Urząd Ochrony Państwa

Urząd Ochrony Państwa - logo

Urząd Ochrony Państwa – istniejąca od 10 maja 1990 roku do 29 czerwca 2002 roku instytucja państwa, stanowiąca (obok ówczesnych Wojskowych Służb Informacyjnych) część służb specjalnych RP. UOP zastąpił zlikwidowaną Służbę Bezpieczeństwa MSW.

Powstanie UOP

Ustawa o Urzędzie Ochrony Państwa została uchwalona 6 kwietnia 1990 i weszła w życie 10 maja 1990^[1]. Następnego dnia mianowano jego pierwszego szefa, którym został Krzysztof Kozłowski. W lipcu 1990 roku rozpoczęto proces weryfikacji. Spośród 24 tysięcy pracowników Służby Bezpieczeństwa do weryfikacji przystąpiło nieco ponad 14 tysięcy funkcjonariuszy. Wojewódzkie komisje kwalifikacyjne pozytywnie zaopiniowały 8658 osób (61,7%), natomiast negatywnie – 5376 osób (38,3%). Spośród zaopiniowanych negatywnie do Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej odwołało się 4771 osób, z czego pełniąca funkcję odwoławczą CKK pozytywnie zaopiniowała 1781 osób, zaś wobec 2990 osób podtrzymała wcześniejsze decyzje negatywne. Zatem w sumie spośród osób, które poddały się weryfikacji, pozytywnie zaopiniowano 10 439, natomiast negatywnie – 3595^[2]. Ostatecznie zatrudniono po weryfikacji 4,5 tysiąca osób. Dnia 31 lipca 1990 rozwiązano Służbę Bezpieczeństwa i zorganizowano Urząd Ochrony Państwa.

Organizacja

UOP w latach 1990–1996 był wydzielonym pionem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, na jego czele stał Szef podległy Ministrowi. Po reformie administracyjnej (która weszła w życie w dwóch etapach: 1 października 1996 r. i 1 stycznia 1997 r.) Urząd stał się samodzielną instytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Od 1 października 1996 r. nadzór nad nim przejął Prezes Rady Ministrów, ponadto 1 stycznia 1997 r. powołany został minister-koordynator służb specjalnych.

Liczba i struktura etatów w UOP są niejawne: w połowie lat 90 XX w. ich liczbę szacowano na 10 tys. Na początku lat 90 XX w. powołano delegatury Urzędu w 14 miastach Polski: Białymstoku, Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Olsztynie, Poznaniu, Radomiu, Rzeszowie, Szczecinie, Wrocławiu.

Struktura UOP w 1990 r.

Zgodnie z zarządzeniem nr 39 Prezesa Rady Ministrów z 4 lipca 1990 r.^[3] w skład Urzędu Ochrony Państwa w momencie jego zorganizowania wchodziły następujące jednostki organizacyjne:

• Zarząd Wywiadu
• Zarząd Kontrwywiadu
• Zarząd Śledczy
• Biuro Prezydialne
• Biuro Koordynacji i Prognoz
• Biuro Analiz i Informacji
• Biuro Techniki
• Biuro Obserwacji
• Biuro Szyfrów
• Biuro Ewidencji i Archiwum
• Biuro Kadr
• Biuro Finansów
• Biuro Administracyjno-Gospodarcze.

Struktura UOP w 1997 r.

Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z 6 grudnia 1996 r.^[4] w skład Urzędu Ochrony Państwa po jego wydzieleniu z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych wchodziły następujące jednostki organizacyjne:

• Gabinet Szefa
• Zarząd Wywiadu
• Zarząd Kontrwywiadu
• Zarząd Ochrony Ekonomicznych Interesów Państwa
• Zarząd Śledczy
• Biuro Analiz i Informacji
• Biuro Bezpieczeństwa Łączności i Informatyki
• Biuro Techniki
• Biuro Obserwacji
• Biuro Ewidencji i Archiwum
• Biuro Prawne
• Biuro Finansów
• Biuro Kadr i Szkolenia
• Biuro Administracyjno-Gospodarcze
• Inspektorat Nadzoru, Kontroli i Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Struktura UOP w 2002 r.

Zgodnie z rozporządzeniami Prezesa Rady Ministrów z 19 sierpnia 1998 r.^[5], 12 maja 1999 r.^[6] i 9 kwietnia 2001 r.^[7] w skład Urzędu Ochrony Państwa pod koniec jego funkcjonowania wchodziły następujące jednostki organizacyjne:

• Zarząd Wywiadu
• Zarząd Kontrwywiadu
• Zarząd Ochrony Ekonomicznych Interesów Państwa
• Zarząd Śledczy
• Zarząd Zabezpieczenia Technicznego
• Biuro Analiz i Koordynacji
• Biuro Bezpieczeństwa Łączności i Informatyki
• Biuro Ewidencji i Archiwum
• Biuro Prawne
• Biuro Finansów
• Biuro Kadr
• Biuro Administracyjno-Gospodarcze
• Inspektorat Nadzoru, Kontroli i Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Zadania

