United States Armed Forces

United States Armed Forces
Państwo

 Stany Zjednoczone

Dane podstawowe
Obecny dowódca

Najwyższy zwierzchnik Joe Biden
Sekretarz obrony Lloyd Austin
Przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów generał Mark Milley

Podporządkowanie

Departament Obrony Stanów Zjednoczonych

Liczebność

1 326 836 (2017)

Budżet wojskowy
Kwota

587,8 mld USD (2017)

% PKB

4%

Łańcuch dowodzenia Amerykańskich Sił Zbrojnych
Żołnierze amerykańscy w czasie składania przysięgi

United States Armed Forces (pol. Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych) – siły i środki wydzielone przez Stany Zjednoczone do zabezpieczenia własnych interesów i prowadzenia walki zbrojnej zarówno na ich terytorium oraz poza nim.

W ich skład wchodzą następujące rodzaje sił zbrojnych, w których służy ogółem 1 326 836 żołnierzy służby czynnej (stan z 30 czerwca 2017)[1] z tego:

Naczelnym dowódcą sił zbrojnych Stanów Zjednoczonych jest prezydent Stanów Zjednoczonych. Ich wszystkie części poza Strażą Wybrzeża znajdują się pod bezpośrednią cywilną kontrolą Departamentu Obrony, na czele którego stoi sekretarz obrony. Jest on członkiem gabinetu i podlega bezpośrednio prezydentowi. W czasie pokoju Straż Wybrzeża jest agencją federalną w Departamencie Bezpieczeństwa Krajowego, a podczas wojny podlega Marynarce Wojennej.

Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych są w pełni zawodowe. Obowiązek służby wojskowej istniał tylko w latach 1917–1918 oraz 1940–1973. Rezerwa i Gwardia Narodowa są formacjami ochotniczymi.

Najważniejsze miejsca stacjonowania

Żołnierze USA, czy to w bazach wojskowych, czy ambasadach, czy ataszatach, są w prawie wszystkich krajach świata. Lista podaje, gdzie jest ich najwięcej (stan w tys. na 30 czerwca 2017)[1]:

Łącznie za granicą stacjonuje 199 tys. żołnierzy.

Dane dla misji OIF i OEF Departament Obrony podaje razem z Gwardią Narodową i Rezerwą[3]. Żołnierze są uwzględniani także w miejscach swego „normalnego” stacjonowania, więc części żołnierzy podanych wyżej obecnie tam nie ma, tak więc:

  • OIF (ang. Operation Iraqi Freedom) – 36,4 tys. żołnierzy
  • OEF (ang. Operation Enduring Freedom) – 22,4 tys. żołnierzy.

Według stanu na 1 stycznia 2007, USA posiadały na obszarze Europy: 89 782 żołnierzy, 130 czołgów, 697 transporterów opancerzonych, 247 dział dużego kalibru, 48 śmigłowców bojowych i 203 samoloty bojowe. USA obowiązuje traktat o redukcji zbrojeń konwencjonalnych w Europie (CFE), zgodnie z którym USA mogą mieć w Europie nie więcej niż 250 000 żołnierzy, 1812 czołgów, 3037 transporterów opancerzonych, 1553 działa dużego kalibru, 396 śmigłowców bojowych i 784 samoloty bojowe.

Dowództwa

Najwyższe dowództwo amerykańskich sił zbrojnych znajduje się w budynku Pentagonu w Waszyngtonie

Strefy odpowiedzialności poszczególnych dowództw

Łańcuch dowodzenia rozdziela się dalej na następujące 10 dowództw:

  • USNORTHCOM – Dowództwo Północne, obejmuje: USA (bez Hawajów), Kanadę, Meksyk, Kubę, Portoryko, Bahamy, okoliczne wody (HQ w Bazie Sił Powietrznych Peterson w stanie Kolorado). Odpowiada za operacje na tym obszarze;
  • USPACOM – Dowództwo Pacyfiku, obejmuje: Ocean Spokojny, Ocean Indyjski (w tym Madagaskar), Oceanię, Azję Płd. i Płd.-Wsch., Daleki Wschód, Antarktydę (HQ w Honolulu na Hawajach). Odpowiada za operacje na tym obszarze;
  • USEUCOM – Dowództwo Europejskie, obejmuje: Europę, większość Atlantyku, Grenlandię, wschodnią połowę Arktyki, całą Rosję, Turcję, Izrael, Liban, Syrię, rejon Kaukazu (HQ w Stuttgarcie-Vaihingen w Niemczech). Odpowiada za operacje na tym obszarze;
  • USSOUTHCOM – Dowództwo Południowe – Ameryka Południowa, Ameryka Środkowa, Karaiby (bez Kuby, Portoryko i Bahamów) (HQ w Miami na Florydzie). Odpowiada za operacje na tym obszarze;
  • USCENTCOM – Dowództwo Środkowe – wschodnia Afryka (Egipt, Sudan, Kenia i „Róg Afryki”), Bliski Wschód (bez: Izraela, Libanu, Syrii, Turcji), Iran, Afganistan, Pakistan i Azję Środkową (republiki poradzieckie) (HQ w Bazie Sił Powietrznych MacDill na Florydzie). Odpowiada za operacje na tym obszarze;
  • USAFRICOM – Dowództwo Afrykańskie – obejmuje obszar Afryki (bez Egiptu i Rogu Afryki) i okolicznych wód Atlantyku i Oceanu Indyjskiego;
  • USJFCOM – Dowództwo Sił Połączonych, odpowiada za wspólne operacje różnych rodzajów sił zbrojnych (wojska lądowe, marynarka wojenna, piechota morska, siły powietrzne, straż wybrzeża) poza granicami USA (HQ w Norfolk w Wirginii);
  • USSOCOM – Dowództwo Sił Specjalnych, odpowiada za operacje komandosów US Army i US Navy oraz jednostek specjalnych USMC i USAF (HQ w Bazie Sił Powietrznych MacDill na Florydzie);
  • USTRANSCOM – Dowództwo Transportu, odpowiada za lądowy, morski i powietrzny transport amerykańskich jednostek wojskowych na całym świecie (HQ w Bazie Sił Powietrznych Scott w stanie Illinois);
  • USSTRATCOM – Dowództwo Sił Strategicznych, podlegają mu jednostki lotnictwa i marynarki wojennej dysponujące bronią nuklearną (HQ w Bazie Sił Powietrznych Offutt w Nebrasce).

Wyposażenie techniczne

Amerykański czołg M1A1 Abrams
Amerykański kołowy wóz opancerzony Stryker

SZ USA są jednymi z największych na świecie pod względem sprzętu. Mają najwięcej samolotów, śmigłowców, dużych okrętów bojowych. Dysponują również drugim (po Rosji[4]) arsenałem nuklearnym na świecie. Ważniejsze wyposażenie w 2006 r.:

  • czołgi – 6323 sztuk
  • bojowe pojazdy opancerzone – 19800
  • artyleria kalibru powyżej 75 mm – 6703
  • samoloty bojowe – 3109
  • śmigłowce uderzeniowe – 1772
  • duże okręty bojowe – 279
  • rakiety o zasięgu ponad 25 km i ręczne wyrzutnie rakiet – 111,8 tys.

Siły strategiczne (2006 r.):

  • rakiety międzykontynentalne (ICBM) Minuteman III – 500 sztuk (w 3 bazach lotniczych)
  • rakiety woda-ziemia (SLBM) D-5 Trident II – 336 sztuk (na 14 okrętach podwodnych klasy Ohio)
  • bombowce B-52H – 95 sztuk
  • bombowce B-2 – 20 sztuk
  • głowice nuklearne – 9960 sztuk

Rezerwa i mobilizacja

Siły regularne wspierają Gwardia Narodowa (National Guard) i Rezerwa (Reserve):

Gwardia Narodowa (składa się z Army National Guard i Air National Guard) i liczy 459 tys. osób (2007 r.).

