Tadeusz Ślusarski

Tadeusz Ślusarski
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1950
Żary

Data i miejsce śmierci

17 sierpnia 1998
Przybiernów

Wzrost

178 cm[1]

Informacje klubowe
Klub

Sokół Żary (1962–1969); Skra Warszawa (1970–1975); Górnik Zabrze (1976–1977); Skra Warszawa (1978–1988)[2]

Trener

Grzegorz Kurkiewicz, Andrzej Krzesiński

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
złotoMontreal 1976lekkoatletyka
skok o tyczce
srebroMoskwa 1980lekkoatletyka
skok o tyczce
Halowe mistrzostwa Europy
złotoGöteborg 1974skok o tyczce
złotoMediolan 1978skok o tyczce
Uniwersjada
srebroSofia 1977skok o tyczce
Odznaczenia państwowe
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Tadeusz Ślusarski ps. „Ślusarz”[2] (ur. 19 maja 1950 w Żarach, zm. 17 sierpnia 1998 pod Przybiernowem) – polski lekkoatleta, który specjalizował się w skoku o tyczce.

Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich – w pierwszy swoim starcie w Monachium (1972) nie zaliczył żadnej wysokości w finale; cztery lata później w Montrealu zdobył złoty medal, a w 1980 w Moskwie zajął drugie miejsce[1]. Dwukrotny halowy mistrz Europy[3] oraz srebrny medalista uniwersjady[4].

Życiorys

Syn Ignacego i Cecylii z d. Grzmil[5]. Urodził się w Żarach w robotniczej rodzinie[5]. W 1969 ukończył w rodzinnym mieście technikum samochodowe[5], a w 1978 został absolwentem poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego[5]. Trzynaście razy stawał na podium (w tym 5 razy na jego najwyższym stopniu) mistrzostw Polski seniorów[6]. W latach 1972–1985 19 razy bronił barw narodowych w meczach międzypaństwowych, odnosząc w nich 6 zwycięstw indywidualnych[2][7]. Czterokrotny rekordzista Polski[8]. 29 maja 1976 podczas zawodów ligi lekkoatletycznej wraz z Władysławem Kozakiewiczem wynikiem 5,62 ustanowił rekord Europy, a 8 lutego 1976 w Warszawie pobił halowy rekord świata wynikiem 5,56. W 1976 roku zajął piąte miejsce w plebiscycie Przeglądu Sportowego, a w 1980 w tymże plebiscycie był ósmy[2]. W 2009 roku zajął drugie miejsce wśród tyczkarzy w konkursie na najlepszych zawodników 90-lecia Polskiego Związku Lekkiej Atletyki przegrywając jedynie z Władysławem Kozakiewiczem[9].

Zginął, wraz z Władysławem Komarem, 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym niedaleko Wolina.

Posiadał tytuł i odznakę Zasłużony Mistrz Sportu[5], odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[10], Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[5] (1998)[11].

Kariera sportowa

Początki

Sport zaczął uprawiać w czasie nauki w szkole podstawowej. W 1962 roku, za namową nauczyciela wychowania fizycznego Henryka Jacha, został zawodnikiem klubu MKS Sokół Żary. Początkowo startował w zawodach dzieci i młodzieży w różnych konkurencjach (biegach sprinterskich, skoku wzwyż, skoku w dal oraz czwórboju lekkoatletycznym). W latach 1964–1969 był uczniem żarskiego technikum samochodowego. W szkole tej po raz pierwszy spotkał się ze skokiem o tyczce. Jego wychowawcą szkolnym był wówczas propagator skoku o tyczce Grzegorz Kurkiewicz[12]. Właśnie Kurkiewicz przygotował Ślusarskiego do uprawiania tej konkurencji lekkoatletycznej[5]. Swój pierwszy skok o tyczce Ślusarki oddał na szkolnej sali gimnastycznej należącej do żarskiego technikum, uzyskując w tej próbie wysokość 2,75[12]. W czasie małego memoriału Janusza Kusocińskiego w Poznaniu zawodnik Sokoła Żary[2] został dostrzeżony przez ówczesnego trenera reprezentacji Andrzeja Krzesińskiego[5]. W 1968 roku zajął 6. miejsce na europejskich igrzyskach juniorów[13], a wkrótce potem przeniósł się do Warszawy i rozpoczął treningi w klubie Skra.

