1/III Batalion Wartowniczy
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1919 | |
| Rozformowanie | 1921 | |
| Tradycje | ||
| Kontynuacja | 4 batalion celny | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Garnizon Kielce, Hrubieszów | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | Wojska Wartownicze i Etapowe | |
| Podległość | DOGen. Kielce DOGen. Lublin | |
1/III Batalion Wartowniczy – oddział Wojska Polskiego pełniący służbę ochronną na granicy II Rzeczypospolitej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
1/III batalion wartowniczy sformowano w 1919 roku[1]. Funkcjonował w strukturze Okręgu Generalnego Kielce[2]. W skład batalionu wchodziło dowództwo oraz 4 kompanie po 3 plutony. W dowództwie, oprócz dowódcy batalionu, służyli oficerowie: sztabowy, adiutant, prowiantowy i kasowy; podoficerowie: mundurowy, prowiantowy, rusznikowy, sanitarny oraz 6 ordynansów[2]. 14 lipca 1920 roku batalion został przeniesiony do Hrubieszowa i podporządkowany Dowództwu Okręgu Generalnego „Lublin”[3].
14 września 1920 został przemianowany na V Kielecki batalion etapowy[4].
W październiku 1920 roku baon znajdował się w Sosnowcu[5]. 30 października dowódca OGen. Kielce zatwierdził skład Komisji Gospodarczej Baonu Wartowniczego Nr 1/III w Sosnowcu w składzie: ppor. Władysław Izdebski (1 członek) i ppor. Mirosław Zaleski (2 członek)[6].
Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych nr 3046/Org z dnia 24 marca 1921 roku[7], na bazie 1/III batalionu wartowniczego batalionu powstał 4 batalion celny[8].
Dowódcy batalionu
- kpt. piech. Zygmunt Berling
- mjr Stefan Szumański (do 27 X 1920 → dyspozycja Dowództwa 4 DP[5])
- płk ochot. Władysław Artur Paweł Morawski (od 27 X 1920[5])
Przypisy
- ↑ Prochwicz i Kępa 2003 ↓, s. 13.
- ↑ a b Prengel-Boczkowska 2009 ↓, s. 5.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 66 z 29 lipca 1920 roku, pkt 617.
- ↑ Ochał 2017 ↓, s. 154.
- ↑ a b c Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 109 z 27 października 1920 roku, pkt 1.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 117 z 14 listopada 1921 roku, pkt 19.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 24.
- ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 124.
Bibliografia
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
- Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Henryk Dominiczak: Granice państwa i ich ochrona na przestrzeni dziejów 966–1996. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 1997. ISBN 83-11-08618-4.
- Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Ketrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757.
- Teresa Prengel-Boczkowska, Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Bataliony Wartownicze”, Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2009.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).