Rezerwa dzieli się na kilka typów. Są to:

  • Selected Reserve – rezerwiści jednostek bojowych i ważniejszych oddziałów wsparcia sił aktywnych. Mobilizowani w pierwszej kolejności, całymi jednostkami. Liczebność: 370 tys. rezerwistów (2007 r.)
  • Individual Ready Reserve – mniej ważni rezerwiści, nie będący niezbędni do prawidłowego działa wojska na stopie wojennej. Mobilizowani indywidualnie. Liczebność: 267 tys. (2006 r.)
  • Standby Reserve – wyszkoleni rezerwiści niemający przydziału do konkretnych jednostek, mogą być używani do uzupełnienia stanów osobowych jednostek Rezerwy. Liczebność: 18 tys. (2006 r.)
  • Retired Reserve – składa się z byłych żołnierzy, gwardzistów i rezerwistów, którzy zgodzili się móc być użyci do uzupełnienia stanów osobowych jednostek Rezerwy. Liczebność: 637 tys. (2006 r.)

Rezerwa liczy łącznie ponad 1,3 mln rezerwistów. Podzielona na kategorie jak siły aktywne: Army Reserve, Navy Reserve, Marine Corps Reserve, Air Force Reserve i Coast Guard Reserve.

W USA istnieją 4 stopnie mobilizacji rezerwy. Są to:

  • Presidential Reserve Call-up (Mobilizacja Prezydencka) – Prezydent ma prawo samodzielnie podjąć decyzję o mobilizacji rezerwistów z Gwardii Narodowej i Selected Reserve, w ilości nie większej niż 200.000 osób, na maksymalnie 270 dni (może także powołać rezerwistów z Individual Ready Reserve, nie więcej jednak niż 30.000 osób).
  • Partial Mobilization (Mobilizacja Częściowa) – Prezydent w wypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa może zarządzić zmobilizowanie rezerwistów z Gwardii Narodowej, Selected Reserve i Individual Ready Reserve, nie więcej jednak niż 1.000.000 osób, na maksymalnie 24 miesiące.
  • Full Mobilization (Pełna Mobilizacja) – w przypadku ogłoszenia przez Kongres stanu zagrożenia narodowego, zarządzana jest pełna mobilizacja. Kongres może powołać Gwardię Narodową i całą Rezerwę, w ilości nieograniczonej, na czas trwania zagrożenia narodowego i dodatkowo do 6 miesięcy od jego zniesienia.
  • Total Mobilization (Totalna Mobilizacja) – gdy obowiązuje stan zagrożenia narodowego, Kongres może zarządzić totalną mobilizację. Oprócz mobilizacji wszystkich dostępnych rezerwistów można powołać do służby wojskowej każdego mężczyznę zdolnego nosić broń, w wieku 17–45 lat (z niewielkimi wyjątkami).

Obecnie obowiązuje Partial Mobilization. Powołanych jest obecnie 96 tys. osób (stan na 6 grudnia 2006).

Ważniejsze operacje

Pierwszą operacją wojsk amerykańskich była wojna o niepodległość w latach 1775–1783, toczona z Wielką Brytanią. Wojna, wywołana przez rosnące podatki nakładane na kolonistów zaczęła się starciem amerykańskiej milicji z brytyjskimi wojskami pod Lexington w 1775 roku. Potem, po wielu porażkach Amerykanów, koloniści wygrali w końcu bitwę pod Saratogą w 1777 roku. Brytyjczycy zaczęli być coraz bardziej wypierani z kontynentu, aż skapitulowali pod Yorktown w 1781 roku. Do konfliktu włączyli się także od 1778 roku Hiszpanie, Francuzi i Holendrzy (po stronie kolonistów). Wielka Brytania uznała niepodległość USA w 1783 roku, po pokoju w Wersalu. Stany Zjednoczone zmobilizowały szacunkowo w trakcie wojny około 220 tys. żołnierzy. W walkach poległo 4,4 tys. żołnierzy, a ponad 6 tys. zostało rannych. W cenach z 2003 roku wojna kosztowała USA około 3,2 mld USD.