Do ustawowych zadań UOP należało:

• rozpoznawanie i przeciwdziałanie zagrożeniom godzącym w bezpieczeństwo, obronność, niezależność, całość i międzynarodową pozycję państwa,
• zapobieganie i wykrywanie przestępstw szpiegostwa i terroryzmu oraz innych przestępstw godzących w bezpieczeństwo państwa oraz ściganie ich sprawców,
• zapobieganie i wykrywanie przestępstw godzących w podstawy ekonomiczne państwa i ściganie ich sprawców,
• zapobieganie i wykrywanie przestępstw o charakterze lub zasięgu międzynarodowym, w tym nielegalnego wytwarzania, posiadania i obrotu bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi, środkami odurzającymi i psychotropowymi i lub materiałami jądrowymi i promieniotwórczymi oraz ściganie ich sprawców,
• rozpoznawanie i przeciwdziałanie naruszeniom tajemnicy państwowej,
• przygotowywanie dla najwyższych organów władzy i administracji państwowej informacji i analiz istotnych dla bezpieczeństwa państwa,
• kryptograficzna ochrona wiadomości stanowiących tajemnicę państwową i służbową, przekazywanych przez techniczne środki łączności na potrzeby organów administracji państwowej i państwowych instytucji finansowych i gospodarczych.

Sukcesy i porażki

Z założenia UOP miał być instytucją apolityczną. W praktyce często zarzucano, że UOP angażuje się w spory polityczne lub jest wykorzystywany w celach politycznych. Po raz pierwszy zarzut ten pojawił się po przygotowaniu w 1992 roku – na zlecenie Sejmu – listy tajnych współpracowników i kontaktów operacyjnych MBP i SB wśród osobistości życia politycznego Polski („lista Macierewicza”). Rok później, w marcu 1993 roku, ujawniona została tajna instrukcja UOP powołująca specjalny wydział inwigilujący prawicę, m.in. Porozumienie Centrum. UOP był także uwikłany w „aferę Olina” – oskarżenie premiera Oleksego o współpracę z rosyjskim funkcjonariuszem Władimirem Ałganowem. Duże kontrowersje wzbudziło też zatrzymanie przez UOP w 2002 roku szefa PKN Orlen Andrzeja Modrzejewskiego („Orlengate”).

Do najgłośniejszych sukcesów Zarządu Wywiadu UOP należały ewakuacja z Iraku funkcjonariuszy CIA zagrożonych zatrzymaniem przez iracki kontrwywiad podczas wojny w Zatoce Perskiej w 1990 roku (operacja „Samum”) oraz w roku 1991 rozpracowanie afer Art-B i FOZZ (zniweczone przez inne instytucje i polityków).

Największe sukcesy Zarządu Kontrwywiadu to ujawnienie siatek szpiegowskich GRU, SWR i BND, doprowadzenie do wydalenia szpiegów pracujących jako dyplomaci, doprowadzenie do ukarania sądowego w tym degradacji żołnierzy WSI ujawniających informacje obcym wywiadom.

UOP został zlikwidowany Ustawą o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu z 24 maja 2002 roku^[8] (weszła ona w życie 29 czerwca 2002 roku) – była to realizacja obietnic wyborczych SLD^[9]. Dwie wymienione wyżej instytucje przejęły dotychczasowe zadania UOP. Z dnia na dzień zwolniono 420 funkcjonariuszy (8 proc. ogółu zatrudnionych). W kwietniu 2004 roku Trybunał Konstytucyjny orzekł, że wszystkie spośród artykułów ustawy likwidującej UOP zaskarżonych przez opozycję, m.in. PiS, są niezgodne z Konstytucją RP.

Szefowie UOP

• Krzysztof Kozłowski (11 maja 1990 – 31 lipca 1990)
• Andrzej Milczanowski (1 sierpnia 1990 – 31 stycznia 1992)
• Piotr Naimski (1 lutego 1992 – 5 czerwca 1992)
• Andrzej Milczanowski (6 czerwca 1992 – 14 lipca 1992)
• Jerzy Konieczny (15 lipca 1992 – 1 grudnia 1993)
• Gromosław Czempiński (1 grudnia 1993 – 9 lutego 1996)
• Andrzej Kapkowski, p.o. szefa UOP (luty 1996 – 23 maja 1996)
• Andrzej Kapkowski (23 maja 1996 – 1997)
• Jerzy Nóżka, p.o. szefa UOP (7 listopada 1997 – 6 lutego 1998)
• Zbigniew Nowek (6 lutego 1998 – 25 października 2001)
• Zbigniew Siemiątkowski, p.o. szefa UOP (25 października 2001 – 25 kwietnia 2002)
• Andrzej Barcikowski (26 kwietnia 2002 – 28 czerwca 2002)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• „During Gulf War, Polish Agents Saved 6 American Spies”, The New York Times 18.01.1995

Następcy UOP:

• strona Agencji Wywiadu
• strona Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego