Łukasz Biegański

Łukasz Biegański
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia18 października 1755
Młynowce
Data i miejsce śmierci6 czerwca 1839
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby1774–1831
Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari
Grób Łukasza Biegańskiego na cmentarzu Powązkowskim

Łukasz Biegański (ur. 18 października 1755 w Młynowcach k. Tarnopola, zm. 6 czerwca 1839 w Warszawie) – ziemianin tatarskiego pochodzenia, generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Od 1774 w wojsku koronnym, w 1782 chorąży[1]. Był uczestnikiem powstania 1794 i zarazem adiutantem Tadeusza Kościuszki w stopniu majora. Po bitwie pod Maciejowicami wraz z Kościuszką dostał się do niewoli rosyjskiej. Od 1807 przyjęty do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu pułkownika. 27 grudnia tego roku otrzymał awans na generała brygady. W 1808 roku był majorem dywizji w 1 Dywizji[2]. W 1809 walczył przeciwko Austriakom jako dowódca liniowy. W 1812 był komendantem Warszawy, podczas kampanii moskiewskiej. W 1813 aresztowany po kapitulacji Warszawy.

Następnie służył w armii Królestwa Polskiego. W latach 1814–1831 dyrektor Komisariatu Ubiorczego armii Królestwa Polskiego. 3 września 1826 roku awansował na generała dywizji. W 1830 roku odznaczony Znakiem Honorowym za 35 lat służby[3]. W 1831 roku skierowany w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Za udział w powstaniu nie był represjonowany przez Rosjan.

Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w trzecim stopniu rytu (Mistrz)[4].

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa[5], a wcześniej Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari w 1808[6].

Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 26, rząd 5, grób 30)[7].

Przypisy

  1. ↑ Ryszard Morawski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby. s. 45.
  2. ↑ Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. s. 22.
  3. ↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
  4. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
  5. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
  6. ↑ Tadeusz Jeziorowski: The Napoleonic Orders. Ordery Napoleońskie. Warszawa, 2018, s. 147
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ŁUKASZ BIEGAŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-03-10].

Bibliografia

  • P. Kosk: Generalicja polska. T. 1. Pruszków : wyd. Oficyna wydawnicza "Ajaks", 1998.
  • Bronisław Pawłowski: Biegański Łukasz (1755–1839). W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 28–29. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ​ISBN 83-04-03291-0​
  • Ryszard Morawski, Henryk Wielecki: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby. Warszawa: Wydawnictwo Belona, 1996. ISBN 83-11-08511-0.
  • Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807 – 1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

L. Bieganski.jpg
Łukasz Biegański (1755-1839)
RUS Order św. Stanisława (baretka).svg
Baretka Orderu św. Stanisława.
Łukasz Biegański grób.jpg
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Łukasza Biegańskiego na Cmentarzu Powązkowskim