Napięcia z Wielką Brytanią pozostały i w 1812 roku doprowadziły do wybuchu kolejnej wojny, zwanej wojną 1812 roku, choć faktycznie trwała do 1815 roku. Wywołały je restrykcje brytyjskie w żegludze i handlu morskim USA, ale także dążenia amerykańskich polityków do podboju Kanady. 18 czerwca 1812 roku prezydent USA James Madison ogłosił przyjętą przez kongres deklarację wojny. Ofensywa na Kanadę nie powiodła się, ale w 1813 roku flota brytyjska została rozbita na jeziorze Erie. Wobec dalszych nierozstrzygniętych działań w grudniu 1814 roku podpisano pokój. Jednak, w styczniu 1815 roku armie obu krajów, nie wiedząc o podpisaniu pokoju (dokonano tego w Europie, w Gandawie), stoczyły największą bitwę wojny, pod Nowym Orleanem, zakończoną porażką Wielkiej Brytanii. USA zmobilizowało prawie 290 tys. żołnierzy. W walkach zginęło 2,3 tys. Amerykanów, a 4,5 tys. zostało rannych. W cenach z 2003 roku wojna kosztowała USA około 1 mld USD.

W 1846 roku USA, chcąc przyłączyć Kalifornię i obszar późniejszego „Dzikiego Zachodu”, wypowiedziały wojnę Meksykowi. Meksyk nie był w stanie zatrzymać wojsk USA i został pokonany m.in. pod San Diego (styczeń 1847 r.), pod Buena Vista (luty 1847) i w końcu we wrześniu 1847 roku Amerykanie zdobyli stolicę kraju Meksyk. W 1848 roku zawarto pokój, dzięki któremu USA zdobyło obszar 1,3 mln km², w tym obszar obecnej Kalifornii, Nevady, Nowego Meksyku, Arizony i Utah. USA zmobilizowało 80 tys. żołnierzy, w 70% z Gwardii Narodowej. W walkach zginęło 1,7 tys. Amerykanów, a poza walką (głównie z chorób) zmarło aż 11,6 tys. żołnierzy. USA wydało na tę wojnę (w cenach z 2003 r.) 1,8 mld USD.

W 1861 roku w USA wybuchła wojna secesyjna. Stany południowe wystąpiły z Unii zaraz po wyborze na prezydenta nieprzychylnego im Abrahama Lincolna, który to rozpoczął wojnę przeciwko południu. Utworzyły tzw. Konfederację. Wojska Unii, 18 stanów północnych, były przez 2 lata w odwrocie, aż doszło do najważniejszej bitwy wojny, pod Gettysburgiem w 1863 roku. Kapitulacja wojsk Południa w 1865 roku przywróciła jedność państwu. Do walki z rebelią, rząd zmobilizował 2,2 mln żołnierzy. Straty bojowe wyniosły 140 tys. zabitych i 282 tys. rannych. Straty niebojowe wyniosły 224 tys. zabitych.

Pod koniec XIX wieku amerykańscy „jastrzębie” postulowali podbój Kuby (wówczas kolonii hiszpańskiej) i przydarzyła się niezwykła ku temu okazja: w grudniu 1897 r. porcie w Hawanie okręt liniowy USS Maine w nieznanych okolicznościach eksplodował i zatonął. W zdarzeniu zginęło 266 amerykańskich marynarzy. Armia USA, dowodzona przez późniejszego prezydenta płk. Theodore’a Roosevelta, pokonała Hiszpanów w lipcu 1898 roku pod San Juan Hill i weszła do głównego miasta Kuby, Santiago (Wojna amerykańsko-hiszpańska). W traktacie paryskim (1899 r.) Kuba uzyskała niepodległość, USA uzyskały Guam i Portoryko oraz niezwykle tanio kupiły Filipiny. USA zmobilizowała 310 tys. żołnierzy, straty bojowe wyniosły tylko 385 zabitych i 1,7 tys. rannych, a niebojowe 2 tys. zabitych. Wojna kosztowała budżet USA (w cenach z 2003 r.) 6,5 mld USD.

W 1898 roku amerykańskie wojsko wzięło udział w międzynarodowej operacji tłumienia tzw. „powstania bokserów” w Chinach. Operacja trwała do 1901 roku, potem przez wiele lat stacjonował w Chinach (w ramach sił międzynarodowych) 15. Pułk Piechoty i oddziały Marine Corps.

W 1903 roku USA wysyłają swoje okręty by pomóc oderwać się Panamie od Kolumbii i przy okazji uzyskać kontrolę nad budowanym Kanałem Panamskim. W 1905 roku wojska USA interweniowały w Dominikanie, z powodu wybuchu tamże wojny domowej. Pozostały tam do 1907 roku. Jest to pierwsza z serii tzw. „wojen bananowych”, toczonych przez USA w rejonie Ameryki Środkowej i Karaibów.

