102 Rezerwowy Pułk Ułanów
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Jerzy Florkowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
102 Rezerwowy Pułk Ułanów – oddział kawalerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej improwizowany w trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku.
Formowanie pułku
102 Rezerwowy Pułk Ułanów był formowany w Wołkowysku od dnia 13 września początkowo ze szwadronów marszowych 4 i 13 pułków ułanów, nadwyżek mobilizacyjnych przybyłych do Ośrodków Zapasowych Suwalskiej, Podlaskiej i Wileńskiej Brygad Kawalerii. Ponadto w skład tworzonego pułku włączono przybyły 15 września 1 szwadron 2 pułku ułanów (bez plutonu), 2 pluton 2 szwadronu ppor. Głuskiego ze sztandarem 2 p uł., od 17 września 4 szwadron 2 p uł. Przybyłych do Wołkowyska po rozproszeniu w dniach 11-12 września 2 pułku Ułanów Grochowskich z Suwalskiej Brygady Kawalerii[1].
Działania bojowe 102 rezerwowego pułku ułanów
Nocą 17/18 września 102 p uł. wyruszył w straży przedniej Rezerwowej Brygady Kawalerii Wołkowysk w kierunku na Mosty-Ostrynę w kierunku Wilna, dalej przez Jeziory. Następnie od rana 20 września z uwagi na zmianę rozkazów i upadek Wilna maszerował przez Ostrynię, gdzie stoczył walkę z dywersantami komunistycznymi[2]. Po czym po południu przez Skidel, Hołowicze do Grodna. Nocą 20/21 września pułk wszedł do miasta i po spieszeniu się wydzielonym dywizjonem (4 i 1 szwadrony) pod dowództwem rtm. S. Sołtykiewicza wyrzucił nieprzyjaciela z okolic mostu drogowego i zdobył go, brał udział w walce w obronie tego mostu w godz. 3.00-6.00 dnia 21 września. Następnie prowadzono oczyszczanie dzielnic podmiejskich z żołnierzy nieprzyjaciela, ogrodów działkowych, prowadzono wypady na pozycje wroga patrolowano teren. Ułani wzięli do niewoli 30 cywili uzbrojonych w broń palną, którzy prowadzili walkę ze szwadronami przeczesującymi pieszo miasto. 1 szwadron przy stratach przebił się ponownie z Przedmieścia Zaniemeńskiego przez most drogowy do sił głównych pułku. W późnych godzinach popołudniowych 21 września 102 pułk na rozkaz dowódcy obrony Grodna wymaszerował do koniowodów i wieczorem wyruszył w kierunku północnym i po przeprawieniu się pod Hożą na zachodni brzeg Niemna dotarł do Udiennik koło Sopoćkiń [3]. W trakcie walk w Grodnie odłączył się od pułku 2 szwadron i udał się w kierunku Suwałk. Podczas przeprawy przez Niemen pod Hożą straż tylną pułku stanowił 1 szwadron, który w rejonie Sopoćkiń ubezpieczał Brygadę Wołkowysk kwaterując we wsi Sienniki. Nasiliła się dezercja w pułku, 1 szwadron wycofywał się z rejonu Sopoćkin osobno. 22 września większość 102 pułku przemieściła się za Kanał Augustowski, tu nastąpił chwilowy odpoczynek w Miklaszówce[4]. 23 września po utarczkach z podjazdami pancernymi wroga resztki pułku skierowały się do granicy z Litwą. Na granicy rtm. S. Sołtykiewicz z grupą ochotników odjechał i dołączył w następnym dniu do pozostałości 110 pułku ułanów. Granicę litewską 102 p uł. przekroczył 23 września 1939 r. i został internowany. Maszerujący do Sejn 1 szwadron ppor. R. Głuskiego, po dotarciu do miasta został doścignięty przez czołgi sowieckie i przekroczył granicę polsko-litewską nocą 24/25 września, gdzie złożył broń[5].
Ułani 102 rezerwowego pułku
- dowódca pułku – mjr Jerzy Florkowski[6]
- zastępca dowódcy pułku – rtm. Stanisław Sołtykiewicz
- oficer ordynansowy – ppor. rez. Tadeusz Trejdosiewicz
- dowódca 1 szwadronu (złożony z plutonów 1 i 2 szwadronu 2 p uł.) – ppor. Ryszard Głuski
- dowódca 2 szwadronu (wcześniej 4 szwadron 2 p uł.) – por. Władysław Wyszyński
- dowódca 3 szwadronu (wcześniej szwadron marsz. 4 p uł.) – por. Konrad Szuman-Szumski
- dowódca 4 szwadronu (wcześniej szwadron marsz. 13 p uł) – rtm. Jerzy Ruszczyc
- pluton ckm – ppor. rez. Jan Wróblewski
- szwadron gospodarczy – NN
Przypisy
- ↑ Dobroński i Skłodowski 2008 ↓, s. 300-301.
- ↑ Cygan 1990 ↓, s. 39-40.
- ↑ Dobroński i Skłodowski 2008 ↓, s. 301-304.
- ↑ Dobroński 1993 ↓, s. 42-44.
- ↑ Dobroński i Skłodowski 2008 ↓, s. 304-306.
- ↑ Dobroński i Skłodowski 2008 ↓, s. 300-302.
Bibliografia
- Adam Dobroński, Krzysztof Skłodowski: 2 pułk Ułanów Grochowskich im. gen . Dwernickiego 1917-1939. Dzieje i tradycje. Suwałki: Muzeum Okręgowe w Suwałkach, 2008. ISBN 978-83-61494-12-6.
- Adam Dobroński: 2 Pułk Ułanów Grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej zeszyt 26. Pruszków: Ajaks, 1993. ISBN 83-85621-04-0.
- Wiktor,Krzysztof Cygan: Kresy w ogniu. Wojna polsko-sowiecka 1939. Warszawa: Warszawska Oficyna Wydawnicza, 1990. ISBN 83-85209-00-X.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).