Skocznia narciarska w Warszawie

Skocznia narciarska w Warszawie
Punkt konstrukcyjny K38
– nieistniejąca –
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Data otwarcia

1959

Data rozbiórki

2010−2011

Igelit

jest

Rekord

40,5 m

Antoni Łaciak

Najdłuższy skok

48,0 m

Janusz Duda

Kluby

Warszawski Klub Narciarski

Położenie na mapie Warszawy
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Skocznia narciarska w Warszawie”
Ziemia52°11′05,7″N 21°01′40,4″E/52,184917 21,027889
Skocznia w 2009

Skocznia narciarska w Warszawie – niezachowana mała skocznia narciarska przy ul. Czerniowieckiej na Mokotowie, z punktem konstrukcyjnym na 38 metrze.

Historia

Pomysł budowy skoczni narciarskiej w Warszawie wiązał się z organizacją V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów[1]. Jej budowę rozpoczęto w 1955, a jej projektantami byli Jerzy Kodelski, Jeremi Strachocki i Mieczysław Strzelecki[2]. Za konstrukcję odpowiadał Czesław Cywiński[2]. Problemy natury geologicznej spowodowały znaczne opóźnienie prac i ostatecznie obiekt oddano do użytku we wrześniu 1959. Rozegrano wówczas dwudniowy konkurs, w którym wystąpiła ówczesna polska kadra narodowa[1].

Skocznia należała do Warszawskiego Klubu Narciarskiego i była areną zmagań najczęściej treningowych, choć odbywały się na niej także zawody. Jej punkt konstrukcyjny usytuowany był na 38 metrze. W latach 70. jej zeskok został pokryty sprowadzonym z NRD igelitem, jako pierwszej skoczni w Polsce[3].

W 1975 roku rozpoczęto jej modernizację, jednak prace przebiegały powolnie i trwały aż do 1980 roku[4]. Od tego czasu obiekt był używany jedynie latem, ze względu na brak odpowiednich siatek utrzymujących śnieg[5]. Używano go wówczas jako obiektu treningowego[1] (obozy sportowe organizowano tu między innymi dla skoczków z Zakopanego[4]), a także rozgrywano tu zawody Turnieju Trzech Skoczni (pozostałe dwa obiekty, na których rywalizowano znajdowały się w Pradze i Budapeszcie)[1].

Imprezy sportowe, które odbywały się na skoczni nie budziły dużego zainteresowania – od momentu otwarcia obiektu do 1975 roku wszystkie łącznie zgromadziły niespełna 100 tysięcy widzów. Problemem było również finansowanie odbywających się na niej zawodów – organizujący je Warszawski Okręgowy Związek Narciarski pokrywał niespełna połowę ich kosztów, pozostałą część zaś musiał opłacać właściciel obiektu (Stołeczny Ośrodek Sportowy)[4].

Zamknięcie

W maju 1989 roku obiekt po raz ostatni gościł zawody w skokach narciarskich. Na początku lat 90. treningi na nim odbywał Warszawski Klub Narciarski. W tym czasie koszty konserwacji obiektu pokrywano w całości z prowadzonej na jej terenie działalności (sauna, korty tenisowe, giełda narciarska, wynajem pomieszczeń[4]). Mimo utrzymywania obiektu w dobrym stanie nie był on wykorzystywany zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem. Kierownictwo obiektu wielokrotnie zapraszało kluby narciarskie z rejonów górskich, jednak koszty przejazdu i organizacji obozu treningowego w Warszawie sprawiły, że żaden z klubów nie wyraził zainteresowania tą ofertą. Skocznię planowano jeszcze reaktywować w maju 1992 roku, gdy ponownie miały się na niej odbyć zawody w skokach narciarskich[6].

W późniejszych latach zdemontowano środkową część rozbiegu i ściągnięto maty igelitowe[5]. Przez lata obiekt stał zrujnowany, a część rozbiegu nie łączyła się z wieżą skoczni[3].

Na początku lat 90. pod wieżą skoczni znajdowało się targowisko ze sprzętem do sportów zimowych (później organizowane były w zimowe weekendy w otoczeniu toru łyżwiarskiego Stegny). Przy skoczni funkcjonował amatorski skatepark. Następnie na terenie skoczni swoją siedzibę znalazły serwis narciarski, gabinet kosmetyczny oraz firma kurierska[5].

W 2000 roku, w ramach projektu przebudowy terenu dawnej skoczni na nowoczesny kompleks sportowy (miał się on składać między innymi ze stoku narciarskiego i kortów tenisowych), rozpoczęto prace niwelacyjne dawnego zeskoku. Ostatecznie prace przerwano po decyzji Naczelnego Sądu Administracyjnego, w wyniku której własność między innymi dawnej skoczni przeszła z rąk Skarbu Państwa (reprezentowanego wcześniej przez Stołeczny Ośrodek Sportu i Rekreacji) na rzecz miasta Warszawa (w jego imieniu zarządzanie obiektem przejął Warszawski Ośrodek Sportu i Rekreacji)[7].