1971–1975

W 1971 roku zdobył pierwszy w karierze medal mistrzostw kraju zajmując trzecie miejsce w zawodach na stadionie stołecznej Skry[6]. Kolejny sezon przyniósł mu już tytuł mistrza Polski[6]. 6 sierpnia 1972 w Bydgoszczy skacząc na wysokość 5,29 poprawił o 9 centymetrów należący do Wojciecha Buciarskiego oraz Tadeusza Olszewskiego rekord Polski[8]. Dwanaście dni później – 18 sierpnia – w Warszawie poprawił ten wynik jeszcze o centymetr ustalając rekord kraju na poziomie 5,30[8]. Swój pierwszy start w igrzyskach olimpijskich zakończył nie zaliczając żadnej próby w finale[1]. Także w roku 1972 po raz pierwszy wystąpił w meczu międzypaństwowym (przeciwko Wielkiej Brytanii)[7]. W 1973 został wicemistrzem Polski[6], a rok później w szwedzkim Göteborgu osiągnął pierwszy międzynarodowy sukces wygrywając halowe mistrzostwa Europy[3]. Kilka miesięcy później na Stadio Olimpico w Rzymie był siódmy podczas czempionatu Starego Kontynentu na otwartym stadionie[2]. 20 czerwca 1974 wynikiem 5,42 po raz trzeci w karierze poprawił rekord Polski[8]. Na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy w 1975 zdobył ponownie złoty medal[6].

Igrzyska Olimpijskie 1976

Sezon olimpijski zaczął się dla Ślusarskiego bardzo dobrze. Najpierw 8 lutego w Warszawie poprawił halowy rekord świata (5,65)[5], a 29 maja w Bydgoszczy wraz z Władysławem Kozakiewiczem został rekordzistą Europy[5]. Po tych sukcesach tyczkarz doznał kontuzji: zerwał ścięgno i skręcił stopę[5]. Wyjazd na igrzyska do Montrealu zawdzięcza trenerowi Krzesińskiemu, który wywalczył dla niego miejsce w reprezentacji[5]. Ślusarski nie był w Kanadzie faworytem. Eliminacje rozegrano 24 lipca, zaś konkurs finałowy odbył się dwa dni później. Tyczkarz skakał z tzw. blokadą[5]. W eliminacjach pokonał wysokość 5,10 i z dopiero szesnastym rezultatem awansował do finału[1]. Podczas finału tylko trzy skoki, zaliczone w pierwszych próbach wysokości 5,20; 5,40 oraz 5,50, dały mu złoty medal[1]. Tym ostatnim wynikiem wyrównał rekord olimpijski[1]. Próbował jeszcze poprawić ten wynik jednak trzy próby na 5,55 były nieudane[1].

Poniższa tabela prezentuje start Tadeusza Ślusarskiego podczas finału olimpijskiego w Montrealu[1].

5,005,105,205,255,305,355,405,455,505,55RezultatUwagi
ooox x x5,50rekord olimpijski

1977–1979

W latach 1977–1979 Ślusarski zdobywał srebrne medale mistrzostw Polski seniorów[6]. Podczas rozgrywanej w Sofii w 1977 roku uniwersjady zajął drugie miejsce przegrywając tylko z kolegą z reprezentacji Władysławem Kozakiewiczem[4]. Rok później w Mediolanie zdobył drugie w karierze złoto halowego czempionatu Starego Kontynentu[3]. Zupełnie nie udał mu się występ, w Pradze na mistrzostwach Europy (1978) gdzie nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach i nie został sklasyfikowany[2]. W kolejnym sezonie był drugi w zawodach półfinału pucharu Europy[2] ulegając tylko reprezentantowi RFN Güntherowi Lohre[14].

Igrzyska Olimpijskie 1980

W 1980 roku sezon zaczął od nieudanego startu w halowych mistrzostwach Europy, podczas których nie zaliczył żadnej wysokości w finale[2]. Podczas zawodów na stadionie Łużniki 28 lipca Ślusarski ex aequo ze swoim reprezentacyjnym kolegą Mariuszem Klimczykiem wygrał skokiem na wysokość 5,40 eliminacje[15]. Finał skoku o tyczce odbywał się tego samego dnia – dziesiątego dnia igrzysk, podczas których Polacy nie zdobyli jeszcze złotego medalu[5]. W olimpijskim finale podobnie jak cztery lata wcześniej w Montrealu zaliczył tylko trzy wysokości: 5,35; 5,55 oraz 5,65. Ostatnią z tych wysokości udało mi się przeskoczyć w ostatniej próbie wyrównując tym samym rekord olimpijski[1]. Ostatecznie Ślusarski był drugi ex aequo z zawodnikiem ZSRR Konstantinem Wołkowem[1], a zawody wygrał Władysław Kozakiewicz z wynikiem 5,78 (był to nowy rekord świata[16]).

