Wilamowice (powiat cieszyński)

Wilamowice

wieś
Świetlica w Wilamowicach
Państwo	Polska
Województwo	śląskie
Powiat	cieszyński
Gmina	Skoczów
Liczba ludności (2008)	457
Strefa numeracyjna	33
Kod pocztowy	43-430[1]
Tablice rejestracyjne	SCI
SIMC	0067553
Położenie na mapie gminy Skoczów Wilamowice
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Wilamowice
Położenie na mapie województwa śląskiego Wilamowice
Położenie na mapie powiatu cieszyńskiego Wilamowice
49°47′27″N 18°45′43″E/49,790833 18,761944

Nieoficjalny herb wsi Wilamowice

Wilamowice – wieś w Polsce położona w województwie śląskim, w powiecie cieszyńskim, w gminie Skoczów. Wieś leży w historycznych granicach regionu Śląska Cieszyńskiego. Powierzchnia sołectwa wynosi 278 ha^[2], a liczba ludności 457, co daje gęstość zaludnienia równą 164,4 os./km².

Geografia

Miejscowość położona jest na południowo-zachodnich stokach Górki Wilamowickiej (388 m n.p.m.) na Pogórzu Cieszyńskim. Od wschodu sąsiaduje ze Skoczowem, od południa z Międzyświeciem, od zachodu z Iskrzyczynem a od północy z Simoradzem.

Historia

Pierwsza wzmianka pochodzi z 1331 roku^[5]. Wieś politycznie znajdowała się wówczas w granicach piastowskiego Księstwa Cieszyńskiego, będącego od 1327 lennem Królestwa Czech, a od 1526 roku w wyniku objęcia tronu czeskiego przez Habsburgów wraz z regionem aż do 1918 roku w monarchii Habsburgów (potocznie Austrii).

Już w połowie XV wieku wieś była własnością szlachecką^[6]. W 1559 Wilamowice wraz z Międzyświeciem zostały podarowane przez księcia Wacława III Adama Janowi zwanemu Skoczowskim, mieszczaninowi skoczowskiemu, w 1553 podniesionemu do stanu szlacheckiego. Wilamowice zostały jego nową siedzibą, a w latach 1565-1566 przebudował on miejscowy zameczek na dwór ziemiański^[7]. Po śmierci Jana w 1585 wilamowickie dobra odziedziczyli kolejno jego potomkowie, syn Wacław, wnuk Adam i prawnuk Wacław Jerzy. Wilamowice przestały być własnością tego rodu po tym jak praprawnuk Jana, Ludwik Maurycy, uciekając przed prześladowaniami religijnymi (był ewangelikiem) wyjechał do Brandenburgii uprzednio sprzedając w 1695 wieś. Następnymi właścicielami miejscowości byli Gureccy z Kornic, Larischowie z Lhoty i Radoccy z Radoczy. Ci ostatni odsprzedali wieś księciu Albertowi Sasko-Cieszyńskiemu w 1802 roku.

Według austriackiego spisu ludności z 1900 w 23 budynkach w Wilamowicach na obszarze 279 hektarów mieszkało 219 osób, co dawało gęstość zaludnienia równą 61,3 os./km². z tego 87 (39,7%) mieszkańców było katolikami, 128 (58,4%) ewangelikami a 4 (1,8%) wyznawcami judaizmu, 209 (95,4%) było polsko- a 10 (4,6%) niemieckojęzycznymi^[8]. Do 1910 roku liczba mieszkańców spadła do 178 osób, z czego 46 (25,8%) było katolikami, 130 (73%) ewangelikami a 2 (1,1%) żydami, 163 (91,6) polsko- a 15 (8,4%) niemieckojęzycznymi^[9].

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa bielskiego.

Zobacz też

• Wilamowice (ujednoznacznienie)
• Cmentarz żydowski w Wilamowicach

Przypisy