W 1911 roku upadek rządu w Nikaragui wywołuje interwencję zbrojną USA i okupację trwającą do 1925 roku.

Od lutego 1913 roku armia USA była w stanie mobilizacji z powodu wybuchu wojny domowej w Meksyku. W 1914, 1915, 1916 i 1917 roku wojska amerykańskie mieszały się do tej wojny, walcząc m.in. koło Tampico i Veracruz.

W 1915 roku wojna domowa na Haiti powoduje wkroczenie wojsk amerykańskich. Pozostają oni do 1934 roku.

W 1916 roku armia USA ponownie interweniowała na Dominikanie. Wojska okupowały kraj do 1924 roku.

6 kwietnia 1917 roku USA oficjalnie wypowiadają wojnę państwom centralnym. Tak zaczyna się udział USA w I wojnie światowej. Od 1916 roku USA intensywnie rozbudowywało swoje zaledwie 170-tysięczne wojsko. 27 czerwca 1917 roku przybyły pierwsze oddziały USA do Europy. W 1918 roku do Europy przybywało 10 tys. żołnierzy dziennie. Po raz pierwszy na większą skalę armia USA wzięła udział w wojnie dopiero w maju 1918 r. Połączona ofensywa amerykańsko-francuska nad Marną w lipcu 1918 roku doprowadziła do przełamania frontu i przełomu w wojnie. Udział USA w wojnie był decydujący i spowodował zwycięstwo wojsk Ententy. Siły USA były potem częścią sił międzynarodowych okupujących Nadrenię. USA zmobilizowało 4,7 mln żołnierzy, w tym 600 tys. we flocie i 84 tys. w piechocie morskiej. W walkach zginęło 53 tys. żołnierzy, a 204 tys. zostało rannych. 63 tys. żołnierzy zginęło poza walką, głównie zmarło na grypę „hiszpankę”. Wojna była ogromnym wydatkiem dla USA – wydano łącznie 588 mld USD (w cenach z 2003 r.), z czego jednak znaczną część wydano na pomoc sojusznikom.

W latach 1918–1920 armia USA interweniowała w rosyjskiej wojnie domowej. Oddziały USA walczyły m.in. w okolicach Archangielska i na Dalekim Wschodzie.

W 1926 roku, rok po wycofaniu wojsk z Nikaragui, USA interweniowało znowu. Powodem była rebelia. Okupacja trwała do 1933 roku.

Od 1940 roku USA intensywnie przygotowywały się do wojny, mimo neutralności i polityki izolacjonizmu. W marcu wprowadzono obowiązek służby wojskowej i zmobilizowano rezerwistów oraz Gwardię Narodową. 7 grudnia 1941 roku Stany Zjednoczone zostały zaatakowane w Pearl Harbor na Hawajach przez Japonię. 11 grudnia III Rzesza wypowiedziała USA wojnę. Trwająca do 2 września 1945 r. wojna była bardzo kosztowna dla USA. Zmobilizowano 14,9 mln żołnierzy, w walkach zginęło prawie 292 tys. żołnierzy, a 672 tys. zostało rannych (straty nie bojowe wyniosły 114 tys. zabitych). USA wydało na wojnę 4,8 bln USD (w cenach z 2003 r.), ponad 1/3 ogółu wydatków wszystkich państw na II wojnę światową.

W 1950 roku wojsko USA stało się główną częścią sił ONZ podczas wojny w Korei. Po desancie pod Inczon oddziały Marine Corps zdobyły Seul, przecinając linie zaopatrzenia wojsk północnokoreańskich. Włączenie się do udziału w wojnie Chin spowodowało odepchnięcie Amerykanów. W 1952 roku front ustabilizował się w okolicy dzisiejszej granicy obu Korei. W 1953 roku podpisano rozejm. W trakcie wojny w armii amerykańskiej służyło łącznie 5,7 mln żołnierzy. Łączne straty w Korei wyniosły 36,6 tys. zabitych i 103 tys. rannych. Koszt wyniósł 408 mld USD (w cenach z 2003 r.).

