Związek taktyczny
Związek taktyczny (do 1945 używano także określenia wielka jednostka) – jednostka organizacyjna wojska przeznaczona do prowadzenia wspólnych działań bojowych[1]. Związki taktyczne występują zazwyczaj we wszystkich rodzajach sił zbrojnych.
Wyróżnia się wśród nich:
- brygady – niższe związki taktyczne składające się z batalionów (dywizjonów) lub pułków;
- dywizje – podstawowe związki taktyczne składające się z pułków lub brygad;
W skład każdego związku taktycznego wchodzi zazwyczaj kilka jednostek rodzajów wojsk: w brygadzie – pododdziały (np. bataliony, dywizjony), w dywizji – oddziały (pułki).
Wielka jednostka – większy związek taktyczny, przeznaczony do wykonywania samodzielnych zadań taktycznych, operacyjnych lub strategicznych. Wielka jednostka składała się z różnych rodzajów broni i wyposażona była we wszystkie środki niezbędne do samodzielnego prowadzenia walki. Wielkimi jednostkami były dywizje, grupy, korpusy i armie[2].
Związek taktyczny okrętów - etatowy zespół okrętów, zdolny do samodzielnego wykonywania zadań taktycznych.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Jacek Solarz: Doktryny militarne XX wieku. s. 513-514.
- ↑ Encyklopedia Wojskowa 1933 ↓, s. 660.
Bibliografia
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. III: Garigliano - Karabeni. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1933.
- Jacek Solarz: Doktryny militarne XX wieku. Kraków: Avalon, 2009. ISBN 978-83-60448-78-6.