Tytus Komarnicki
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 15 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 września 1967 |
| Stały Delegat RP przy Lidze Narodów | |
| Okres | od 22 listopada 1934 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Poseł RP w Szwajcarii | |
| Okres | od 1 listopada 1938 |
| Poprzednik | |
| Następca | Aleksander Ładoś (chargé d’affaires) |
| Poseł RP w Holandii | |
| Okres | od 1 października 1944 |
| Poprzednik | |
| Następca | Benedykt Elmer (reprezentujący Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej od 1946) |
| Odznaczenia | |
   _BAR.svg){kind=small}    _GCross_BAR.svg){kind=small}     | |
Tytus Komarnicki (ur. 15 stycznia 1896 w Jordanowicach, zm. 9 września 1967 w Londynie) – doktor habilitowany prawa, polski dyplomata i historyk.
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Warszawie. Następnie studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie, Uniwersytecie Warszawskim i Sorbonie (gdzie w 1923 uzyskał stopień naukowy doktora praw). Ukończył również Wydział Dyplomatyczny Szkoły Nauk Politycznych w Paryżu.
Był pracownikiem Biura Komisji do Spraw Jeńców Tymczasowej Rady Stanu[1]. Od 1 lipca do 1 listopada 1918 pracował w Departamencie Stanu Rady Regencyjnej, po odzyskaniu niepodległości podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 1 lutego 1924 został sekretarzem poselstwa RP w Belgradzie. Do centrali MSZ powrócił 1 grudnia 1924 i do 1 stycznia 1928 pracował w Departamencie Politycznym jako radca ministra. W 1925 uczestniczył w konferencji lokarneńskiej. W 1928 sekretarz poselstwa RP w Berlinie, w latach 1929–1930 radca legacyjny w poselstwie RP w Watykan, 1930–1931 w Hadze. Od 1 sierpnia 1931 kierował w MSZ biurem prac przygotowawczych do międzynarodowej konferencji rozbrojeniowej, w lutym 1932 został zastępcą delegata i sekretarzem generalnym delegacji Polski na międzynarodową konferencję rozbrojeniową w Genewie. Od 22 listopada 1934 do 1 listopada 1938 pełnił funkcję delegata RP i ministra pełnomocnego przy Lidze Narodów. W latach 1938–1940 poseł RP w Bernie. Po upadku Paryża w czerwcu 1940 został mianowany na nieoficjalnego delegata Rządu RP na uchodźstwie na Francję, którą to funkcję pełnił do 1943. W latach 1944–1945 poseł RP przy rządzie Holandii w Londynie, po wyzwoleniu Holandii – w Hadze.
Po wojnie pracował jako wykładowca w polskiej Szkole Nauk Politycznych i Społecznych w Londynie, na Sorbonie i w Kolegium Wolnej Europy w Strasburgu. W 1955 habilitował się na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie.
Opracował do druku m.in. Diariusz i Teki Jana Szembeka, Londyn 1965–1969, pierwsze trzy tomy (z czterech wydanych). Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (od 1958).
Brat Wacława.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[2][3]
- Krzyż Niepodległości (9 października 1933)[4]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[5]
- Krzyż Walecznych[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)[6]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[5]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[5]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Węgry, 1937)[7]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Świętego Sylwestra (Watykan)[5]
- Krzyż Komandorski Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[5]
- Krzyż Oficerski Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[5]
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)[5]
Prace
- Titus Komarnicki, Rebirth of the Polish Republic.Study in the Diplomatic History of Europe 1914–1920. London 1957, Wyd. Heinemann Ltd.
- Diariusz i teki Jana Szembeka 1934–1939, t. 1–4, (opr.) London 1964–1972.
Przypisy
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 221.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Wielkiej Wstęgi Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski, Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468) „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 11, s. 300, 1936.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z Mieczami, Krzyża Niepodległości oraz Medalu Niepodległości (M.P. z 1933 r. nr 235, poz. 255) „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 353.
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Złotego Krzyża Zasługi (M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278) „za zasługi na polu administracji państwowej w dziale służby zagranicznej”.
- ↑ Zezwolenia na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 65, 1937
Bibliografia
- Komarnicki Tytus [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), BGW Warszawa 1994, ISBN 83-7066-569-1, s. 100–101.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).
Baretka: Order Świętego Sawy – Komandor – Królestwo Serbii / Królestwo SHS / Królestwo Jugosławii.
nastrino dell'Ordine di San Silvestro papa
Baretka: Order Świętego Sawy – Oficer – Królestwo Serbii / Królestwo SHS / Królestwo Jugosławii.
Baretka: Order Zasługi Węgier (przed 1945) – odmiana cywilna – Krzyż Wielki.