102 Batalion Saperów
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1939 | |
| Rozformowanie | 1939 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | kpt. rez. sap. Tadeusz Wallner | |
| Działania zbrojne | ||
| kampania wrześniowa obrona Warszawy | ||
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Warszawa | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | |
| Rodzaj wojsk | saperzy | |
| Podległość | GO gen. Czumy | |
102 Batalion Saperów (102 bsap) – pododdział saperów Wojska Polskiego, improwizowany w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku.
Historia batalionu
102 batalion saperów został zorganizowany w Warszawie na podstawie rozkazu dowódcy Armii „Warszawa” wydanego 12 września 1939 roku Grupie gen. Czumy. Według tego rozkazu batalion saperów armii miał się składać z dowództwa i dwóch kompanii po cztery plutony oraz zmotoryzowanej kolumny saperskiej (konnej lub częściowo zmotoryzowanej) w sile plutonu bądź pół plutonu. Dowódca armii, generał dywizji Juliusz Rómmel nie widział potrzeby „dokładnego przestrzegania etatów wojennych”, lecz zastrzegł, że stany osobowe pododdziałów nie mogą być przekraczane. Batalion miał organizowany z nadwyżek saperów przebywających w stolicy. Autorem rozkazu był dowódca saperów Armii „Warszawa”, pułkownik saperów Stefan Langner[1]. Dowódcą batalionu został kapitan rezerwy saperów Tadeusz Wallner. Batalion walczył w składzie Odcinka „Warszawa-Zachód”[2][3].
Przypisy
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 226-227.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 206, 296.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 165, 685 kpt. rez. sap. Tadeusz Wallner (ur. 11 września 1893 roku), zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grudziądz. Posiadał przydział do 8 bsap w Toruniu..
Bibliografia
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
| ||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
