1 Dywizja Lotnictwa Bombowego
| ||
Historia | ||
Państwo | ![]() | |
Sformowanie | 31 października 1944 | |
Rozformowanie | 1946 | |
Dowódcy | ||
Pierwszy | ppłk Michał Martynow | |
Organizacja | ||
Dyslokacja | Sochaczew | |
Rodzaj sił zbrojnych | Lotnictwo | |
Rodzaj wojsk | lotnictwo bombowe |
1 Dywizja Lotnictwa Bombowego (1 DLB) – związek taktyczny lotnictwa bombowego ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Dywizję sformowano na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa WP z 31 października 1944 jako związek taktyczny 1 Mieszanego Korpusu Lotniczego. Utworzono ją w Mirgorodzie, Kirowogradzie i Kazaniu z przekazanych z Armii Czerwonej trzech pułków lotniczych oraz dowództwa 184 Dywizji Lotnictwa Bombowego. Wiosną dywizja została przebazowana do kraju na lotniska w Sochaczewie i Sannikach[1].
Od chwili sformowania do momentu zakończenia wojny dywizja prowadziła szkolenie bojowe. W walkach nie wzięła udziału[2].
W 1946 dywizję rozformowano pozostawiając 3 pułk lotnictwa bombowego, który przemianowano na 7 pułk bombowców nurkujących[a]
Skład dywizji w 1944
- Dowództwo dywizji
- 3 pułk lotnictwa bombowego
- 4 pułk lotnictwa bombowego
- 5 pułk lotnictwa bombowego
- 40 kompania łączności
- klucz dowództwa dywizji
Stan etatowy dywizji: 1036 żołnierzy. Uzbrojenie: 105 samolotów, w tym: 96 bombowców Pe-2, 1 myśliwiec Jak-1, 1 myśliwiec Jak-7, 7 samolotów łącznikowych Po-2.
Dowództwo dywizji w 1944
- dowódca dywizji - ppłk Michał Martynow
- szef sztabu - ppłk Mikołaj Kulin
Uwagi
- ↑ Rozkaz Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 019/Org. z 22 stycznia z 1946 roku
Przypisy
- ↑ Koliński 1987 ↓, s. 113.
- ↑ Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. s. 77-79.
Bibliografia
- Izydor Koliński: Lotnictwo Polski Ludowej 1944-1947. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07271-X.
- Izydor Koliński, Regularne jednostki Wojska Polskiego (lotnictwo), Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek lotniczych, Warszawa 1978.
- Czesław Krzemiński: Pułki Ludowego Lotnictwa Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 83-206-0196-7.
|
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Własna praca Kwz
Autor: Hubert Śmietanka, Licencja: CC BY-SA 2.5
Pe-2 FT w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.