret saduceusza (ilustracja z Kroniki norymberskiej), 1493.

Saduceusze (hebr. צְדוּקִים Ṣĕdûqîm, gr. Σαδδουκαῖοι) – stronnictwo religijno-polityczne w Judei w starożytnym Izraelu zawiązane wokół kapłanów Świątyni Jerozolimskiej wywodzących się z rodu Sadoka, arcykapłana Świątyni mianowanego przez Salomona. Pojawiło się w II w. p.n.e.

Możliwe, że nie nadali oni sobie tej nazwy sami, lecz że została ona nadana im przez innych z akcentem polemicznym[1].

Podstawowe różnice pomiędzy saduceuszami a faryzeuszami.
Saduceusze[2]Faryzeusze[3]
Grupa kapłańska i arystokratyczna.

Stanowili większość w organach decyzyjnych.

Dzięki niższej pozycji w hierarchii społecznej mieli większy kontakt z ludem, który uznawał ich za autorytet duchowo-religijny. Byli liczniejsi od saduceuszy[4].

Mimo że nie stanowili większości w organach decyzyjnych, cieszyli się dość dużą władzą z uwagi na poparcie ludu.

Zwolennicy hellenizacji.Przeciwnicy hellenizacji.
Uznawanie jedynie Tory. Odrzucenie prawa ustnego i proroków.Uznawanie Tory na równi z prawem mówionym, tradycją i prorokami.
Niewiara w życie wieczne. Według saduceuszy dusza po śmierci odchodzi. Zaprzeczali karze lub nagrodzie w życiu po śmierci.Wiara w nieśmiertelność duszy i życie pośmiertne, nagroda lub kara wyrażona jakością życia po śmierci.
Niewiara w istoty nadprzyrodzone (poza Bogiem) takie jak anioły lub demony.Wiara w anioły i demony (saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania, ani anioła, ani ducha, a faryzeusze uznają jedno i drugie. Dzieje apostolskie 8:23)[5]

Ostoją saduceuszy były zamożne warstwy społeczeństwa, sprzyjające asymilacji, najpierw w ramach kultury hellenistycznej, potem współpracy z Rzymem.

Byli reformatorskim odłamem ówczesnego judaizmu, dosłownie interpretowali księgi biblijne, odrzucali tradycję ustną. W przeciwieństwie do faryzeuszy odrzucali tendencje mistyczne, koncepcję zmartwychwstania oraz mesjanizmu. Byli także ich przeciwnikami politycznymi[6].

Kapłani przedstawieni w Nowym Testamencie to właśnie przedstawiciele saduceuszy. Stronnictwo zniknęło po przegranym antyrzymskim powstaniu (6670 n.e.), zburzeniu Świątyni przez Tytusa i rozproszeniu Żydów.

Przypisy

  1. Joachim Gnilka, Jezus z Nazaretu. Orędzie i dzieje, tłum. J. Zychowicz, Kraków Znak 1997, ISBN 83-7006-431-0, s. 83.
  2. Żydowski Instytut Historyczny, www.jhi.pl [dostęp 2020-11-05].
  3. Żydowski Instytut Historyczny, www.jhi.pl [dostęp 2020-11-05].
  4. Kim byli saduceusze i faryzeusze?, GotQuestions.org/Polski [dostęp 2020-11-05] (pol.).
  5. Biblia Tysiąclecia – Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu – Dz 23, biblia.deon.pl [dostęp 2020-11-06].
  6. Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela 13,5,9 i 18,1,4; Wojna żydowska 2,8,14.

Media użyte na tej stronie

REF new (questionmark).svg
Autor: Sławobóg, Licencja: LGPL
Icon for missing references
Nuremberg chronicles f 096v 3.png

This is a part of a scan of an historical document:

Title: Schedelsche Weltchronik or Nuremberg Chronicle
Star of David.svg
Gwiazda Dawida, symbol żydowskiego narodu i wiary.