Wojna wietnamska wybuchła w 1961 roku, a USA włączyły się do niej w sierpniu 1964 roku. Początkowo USA tylko wspierały w działaniach armię Republiki Wietnamu, potem angażowały się coraz bardziej. W kwietniu 1969 roku liczba żołnierzy USA w Wietnamie osiągnęła najwyższy poziom – 543 tysiące. Potem USA stopniowo wycofywała się, aż zakończyła swój udział w wojnie w styczniu 1973 roku. W armii USA służyło podczas konfliktu łącznie 8,7 mln żołnierzy. Straty wyniosły 58,2 tys. zabitych (47,4 tys. w walce) i 153 tys. rannych. Koszt wyniósł 584 mld USD (w cenach z 2003 r.).

W 1965 roku USA wysłało 22 tysiące marines, by stłumić komunistyczne powstanie na Dominikanie. Operacja zakończyła się sukcesem.

W 1982 roku armia USA wysłała znaczne ilości wojsk w ramach międzynarodowej operacji pokojowej w Libanie. W 1984 roku zostały wycofane. Wskutek ataku terrorystycznego na amerykańskie koszary zginęło 256 żołnierzy USA, a także żołnierze z Francji i Wlk. Brytanii.

W 1983 roku wojska USA wkraczają na karaibskie państewko Grenada, gdzie nieco wcześniej doszli do władzy komuniści. Wyspę podbito błyskawicznie w ramach operacji Urgent Fury (Konieczna Furia). Straty wyniosły 19 zabitych.

W 1989 roku, wskutek planów dyktatora Panamy, gen. Noriegi do nacjonalizacji Kanału Panamskiego, USA wkracza do tego państwa w grudniu (akcja była określana mianem Operation Just Cause), w 6 godzin rozbijając armię panamską. Noriegę, który uciekł do ambasady Watykanu, zmusili do poddania się amerykańscy specjaliści od wojny psychologicznej. Obecnie odsiaduje wyrok 40 lat w amerykańskim więzieniu. Straty USA wyniosły 23 zabitych (zobacz też Inwazja Stanów Zjednoczonych na Panamę).

W 1991 roku USA wzięło udział w I wojnie w Zatoce Perskiej. Z 600 tys. żołnierzy wojsk międzynarodowych 530 tys. było żołnierzami USA. Po trwających ponad miesiąc atakach lotniczych i rakietowych (operacja Desert Shield – pustynna tarcza), nastąpiła ofensywa lądowa trwająca zaledwie 4 dni (operacja Desert Storm – pustynna burza). To wystarczyło do rozbicia irackiej armii, która straciła 100 tys. zabitych i 300 tys. rannych żołnierzy, prawie całe lotnictwo i połowę czołgów. Straty USA wyniosły: 147 zabitych w walce, 235 zabitych poza walką i 467 rannych. Operacja kosztowała 82 mld USD (w cenach z 2003 r.).

W ramach operacji Restore Hope (przywrócić nadzieję) w 1992 roku wojska USA wkroczyły do pogrążonej w anarchii Somalii. Wobec rosnących strat, nieustania wojny domowej i pokonania przez lokalne milicje komandosów US Army Rangers w Mogadiszu w 1993 roku, w 1994 roku Amerykanie wycofali się. Straty wyniosły 43 zabitych.

W 1994 roku USA wkroczyły na Haiti, by zakończyć trwającą tam wojnę domową (operacja „Uphold Democracy” – Utrzymać Demokrację). Zakończona sukcesem akcja umożliwiła wejście wojsk ONZ. Amerykanie wycofali się w 1996 roku, nie ponosząc żadnych strat w walce.

W 1999 roku USA, jako część sił NATO, stoczyło wojnę w byłej Jugosławii. Używając wyłącznie lotnictwa, zmuszono Serbów do kapitulacji. USA straciło tylko 4 samoloty, wszystkie zestrzelone przez rakiety obrony przeciwlotniczej.