Poniższa tabela prezentuje start Tadeusza Ślusarskiego podczas finału olimpijskiego w Moskwie[1].

5,155,255,355,455,505,555,605,655,75Rezultat
oox x ox x x5,65

Po 1981

Po igrzyskach w Moskwie Ślusarski nie odniósł już żadnych znaczących międzynarodowych sukcesów w sporcie poza zajęciem 4. miejsca w 1983 roku podczas pierwszych w historii mistrzostw świata[17]. W 1983 roku wystąpił także w halowych mistrzostwach Europy oraz finale pucharu Europy[2]. W 1985 po raz ostatni reprezentował Polskę w meczu międzypaństwowym (przeciwko Włochom)[2], a w 1986 roku w Grudziądzu zdobył swój ostatni medal mistrzostw Polski (brązowy)[6]. Karierę zakończył w 1988 roku[2].

Po zakończeniu kariery

Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Karierę sportową zakończył w 1988 roku mając 38 lat[2]. Decyzję o zaprzestaniu czynnego uprawiania skoku o tyczce przekładał wiele lat[5]. W ostatnich latach kariery wyjechał do Szwecji, aby trenować, a jednocześnie pracować[5]. Po powrocie do Polski był trenerem w Skrze oraz w lokalnym klubie w Otwocku, gdzie mieszkał[5]. W tej podwarszawskiej miejscowości pracował jako nauczyciel wf-u w miejscowym liceum im. Gałczyńskiego[5].

Śmierć, pogrzeb, upamiętnienie

Grób Władysława Komara i Tadeusza Ślusarskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Zginął 17 sierpnia 1998 w wypadku samochodowym na drodze krajowej nr 3 (E65), pomiędzy Przybiernowem a Brzozowem, w powiecie goleniowskim, razem z innym znanym sportowcem, mistrzem olimpijskim z Monachium 1972 w pchnięciu kulą Władysławem Komarem. Trzecią ofiarą wypadku był prowadzący drugi samochód Jarosław Marzec, reprezentant Polski w biegu na 400 m. W miejscu gdzie rozbił się samochód Komara i Ślusarskiego ustawiono pomnik pamięci wybitnych sportowców (53°46′45,3″N 14°46′39,0″E/53,779249 14,777497)[18]. Imieniem tragicznie zmarłego tyczkarza nazwano stadion Startu Otwock[19] oraz przylegającą do niego ulicę[20]. Został pochowany wraz z Władysławem Komarem na warszawskich Powązkach (kwatera A3 tuje-3-26)[21]. W jego rodzinnych Żarach oraz w Otwocku odbywają się tyczkarskie memoriały im. Tadeusza Ślusarskiego. W 2022 r. na jednej ze ścian bloku zlokalizowanego przy ul. Sportowej 8 w Otwocku powstał mural z sylwetką Tadeusza Ślusarskiego. Autorem jest Tomasz Smieszkoł[22]

.

Osiągnięcia

Imprezy międzynarodowe

RokImprezaMiejscePozycjaWynik
1968Europejskie igrzyska juniorów Lipsk6. miejsce4,20[13]
1972Igrzyska olimpijskie MonachiumNM[1]
1974Halowe mistrzostwa EuropySzwecja GöteborgGold medal europe.svg 1. miejsce5,35[3]
1974Mistrzostwa EuropyWłochy Rzym7. miejsce5,20[2]
1976Igrzyska olimpijskieKanada MontrealGold medal.svg 1. miejsce5,50[1]
1977Uniwersjada SofiaSilver FISU.svg 2. miejsce5,50[4]
1978Halowe mistrzostwa EuropyWłochy MediolanGold medal europe.svg 1. miejsce5,45[3]
1978Mistrzostwa EuropyCzechosłowacja PragaNM[2][23]
1979Półfinał pucharu Europy Lüdenscheid2. miejsce5,40[7]
1980Halowe mistrzostwa Europy SindelfingenNM[2]
1980Igrzyska olimpijskie MoskwaSilver medal.svg 2. miejsce5,65
1982Mistrzostwa EuropyGrecja Ateny12. miejsce5,35[2]
1983Halowe mistrzostwa Europy Budapeszt5. miejsce5,50[2].
1983Finał pucharu EuropyWielka Brytania Londyn5. miejsce5,20[2]
1983Mistrzostwa świataFinlandia Helsinki4. miejsce5,55[2]

