Thorbjörn Fälldin

Thorbjörn Fälldin
Thorbjörn Fälldin (1967)
Pełne imię i nazwisko	Nils Olof Thorbjörn Fälldin
Data i miejsce urodzenia	24 kwietnia 1926 Västby
Data i miejsce śmierci	23 lipca 2016 Ramvik
Premier Szwecji
Okres	od 8 października 1976 do 18 października 1978
Przynależność polityczna	Partia Centrum
Poprzednik	Olof Palme
Następca	Ola Ullsten
Premier Szwecji
Okres	od 12 października 1979 do 8 października 1982
Przynależność polityczna	Partia Centrum
Poprzednik	Ola Ullsten
Następca	Olof Palme

Nils Olof Thorbjörn Fälldin (ur. 24 kwietnia 1926 w Västby w gminie Härnösand, zm. 23 lipca 2016 w Ramviku^[1][2]) – szwedzki polityk i rolnik, poseł do Riksdagu, w latach 1971–1985 lider Partii Centrum, w latach 1976–1978 i 1979–1982 premier Szwecji.

Życiorys

W 1945 ukończył szkołę średnią^[1]. Zajmował się rolnictwem w Ångermanlandzie^[2]. Dołączył do wywodzącej się ze środowisk agrarnych Partii Centrum, w pierwszej połowie lat 50. kierował jej organizacją młodzieżową w regionie^[1]. W 1958 wybrany do Riksdagu, mandat poselski utracił w 1964. Do szwedzkiego parlamentu powrócił do 1967 i zasiadał w nim do 1985^[1][3]. W drugiej połowie lat 60. dołączył do władzy wykonawczych Partii Centrum. Stał się politykiem znanym z głoszenia potrzeby ochrony środowiska^[1] i z negatywnego podejścia do energii jądrowej^[2].

W 1971 został nowym przewodniczącym centrystów, zastępując Gunnara Hedlunda^[4]. W 1976 trzy centroprawicowe ugrupowania uzyskały większość w Riksdagu, przez co rządząca od 40 lat Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza musiała przejść do opozycji. W październiku 1976 Thorbjörn Fälldin objął urząd premiera, stając na czele gabinetu tworzonego przez centrystów, Umiarkowaną Partię Koalicyjną i Ludową Partię Liberałów^[5]. Koalicja rozpadła się na tle sporów dotyczących energii jądrowej. W październiku 1978 na czele nowego mniejszościowego rządu stanął Ola Ullsten^[6]. Po kolejnych wyborach, w których partie centroprawicy zachowały parlamentarną większość, Thorbjörn Fälldin w październiku 1979 powrócił na urząd premiera. Sprawował go do października 1982, kiedy to do władzy ponownie doszli socjaldemokraci. Wcześniej w maju 1981 trójpartyjną koalicję opuściła Umiarkowana Partia Koalicyjna^[5].

W 1985 ustąpił z funkcji lidera Partii Centrum, powracając do pracy w rolnictwie^[2]. Pełnił też kierownicze funkcje w różnych przedsiębiorstwach, m.in. w firmie telekomunikacyjnej Televerket^[3].

Przypisy