W październiku 2001 roku USA wkroczyło do Afganistanu w ramach operacji „Enduring Freedom” (Trwała Wolność, OEF), będącego w stanie wojny domowej, w reakcji na zamachy terrorystyczne Al-Kaidy dokonane zaledwie miesiąc wcześniej. Z braku bliskich baz lotniczych wszystkie samoloty do ataku na Afganistan startowały z lotniskowców US Navy i brytyjskiej bazy na wyspie Diego Garcia (bombowce). Przez granicę z Uzbekistanem wkroczyło 50 tys. amerykańskich i 30 tys. brytyjskich żołnierzy. Po miesiącu zajęto Kabul. Straty bojowe w samej wojnie wyniosły zaledwie 3 zabitych w walce. Jednak podczas okupacji, prowadzonej przy współpracy z NATO (misja ISAF), USA poniosło niemałe straty. Do 24 maja 2008 roku USA straciło w misji OEF 501 zabitych (z tego 305 w walce) oraz 1992 rannych. W Afganistanie w kwietniu 2008 roku znajdowało się 33,0 tys. żołnierzy, gwardzistów i rezerwistów. Do końca roku budżetowego 2007 operacja w Afganistanie kosztowała Amerykę 126 mld USD.

20 marca 2003 roku USA wraz z sojusznikami (Wielka Brytania, Australia, Polska) zaatakowały Irak w ramach operacji „Iraqi Freedom” (Wolność Irakijczyków, OIF). Oficjalnym pretekstem było zagrożenie jakie sprawiała iracka broń masowego rażenia, której jednak nigdy nie znaleziono. USA wysłało 255 tys. żołnierzy do podboju Iraku (głównie: 3 DP, 101 DPD i II Marine Expeditionary Force). Po niecałym miesiącu Amerykanie wkroczyli do Bagdadu. 30 kwietnia 2003 roku w misji OIF służyło 424 tys. żołnierzy, 16 tys. gwardzistów narodowych i 24 tys. rezerwistów. Prezydent Bush ogłosił koniec działań wojennych 1 maja. Do 1 maja Amerykanie stracili 139 zabitych (w tym 109 w walce) i 545 rannych. Jednak później zaczęła się intensywna walka partyzancka i ataki terrorystyczne, które nadal powodują chaos w Iraku i duże straty wśród Amerykanów. Do 28 maja 2008 roku USA straciło w misji OIF 4085 zabitych (z tego 3330 w walce) oraz 30.143 rannych. Do września 2007 roku operacja w Iraku kosztowała Stany Zjednoczone 450 mld USD. W kwietniu 2008 r. było w Iraku 162,4 tysiąca żołnierzy amerykańskich, a do tego dochodzi ok. 35 tys. żołnierzy przydzielonych do OIF poza Irakiem.

Finansowanie

Środki na finansowanie służb zbrojnych Stanów Zjednoczonych pochodzą z kilku departamentów, głównie Departamentu Obrony, ale też Departamentu Energii (na broń jądrową).

W roku fiskalnym 2007 r. Departament Obrony wydał 529,8 mld USD na wojsko. Z tego:

  • Personel wojskowy, w tym Rezerwy i Gwardii Narodowej – 128,8 mld USD
  • Operacje, obsługa sprzętu i personel cywilny – 225,1 mld USD
  • Modernizacja i zakup sprzętu – 99,6 mld USD
  • Prace badawcze i rozwojowe (R&D) – 73,1 mld USD
  • Budowle wojskowe – 7,9 mld USD
  • Zakwaterowanie rodzin żołnierzy – 3,5 mld USD
  • Inne – 0,2 mld USD

Do tego dochodzą wydatki na broń jądrową – 17,1 mld USD i inne wydatki – 5,7 mld USD łączne wydatki wojskowe wyniosły 552,6 mld USD, czyli 4,0% PKB. Jest to suma największa na świecie, także w przeliczeniu na 1 żołnierza.

Przypisy

  1. a b Defense Manpower Data Center, Military and Civilian Personnel by Service/Agency by State/Country, Defense Manpower Data Center [dostęp 2017-09-03] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-06] (ang.).
  2. Pół miliarda złotych rocznie. Tyle będzie kosztować nas obecność wojsk USA, Business Insider, 15 sierpnia 2020 [dostęp 2021-04-05] (pol.).
  3. DMDC DCAS: Please bookmark new URL, dmdc.osd.mil [dostęp 2018-11-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-17].
  4. Federation of American Scientists :: Status of World Nuclear Forces.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of NATO.svg
Flaga Paktu Północnoatlantyckiego (NATO).
Seal of the United States Marine Corps.svg