Mistrzostwa Polski seniorów

Stadion

Tadeusz Ślusarski czternaście razy startował w finale mistrzostw Polski seniorów – nigdy nie zajął gorszego miejsca niż czwarte (poza podium znalazł się w 1985 roku)[6]. W klasyfikacji wszech czasów mistrzostw Polski Ślusarski zajmuje piąte miejsce mając w dorobku 5 złotych, 5 srebrnych oraz 3 brązowe medale[2].

Mistrzostwa PolskiPozycjaWynik
Warszawa 19713. miejsce4,70
Warszawa 19721. miejsce5,30
Warszawa 19732. miejsce5,32
Warszawa 19741. miejsce5,40
Bydgoszcz 19751. miejsce5,30
Bydgoszcz 19772. miejsce5,45
Warszawa 19782. miejsce5,50
Poznań 19792. miejsce5,40
Zabrze 19812. miejsce5,55
Lublin 19821. miejsce5,30
Bydgoszcz 19831. miejsce5,65
Lublin 19843. miejsce5,50
Bydgoszcz 19854. miejsce5,30
Grudziądz 19863. miejsce5,20

Hala

Tyczkarz ma w dorobku siedem krążków halowych mistrzostw Polski (w tym 4 złote) – w klasyfikacje wszech czasów tej imprezy zajmuje piąte miejsce[2].

Mistrzostwa PolskiPozycjaWynik
Katowice 19742. miejsce5,20
Warszawa 19761. miejsce5,56
Zabrze 19781. miejsce5,52
Zabrze 19803. miejsce5,30
Warszawa 19831. miejsce5,55
Zabrze 19841. miejsce5,55
Zabrze 19863. miejsce5,55

Progresja wyników

Progresja wyników Tadeusza Ślusarskiego w poszczególnych latach kariery[24].

WiekRezultatDataMiejsce
163,401966
174,201967
184,5015 sierpnia 1968Włochy Livorno[25]
194,6021 czerwca 1969Polska Warszawa
204,8031 maja 1970Polska Warszawa
215,0025 lipca 1971Polska Warszawa
225,3518 sierpnia 1972Polska Warszawa
235,3212 września 1973Polska Warszawa
245,4220 czerwca 1974Polska Warszawa
255,3530 sierpnia 1975Polska Warszawa
265,6229 maja 1976Polska Bydgoszcz
275,555 czerwca 1977Polska Bydgoszcz
285,6030 maja 1978Polska Grudziądz
295,508 czerwca 1979Czechosłowacja Bratysława
305,659 czerwca 1980Polska Warszawa
315,5526 czerwca 1981Polska Poznań
325,607 lipca 1982Włochy Mediolan
335,7026 sierpnia 1983Belgia Bruksela[26]
345,50[27]24 czerwca 1984Polska Lublin[6]
355,628 lipca 1985 Recklinghausen
365,25[28]1986
375,4021 lipca 1987Finlandia Turku
385,404 maja 1988Japonia Tokio
474,505 czerwca 1997Polska Poznań

Rekordy życiowe

KonkurencjaRezultatDataMiejsceUwagi
Skok o tyczce – zawody pokazowe5,717 września 1983Włochy Bolonia[29]
Skok o tyczce – stadion5,7026 sierpnia 1983Belgia BrukselaMemorial Van Damme[26] – 11. wynik w historii polskiej lekkoatletyki[30]
Skok o tyczce – hala5,62[26]10 lutego 1983Austria Wiedeń

