Świątynia Wenus i Romy

Świątynia Wenus i Romy
Ilustracja
Rekonstrukcja świątyni
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym

Adres

Forum Romanum

Typ budynku

świątynia

Rozpoczęcie budowy

121

Ukończenie budowy

135

Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Świątynia Wenus i Romy”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Świątynia Wenus i Romy”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Świątynia Wenus i Romy”
Ziemia41°53′27″N 12°29′23″E/41,890833 12,489722

Świątynia Wenus i Romy (Templum Urbis Romae, Urbis Venerisque Templa[1]) – przypuszczalnie największa[1] spośród rzymskich świątyń, której ruiny przetrwały do dziś. Wzniesiona została przez cesarza Hadriana na zboczu wzgórza Welia na wschodnim krańcu Forum Romanum, w pobliżu Koloseum, po północnej stronie Via Sacra[1].

Prace przy budowie świątyni rozpoczęto w dzień święta Parilia 21 kwietnia 121 roku, a jej poświęcenie odbyło się najprawdopodobniej w 135 roku[1], chociaż ostatnie roboty trwały przypuszczalnie jeszcze do czasów Antoninusa Piusa[2]. Wzniesiono ją w miejscu wyburzonego przedsionka Domus Aurea, a w celu zrobienia miejsca pod budowlę trzeba było przesunąć stojący tam wcześniej Kolos Nerona[1].

Świątynia została posadowiona na wielkiej betonowej platformie o wymiarach 145×100 m. Wzniesiona w porządku korynckim, z betonu okładanego cegłą i wyłożona z zewnątrz białym marmurem budowla stała na siedmiostopniowym stylobacie. Nadano jej formę klasycznego perypteru. Fasada frontowa wspierała się na 10 kolumnach, podczas gdy długie ściany boczne na 20[1]. Wewnątrz znajdowały się dwie celle, z których wschodnia dedykowana była Wenus, zachodnia zaś Romie[1]. W 307 roku świątynia spłonęła w pożarze, po którym została odbudowana przez cesarza Maksencjusza. Przebudowano wówczas całkowicie obydwie celle, nadając im formę sklepionych apsyd, a także wstawiono kolumny wykonane z porfiru[2].

W roku 625 na polecenie papieża Honoriusza I zerwano brązowe blachy z dachu świątyni, które użyto wtórnie do wyłożenia dachu bazyliki św. Piotra na Watykanie[1]. Świątynia runęła przypuszczalnie podczas trzęsienia ziemi w 847 roku, kilka lat później na jej gruzach wzniesiono bowiem kościół Santa Maria Nova, przebudowany i poświęcony w 1612 roku jako kościół pod wezwaniem świętej Franciszki Rzymianki (Santa Francesca Romana)[1].

Pozostałości świątyni widziane z Koloseum

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i L. Richardson jr: A New Topographical Dictionary of Ancient Rome. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 1992, s. 409-410. ISBN 0-8018-4300-6.
  2. ↑ a b Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 1085. ISBN 1-884964-80-X.

Media użyte na tej stronie

Location map Italy Rome.png
Autor: Dr. Blofeld, insert originally by Nordnordwest, Licencja: CC BY-SA 2.0
Map of Rome. Italy

Geographic limits of the map:

  • N: 41.993°
  • S: 41.792°
  • W: 12.308°
  • E: 12.685°
Italy location map.svg
Autor: NordNordWest, Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of Italy (Commons photos) → en-Wikipedia Italy.
Italy Lazio location map.svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Location map of Lazio region (Italy)
Reconstitutiontemplevenusetrome.jpg
Autor: Oryginalnym przesyłającym był Franck devedjian z francuskiej Wikipedii, Licencja: CC BY 1.0
Opis Reconstitution en papier du temple de Vénus et de Rome, situé à Rome
Data
Źródło Praca własna oryginalnego przesyłającego
Autor Franck Devedjian, né le 12 août 1981 à Clamart (92)
Temple of Venus and Roma (14819291950).jpg
Autor: daryl_mitchell from Saskatoon, Saskatchewan, Canada, Licencja: CC BY-SA 2.0
From the top level of the Colosseum, you get a good view of the city. Directly west is the Temple of Venus and Roma, thought to be the largest temple in ancient Rome. Built between 135-141 at the initiation of Hadrian, it was largely destroyed by an earthquake in the 9th century.