11 szwadron pionierów
 | |
| Historia | |
| Państwo |
|
|---|---|
| Sformowanie | 1936 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Ostatni | rtm. Władysław Kozłowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
11 szwadron pionierów – pododdział kawalerii Wojska Polskiego.
Historia szwadronu
Szwadron został sformowany z dniem 1 grudnia 1936 w Łańcucie dla 10 Brygady Kawalerii na podstawie rozkazu Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych L.dz. 6358/Org. Tjn.[1] Na przełomie czerwca i lipca 1937 szwadron wziął udział w koncentracji jednostek saperskich w rejonie Skidel–Indura, a następnie przeniesiony do Augustowa i włączony w skład Suwalskiej Brygady Kawalerii[1]. W Augustowie szwadron stacjonował do 1939[2].
Żołnierze szwadronu nosili na czapkach rogatywkach szkarłatny otok, na kołnierzach kurtek i płaszczy proporczyki szkarłatno-czarne, a na naramiennikach numer porządkowy „11”[3][4]. Oficerom i szeregowym mogły być nadawane odznaki pamiątkowe szwadronów pionierów[5].
Bezpośredni nadzór nad szkoleniem i wychowaniem żołnierzy w szwadronie, jak również nadzór nad właściwym wykorzystaniem i konserwacją sprzętu saperskiego sprawował jeden z trzech dowódców grup saperów. Był on również kierownikiem corocznych koncentracji jednostek saperskich[6].
Zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W” dowódca 1 pułku ułanów w Augustowie był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji szwadronu pionierów nr 11[7][8]. Jednostka była mobilizowana w alarmie, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim[9][8]. 23 sierpnia 1939 została zarządzona mobilizacja jednostek „niebieskich” na terenie Okręgu Korpusu Nr III. Początek mobilizacji został wyznaczony na godz. 6.00 następnego dnia[10]. Szwadron przyjął organizację wojenną L.3023/mob.org. oraz został ukompletowany zgodnie z zestawieniem specjalności L.4023/mob.AR i wyposażony zgodnie z należnościami materiałowymi L.5023/mob.mat.[11]
W czasie kampanii wrześniowej szwadron pionierów nr 11 walczył w składzie Suwalskiej BK[12], a później w składzie Brygady Kawalerii „Edward”.
Kadra szwadronu
- Obsada personalna w marcu 1939[2]
- dowódca szwadronu – rtm. Władysław XI Kozłowski
- dowódca plutonu – rtm. Hipolit Żarski
- dowódca plutonu – por. kaw. Antoni Zygmunt Frankiewicz
- Obsada personalna we wrześniu 1939[a]
- dowódca szwadronu – rtm. Władysław XI Kozłowski[b]
- dowódca plutonu – rtm. Hipolit Żarski
- dowódca plutonu – por. kaw. Jan Alfred Baranowski[18]
- dowódca plutonu zaporowego – por. kaw. Antoni Zygmunt Frankiewicz[c]
Uwagi
- ↑ Generał Podhorski podał, że dowódcą szwadronu był rotmistrz Kozłowski, a dowódcami plutonów rotmistrz Żarski oraz porucznicy Iwanowski i Frankiewicz (pluton zaporowy)[13]. Jan Przemsza-Zieliński podał, że adiutantem (sic!) szwadronu był por. Jan Alfred Baranowski, a dowódcą jednego z plutonów por. Edward Frankowski[14]. Jan Wróblewski jako dowódców plutonów wymienił rotmistrza Żarskiego oraz poruczników Iwanowskiego i Frankowskiego bez podania imion[15]. Ludwik Głowacki opisując działania na Lubelszczyźnie wymienił dowódcę szwadronu i rotmistrza Żarskiego, a por. Jana Alfreda Baranowskiego, jako dowódcę plutonu 11 szwadronu w składzie Grupy ppłk. Wani, natomiast por. kaw. rez. inż. Jerzego Iwanowskiego, jako dowódcę plutonu ckm 1 puł., rannego 13 września 1939 w czasie osłony przeprawy przez rzeczkę Mień pod dworem Wyliny-Ruś[16].
- ↑ rtm. Władysław XI Kozłowski ur. 9 marca 1901, zm. 29 listopada 1968 w Dorchester Mass, w USA[17].
- ↑ por. kaw. Antoni Zygmunt Frankiewicz ur. 1 maja 1903 w m. Kalinówka. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1937 w korpusie oficerów kawalerii[19]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagach VII A i VII C[20].
Przypisy
- ↑ a b Tym 2007 ↓, s. 43.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 720.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 22 z 4 sierpnia 1927, poz. 268.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 6 z 24 lutego 1928, poz. 66.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 25 z 13 sierpnia 1931, poz. 315.
- ↑ Bałtusis 1940 ↓, s. 68–69.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 180, 189.
- ↑ a b Zarzycki 1995 ↓, s. 59.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 189.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 218.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 1094, 1095.
- ↑ Sieradzki i Wielecki 1994 ↓, s. 33.
- ↑ Podhorski 1945 ↓, s. 23.
- ↑ Przemsza-Zieliński 1995 ↓.
- ↑ Wróblewski 1989 ↓, s. 203.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 260, 356, 357.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 386.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 147, 702.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 143.
- ↑ Straty ↓.
Bibliografia
- Edward Bałtusis: Kwestionariusz. W: B.I.12c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1940-01-21. [dostęp 2022-05-11].
- Zygmunt Podhorski: Relacje z Kampanii Wrześniowej 1939 r.. W: B.I.18a [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945-12-13. [dostęp 2022-05-14].
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Jan Przemsza-Zieliński: Wrześniowa Księga Chwały Kawalerii Polskiej. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995. ISBN 83-11-08380-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Rudolf Sieradzki, Henryk Wielecki: Wojsko Polskie 1921-1939. Organizacja i odznaki artylerii. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1994. ISBN 83-85621-44-X.
- Juliusz S. Tym. Pierwsze ćwiczenia wspólne, międzybrygadowe i międzydywizyjne zmotoryzowanej 10 Brygady Kawalerii. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (218), 2007. Warszawa: Wojskowe Biuro Badań Historycznych. ISSN 1640-6281.
- Juliusz S. Tym: Struktura organizacyjna wielkich jednostek kawalerii w latach 1919–1939. W: Struktura organizacyjna kawalerii cz. 1. (Wielkie Jednostki). Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-893-8.
- Jan Wróblewski: Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07659-6.
- Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.
Linki zewnętrzne
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-05-14].
Media użyte na tej stronie
