Zdzisław Krasnodębski (socjolog)

Zdzisław Krasnodębski

Zdzisław Krasnodębski w 2019
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1953 Choszczno
Zawód, zajęcie	socjolog, filozof społeczny, publicysta, nauczyciel akademicki
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	poseł do Parlamentu Europejskiego VIII i IX kadencji (od 2014), wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego VIII kadencji (2018–2019)
Strona internetowa

Zdzisław Marek Krasnodębski (ur. 11 kwietnia 1953 w Choszcznie) – polski socjolog, filozof społeczny, publicysta i nauczyciel akademicki, doktor habilitowany nauk humanistycznych, poseł do Parlamentu Europejskiego VIII i IX kadencji, wiceprzewodniczący Europarlamentu VIII kadencji.

Życiorys

Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Piotra Skargi w Grójcu (1972). W 1976 ukończył studia na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1981 także studia na Ruhr-Universität w Bochum. W 1984 uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim stopień naukowy doktora, a w 1991 na tej samej uczelni stopień doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy zatytułowanej Upadek idei postępu^[1].

W latach 1976–1991 wykładał socjologię teoretyczną i filozofię społeczną na Uniwersytecie Warszawskim^[2]. Od 1991 do 1992 był profesorem socjologii na Uniwersytecie w Kassel^[3]. W 1992 zamieszkał na stałe w Niemczech. W 1995 objął stanowisko profesora Uniwersytetu w Bremie^[2]. W latach 2001–2011 był również profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Wykładał także m.in. na Katolickim Uniwersytecie Ameryki, Columbia University oraz Princeton University. Został też profesorem na Akademii Ignatianum w Krakowie^[1].

Powoływany w skład Komitetu Socjologii Polskiej Akademii Nauk (w latach 1999–2006), rady naukowej Helmuth-Plessner-Gesellschaft^[4], jury Nagrody im. Hannah Arendt (2003–2007), rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych (2007–2010, od 2015^[5]). Został przewodniczącym rady Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej, przewodniczącym kapituły Nagrody im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego^[6] oraz przewodniczącym rady Instytutu Zachodniego im. Zygmunta Wojciechowskiego w Poznaniu^[7].

Jako publicysta współpracował z miesięcznikiem „Znak”, „Rzeczpospolitą”, „Faktem”, „Gazetą Polską” oraz „Dziennikiem” (w tym z dodatkiem „Europa”), a później z tygodnikiem „W Sieci”^[8]. W 2016 został współprowadzącym audycję Konfrontacje Idei nadawaną przez rozgłośnię Program IV Polskie Radio 24^[9].

W 2005 był członkiem honorowego komitetu poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich^[10]. Od 2007 do 2009 był członkiem Rady Służby Publicznej. W 2010 prezydent RP Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju^[11]. W 2014 został członkiem rady programowej Prawa i Sprawiedliwości^[12]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w tym samym roku startował z listy PiS w okręgu nr 4 (Warszawa I). Uzyskał mandat eurodeputowanego VIII kadencji, zdobywając 96 292 głosy^[13]. 1 marca 2018 został wybrany na stanowisko wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego w miejsce odwołanego z tej funkcji Ryszarda Czarneckiego^[14]. W wyborach europejskich w 2019 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję jako lider listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nr 7 (Poznań), otrzymał w głosowaniu 164 034 głosy^[15]. W nowej kadencji nie został ponownie wybrany na wiceprzewodniczącego PE^[16].

Wybrane publikacje

• Rozumienie ludzkiego zachowania (1986)
• Upadek idei postępu (1991)
• Postmodernistyczne rozterki kultury (1996)
• Max Weber (1999)
• Demokracja peryferii (2003)
• Zmiana Klimatu (2006)
• Drzemka rozsądnych (2006)
• Już nie przeszkadza (2010)
• Większego cudu nie będzie (2011)

Przypisy

Bibliografia

• W przeddzień 100-lecia Liceum Ogólnokształcącego imienia Piotra Skargi w Grójcu 1912–2009. Zdzisław Szeląg (red.). Grójec: Towarzystwo Literackie im. Adama Mickiewicza, 2009, s. 222.