Seal of the United States Marine Corps. It is defined in Executive Order 10538 (alternate source) as:

Standing upon the western hemisphere of the terrestrial globe containing the lines of latitude and topographical outlines of North, Central, and South America, an American bald eagle with wings displayed horizontally and inverted holding in his beak a scroll inscribed with the motto SEMPER FIDELIS, all bronze. Behind the western hemisphere a foul anchor bend sinister-wise with stock, arms, and flukes in slight perspective, all bronze, on a scarlet background and within a dark blue band edged in gold circumscribed by a gold rope rim and inscribed DEPARTMENT OF THE NAVY • UNITED STATES MARINE CORPS in gold letters. The central device of the seal is the emblem of the United States Marine Corps.

For more information, see here.
USCG S W.svg
United States Coast Guard Seal, in correct PMS colors. This emblem shall only be used in accordance with the Coast Guard Heraldry Manual, and is not to be reproduced commercially without prior approval of the U.S. Coast Guard.
US National Command.png
Autor: User:Nicholas F. in the EnWiki, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Chart with the top-level chain of command of the USA
Oath of enlistment to soldiers of 1st Battalion, 327th Brigade, 101st Airborne Division - 2006-02-20.jpg
Gen. Richard A. Cody, vice chief of staff for the U.S. Army, recites the oath of enlistment to soldiers of 1st Battalion, 327th Brigade, 101st Airborne Division, during a re-enlistment ceremony last week. Cody visited troops at various forward operating bases throughout Iraq during his two-day visit.
2nd Cavalry Regiment's exercise evaluations 120522-A-HE359-046.jpg
Capt. David Cochrane (right), commander of Ghost Company, 3rd Squadron, 2nd Cavalry Regiment, moves down the tank trail in his Stryker vehicle during the regiment's ongoing exercise evaluations at Hohenfels Training Area, Germany, May 23, 2012.
Seal of the United States Department of the Navy.svg
*Description: On a circular background of fair sky and moderate sea with land in sinister base, a tri-mast square rigged ship under way before a fair breeze with after top-sail furled, commission pennant atop the foremast, National Ensign atop the main, and the commodore's flag atop the mizzen. In front of the ship a luce-type anchor inclined slightly bendwise with the crown resting on the land and, in front of the shank and in back of the dexter fluke, an American bald eagle rising to sinister regarding to dexter, one foot on the ground, the other resting on the anchor near the shank; all in proper colors. The whole within a blue annulet bearing the inscription "Department of the Navy" at the top and "United States of America" at the bottom, separated on each side by a mullet and within a rim in the form of a rope; inscription, rope, mullet, and edges of annulet all gold. *Background: The policy for use of the Navy seal and emblem is contained in SECNAV Instr 5030.4 and SECNAV Instr 5030.6. The seal design was approved by the President of the United States by Executive Order 10736 dated October 23, 1957. Request for use of the Navy emblem should be submitted in writing to Defense Printing Service, ATTN: DPSMO, 8725 John Kingman Rd Suite 3239, Fort Belvoir, VA 22060-6220. The telephone number is (703) 767-4218. 1879 version here: http://etc.usf.edu/clipart/54900/54985/54985_seal_navy.htm
Seal of the United States Army Reserve.svg
Seal of the US Army Reserve. On a dark blue disk the bust of a Minuteman in cocked hat on a pedestal, between two branches of olive Or within a dark blue designation band with gold inner and outer border inscribed UNITED STATES ARMY RESERVE in gold.
  • Symbolism:
    • The minuteman has traditional been used to represent the citizen soldier.
    • The wreath signifies achievement and accomplishment.
    • Gold is symbolic of honor and excellence and dark blue signifies loyalty.
  • Background:
    • The emblem was approved for use as a plaque in 1972 and is used as an unofficial identification device of the United States Army Reserve.
Ambox outdated serious.svg
An outdated clock with a serious icon
Seal of the United States Space Force.svg
Seal of the United States Space Force.
M1A1 Abrams Tank in Camp Fallujah.JPEG
U.S. Marines perform premission checks on an M1A1 Abrams Tank in Camp Fallujah, Iraq, January 21, 2007.