211 Pułk Ułanów

211 Ochotniczy Pułk Ułanów Nadniemeńskich (211 p.uł.) – oddział kawalerii Wojska Litwy Środkowej i Wojska Polskiego II RP.

Pułk został sformowany w okresie od 26 lipca do 12 sierpnia 1920 roku, na Polu Mokotowskim, w trakcie wojny z bolszewikami.

Dowódcą pułku był major Władysław Dąbrowski. Korpus oficerski składał się w części ze starych frontowych oficerów służących wcześniej pod Władysławem Dąbrowskim w Samoobronie Litwy i Białorusi i w 13 Pułku Ułanów Wileńskich, a w części z oficerów rezerwy byłej armii rosyjskiej.

Pierwszy szwadron sformowano z resztek rozbitej jazdy rotmistrza Jerzego Dąbrowskiego. Drugi i czwarty szwadron tworzyli ochotnicy. W pułku znajdował się również szwadron karabinów maszynowych i techniczny. 17 listopada 1920 roku do pułku dołączył 3 szwadron.

Pułk wyruszył na linię frontu 12 sierpnia 1920 roku. Brał udział w bitwach pod Płockiem, Mławą, Chorzelami, Druskiennikami, Stołpcami, Kojdanowem, i innymi. 15 listopada 1920 roku wszedł w skład Wojsk Litwy Środkowej. W styczniu 1921 roku oddział przemianowany został na 23 Pułk Ułanów Nadniemeńskich. 1 czerwca 1921 roku 23 Pułk Ułanów Nadniemeńskich połączony został z 23 Pułkiem Ułanów Grodzieńskich.

Obsada personalna pułku

• dowódca - mjr Władysław Dąbrowski
• zastępca dowódcy - rtm. Jerzy Dąbrowski
• dowódca II dywizjonu - rtm. Wąsowski
• dowódca 1 szwadronu - por. Franciszek Zasadzki
• dowódca 2 szwadronu - ppor. Kazimierz Ertman
• kapelan - ks. Józef Próchnicki
• lekarz - kpt. lek. Jankowski
• lekarz - kpt. lek. Jerzy Stanisław Alexandrowicz

Zobacz też

• Armia Ochotnicza (II RP)

Bibliografia

• Franciszek Wiktor Karassek: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920. 23 Pułk Ułanów Grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930.