1 Front Ukraiński

1 Front Ukraiński

1-й Украинский фронт

(c) Mil.ru, CC BY 4.0
Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	1943
Rozformowanie	1945
Dowódcy
Pierwszy	generał armii Nikołaj Watutin
Ostatni	marszałek Iwan Koniew
Działania zbrojne
II wojna światowa Operacja kijowska Operacja lwowsko-sandomierska Operacja dukielsko-preszowska Operacja wiślańsko-odrzańska Operacja praska
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Podległość	Stawka

Sztandar 1 Frontu Ukraińskiego z Centralnego Muzeum Sił Zbrojnych w Moskwie

1 Front Ukraiński – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.

Działania

Utworzony 20 października 1943 z przemianowania Frontu Woroneskiego^[1]. Skład: 6, 13, 18, 27, 38, 40, 47, 60 Armie ogólnowojskowe, 1 Gwardyjska Armia, 1 Armia Pancerna, 3 Gwardyjska Armia Pancerna, 4 Gwardyjski Korpus Kawalerii, 2 Armia Lotnicza.

Rozwinął się w rejonie: Lubieża, Kijowa, Bukrina. W listopadzie 1943 przeprowadził operację kijowską przeciw niemieckiej 2 Armii z Grupy Armii „Środek” oraz 4 Armii Pancernej, w wyniku której sforsował Dniepr. Po wyzwoleniu Kijowa (6 listopada) wyszedł na linię: Jelsk, Owrucz, Korosteń, Malin, Fastów, Griebienki zagrażając południowemu zgrupowaniu wojsk niemieckich.

W grudniu 1943 wojska Frontu kontynuowały operację żytomiersko-berdyczowską i wyzwoliły Żytomierz (31 grudnia) i wyszły na linię: Sarny, Hoszcza, Szepietówka, Lipowiec. W styczniu – lutym 1944 lewe skrzydło Frontu (27 i 40 Armie oraz 6 Armia Pancerna) i prawoskrzydłowe związki 2 Frontu Ukraińskiego wzięły udział w operacji korsuń-szewczenkowskiej.

Jednocześnie Armie 13. i 60. z prawego skrzydła Frontu przeprowadziły operację łucko-rówieńską przeciw dywizjom niemieckim z 4 Armii Pancernej. W marcu – kwietniu 1 Front przeprowadził operację płoskirowsko-czerniowiecką, a lipcu – sierpniu operację lwowsko-sandomierską i osiągnął linię: Sanok, Jasło, Szczucin, Łagów, Opatów, Zawichost, Józefów i zdobył przyczółek w rejonie Sandomierza zwany przyczółkiem baranowsko-sandomierskim. We wrześniu – listopadzie wykonał operację dukielsko-preszowską, w styczniu – lutym 1945 przeprowadził (w składzie 3 i 5 Gwardyjska Armia, 6, 13, 21, 52, 59, 60 Armie ogólnowojskowe, 3 i 4 Armie Pancerne, 2 Armia Lotnicza, 1 Korpus Kawalerii, 4, 7, 25 i 31 Korpusy Pancerne i Korpus Zmechanizowany) z 1 Frontem Białoruskim operację wiślańsko-odrzańską przeciw Grupie Armii „A” i części sił Grupy Armii „Środek”. W lutym wykonał operację dolnośląską, w marcu operację opolską (tzw. Operacje śląskie). W kwietniu – maju wraz z 1 i 2 Frontem Białoruskim brał udział w operacji berlińskiej przeciw niemieckiej Grupie Armii „Wisła” i części sił Grupy Armii „Środek”.

W przededniu operacji berlińskiej wojska Frontu zajmowały front o długości około 360 km, który przebiegał od wsi Sękowice pod Gubinem wzdłuż brzegu Odry i Nysy Łużyckiej przez Lubań Śląski, Jawor, Strzelin, Prudnik, Nysę do Krnova na Morawach. Północna granica pasa natarcia wojsk 1 FU zaczynała się mniej więcej na północ od Cottbus i biegła przez Jüterborg do rejonu Magdeburga^[2].

W maju część sił Frontu wraz z 2 i 4 Frontem Ukraińskim wzięła udział w operacji praskiej przeciw siłom części Grupy Armii „Środek” i „Ostmark”. W składzie Frontu w operacjach berlińskiej i praskiej brała udział 2 Armia Wojska Polskiego. Rozformowany 11 maja 1945. Na jego bazie utworzono Grupę Wojsk Okupacyjnych w Niemczech oraz Radziecką Administrację Wojskową w Niemczech.

Dowódcy frontu

• Nikołaj Watutin (od października 1943 do marca 1944)
• Gieorgij Żukow (od marca 1944 do maja 1944)
• Iwan Koniew (od maja 1944 do maja 1945)

Struktura organizacyjna

Zobacz też

• Przyczółek baranowsko-sandomierski
• Pomnik Żołnierzy Radzieckich w Mikolinie
• 98 Pułk Moździerzy Gwardii
• Centralna Grupa Wojsk

Przypisy

Bibliografia

• Bolszaja Sowietskaja Encykłopedija, Moskwa, 1978.
• Leszek Kania. Zadanie bojowe 2 Armii Wojska Polskiego w operacji łużyckiej w świetle źródeł rosyjskich i dotychczasowych ustaleń badaczy. Historia do poprawki. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 1/2021, 2021. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej; Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281. 
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
• Я. Фойтцик, А. В. Доронин, Т. В. Царевская-Дякина: Советская военная администрация в Германии, 1945-1949. Справочник, РОССПЭН Moskwa 2009, [w:]