Znajdującą się już wówczas w bardzo złym stanie technicznym skocznię, za sprawą decyzji powiatowego inspektora nadzoru budowlanego, ostatecznie rozebrano na przełomie 2010 i 2011 roku[8].

Informacje o skoczni

Punkt konstrukcyjny skoczni wynosił 38 m, zaś wysokość wieży startowej 35 m. Długość najwyższego tarasu rozbiegowego wynosiła 55,5 m, a wybiegu – 70 m. W sumie całkowita wysokość skoczni wynosiła 54 m, a długość – 120 m. Zawody mogło oglądać ok. 7000 widzów[1].

Wieża skoczni została zbudowana z 3 elementów wykorzystywanych w technologii ramy H[2]. Można ją uznać rodzaj prototypu szkieletu budynku prefabrykowanego o 10 kondygnacjach[2]. Rozbieg podtrzymywany był przez trzy podpory[2]. Na szczycie znajdowały się trzy tarasy o wymiarach 6×6 metrów każdy[2]. Była to pierwsza tego typy konstrukcja na świecie[2]. Przy jej budowie wykorzystano także po raz pierwszy w Polsce dźwigary kablobetonowe złożone z segmentów[2].

Skocznia często nazywana była Skarpą od położenia na Skarpie warszawskiej[5]. Na terenie skoczni znajdowała się wyłożona igelitem rampa, która służyła do tymczasowego "umieszczania" mniejszej skoczni. Rampę mocowano na zeskoku, początkujący skoczkowie rozpoczynali najazd na buli, bezpośrednio na igelicie[5].

Skoczni towarzyszyły tor do biegów narciarskich pokryty igielitem o długości 180 m, budynek administracyjny, szatnie i natryski[9] oraz trybuny ziemne przewidziane dla ok. 5000 kibiców[2].

Za najdłuższy skok w historii obiektu często uznaje się osiągnięcie Janusza Dudy – 48 m (według innego źródła Tadeusz Pawlusiak[9]), zaś jako oficjalny rekord podaje się skok Antoniego Łaciaka na odległość 40,5 m[3].

Była to największa skocznia narciarska funkcjonująca kiedykolwiek w Warszawie (obiekty tego typu istniejące w Lesie Bielańskim i na Agrykoli były mniejsze)[10].

Upamiętnienie

Obiekt został upamiętniony w nazwie znajdującej się w pobliżu ulicy Pod Skocznią[11].

Skocznia była inspiracją nazewniczą pobliskich osiedli: Skocznia i Pod Skocznią[12].

Przypisy

  1. a b c d e Radek Molenda: Skocznia widmo. Tygodnik "Idziemy", 2010-01-03. [dostęp 2011-09-14].
  2. a b c d e f g h i Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1945–1965. Warszawa: "Arkada" Pracownia Historii Sztuki, 2003, s. 133. ISBN 83-908950-6-4.
  3. a b c Adrian Dworakowski: Przewodnik po polskich skoczniach 2009. Skijumping.pl, 2009-05-15. [dostęp 2012-01-16]. (pol.).
  4. a b c d Do sauny pod skocznią. „Gazeta Wyborcza – Gazeta Stołeczna”. nr 511, s. 1, 1991-02-19. 
  5. a b c d e Skocznia narciarska. Warszawikia. [dostęp 2012-01-16]. (pol.). (Autorzy strony), licencja CC-BY-SA 3.0
  6. Mokotowska skocznia. „Gazeta Wyborcza – Gazeta Stołeczna”. nr 281, s. 1, 1991-12-03. 
  7. Tu Małysz nie poskacze. „Gazeta Wyborcza – Gazeta Stołeczna”. nr 73, s. 15, 2001-03-27. 
  8. Klaudia Feruś: Warszawska skocznia przechodzi do historii. skijumping.pl, 2010-12-22. [dostęp 2020-08-26].
  9. a b Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 785, ISBN 83-01-08836-2.
  10. Skocznie » Polska » Mazowieckie. skisprungschanzen.com. [dostęp 2018-01-23].
  11. Aleksander Sławiński. Skakanie w nieznane. „Gazeta Stołeczna”, s. 2, 12−13 lutego 2022. 
  12. Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Rzeczpospolita", 1987, s. 64–65, 73–74. ISBN 83-85028-56-0.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Warszawa outline with districts v4.svg
(c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5
Mapa Warszawy - podkład lokalizacyjny
Masovian Voivodeship location map.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Masovian Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 53.55N
  • S: 50.95 N
  • W: 19.15 E
  • E: 23.25 E
Skocznia narciarska w Warszawie w latach 60.jpg
Skocznia narciarska w Warszawie w czasie zimowych zawodów
Ski Jumping Hills Warsaw 1.JPG
Autor: Kleszczu, Licencja: CC BY-SA 4.0
Skocznia narciarska w Warszawie