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k l m Wyniki olimpijskie Tadeusza Ślusarskiego w serwisie sports-reference.com (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2010-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 kwietnia 2011)].
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftam, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
  3. a b c d e European Indoor Championhsips (ang.). gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-22].
  4. a b c World Student Games (Men) (ang.). gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-22].
  5. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku – tom II. Wrocław: wydawnictwo Europa, 2004, s. 286. ISBN 83-7407-050-1.
  6. a b c d e f g h i Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  7. a b c Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
  8. a b c d Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007, s. 88.
  9. Plebiscyt 90-lecia PZLA – laureaci. pzla.pl, 21 listopada 2009. [dostęp 2016-02-26].
  10. Kto jest kim w Polsce. Warszawa: Interpress, 1989, s. 1327.
  11. M.P. z 1998 r. nr 32, poz. 473.
  12. a b Katarzyna Styś: Olimpijczyk z Żar. Tadeusz Ślusarski (1950-1998). Żary: Monogram, 2008. ISBN 978-83-60535-13-4.
  13. a b European Junior Championships 1968 (ang.). wjah.co.uk. [dostęp 2016-02-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)].
  14. European Cup Semi-Final (ang.). gbrathletics.com. [dostęp 2010-05-22].
  15. Athletics at the 1980 Moskva Summer Games: Men’s Pole Vault Qualifying Round (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2010-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 września 2011)].
  16. Pole Valut – World Record Progress (ang.). tilastopaja.org. [dostęp 2010-05-22].
  17. 1st IAAF World Championships in Athletics Helsinki 07/14-Aug-83 – Pole Valut (Results) (ang.). iaaf.org. [dostęp 2010-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 września 2009)].
  18. Aw58: Płyta upamiętniająca śmierć olimpijczyków. Wikimedia Commons. [dostęp 2018-05-18].
  19. Stadion im. Tadeusza Ślusarskiego (pol.). oksotwock.pl. [dostęp 2010-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 września 2011)].
  20. Warszawa – atlas aglomeracji. Warszawa: wydawnictwo Copernicus, 2004, s. 94. ISBN 83-7329-435-X.
  21. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  22. Informacja na temat muralu upamiętniejącego T. Ślusarskiego. iotwock.info. [dostęp 2022-08-06].
  23. Nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach.
  24. Henryk Gąszczak, Polska lekkoatletyka w statystyce historycznej; lata 1920–2007, statystyka.histor.pzla.pl [dostęp 2011-07-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-15] (pol.).
  25. Witold Gerutto, Maciej Wawrzykowski, Otton Pieszewicz, Zdzisław Drozdowski: 50 lat PZLA – Rocznik Jubileuszowy 1968. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1969.
  26. a b c Tadeusz Ślusarski, [w:] tilastopaja.eu [online] [dostęp 2010-05-26] (ang.).
  27. W sezonie halowym uzyskał 5,55.
  28. W sezonie halowym uzyskał 5,29.
  29. All-Time Lists / Tabele najlepszych w historii (pol.). zbjonik.republika.pl. [dostęp 2010-05-26].
  30. Zbigniew Jonik, All-Time Lists / Tabele najlepszych w historii, zbjonik.republika.pl [dostęp 2014-02-08].

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Athletics pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports – . This is an unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Gold medal europe.svg
Autor: maix¿?, Licencja: CC BY-SA 2.5
A gold medal with europe inside
Gold medal.svg
Autor: B1mbo, Licencja: CC BY-SA 2.5
Drawing of a gold medal, based on Olympic rings.svg.
Flag of Bulgaria (1971–1990).svg
Autor: Scroch, Licencja: CC BY-SA 3.0
Flag of Bulgaria (1971-1990). Flag of Bulgaria with Bulgarian coat from 1971.
Silver medal.svg
Autor: B1mbo, Licencja: CC BY-SA 2.5
Draw of a silver medal, based in Olympic rings.svg.
The joining of the rings is not correct drawn.
Flag of Finland.svg
Flaga Finlandii
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Olympic rings.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Olympic rings without rims.svg
Olympic Rings without "rims" (gaps between the rings), As used, eg. in the logos of the 2008 and 2016 Olympics. The colour scheme applied here pertains to the 2016 Olympics in Rio de Janeiro.
Flag of Poland 2.svg
Obramowana flaga Polski w interpretacji szeroko popieranej przez Polskich wikipedystów (więcej niż 85% za). Biały pasek jest koloru "white", a czerwony koloru "crimson" (nazwy HTML - biały i karmazynowy). Należy zwrócić uwagę, że nie jest to wersja wzorcowa. Polska ustawa mówi o tym, że flaga powinna wyglądać inaczej (zobacz: Image:Flag of Poland.svg), chociaż nie precyzuje wprost jak flaga powinna wyglądać w przestrzeni pl:RGB (sRGB).
Gwiazda Tadeusz Ślusarski.JPG
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Gwiazda w Alei Gwiazd sportu we Władysławowie
Silver FISU.svg
Autor: Cesco 82, Licencja: CC BY-SA 3.0
Silver medal for Universiade
Komar rostek.jpg
Grave of Władysław Komar and Tadeusz Ślusarski Polish Olympians who died together in a car crash.